Να παίξουμε λίγο…;

Χτες οι δικοί μου έφυγαν για μια αυθημερόν εκδρομή στο χωριό, κι εγώ έμεινα σπίτι για να τιμήσω τα έθιμα και τις παραδόσεις. Μεγάλη Πέμπτη, και όπως κάθε χρόνο, ανέλαβα να βάψω τα κόκκινα αυγά. Αφού έβαλα στο Σείριο να φάει, κατέβηκα τα σκαλιά αναρωτούμενη αν ήταν η μέρα που λένε τα μοναδικά κάλαντα που μου αρέσουν. Ξάφνου, ακούω την αυλόπορτα να ανοίγει και βλέπω δύο αγοράκια να μπαίνουν. Ο ένας κοντούλης, ζουμπουρλός και μελαμψός, κι ο άλλος ένας ξανθούλης ψηλολέλεκας με ποδαράκια ακρίδας. Χαμογέλασα, και άνοιξα την πόρτα να τους καλημερίσω. Αλλά αντί για φατσούλες έτοιμες για κάλαντα, είδα δυο τρομαγμένα ζευγάρια μάτια να με κοιτάνε.

«Καλημέρα κυρία».

«Καλημέρα».

«Εμ…μπορούμε να χαϊδέψουμε λίγο το γατάκι;»

Έμεινα αποσβωλομένη.

«Φυσικά και μπορείτε».

Τους άφησα έξω να παίζουν με τη γάτα, και ζέστανα νερό. Η κατακόκκινη βαφή σε συνδυασμό με τη μεταλλική μυρωδιά του ξυδιού το έκαναν να μοιάζει με αίμα. Ξαναβγήκα στην αυλή.

«Δε λένε τα κάλαντα σήμερα; Να σας δώσω και φρεσκοβαμμένα αυγά;» τους είπα κεφάτα. Συνοφρυώθηκαν και οι δύο.

«Ε, εμείς κυρία δεν είμαστε από εδώ…» είπε διστακτικά ο μελαχρινός. Ο διπλανός του τον σκούντηξε και τον αγριοκοίταξε.

«Είμαστε…από…την Αλβανία…και…δε γιορτάζουμε Πάσχα. Μουσουλμάνοι είμαστε…» και κατέβασε το κεφάλι.

«Βλάκα, θα μας διώξει τώρα» του ψιθύρισε ο μεγαλύτερος.

Τους κοίταζα εκεί μαζεμένους, έτοιμους να φάνε κατσάδα.

«Δεν θα την πειράξουμε τη γατούλα, τη βλέπουμε και έξω από την αυλή, και την χαϊδεύουμε, δεν ξέραμε ότι ήσασταν σπίτι…» ψέλλισε ο ξανθούλης.

«Καλά, δεν έγινε και τίποτα»,τους είπα αδιάφορα και μπήκα πάλι μέσα. Έβαλα την πρώτη ντουζίνα αυγά στο κατακόκκινο υγρό. Κοίτα πως τα φέρνει η μοίρα. Αν ήξεραν τα πιτσιρίκια ότι το σπιτάκι δίπλα από το δικό μας είναι χτισμένο με πλίνθους από τότε που ήρθαν οι δικοί μου πρόσφυγες από τη Σμύρνη…Και τώρα, άλλοι πρόσφυγες, και μάλιστα από τους «εχθρούς». Τα αυγά είχανε γίνει ροζ. Πήρα δυο άβαφτα, κάτασπρα, και δυο σοκολάτες που είχα για τα βαφτιστήρια μου από το ψυγείο. Βγήκα ξανά έξω και τους βρήκα καθισμένους στο τσιμέντο, να γελάνε με τη γάτα που χοροπηδούσε να πιάσει ένα αυτοσχέδιο παιχνιδάκι με σπάγκο που της έφτιαξαν.

«Αυγά δε βάφετε, αλλά τα τρώτε ε;» τους είπα.

«Ναι, πως δεν τα τρώμε…»

«Ε πάρτε τότε από ένα και από μια σοκολάτα. Να πλύνετε καλά τα χέρια σας από τη γατούλα ε; Και μην το ξημερώσετε εδώ και σας ψάχνει η μαμά. Εντάξει;»

«Ναι, ευχαριστούμε πολύ!» μου απάντησε ο μικρός με μια λάμψη στα μαύρα του μάτια.

Έβγαλα τα αυγά από τη βαφή, και βύθισα την επόμενη ντουζίνα. Τα δάχτυλά μου πιτσιλίστηκαν με πορφυρό υγρό. Άραγε έτσι ήταν τα δάχτυλα των δικών μου τότε; Πιτσιλισμένα με κόκκινο; Καλπασμοί και φωνές αγωνίας μου ήρθαν στο μυαλό. Από έξω ακουγόταν χάχανα και ποδοβολητά. Χαμογέλασα μόνη μου.

Το μεσημεράκι άκουσα χτύπο στην πόρτα. Ήταν ο μικρούλης με τη μελαμψή φατσούλα.

«Εμείς πάμε σπίτι τώρα. Ευχαριστούμε για τα αυγά και τις σοκολάτες, και που μας αφήσατε να παίξουμε με τη γατούλα».

Κοίταξε τα κόκκινα χέρια μου.

«Με πράσινο σαπούνι θα ξεθωριάσει, μην ανησυχείτε, ξέρω, βάφει η θεία μου. Καλό Πάσχα…κι ας μη σας είπαμε τα κάλαντα.»

«Σ’ ευχαριστώ» του είπα και με έπιασε μια μελαγχολία. Με πράσινο σαπούνι ή με τα χρόνια, όντως, ξεβάφει. Και το ροζ δε φαίνεται και τόσο, γίνεται ένα με το δέρμα σου…

Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους!