Καλή Αποκριά

Στο σημερινό πάρτι του σχολείου είχα κανονίσει να ντυθώ μάγισσα. Η μαμά μου όμως ξέχασε να μου στείλει το καπέλο μου, και το πρωί έβρεχε γάτες και σκύλους ( :-Ρ ) οπότε σταμάτησα απλά σε ένα μαγαζάκι από όπου αγόρασα αυτιά, ουρά και παπιγιόν γατας. Μου έκανε και η πωλήτρια μουστάκια. Διάλογος:

"Μπορείτε να μου κάνετε κι έξι μουστάκια;"
(Η πωλήτρια κοιτά αποσβολωμένη και με πείθει ότι έχω γράψει ιστορία πλέον σε αυτό το νησί.)
"Θα πάω κατευθείαν στο σχολείο και δεν έχω μαζί μου καθρέφτη, θα σας ήταν εύκολο να μου κάνετε μουστάκια γάτας;"
"Εντάξει..."
...όσο μου ζωγραφίζει τα μουστάκια...
"Σε ποιο σχολείο θα πας;"
"Κάτω στην Πόθια."
"Α,ωραια...έχετε πάρτι σήμερα;"
"Ναι..."
"Θα περάσετε ωραία,τι τάξη είσαι;"

Πάντα απολαμβάνω να απαντώ με σοβαρό ύφος σε αυτή την ερώτηση.
Βγαίνω από το μαγαζί,περνάει ένας %@@$@&^$^& μου κάνει μούσκεμα τα σταράκια.Τα σταράκια που είναι δώρο από το Δημήτρη μου.Τα σταράκια που είναι ζωγραφισμένα στο χέρι. Τα σταράκια του Totoro.

Πάω στο σχολείο,όπου έχει βγει ένας πελώριος ήλιος (ίσα ίσα για να βραχούν τα παπούτσια μου έβρεξε) ,μπαίνω στη δευτέρα δημοτικού,όπου αναφωνούν τα πιτσιρίκια:
"Η κυρία των αγγλικών ντύθηκε κουνέλα!!!"

Τιγρέ μυτερά αυτιά,μαύρα μουστάκια,τιγρέ παπιγιόν,και τιγρέ ουρά. For cat’s sake!
Μα ούτε καν κουνελάκι;;;Κουνέλα;;;;;Για εκδίκηση τα έβγαλα κάτι φωτογραφίες όπου φαίνονται όλα σαν υδροκέφαλα.

To επόμενο Σαββατοκύριακο έρχεται ο μούκος μου και ανυπομονώ!Βεβαια το κρεβατι συνηθως ειναι καπως ετσι,αλλα τι να κανουμε,μας αγαπαει. :-Ρ

Κι έτσι οι μέρες περνούν...

Ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά μέχρι να βγουν οι μεταθέσεις και να δω αν θα πιάσω στεριά του χρόνου, και μου θυμίζει ένα πάρτυ στο γυμνάσιο που μου έλαχε ο κλήρος να χορέψω ένα μπλουζ με τον χλιμίτζουρα του σχολείου, γνωστό για τα μακριά του χέρια και την πεποίθησή του ότι ήταν ο Αλέν Ντελόν της δεκαετίας του 90.Τον απέφευγα όλο το βράδυ, και τελικά του είπα μην αντέχοντας άλλο ότι θα χορεύαμε το επόμενο κομμάτι. Και πέτυχα το Nights in White Satin.Δεν είχα προσέξει ποτέ πριν πόσο διαρκεί αυτό το τραγούδι.

Ωστόσο, δεν είναι εντελώς ανιαρή η καθημερινότητά μας. Αποκτήσαμε γείτονες, ένα ζευγάρι μετακόμισε στο δίπλα σπίτι. Ο Σείριος τεντώνεται τόσο πολύ για να δει τι γίνεται από το παράθυρο, που φοβάμαι ότι θα του μείνει κουσούρι και θα μεταλλαχθεί ή σε καμηλοπάρδαλη, ή σε φλαμίνγκο.

Tρία από τα μικρά μου αιλουροειδή λείπουν-η Μόιρα και ο Υοgi είναι στο πατρικό μου στο Βόλο, όπου εκπαιδεύουν τη μαμά μου να τους κάνει όσα χατήρια δεν έκανε ούτε σε μένα ούτε στον αδερφό μου όσο ήμασταν μικρά, και η Breena στην Ιταλία, όπου κάνει dolce vita με τον Ρωμαίο της-οπότε δεν μπορώ πλέον να γυρίζω από τη δουλειά και να πέφτω ξερή στο κρεβάτι περιτριγυρισμένη από πεινασμένες γάτες,παριστανοντας την Κάτιγούμαν.

Δύο είναι όλες κι όλες, κι όσο να πεις τα έχω τα κιλάκια μου, πώς να με περικυκλώσουν οι έρμες;

H Ηλένια μας είναι έγκυος, ο γατογιατρός μας έδωσε και μια εικόνα του υπερήχου, όπου ένα από τα γατάκια μας χαιρετάει-λέει εκείνος-μας μουτζώνει-λέω εγώ.

Τόση συγκίνηση ούτε στον δικό μου υπέρηχο δε θα έχω. Εντάξει, δεν παίρνω κι όρκο, μπορεί και να συγκινηθώ, άμα μέχρι τότε η Αννούλα μας έχει κόψει κι άλλο το μισθό και σκέφτομαι ότι θα πρέπει να βγάλω το μωρό μου μαζί με τα γατιά μου στην πλατεία να χορεύουν με χαλκά στη μύτη για να τα βγάλουμε πέρα. Όχι,δε γίνεται να πάρουμε αρκούδες, είναι προστατευόμενο είδος. Εγώ θα χτυπάω το ντέφι, δε γίνεται να χορεύω κιόλας.

Τα μικρά στο σχολείο δίνουν ένα άλλο χρώμα στη μέρα μου, συνήθως και στη φάτσα μου. Είτε θα είναι μία ανησυχητική απόχρωση του δαμασκηνί, που συνήθως κάνει την εμφάνισή της όταν κάποιος είναι στα πρόθυρα εμβολής, λόγω γέλιου από τις ατάκες τους, είτε ένα διόλου ευοίωνο μπλαβί, από τα νεύρα. Και στις δύο περιπτώσεις, ανοίγουν διάπλατα τα μάτια τους μέχρι να γίνουν σαν πιατάκια του καφέ, μην πιστεύοντας ότι η «κυρία» μπορεί να φτάσει σε τέτοιο σημείο. Και απόχρωση.

Κι ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά…αλλά κυλά. ;-)