Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Ή εγώ,ή η πάπια


Μία καλοκαιρινή ιστορία, που ελπίζω να με δικαιώσει για τις μέρες απουσίας.
Όλα μου τα χρόνια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πηγαίναμε διακοπές στο χωριό του μπαμπά. Το οποίο χωριό βρίσκεται στην εξωτερική πλευρά του Πηλίου, όπου η θάλασσα δεν είναι πια ήρεμος Παγασητικός, αλλά αφριστό Αιγαίο. Εκεί λοιπόν είχα την πρώτη μου επαφή με τη θάλασσα, και βέβαια έμαθα κολύμπι.
Βέβαια, όπως όλα τα παιδάκια, στις πρώτες μου θαλάσσιες εξορμήσεις συνοδευόμουν από το απαραίτητο σωσίβιο. Μόνο που στη δική μου περίπτωση, το σωσίβιο ήταν ένα τεράστιο μισητό παπί. Κίτρινο με κόκκινο. Με μια υπερμεγέθη κεφάλα πίσω από την οποία δεν έβλεπα τίποτα απολύτως. Παρόλα αυτά, οι γονείς μου το έβρισκαν πολύ χαριτωμένο να προσπαθούν να με κάνουν να συνεργαστώ με το ηλίθιο φουσκωτό πτηνό, για άγνωστους σε μένα λόγους, παρόλες τις τσιρίδες μου κάθε φορά που με πλησίαζαν. Και όπως καταλαβαίνετε, έφτασε κάποια στιγμή που δε γινόταν πια να συνυπάρξουμε. Ή αυτή, ή εγώ. Κατάστρωσα λοιπόν προσεκτικά το σχέδιό μου και την επόμενη μέρα που την εναπόθεσαν δίπλα μου, έπιασα αμέσως δουλειά. Θα την έθαβα και δε θα με ξαναενοχλούσε ποτέ. Αλλά όπως εικάζεστε, δεν είχα εξελιχθεί ακόμη στη σατανική ιδιοφυΐα που γνωρίζετε σήμερα. Και στο σχέδιο δεν υπήρχε πρόβλεψη για την τεχνική δυσκολία του θαψίματος. Διότι η άμμος έρεε από την υδροκέφαλη πάπια ξανά στην παραλία, και όση ώρα για αν προσπαθούσα, δεν έβλεπα προκοπή.


Βλέποντάς τη να με κοιτάει ειρωνικά με τα τεράστια, σατανικά, λαστιχένια μάτια της, η οργή ξεχείλισε από μέσα μου. Και ομολογώ ότι το έγκλημα έγινε εν βρασμώ. Άρχισα να τη χτυπάω με το φτυαράκι και σταμάτησα μόνο όταν είχε χάσει κάθε κυβικό εκατοστό αντιπαθητικού αέρα από την παραφουσκωμένη κοιλιά της. Το κακό είχε γίνει. Και η μαμά αποτύπωσε τη σκηνή του δράματος με το δολοφόνο να μορφάζει δίπλα στο πτώμα:


Τουλάχιστον την επόμενη χρονιά μου πήραν κάτι ωραιότατα μπρατσάκια με τα Στρουμφάκια…

Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Όλα για το καλαθάκι

Μετά από ώριμη σκέψη και κατόπιν λαϊκής προτροπής και απαίτησης,αποφάσισα να γκρεμίσω και το τελευταίο προπύργιο μούκικης αξιοπρέπειας που μου έχει απομείνει. Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς μου μάλλον με μισούν,γιατί αφηγούνται τις ιστορίες τις παιδικής μου ηλικίας σε κάθε τυχάρπαστο που μας επισκέπτεται στο καλοκαιρινό μας θέρετρο. Εξ' ου και η απαίτηση να δημοσιευθούν κάποιες από αυτές. Ήμουν κάπως ιδιαίτερο παιδάκι,μάλλον ήμουν μούκος από μικρό και δεν το είχαν πάρει χαμπάρι οι ανίδεοι,και υπάρχουν αρκετές ιστορίες που θα σας κάνουν να γελάσετε. Οι περισσότερες συνοδεύονται από αποδεικτικές φωτογραφίες (ήταν οργανωμένο το έγκλημα). Αποφάσισα να αρχίσω από αυτήν εδώ,μιας και αναμένεται γάμος. Και κάθε γάμος έχει και παρανυφάκια:



Όλα ξεκίνησαν όταν μια φίλη της μαμάς και του μπαμπά που με αγαπούσε πάρα πολύ,βρήκε πολύ χαριτωμένη την ιδέα να με κάνει παρανυφάκι στο γάμο της. Η αλήθεια είναι πως δεν τρελαινόμουν και στο άκουσμα της ιδέας,και δεν είχα ξαναγίνει και παρανυφάκι,αλλά με τα πολλά πείστηκα να το κάνω. Βρήκαμε φορεματάκι ασορτί με το νυφικό,ως είθισται, και όταν έφτασε η μεγάλη μέρα είχαμε πάει από νωρίς στο σπίτι της νύφης για να μας φτιάξουν τα μαλλιά. Έκατσα κι εγώ ήσυχα ήσυχα και μου έβαλαν στεφανάκια και λουλουδάκια και όλα τα συναφή. Και αφού τελείωσαν οι ετοιμασίες,πήγαμε στην εκκλησία,όπου έκανα βόλτες αμέριμνα στο προαύλιο. Και τότε ήταν που είδα το άλλο παρανυφάκι. Το οποίο ήταν μεγαλύτερο από μένα,αλλά κατά τα άλλα σχεδόν ίδιο. Ίδιο χτένισμα,ίδιο φόρεμα,εκτός...Εκτός από ένα ωραίο καλαθάκι με ρύζι και ροδοπέταλα που κρατούσε και φούσκωνε σαν φασιανός. Εγώ ως γνωστόν είμαι μια κυρία. Ποτέ δε θα έκανα σκηνή. Ζυγίζοντας λοιπόν προσεκτικά την κατάσταση,πήγα στο "βύσμα" μου, τη νύφη. Της εξήγησα πως έχει το πράγμα και μου είπε: "Πήγαινε και πες της ότι είπε η Μαρία να μου δώσεις λίγο ρυζάκι στο χέρι μου".Εντάξει, είπαμε ήμουν ολιγαρκές παιδάκι,και συμφώνησα με τη συμβιβαστική λύση. Αλλά από ότι φαίνεται,δεν είχε τις ίδιες προθέσεις και η άλλη πλευρά. Διότι μόλις πήγα και της το είπα, η απάντηση που έλαβα ήταν:"Όχι,είσαι μωρό και θα το ρίξεις κάτω".
Εσείς δε θα αναστατωνόσασταν;Δε θα θιγόσασταν;Ε κι εγώ το ίδιο έπαθα. Και πήρα το καλαθάκι. Και μαζί και το στεφανάκι από την ξεμαλλιασμένη κακίστρω που έβαλε τα κλάμματα.Και τελικά δεν προλάβαινε να ξαναφτιάξει τα μαλλιά της και δεν ήρθε καθόλου για παρανυφάκι.Και σε όλες τις υπόλοιπες φωτογραφίες έχω βγει μόνη μου.Μονη μου δηλαδή εγώ και το καλαθάκι. Ποιος είναι το μωρό τώρα;
Υ.Γ.Δεν τα κάνω πια αυτά στους γάμους,παρακαλώ το παραπάνω κείμενο να μη ληφθεί υπόψιν από τις νυφούλες,τουλάχιστον μέχρι να παραλάβω προσκλητήριο.

Κυριακή 19 Αυγούστου 2007

Make happy thoughts!

Η χαρά είναι σαν το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Υπάρχει σε πολλά διαφορετικά μέρη,αρκεί να κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά. Και να ακούς λίγο περισσότερο αυτή την τρελούτσικη φωνή που ψιθυρίζει στο αυτί σου που και που. Να μερικά μικρά πράγματα που μου λέει συχνά:
*Να κουνάς τα πόδια σου όταν κάθεσαι στο λεωφορείο και δε φτάνουν κάτω. (μόνο για μικρούς ανθρώπους δυστυχώς)
*Να τρως μια φέτα καρπούζι και να λερώνεσαι μέχρι τα αυτιά. Αν το κάνεις σωστά,σου μένει και ένα μεγάλο ροζ χαμόγελο.
*Να περνούν δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά σου όταν σε χαϊδεύουν.
*Να βλέπεις παιδικά την Κυριακή το πρωί.(αν και τώρα με τις χαζοεκλογές τους μας το χάλασαν)
*Να ζητάς να σου τυλίξουν κάτι για δώρο αν και είναι για σένα. Με πολλές χρωματιστές κορδέλες παρακαλώ.
*Να χαιρετάς παιδάκια στο δρόμο. Πάντα στο ανταποδίδουν.
*Να μη χρειάζεσαι τηλέφωνο για να μάθεις αν σε σκέφτονται από μακριά.
*Να κοιτάς μια γάτα στα μάτια.(αν και μπορεί να χάσεις κανένα έτσι)
Αυτά για σήμερα. Βγείτε για κυνήγι αμέσως!

Τρίτη 14 Αυγούστου 2007

Χρόνια πολλά!

Κι άλλα γενέθλια σήμερα. Κι επειδή δεν μπορώ να γράψω κάτι που να αποτυπώνει πλήρως το συναίσθημα,είπα να βάλω ένα από τα αγαπημένα μου αποσπάσματα,από το αγαπημένο μου βιβλίο. Αφιερωμένο βέβαια.
"Αλλά αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα φωτισμένη απ' τον ήλιο. θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων πού θα 'ναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά. Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ' εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια...» Η αλεπού σώπασε και κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκηπα: «Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!», είπε. (...) Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης: «Α!» είπε η αλεπού... «θα κλάψω». «Εσύ φταις», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω». «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Αλλά θα κλάψεις!», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!» «Κερδίζω», είπε η αλεπού, «εξ' αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι.» Μετά πρόσθεσε. «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.» Ο μικρός πρίγκηπας πήγε να δει τα λουλούδια (...) και ξανάρθε στην αλεπού: «Αντίο» είπε. «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Τα απαραίτητα είναι αόρατα για τα μάτια. Τα απαραίτητα είναι αόρατα για τα μάτια,επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.» «Ο χρόνος πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου...», έκανε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού. «Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι' αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...» «Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται."
Χρόνια πολλά και πάντα ευτυχισμένα...

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2007

Οδηγίες γενεθλίων

Σήμερα είναι μια πολύ ιδιαίτερη μέρα. Μέρα γενεθλίων. Όχι δικών μου,αλλά το ίδιο κάνει.Τα γενέθλια είναι μια πολύ ξεχωριστή περίσταση. Και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί.
Είναι η μέρα σου. Ξυπνάς το πρωί και ξέρεις ότι θα είναι όλα για σένα. Τα κεράκια,τα δώρα,η τούρτα,οι ευχές,οι αγκαλιές,οι εκπλήξεις,οι φωτογραφίες...Και απλά την απολαμβάνεις. Είναι σαν να σου φέρνουν μια τεράστια αγκαλιά από αγαπημένα σου γλυκά και ζαχαρωτά και να δοκιμάζεις από όλα. Έτσι πρέπει να είναι τα γενέθλια. Και το βράδυ να χαμογελάς γλυκά σαν καλοταϊσμένος γάτος πριν σε πάρει ο ύπνος με την ανάμνηση της πιο υπέροχης μέρας του χρόνου. Και να σκέφτεσαι τι τούρτα θα διαλέξεις για του χρόνου. Και να ετοιμάζεις τη λίστα δώρων σου(πάντα πρέπει να υπάρχει μια τέτοια,αν δεν έχετε κάντε μια άμεσα,με χρωματιστό χαρτί για να μη σκέφτονται πόσα λεφτά θα χαλάσουν όταν θα πρέπει να σας τα αγοράσουν!)
Αν λοιπόν τα γενέθλιά σας δεν ήταν έτσι φέτος,πρέπει να τα αλλάξετε άμεσα. Κι εσάς που δεν έχουν φτάσει ακόμα,φροντίστε να τα φτιάξετε όσο πιο παραμυθένια γίνεται. Άμα είστε και λίγο γλυκούληδες και διπλωμάτες συνήθως σας τα οργανώνουν άλλοι...Μέχρι τότε,χρόνια πολλά.
Υ.Γ.Το τραγουδάκι από κάτω ακούγεται αυστηρά με την ένταση στο τέρμα.

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2007

Εκδρομή

Χτες ήταν μια γαλάζια μέρα εκδρομής.Όλες οι μέρες έχουν χρώμα,αλλά οι μέρες εκδρομής είναι συνήθως γαλάζιες.Η μέρα ξεκίνησε λίγο δύσκολα,γι'αυτό πακετάρισα λίγα παραπάνω γελαστρόνια στα γατοπραγματάκια μου και ξεκίνησα.Αλλά μάλλον κάτι πήγε πολύ λάθος στο προσεκτικά σχεδιασμένο μου πρόγραμμα.Διότι μάλλον κάποια από τα γελαστρόνια ξεγλίστρισαν στο τραίνο.Γέλια εκεί.Και μερικά άλλα χοροπήδησαν στο φαγητό.Γέλια κι εκεί.Ε και μερικά στο ήσυχο βιβλιοπωλείο.Κι εκεί λίγα γέλια με σιγαστήρα.Και μερικά βούτηξαν στον καφέ.
Όλοι βέβαια θα φαντάζεστε ότι αυτό ήταν όσο γέλιο μπορεί να αντέξει ένας δύσμοιρος γατούλης για μια μέρα.Αλλά κάνετε μέγα λάθος αγαπητοί.Διότι η μοίρα επιφύλλασε ένα σκληρό και ύπουλο χτύπημα για τον κακόμοιρο μούκο που μετά από μια κουραστική μέρα εναπόθεσε τα πατουσόνια του σε τραπεζάκι γνωστού καφέ της νύφης του Θερμαϊκού.
Πριν καλά καλά το καταλάβει,δέχτηκε μαζική επίθεση γελαστρονιών στο μικρό καφέ.Ήταν εκεί γνωστά γελαστρόνια.Σαν αυτό που με παρέσυρε στην παγίδα τους μετά τα ψώνια.Όπως ένα που σε ξεγελά με το εξαιρετικά γλυκό ύφος του.Και ένα άλλο που είναι η αδυναμία μου και σαν αν μην έφτανε αυτό,επιτέθηκε και με μια σακουλάρα δωράκια.Κι άλλο ένα που δεν το ήξερα μέχρι πρότινος,αλλά φαινόταν πιο χαρούμενο κι από πανηγύρι με καρουζέλ.Κι άλλα πολλά γελαστρόνια που δεν πρόλαβαν να επιτεθούν ευτυχώς.Και ήταν και κάποια που έλειπαν και μας έλειψαν πολύ.
Αλλά ο πραγματικός δολοφόνος ήταν ενα μεγάλο γελαστρόνι με ανθρώπινη στολή.Τον καταλάβαινες όμως αμέσως από τη φάτσα του,που είναι σίγουρα μουτσούνα.Αυτός λοιπόν κύριοι ένορκοι,προσπάθησε μπροστά σε όλους να με πνίξει βεβαίως βεβαίως.Και έδειξε οίκτο μόνο όταν απέκτησα ένα ανησυχητικό μελιτζανί χρώμα.Αλήθεια.Με τάισαν και γλυκά για να μη μιλήσω.
Το ταξίδι της επιστροφής ήταν λίγο στεναχωρευτικό γιατί δεν ήθελα να φύγω.Είναι πολύ δύσκολο να αφήνεις τόση χαρα κι αγάπη πίσω σου.Αλλά μου πακετάρισαν ένα μεγάλο γελαστρόνι για το δρόμο και κάπως διορθώθηκε η κατάσταση.Και έκανα και βραδινό ταξιδάκι που πολύ μου άρεσε.
Πολύ ωραία ήταν.Να το ξανακάνουμε σύντομα.Σε παραλία,να τσεκάρουμε μήπως γίνομαι και μπλαβί λόγω του ήλιου.Ο μούκος περιμένει και δεν ξεχνά(ναι,αυτό ήταν απειλή!)

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2007

Το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι

"Οι πέντε φίλοι κοιτάχτηκαν.Να πιστέψουν στα αυτιά τους;Να μην πιστέψουν;
Ο Λουμπενίκος,που πίστευε πάντα στα αυτιά του,φώναξε:
-Θα το κάνουμε κούκλα το σπίτι, κύριε φάντασμα του πρίγκηπα Γελαστρόνι!
-Τι "κούκλα";
-Όμορφο,αυτό εννοώ.
-Μάλιστα.Να το κάνετε κούκλα,και γρήγορα.Σε τρεις ώρες να είναι έτοιμο.
-Σε...σε τι;
-Σε τρεις ώρες!
-Αγαπητέ κύριε φάντασμα του πρίγκηπα Γελαστρόνι, είπε ο Ρεμπελιέ,αυτό είναι αδύνατον!
-Τι θα πει "αδύνατον";
-Θα πει πως είμαστε γάτοι, και οι γάτοι χρειάζονται πολύ χρόνο και πολύ κόπο για να επισκευάσουν ένα σπίτι.
-Λυπηρό!Πολύ λυπηρό!Θα στείλω αμέσως τα γελαστρόνια μου!
Στη στιγμή,χιλιάδες μικροσκοπικά γελαστρόνια,πλάσματα παράξενα και θαυμαστά,πετούσαν τριγύρω με τα διάφανα γαλάζια φτερά τους. Γελούσαν ασταμάτητα, σαν να τα γαργαλούσαν. Το γέλιο τους ήταν μεταδοτικό. Ο Λουμπενίκος γλίστρησε ξεκαρδισμένος στο πάτωμα. Η κόκκινη τούφα του μπερδεύτηκε στα μουστάκια του Φαμπιό,τα μουστάκια του Φαμπιό μπερδεύτηκαν στα κόκκινα γυαλιά του Ρεμπελιέ, τα κόκκινα γυαλιά του Ρεμπελιέ σκάλωσαν στην ουρά του Αρταφεύγη.Ο Αρταφεύγης πάτησε την ουρά του,παραπάτησε και έπεσε πάνω στο Ρεμπελιέ. Ο Ρεμπελιέ έπεσε ανάσκελα,με τη φουσκωτή του κοιλιά στον αέρα,και ο Δον Αγάλιας,σκασμένος στα γέλια,λιποθύμισε πάνω στη φουσκωτή κοιλιά του Ρεμπελιέ.
Αυτά ήταν γέλια!Μοναδικά γέλια!Απίστευτα!"