Πάσχα στο χωριό

Φέτος οι δικοί μου είχαν τη φαεινή ιδέα να κάνουμε Πάσχα στο χωριό. Βρίσκεται σε ωραία τοποθεσία, πίσω από το Πήλιο, αλλά το κτήμα μας είναι δίπλα σχεδόν στη θάλασσα, και εκτός από την πανέμορφη θέα, δεν προσφέρει τίποτε άλλο. Θέλω να πω, δεν έχει κανείς πρόσβαση σε τρόφιμα, διασκέδαση, ούτε καν σε κάρτα για το κινητό. Εκεί λοιπόν πέρασα τις τελευταίες τρεις μέρες. Ήμουν προετοιμασμένη για το κύμα βαρεμάρας, εξοπλισμένη με βιβλία και τον φορητό για να βλέπω καμιά ταινία. Σκέφτηκα ότι θα ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία να τελειώσω και ένα ασπρόμαυρο φιλμάκι που μου είχε μείνει, οπότε και η φωτογραφική μηχανή πήρε τη θέση της στις αποσκευές. Αυτό που δεν προέβλεψε το σατανικό μου μυαλό, ήταν οι ορδές συγγενών που θα κατέκλυζαν το κτήμα και θα απειλούσαν την ψυχική μου υγεία.

Μόλις το βράδυ της ανάστασης, πληροφορήθηκα ότι το Πασχαλιάτικο μενού θα περιελάμβανε καμιά εικοσαριά ξαδέρφια, τους αντίστοιχους θείους και θειάδες, τρεις γριές (κομπλέ με μασέλες και τσεμπέρια),μία Ελβετή, και ένα μάτσο φίλους και γνωστούς συγχωριανούς. Άμεσα βρήκα τα πιο απροσάρμοστα ρούχα και αξεσουάρ μου, ώστε να θωρακιστώ απέναντι στον εχθρό.

Το τρελό κέφι άρχισε από το Σάββατο. Με έναν απίστευτο, παγωμένο αέρα να φυσάει, έβαλα το φορεματάκι μου(οι γονείς μου επέμεναν ότι δε μπορώ να πάω με το τζιν στην Ανάσταση σε χωριό) και μεταφέρθηκα σε μια εκκλησία της οποίας ο παπάς έπαιρνες όρκο ότι θα ξεψυχούσε πριν το Χριστός Ανέστη, και θα μας άφηνε σύξυλους στο κρύο και στ’ αγιάζι. Ευτυχώς γυρίσαμε γρήγορα.

Η επόμενη μέρα ήταν ακόμα χειρότερη. Ξύπνησα στις 7 από τον ήχο της καταρρακτώδους βροχής στο τροχόσπιτο (που μετά τη θεομηνία μετονομάστηκε σε βροχόσπιτο),βοήθησα στις δουλειές, και έμεινα να κοιτάζω άπραγη από τα μικρά παράθυρα το γρασίδι. Μερικές ώρες μετά, άρχισε να καταφτάνει το συγγενολόι. Δε μπορώ να πω, οι περισσότεροι ήταν έξυπνοι άνθρωποι και δε με πλησίαζαν παρά μόνο για τα τυπικά. Παρόλα αυτά, είχαμε και λαμπρές εξαιρέσεις τολμηρών. Σας παραθέτω τις πιο επιτυχημένες προσπάθειες:

• Βγαίνω κρατώντας τη βιογραφία της Βιρτζίνια Γουλφ στο ένα χέρι, για να ευχηθώ σε μια καινούρια φουρνιά συγχωριανών. Εκεί που πλησιάζω στο τέλος των χειραψιών και φέρνω κάτι σε Αβραμόπουλο που κατεβαίνει για δήμαρχος με το χαμόγελο της Crest,με πλησιάζει ένας τύπος με κοτσίδα και μούσια.

-«Γεια σου ξαδέρφη».

-«Γεια σου κι εσένα, χρόνια πολλά».

-«Πώς τα περνάς; Πήρες και βιβλία μαζί σου;»

-«Ε ναι, να περνάει η ώρα».

-«Α, διαβάζεις;»

Όχι κοιτάω τις εικόνες.

-«Ε διαβάζω.»

-«Όλες τις μέρες που είσαι εδώ;»

-«Ναι, γιατί;»

-«Διάβασες και…προχτές;»

-«Ε ναι, προχτές ήμουν στο Βόλο, αλλά διάβασα, κάθε μέρα διαβάζω. Γιατί ρωτάς;»

-«Μα προχτές ήταν Μεγάλη Παρασκευή, δεν το ξέρεις ότι είναι αμαρτία να διαβάζεις; Δεν κάνουμε τίποτα τη Μεγάλη Παρασκευή, είναι αμαρτία σου λέω».

Τώρα εγώ έφταιγα; Όχι πείτε μου. Δηλαδή αν αυτού του ερχόταν να πάει τουαλέτα ας πούμε Μεγάλη Παρασκευή θα τα χώνευε;

-«Δεν πειράζει ξάδερφε, έτσι κι αλλιώς έχω ήδη ρεζερβέ καζάνι στην Κόλαση με το όνομά μου πάνω του».

Αβγό ο ξάδερφος.

-«Με καλλιγραφικά. Άντε Χριστός Ανέστη.»

• Μόλις έχω καταρρίψει το πρώτο οχυρό, και εμφανίζεται ένα ΑΤΙΑ (Αγνώστου Ταυτότητας Ιλαρό Ανθρωποειδές) μπροστά μου. Μιλάμε για μαζική επίθεση, όχι αστεία. Αφού ξεπερνάμε χωρίς θύματα τις τυπικούρες, πιάνουμε κουβέντα για το κατά πόσο η ζωή στην ύπαιθρο είναι βαρετή. Και μου απαντάει όλο απορία:

-«Τι βαρετή ρε, έχεις πάει ποτέ με όπλο στο χωράφι;»

-«Όχι, γιατί να πάω με όπλο στο χωράφι;»

-«Για να παραμονέψεις και να σκοτώσεις πουλιά. Εγώ και μόνο που παραμονεύω με το όπλο, περνάω καλά».

Κι εγώ άμα σε βάλω να τρέχεις μέσα στο χωράφι και να έρχεται κατά πάνω σου ένα πλάσμα εκατό φορές μεγαλύτερό σου με μια καραμπίνα για να σου φυτέψει μια σφαίρα καλά θα περάσω βλάκα.

-«Α δηλαδή να μη βρεθούμε στο χωράφι σε καμιά στιγμή αφόρητης βαρεμάρας μαζί σου ε;» είπα και γέλασα.

Καμία αντίδραση. Μπα, άσε δεν το έπιασε. Ας το κάνω πιο λιανά.

-«Είμαι κατά του κυνηγιού.»(είπαμε, κελεπούρι ο τύπος, μην τον προγκήξουμε που λένε και στο χωριό)

-«Α, ΟΚ»,συνοδευόμενο από βλέμμα τύπου «μα καλά τι ούφο είναι αυτή».

-«Να πας να φυτέψεις τότε. Περνάς πολύ καλά. Είναι πολύ διασκεδαστικό.»

Τον συγκεκριμένο τον κράτησα για επιδόρπιο, και δεν είπα τίποτα. Μετά το κατσίκι όμως(που το φάγαμε στις 6:30 επειδή άρχισε να ψήνεται αργά λόγω βροχής),ετοιμάστηκαν να πάνε σπίτια τους για να ντυθούν για τη βραδινή διασκέδαση. Αρνήθηκα ευγενικά της πρόσκληση, αλλά περνώντας από μπροστά μου η χαρούμενη παρέα, πέταξα σε μια ξαδέρφη:

-«Ελπίζω να διασκεδάσετε πολύ. Μην ξεχάσετε καμιά αγκινάρα να πάρετε να φυτέψετε, να περάσει καλά κι ο ξάδερφος.»

Η καλύτερη του χωριού λέμε…Άντε και του χρόνου.

Να παίξουμε λίγο…;

Χτες οι δικοί μου έφυγαν για μια αυθημερόν εκδρομή στο χωριό, κι εγώ έμεινα σπίτι για να τιμήσω τα έθιμα και τις παραδόσεις. Μεγάλη Πέμπτη, και όπως κάθε χρόνο, ανέλαβα να βάψω τα κόκκινα αυγά. Αφού έβαλα στο Σείριο να φάει, κατέβηκα τα σκαλιά αναρωτούμενη αν ήταν η μέρα που λένε τα μοναδικά κάλαντα που μου αρέσουν. Ξάφνου, ακούω την αυλόπορτα να ανοίγει και βλέπω δύο αγοράκια να μπαίνουν. Ο ένας κοντούλης, ζουμπουρλός και μελαμψός, κι ο άλλος ένας ξανθούλης ψηλολέλεκας με ποδαράκια ακρίδας. Χαμογέλασα, και άνοιξα την πόρτα να τους καλημερίσω. Αλλά αντί για φατσούλες έτοιμες για κάλαντα, είδα δυο τρομαγμένα ζευγάρια μάτια να με κοιτάνε.

«Καλημέρα κυρία».

«Καλημέρα».

«Εμ…μπορούμε να χαϊδέψουμε λίγο το γατάκι;»

Έμεινα αποσβωλομένη.

«Φυσικά και μπορείτε».

Τους άφησα έξω να παίζουν με τη γάτα, και ζέστανα νερό. Η κατακόκκινη βαφή σε συνδυασμό με τη μεταλλική μυρωδιά του ξυδιού το έκαναν να μοιάζει με αίμα. Ξαναβγήκα στην αυλή.

«Δε λένε τα κάλαντα σήμερα; Να σας δώσω και φρεσκοβαμμένα αυγά;» τους είπα κεφάτα. Συνοφρυώθηκαν και οι δύο.

«Ε, εμείς κυρία δεν είμαστε από εδώ…» είπε διστακτικά ο μελαχρινός. Ο διπλανός του τον σκούντηξε και τον αγριοκοίταξε.

«Είμαστε…από…την Αλβανία…και…δε γιορτάζουμε Πάσχα. Μουσουλμάνοι είμαστε…» και κατέβασε το κεφάλι.

«Βλάκα, θα μας διώξει τώρα» του ψιθύρισε ο μεγαλύτερος.

Τους κοίταζα εκεί μαζεμένους, έτοιμους να φάνε κατσάδα.

«Δεν θα την πειράξουμε τη γατούλα, τη βλέπουμε και έξω από την αυλή, και την χαϊδεύουμε, δεν ξέραμε ότι ήσασταν σπίτι…» ψέλλισε ο ξανθούλης.

«Καλά, δεν έγινε και τίποτα»,τους είπα αδιάφορα και μπήκα πάλι μέσα. Έβαλα την πρώτη ντουζίνα αυγά στο κατακόκκινο υγρό. Κοίτα πως τα φέρνει η μοίρα. Αν ήξεραν τα πιτσιρίκια ότι το σπιτάκι δίπλα από το δικό μας είναι χτισμένο με πλίνθους από τότε που ήρθαν οι δικοί μου πρόσφυγες από τη Σμύρνη…Και τώρα, άλλοι πρόσφυγες, και μάλιστα από τους «εχθρούς». Τα αυγά είχανε γίνει ροζ. Πήρα δυο άβαφτα, κάτασπρα, και δυο σοκολάτες που είχα για τα βαφτιστήρια μου από το ψυγείο. Βγήκα ξανά έξω και τους βρήκα καθισμένους στο τσιμέντο, να γελάνε με τη γάτα που χοροπηδούσε να πιάσει ένα αυτοσχέδιο παιχνιδάκι με σπάγκο που της έφτιαξαν.

«Αυγά δε βάφετε, αλλά τα τρώτε ε;» τους είπα.

«Ναι, πως δεν τα τρώμε…»

«Ε πάρτε τότε από ένα και από μια σοκολάτα. Να πλύνετε καλά τα χέρια σας από τη γατούλα ε; Και μην το ξημερώσετε εδώ και σας ψάχνει η μαμά. Εντάξει;»

«Ναι, ευχαριστούμε πολύ!» μου απάντησε ο μικρός με μια λάμψη στα μαύρα του μάτια.

Έβγαλα τα αυγά από τη βαφή, και βύθισα την επόμενη ντουζίνα. Τα δάχτυλά μου πιτσιλίστηκαν με πορφυρό υγρό. Άραγε έτσι ήταν τα δάχτυλα των δικών μου τότε; Πιτσιλισμένα με κόκκινο; Καλπασμοί και φωνές αγωνίας μου ήρθαν στο μυαλό. Από έξω ακουγόταν χάχανα και ποδοβολητά. Χαμογέλασα μόνη μου.

Το μεσημεράκι άκουσα χτύπο στην πόρτα. Ήταν ο μικρούλης με τη μελαμψή φατσούλα.

«Εμείς πάμε σπίτι τώρα. Ευχαριστούμε για τα αυγά και τις σοκολάτες, και που μας αφήσατε να παίξουμε με τη γατούλα».

Κοίταξε τα κόκκινα χέρια μου.

«Με πράσινο σαπούνι θα ξεθωριάσει, μην ανησυχείτε, ξέρω, βάφει η θεία μου. Καλό Πάσχα…κι ας μη σας είπαμε τα κάλαντα.»

«Σ’ ευχαριστώ» του είπα και με έπιασε μια μελαγχολία. Με πράσινο σαπούνι ή με τα χρόνια, όντως, ξεβάφει. Και το ροζ δε φαίνεται και τόσο, γίνεται ένα με το δέρμα σου…

Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους!

Doomsday

Χτες ήταν μια ακόμα μέρα από αυτές που σου φαίνεται ότι η συννεφιά έχει μπει μέσα στο δωμάτιο, και έχει κατακαθίσει πάνω από το κρεβάτι σου. Τα γατάκια μας τα χάσαμε όλα ένα ένα, μάλλον καλυκοϊός, και κάθε τρεις και λίγο γίνεται καυγάς για τη στείρωση της Αμελί. Χτες αποχαιρετίσαμε και μια άλλη γατούλα, τη Μπαλού, της οποίας η υιοθεσία δεν πήγε καλά. Πανέμορφη γάτα, με τεράστια σμαραγδένια μάτια…Στενοχωρηθήκαμε όλοι πάρα πολύ, ελπίζω να καταφέρει να βρει ένα σπιτάκι σύντομα.

Το βράδυ για να φτιάξει λίγο το κέφι μας, είπαμε να πάμε σινεμά. Και σαν καλοί αναγνώστες ,πρέπει να μου συμπαρασταθείτε και να μου λύσετε και τις απορίες μου.

Πριν αρχίσει η ταινία, είδαμε το τρέιλερ του Hulk.Ξέρετε, αυτού του πράσινου σφίχτερμαν. Ερώτηση πρώτη:Ποιος έξυπνος είχε τη φαεινή ιδέα να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Νόρτον;(όχι το antivirus καλέ, αυτός που έπαιζε και στο Fight Club).Αν είναι δυνατόν, ο άνθρωπος είναι στο μπόι μου. Τέλος πάντων, το προσπερνώ. Κάποιος που είναι πιο οξυδερκής από μένα, μπορεί να μου απαντήσει και στην ερώτηση βου; Το παντελονάκι του Hulk,μεγαλώνει μαζί με τον Hulk;Επειδή όταν γίνεται πράσινος και κακιασμένος, φοράει ένα παντελονάκι. Σκισμένο μεν, αλλά το φοράει. Πώς ακριβώς γίνεται αυτό, όταν εγώ με το που παίρνω δυο κιλά δε μου κουμπώνει το τζιν;

Η ταινία που πήγαμε να δούμε λεγόταν Doomsday.Ο Μούκος με είχε προειδοποιήσει ότι είναι σε στυλ Mad Max,και δε θα μου αρέσει, αλλά είπα να μην πάμε πάλι για καφέ στην παραλία, και να του δώσω μια ευκαιρία. Τι το ήθελα…

Αυτό το πράγμα που οι δημιουργοί του αποκαλούν ταινία, υποτίθεται ότι εκτυλίσσεται κάπου στο μέλλον, το 2000τριαντακάτι.Ε τα γνωστά, έχει πέσει ένας ιός στη Σκωτία(πάω στοίχημα ότι ο σεναριογράφος δεν πάει μία τους σκωτσέζους),η χώρα μπαίνει σε καραντίνα για κάμποσα χρόνια, και ξαφνικά ο ιός κάνει την επανεμφάνισή του στη Βρετανία. Και οι εξυπνάκηδες που άφησαν τους σκωτσέζους με τις καρώ ανεμιστές φουστίτσες να πεθάνουν, ανακαλύπτουν ότι υπάρχουν κάποιοι επιζώντες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη σωτηρία τους. Στέλνουν λοιπόν μια κυριούλα(η οποία είχε φύγει από τη Σκωτία τότε με τον ιό χάνοντας το ένα της μάτι),να τους βρει και να φέρει τη σωτήρια φόρμουλα στην Βρετανία. Μην τα πολυλογώ, η προαναφερθείσα δεσποινίδα αντί για το μάτι που έχασε, έχει ένα μάτι-κάμερα, που το βγάζει, το πετάει στα καταγώγια, είναι συνδεδεμένο με το ρολόι της, βλέπει τους κακούς για να τους καθαρίζει στο άψε σβήσε, και μετά το ξαναφοράει(μπλιαχ).Της δίνουν δύο σούπερ οχήματα σαν τεθωρακισμένα (ήξερα ότι θα πάνε όλα κατά διαόλου, από τη στιγμή που αναφέρθηκε ότι το όνομα του οδηγού ήταν Τσάντλερ),και την αμολάνε στη Γλασκώβη. Οι δρόμοι έχουν ερημώσει, κισσοί παντού(τελικά σε μια καταστροφή δε θα επιβιώσουν μόνο κατσαρίδες, αλλά και κισσοί),και φυσικά δεν υπάρχει ίχνος νερού, τροφής ή ρεύμα. Και ξαφνικά, εκεί που εξερευνούν την πόλη, τι γίνεται; Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα. Εμφανίζονται ένα μάτσο λοφιοφόροι νεαροί σε μηχανές. Μόλις τους είδα, είπα αμάν, ο Ρούφιο(από τον Πήτερ Παν) τελικά δεν πέθανε, στη Γλασκώβη πήγε κι έκανε οικογένεια! Τρομεροί σας λέω, φαΐ και νερό μπορεί να μην είχαν, αλλά μοβ βαφή για το λοφίο και τατουάζ είχαν μια χαρά. Τους πιάνουν λοιπόν, και η ηρωίδα μας καταχράζεται όλα της τα τεχνάσματα για να ξεφύγει από τους κακούς ανθρωποφάγους(ε ρε τι κάνει η βαφή),ανάμεσα στα οποία είναι και μια βόμβα αφρού. Τι κάνει η βόμβα αφρού; Μα καλά τι σόι άνθρωποι είστε εσείς; Βρε ανίδεοι, βγάζει αφρό φυσικά! Μπαίνει ας πούμε στο ασανσέρ(που δεν έχει ρεύμα),πετάει από κάτω του μια βόμβα αφρού, και ανεβαίνει στο δεύτερο. Όχι,παίζουμε…

Κατόπιν βγαίνει στο προσκήνιο μια κυρία με πολλά σουβλιά στο μαλλί(κι εγώ φοράω τέτοια, λες να γίνω έτσι;),μετά κάτι παχουλοί με σκωτσέζικες φούστες κάνουν ένα σύντομο πέρασμα(ε να μην ξεχνάμε και την παράδοση),και τελικά οι ήρωές μας καταλήγουν να ξεφεύγουν με ένα τραίνο σαν το Χόγκουαρτς Εξπρες ένα πράγμα(αν εμφανιζόταν και ο Χάρι Πότερ από πουθενά δε θα μου έκανε εντύπωση).Α, ξέχασα να πω, στην ομάδα έχει ενσωματωθεί και μια ξανθούλα με μεσαιωνικό φόρεμα, που αναλαμβάνει να τους πάει στο γιατρό που έχει βρει τη θεραπεία. Τους βγάζει λοιπόν σε ένα δάσος, και ξαφνικά ακούγεται ένας τρομερός θόρυβος. Αρχίζουν να τρέχουν όλοι, γιατί λένε ότι αυτό που ακούγεται είναι ο Εκτελεστής. Παναγιά μου βόηθα λες εσύ(πείτε το κι εσείς, θα σας χρειαστεί πολύ σύντομα).Διότι ο Εκτελεστής ξέρετε τι είναι; Ιππότης! Καλέ ναι, ένας ιππότης, με την πανοπλία του και το άτι του και το τόξο του. Τους ξαναπιάνουν λοιπόν οι φρουροί ,και ανακαλύπτεις εσύ ο έντρομος θεατής ότι θα κάνουμε πέρασμα ΚΑΙ από το Μεσαίωνα. Επειδή και καλά μετά την καταστροφή, οι κάτοικοι αποφάσισαν οι μισοί να κάνουν λοφίο σαν τσαλαπετεινοί, και οι άλλοι μισοί να γυρίσουν στο Μεσαίωνα. Κι άμα κάνεις μια δουλειά, να την κάνεις σωστά, με τα κάστρα τους, με τις δάδες τους, με τα άχυρά τους…Άλλο να σου λέω κι άλλο να το βλέπεις…Τέλος πάντων, την βάζουν σε μια αρένα με ένα τυπά σαν gladiator,με πανοπλία και ένα μαρκούτσι από αυτά που έχουν αυτή τη μπάλα με τα καρφιά. Κι αυτή θυμίζω, μόνο με το μαύρο της φανελάκι και το παντελονάκι το δερμάτινο. Αλλά επειδή η ηρωίδα μας σαν γνήσιο αμερικανάκι δε μασάει, ξεφεύγει με κάτι κόλπα τύπου this is Sparta,και κάνει τον νταγλαρά αλοιφή μέχρι να πεις κύμινο. Καθαρίζει και καναδυο φρουρούς, και αφήνει τον ξεμωραμένο τον γιατρό που έχει γίνει βασιλιάς σε αυτό το τρελοκομείο, να κοιτάει κατσούφης τους αιχμαλώτους του να ξεφεύγουν από τις πολεμίστρες.

Η διαφυγή γίνεται από μια σήραγγα, αλλά οι μεσαιωνικοί φρουροί ακόμα είναι πίσω τους. Μέσα στη σήραγγα έχει πολλά ξύλινα κιβώτια. Πρέπει να βρουν κάτι σύντομα σε πυρομαχικό, γιατί με τα τόξα θα τους κάνουν τ’ αλλατιού. Κοιτάνε τη λίστα με τα πράγματα που έχει η σήραγγα, αλλά δεν έχουν χρόνο να ψάξουν, οπότε αποφασίζουν να ανοίξουν ένα κιβώτιο στην τύχη. Τώρα εσύ θα μου πεις αθώε κι ανυποψίαστε θεατή, μπορεί να γίνει χειρότερη αυτή η ταινία; Κι εγώ θα σου απαντήσω, φυσικά και γίνεται. Διότι το τυχαίο κουτί που ανοίγουν, ξέρεις τι έχει; Ένα υπερπολυτελές αμάξι! Αυτοί είναι συμπαίχτες για το Μεγάλο Παζάρι, όχι οι άλλοι οι μπουνταλάδες που πετυχαίνουν όλο Ζονγκ. Ε, να μη στα πολυλογώ, τρέχουν αυτοί με την αμαξάρα, τους παρατάνε οι μεσαιωνικοί τύποι, αλλά τους κυνηγάνε οι λοφιοφόροι, με κάτι οχήματα σαν των Φλίνστόουνς, με αρκουδάκια δεμένα στο παρμπρίζ (μη με ρωτάς γιατί).Η ξανθούλα να λέει στους κακούς με παρακαλητά να σταματήσουν, ένας από τους κακούς να έχει μεταμορφωθεί στον άνθρωπο-τσιμπούρι και να μη μπορούν να τον ξεκολλήσουν από το αμάξι…τρελά γλέντια σου λέω. Τελικά φτάνουν στον προορισμό τους, αλλά η ηρωίδα μας δε δέχεται να σωθεί, και σαν άλλος Τερμινέιτορ(στο 2 καλέ που είναι καλός),δέχεται να θυσιαστεί για το κοινό καλό.

Αφού δεν έκανε και κανένα πέρασμα ο Σούπερμαν, καλά πήγαμε…

Ο Σείριος το αστεράκι μας!

Λοιπόν για να εξηγηθώ, μέχρι τώρα η μέρα μου δεν εξελίσσεται καλά.
Έπρεπε να καταλάβω σαν πανέξυπνος γάτος που είμαι ότι παίζεται ένα βρώμικο παιχνίδι πίσω από τις πλάτες μου. Πρώτα, εξαφανίστηκε η αδερφή μου.Ήρθε μια κυρία και με χάδια και αγκαλιές μας ξεγέλασε και μας την πήρε. Ξέρω, έπρεπε να την υπερασπιστώ, τι σόι αδερφός θα λέτε τώρα ότι είμαι, αλλά…να μωρέ…μην το πείτε πουθενά…μ’ αρέσουν τα χάδια.

Δεν πρόλαβε να φύγει η αδερφή μου και να διαλευκάνω το μυστήριο, και σήμερα το πρωί αυτή η κυρία με τα πολλά μαλλιά που μου έβαζε φαί κάθε μέρα, με έβαλε σε ένα πλαστικό κουτί. Ποιον, εμένα! Τον καπετάν-Φασαρία του σπιτιού! Τι να κάνω, έκλαψα, χτυπήθηκα, αλλά τίποτα.Με παρέδωσε σε κάτι άλλα δίποδα η προδότρα, που δεν έμοιαζαν διόλου με γάτες, και μετά το πλαστικό κουτί μου μπήκε σε ένα πράγμα σαν μεγάλη γάτα, που γουργούριζε πολύ δυνατά, είχε στρόγγυλα πόδια, και έτρεχε πολύ γρήγορα. «Ε, μέχρι εδώ ήταν»,είπα από μέσα μου. Δε γίνεται να μου φέρονται έτσι, θα τους δείξω εγώ.»Έβαλα λοιπόν τις πιο δυνατές αγριοφωνάρες που έχετε ακούσει. Να φανταστείτε, σχολίασαν ότι όσο μπόι μου λείπει, τόση φωνή έχω. Όχι παίζουμε…
Τέλος πάντων, κουράστηκα να φωνάζω και με πήρε ο ύπνος. Εξάλλου ένας γατάσκοπος δεν πρέπει να εξαντλεί τις δυνάμεις του.
Μετά από αρκετές ώρες, η μεγάλη γάτα με τις στρογγυλές πατούσες σταμάτησε να γουργουρίζει., και το κουτί μου άρχισε πάλι να κουνιέται. Έπιανε κάτι το γκριζωπό αυτί μου για μια νέα μαμά. Νέα μαμά;;; Κι εγώ είμαι με τις τσίμπλες από τον μεσημεριανό μου υπνάκο; Πω πω ντροπή…
Πριν προλάβω να σουλουπωθώ λιγάκι, ανοίγει το κουτί μου και με πιάνει μια χερούκλα.. Γραπώνομαι από εδώ, γραπώνομαι από εκεί, αλλάζω χέρια, με πιάνει ένα δίποδο με μουστάκια που κάποιος τον έλεγε Μούκο, τον πέρασα κι αυτόν για γάτο προς στιγμήν…Πανικός σας λέω. Με έχωσαν σε ένα άλλο κουτί με κακόγουστο γυαλιστερό μαξιλαράκι, μπήκα σε μια άλλη γουργουριστή γάτα, και αφού δάγκωσα όλα τα κάγκελα προσπαθώντας να βγω, έφτασα σε ένα πολύ παράξενο σπίτι. Έχουν κι άλλα γατέλια σαν εμένα εκεί, αλλά πιο μινιόν, κι ένα μεγάλο πλάσμα σαν αρκούδα που με μύριζε. Σκύλος μου είπαν ότι είναι, του έκανα ένα χου για καλό και για κακό.
Έφαγα, ήπια, και κοιμάμαι πάνω στη νέα μου μαμά, αφού την πεθαίνω στις νυχιές και σκαρφαλώσω πάνω της. Όλο μου λέει ότι είμαι ο πιο όμορφος γατούλης του κόσμου. Κι εγώ της απαντάω γουργουριστά ότι το ξέρω…

Γεννήσαμε!

Πριν πέντε μέρες γνωρίσαμε από κοντά τα έξι νέα μέλη της οικογενείας μας!Σας παρουσιάζουμε τους:
YokoChoko(ναι αν δωθούν μαζί θα τους φωνάζουν Yoko Choko σαν το σοκολατούχο)
Nuca
Κάμι(Κατερινάκι σ'ευχαριστούμε για τη νεραϊδόσκονη κι ας σου έπεσε λίγο παραπάνω)
Σίβα
...και Ρεμπελιέ.Μας ήρθε τελευταίος και καταϊδρωμένος,και είναι ο πιο φωνακλάς από όλους.
Και μια οικογενειακή:
Αύριο έρχεται και η μπέμπα μου,που...πως να σας το πω τώρα...είναι μάλλον μπέμπης!Εναλλακτικό όνομα:Σείριος.Απολαύστε τη φωτογραφία του και αύριο που θα το πάρω στα χέρια μου θα διαλευκανθεί το μυστήριο!
Γατομάνι λέμε!

Κικιρίκουυυυυ!

Σήμερα ξύπνησα πουρνό-πουρνό για να πάω στον πολυαγαπημένο ΟΑΕΔ. Πήρα την τελευταία μου επιταγή το μήνα που μας πέρασε, και ο ημιφαλακρός κυριούλης στο γκισέ με ενημέρωσε να περάσω ξανά σήμερα «για να τσεκάρουμε τα αναδρομικά». Τις τελευταίες μέρες βέβαια, άρχισε να με επισκέπτεται η αϋπνία μου. Τακτικά κιόλας. Λίγο που μας ήρθε το χαρτί για τα στρατά, λίγο που περιμένω να περάσουν οι μήνες να έρθει η ώρα για την τοποθέτηση…δε θέλει και πολύ. Παρόλες τις 2 και μοναδικές ώρες ύπνου μου όμως, άνοιξα με δυσκολία τους γαλαζωπούς οφθαλμούς μου για να καλημερίσω τον συμπαθέστατο υπάλληλο. Περιμένω στην ουρά, ψάχνοντας έναν σταθμό της προκοπής να ακούσω μέχρι να έρθει η σειρά μου. Περπινιάδης όχι, Βοσκόπουλος όχι (δε μπορώ τις ένρινες γαρδένιες πρωινιάτικα),Χατζηγιάννης όχι (είπαμε άυπνη είμαι, μη μας πάρει και ο ύπνος βρε Μιχαλάκη)…Δε βρίσκω τίποτα, αλλά δεν πειράζει καθόλου επειδή ήρθε η σειρά μου. Καλημερίζω τον καμπριολέ υπάλληλο και τον ενημερώνω ότι ήρθα για να ελέγξουμε τα αναδρομικά. «Ποια αναδρομικα;» μου λέει.

«Δεν ξέρω, τα αναδρομικά, έτσι μου είπατε.»

«Ήρθατε να πληρωθείτε;»

«Μου είπατε κατά λέξη να έρθω να τσεκάρουμε τα αναδρομικά, δεν ξέρω αν πρόκειται για χρήματα, ή για ένσημα.»

Αρχίζει να μουρμουρίζει εκνευρισμένος και να ψαχουλεύει τους γαλάζιους, παραφουσκωμένους φακέλους. «Τι ωραία που άρχισε η μέρα μου»,σκέφτομαι. Ξαφνικά, ένα χέρι με σκουντάει στην πλάτη. Γυρίζω, και τι να δω; Μια κυριούλα λίγο πιο κοντή από μένα( ναι, υπάρχουν και πιο κοντοί, αλήθεια), με φούξια ταγέρ (αυτά θα έπρεπε να απαγορευτούν δια ροπάλου),και μακιγιάζ λες και θα πήγαινε σε οντισιόν για γκέισσες. Στις 8 το πρωί! Καταπνίγω ένα κάρο χαζές ατάκες,(ξέρετε πως μου έρχονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις) αν και θα ήταν ενδιαφέρον να τη ρωτήσω αν έπεσε με τα μούτρα (στην κυριολεξία) στο πρωινό της κεσέ με γιαουρτάκι 2% ,και τη ρωτάω ευγενικά τι θέλει. Πεταρίζοντας τα βλέφαρα χαριτωμένα (μα καλά πως μπορεί και τα κουνάει με τόση μάσκαρα;;;),με ρωτάει:

«Κι εσείς για αναδρομικά είστε;»

«Ναι»

Και μετά σιωπή. Α,δεν πάμε καλά. Εντελώς γιόκο τσόκο η γκέισσα. Ξαναγυρνάμε στον ξεσκέπαστο στο γκισέ.

«Τι φέρατε μαζί σας;»

Ε, έχω εδώ διάφορα, λαστιχάκια για τα μαλλιά(αν και βλέπω σε σου χρειάζονται, τα προτιμάς ανέμελα),ένα γλυφιτζούρι για ώρα ανάγκης, κλειδιά, ένα τάπερ με κεφτέδες μια και βλέπω να τη βγάζουμε εδώ όλη μέρα…

«Τα ένσημα και τις επιταγές.»

«Ένα χαρτάκι δε φέρατε;» (λες και με κάλεσε σπίτι του και πήγα με άδεια χέρια, καμιά Τζοκόντα δε φέρατε;)

«Τι χαρτάκι;»

«Δε σας είχα δώσει ένα χαρτάκι;»

Σκέφτομαι καλά, στύβω το μικρό μου μυαλό, και θυμάμαι ότι προσφέρθηκε να μου σημειώσει σε ένα λευκό Post-it την ημερομηνία 8/4 για να μην ξεχαστώ. Του το αναφέρω.

«Εμ, με αυτό έπρεπε να έρθετε.»

Κάγκελο εγώ. Μα να του πάω ένσημα, να του πάω επιταγές, ταυτότητα, όλα, και να μου τη λέει για το ηλίθιο χαρτάκι που στο κάτω κάτω δε μου είχαν πει να το πάω;

«Ε, να σας φτιάξω ένα.»

Γουρλώνει ο μεσιέ «Ανεμοδαρμένα Ύψη». «Τι εννοείτε;»

«Ε δώστε μου ένα άσπρο Post –it και έναν κόκκινο στυλό να σας κάνω ένα ίδιο αν είναι απαραίτητο.»

«Τέλος πάντων δεσποινίς, λέτε και εξυπνάδες πρωί πρωί, (ε βέβαια εγώ είμαι έξυπνη και τις λέω, εσύ μπορείς;)ορίστε η επιταγή σας.»

Κοιτάω, και τι να δω…8,66 ευρώ. Ολόκληρα, ή έχει και κρατήσεις; Αλλά δεν πειράζει καθόλου αγαπητέ κύριε καμπριολέ, που μου χαλάσατε την πρωινή μου διάθεση για 8,66.Τώρα που τον άφησα στα χέρια της γκέισσας να δω τα χαϊρια του...
Υ.Γ.Αν έχετε το χρόνο,κάντε μια βόλτα κι από το γατίσιο μου μπλογκ...πολλές μικρές φατσούλες βρέθηκαν στα σκουπίδια αυτές τις μέρες και μεγαλώνουν με μπιμπερό.Αν θέλετε,βοηθήστε κάποιο να βρει μια ζεστή αγκαλιά.Και θυμηθείτε:Δεν έχουμε κάθε μέρα την ευκαιρία να βάλουμε έναν άγγελο στη ζωή μας.Μην την αφήσετε να σας προσπεράσει...!

Παιχνιδάκι

Το σοφό Κουκουβαγιάκι με κάλεσε και σε άλλο παιχνίδι με ερωτήσεις. Αρχίζω αμέσως:

1)Γιατί κλαις;

Αμ δεν κλαίω. Αυτό είναι το θέμα, δεν κλαίω καθόλου εύκολα. Όταν κλαίω πάντως είναι επειδή έχω στενοχωρηθεί πάαααρα πολύ, σπάνια κλαίω από συγκίνηση.

2)Γιατί δεν κλαις;

Μάλλον επειδή είμαι απαίσια, χοντρόπετση και κακιά. Ναι, αυτό πρέπει να είναι.

3)Που είναι ο βάλτος;

Έξω από το σπίτι του Σρεκ, ελάτε παιδιά, όλοι το ξέρουν αυτό…

4)Ποιος και που είναι ο δεσμοφύλακας;

Δεν ξέρω, είμαι κορίτσι από σπίτι και δεν ανακατεύομαι με δεσμοφύλακες.

5)Που συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;

Στον πάτο του πηγαδιού.

6)Περιφρονείς κάτι;

Συνήθως όχι.

7)Θα ερωτευόσουν για πάντα;

Καλέ ναι, κι αυτό εύκολο!

8)Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;

Ε και οι καλλιτέχνες δεν τρέφονται με καμβάδες αλειμμένους με λαδομπογιές!

9) Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά στην παραπάνω ερώτηση?

Άμα χρειάζεται…

10) Do you remember revolution?

Μπα, ήμουν μικρή τότε!

11) Θα ανέβαινες σ’ ένα βουνό, αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου?

Μπα, άμα ήταν να κάνω ότι λέει το ωροσκόπιό μου…

12) Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ΄ τον πάγο?

Θα βοηθούσε να σπάσει το τζάμι ο φόνος του παππού; Χμ…

13) Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι?

Όχι, αυτή θα τα έκλεινε.

14) Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, εάν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο?

Ξέρω κι εγώ; Ό,τι πεις, μη σε αγριεύουμε κιόλας…

15………

-----------------------------------

16) Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε οτι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν?

Καλέ μακριά είναι αυτό, εσείς οι πρωτευουσιάνοι να το κάνετε.

17) Θα σκότωνες τον Μπους, αν σου χάριζα 10 λαχταριστά εκλέρ?

Ευχαρίστως, αλλά τα εκλέρ δεν τα τρώω, το κάνω και τσάμπα.

18) Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια,αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια?

Αν στα έδειχνα, εσύ θα τα έβλεπες τα αστέρια;

19) Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένη?

Εξαρτάται ποιο πηγάδι. Αλλά σιγά μην έπεφτα στο πηγάδι, να φριζάρει το μαλλί μου να γίνει χάλια…

Ποιος άλλος θέλει να παίξει;

Πόσο λίγο με ξέρεις...

Η Πριγκηπέσσα Ελένη έπαιξε ένα παιχνιδάκι που πολύ με άρεσε.Απαντάς ερωτήσεις με σκοπό να σε γνωρίσουν καλύτερα οι άλλοι Bloggers.Γρήγορο,εύκολο και διασκεδαστικό.Ορίστε:

1. Όνομα: Δώρα
2. Γενέθλια: 15 Ιουνίου
3. Ζώδιο: Δίδυμοι (ξέρω,ξέρω,είμαστε οι χειρότεροι...το διαθέτω και σε ωροσκόπο,μπορείτε να χάσετε πάσα ιδέα...)
4. Χρώμα μαλλιών: Καστανό
5. Χρώμα ματιών: γαλάζιο
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ? Εννοείται
7. Είδος μουσικής που ακούς: rock και «έντεχνο» ελληνικό
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Γουίνι
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? Ο κομπαρος στη Νορβηγία
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: «Τι έχω να κάνω σήμερα;»
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Την καρδούλα που μου χάρισε ο μούκος μου
12. Τί έχεις στον τοίχο σου? Ονειροπαγίδα, κουνουπιέρα, καθρέφτη,φωτογραφίες…(Μόνο εγώ λείπω)
13. Τί έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου? Το σαλονάκι μου (έχω κουκέτα χωρίς το κάτω κρεβάτι βρε…)
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες? Θα ετρεχα να δω τι εγινε.
15. Αγαπημένος αριθμός: 3
16. Αγαπημένο όνομα: Μαρκέλλα
17. Τα χόμπι σου: βιβλία, μουσική, κοσμήματα, γάτες,φωτογραφία
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα? Θεσσαλονίκη
19. Μια ευχή για το μέλλον: Να είμαστε όλοι λίγο πιο χαμογελαστοί.
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες? Στην Βικτωριανη Αγγλία (δύο λόγοι:1) για να γνωρίσω από κοντά τους συγγραφείς που με μάγεψαν, 2)ήταν πολύ καθωσπρέπει εποχή,να μην προκαλούσα ένα χάος βρε παιδί μου;)
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Το κουβερτόνι μου!!!!!!
22. Αγαπημένο λουλούδι: Ίριδες
23. Αγαπημένη σειρά: Φιλαράκια
24. Αγαπημένη ταινία: Αμελί,Χουκ…
25. Αγαπημένο τραγούδι: «Αλεξάνδρεια»,Γ.Κότσιρας
26. Αγαπημένο βιβλίο: Μικρός Πρίγκηπας
27. Αγαπημένο ζώο: Γάτα φυσικά!
28. Αγαπημένο ρούχο: Τζιν τζιν τζιν!
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Τιμ Μπάρτον
30. Αγαπημένο χρώμα: Γαλάζιο
31. Αγαπημένο φαγητό: Πατάτες ή μακαρόνια (ή πατάτες ΚΑΙ μακαρόνια,γιατί κανείς δεν έχει εφεύρει αυτό το φαγητό;Ε;)
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι? Με τον Στιούι από το Family Guy
33. Κακή συνήθεια: Ξεχνάω(τα πάντα λέμε!)
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Ολα (αλήθεια)
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: μιλάω πολύ,πολύ,πολύ… Βασικά στους άλλους δεν αρέσει,εμένα δε με πειράζει καθόλου...
36. Συνηθισμένη ατάκα: «Ε τι να κάνουμε τώρα;;;;;;;»
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: αυτή που κάνω
38. Μεγαλύτερος φόβος: Συριγγες και βελόνες
39. Η καλύτερη pizza: Margarita
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι...: απαραίτητα και αναντικατάστατα!

Έλα να σας γνωρίσουμε καλύτερα,ας παίξει όποιος θέλει να τον/την μάθουμε λίγο πιο καλά!

Ειδήσεις

Καλησπέρα και καλωσήρθατε στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του ΜούκουTV.

Ας ξεκινήσουμε από τα θέματα της επικαιρότητας.

Καθυστέρηση εμφανίζει ο τοκετός της εγκυμονούσας Αμελί. Πηγές μας πληροφόρησαν ότι προτίθεται να μας γνωρίσει τα νέα τριχωτά μέλη της οικογένειας εντός της εβδομάδος, αλλά η ίδια διαψεύδει με ανακοίνωσή της, ισχυριζόμενη ότι τελικά το μετάνιωσε και θέλει να τα χωνέψει. Πληροφορίες αναφέρουν ότι εγκυμονούμε όλοι οικογενειακώς, αναμένοντας να αδειάσει το ασπρόμαυρο βαρελάκι μας που λιάζεται καθημερινώς αδιαφορώντας για την ανησυχία μας, και να ξεχυθεί η γατοπλημμύρα.

Στο άλλο μέτωπο, η αυτού μεγαλειότητα έφτασε αισίως 22 ημερών, εβαπτίσθη Μόιρα (στα κέλτικα σημαίνει μικρό θαλασσινό αστέρι, και είναι και ηρωίδα του πολυαγαπημένου μου Πήτερ Παν),και ετοιμάζεται να εκδράμει στον εξωτικό Βόλο οσονούπω. Έμπιστες πηγές μας πληροφόρησαν ότι οι Μούκοι αυτοπροσώπως σχεδιάζουν επίσκεψη στην πρωτεύουσα, για να παραλάβουν την αυτού εξοχότητά της κάτω από δρακόντεια μέτρα, για να αποφευχθούν δυσάρεστα περιστατικά με παπαράτσι. Παρακολουθήστε το αναλυτικό μας φωτορεπορτάζ:

Στο διεθνή χώρο, η γνωστή διπλωμάτισσα Ελευθερία επισκέφθηκε χτες την οικία μας και προέβη σε δηλώσεις:

• Ο (φαλακρός)παππούς της είναι μικρός ακόμη, και θα βγάλει μαλλιά μόλις μεγαλώσει.
• Ζήτησε επανειλημμένα τη «γατοφική» και έγινε έξαλλη με το υπηρετικό προσωπικό που δεν της την έφερνε άμεσα. Μετά από ένα τέταρτο μαραθώνιων διαπραγματεύσεων, βρήκαμε αμοιβαία λύση καταλαβαίνοντας ότι μιλούσε για τη φωτογραφική μηχανή.
• Ήπιε χυμό Life ανάμεικτο, ο οποίος όπως ισχυρίστηκε η ίδια, περιέχει καρότο, λεμόνι, πορτοκάλι και μελιτζάνα. Εις υγείαν.
• Χάλασε μια λάμπα στο σπίτι και άρχισε να φωνάζει να μην τη φτιάξουμε, επειδή θα τη φτιάξει ο μπαμπάς της. Η αγαπητή μαμά της μας πληροφόρησε ευγενικά ότι προχτές είχε τόση πίστη στις ικανότητες του μπαμπά της, που μόλις ανακάλυψε ότι τα κεράσια που πήραν από το μανάβικο ήταν χαλασμένα, τα πήγε στο μπαμπά να τα φτιάξει.

Στα καλλιτεχνικά νέα, η ταινία που σας προτείνουμε αυτή την εβδομάδα είναι το αριστούργημα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, «Μάτια Ερμητικά Κλειστά». Πρόκειται για μια Interactive ταινία (έκανα αναπάντητη και χτυπούσε το κινητό του Τομ Κρουζ),που θα σας δώσει την ευκαιρία να εξερευνήσετε τις άγνωστες πτυχές της χείριστης ηθοποιίας του ζεύγους Κίντμαν-Κρουζ. Η ταινία εκτυλίσσεται(που λέει ο λόγος) μέσα σε επαύλεις όπου γίνονται όργια (και ο μπούφος ο Κρουζ γυρνάει δεξιά κι αριστερά άπραγος) και περιπλέκεται ανάμεσα σε μυστηριώδεις χαρακτήρες και καταστάσεις. Μπόνους: Θα έχετε την ευκαιρία να ανακαλύψετε από πρώτο χέρι γιατί ο διάσημος σκηνοθέτης άφησε την τελευταία του πνοή γυρίζοντας το συγκεκριμένο φιλμ. Εναλλακτικός τίτλος: «Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή».

Και κλείνουμε με το αθλητικό ρεπορτάζ. Σε μαραθώνιο σπασίματος καρυδιών έχει επιδοθεί γνωστός σπασίκλας συμμαθητής στα μαθήματα φωτογραφίας. Μετά το σπάσιμο και το φάγωμα ενός κιλού καρυδιών κατά τη διάρκεια επεξήγησης της χρήσης του φλας, θέλησε να δοκιμάσει την τύχη του και στο σπορ σπασίματος καρυδιών και νεύρων κατά τη διάρκεια προβολής σλάιντς με θέμα «Πως φωτογραφίζουμε ανθρώπους». Το ατού του έναντι των άλλων αθλητών (των σκίουρων) είναι ότι ο συγκεκριμένος συνδυάζει το σπάσιμο και φάγωμα καρυδιών με κακεντρεχή σχόλια για τις φωτογραφίες των υπολοίπων, και με εξυπνάδες για κάθε πτυχή της τέχνης της φωτογραφίας να διανθίζουν το ρεπερτόριό του.

Εδώ τελείωσε και το σημερινό μας δελτίο, ευχαριστούμε που επιλέξατε εμάς για την ενημέρωσή σας.

Καλό σας μήνα και καλή σας νύχτα.