Άλλος για Χίο τράβηξε...

Πριν αρχίσω το σημερινό ποστ, παραίνεση:

Όσοι ακούτε Stavento,λυπηθείτε όλους εμάς που δεν ακούμε. Αν σας αρέσει η Καλομοίρα, μην ντρέπεστε να το παραδεχτείτε. Αν σας αρέσουν τα Ημισκούμπρια, το ίδιο. Αν σας αρέσουν και τα δύο, ακούστε τα και τα δύο. Αλλά μια κοπελίτσα που νιαουρίζει, με μια παρέα μανταχαλαίους να μουρμουράνε στίχους χωρίς νόημα ΔΕΝ είναι ραπ, χιπ-χοπ, ή ότι άλλο τέλος πάντων θέλουν να θεωρούνται. Και προς Θεού ,δεν είμαστε βαρήκοοι!

Τώρα μπορώ να αρχίσω λοιπόν. Τις τελευταίες μέρες διένυσα κυριολεκτικά όλη την Ελλάδα. Ξεκινώντας από τον μικρό και φτωχικό μας Βόλο, έφτασα στην Αλεξανδρούπολη(την οποία δεν πρόλαβα να δω καθόλου επειδή ήταν ταξίδι αστραπή) και δύο μόνο μέρες μετά, κατέβηκα στην Τρίπολη. Παρέδωσα τον Μούκο μου στα χέρια της μαμάς πατρίδας τραγουδώντας «Αεροπόρος θα γενώ…»

Για το ταξίδι στην Αλεξανδρούπολη δεν έχω να πω και πολλά, κάτι συγγενείς γνωρίσαμε και τιγκάραμε στις καριόκες. Αλλά για το ταξίδι στην Τρίπολη…

Τι να πρωτοπώ. Μπαίνοντας στην πόλη μετά από έξι ώρες ταξίδι ,το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν μια ωραιοτάτη αφίσα του μεσιέ Καρατζαφέρη, με δυο χέρια από κάτω(για το σύνθημα «Χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη» βρε ανίδεοι, τς τς τς…) και την επεξηγηματική λεζάντα «είναι ο καλύτερος επειδή το απέδειξε και στην Ευρώπη».Τι να πω, άσχετη είμαι από πολιτικά, αλλά αφού το απέδειξε ο άνθρωπος, να μην το πούμε; Δεν έδωσα σημασία, και προχώρησα προς το ταξί που θα μας πήγαινε στο ξενοδοχείο. Ανοίγοντας την πόρτα του πορτ μπαγκάζ για να βάλουμε τις βαλίτσες, ερχόμαστε φάτσα κάρτα με ένα φραπεδοπότηρο. Με τον ξεραμένο αφρό του φραπέ. Ναι, και το σπαστό καλαμάκι. Όχι, δεν ήταν το πλαστικό, από αυτά που παίρνουμε στα ταξίδια, ούτε το άλλο που παίρνουμε από τις καντίνες κατά μήκος της εθνικής οδού. Κανονικότατο φραπεδοπότηρο που μοίραζε ο νες την προηγούμενη δεκαετία ήταν, και μάλιστα με την επωνυμία πάνω. Πήγα να τα μπήξω, αλλά όπως πάντα ο μούκος περιέσωσε την λιγοστή μου αξιοπρέπεια και με έχωσε στο ταξί. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο υπό τη συνοδεία Βασίλη Καρρά(non-stop) και με ένα μάτσο περιοδικά στο πίσω κάθισμα λες και είχαμε πάει οδοντίατρο. Στην πλατεία που ήταν το ξενοδοχείο μας θαυμάσαμε με περισσή ευχαρίστηση το εικαστικό δρώμενο για την Πασχαλιά:ένα μάτσο υπερμεγέθη κεριά, δυο φορές το μπόι μου, σε φλούο χρώματα. Η ρεσεψιονίστ αφού τακτοποίησε τα διαδικαστικά μας παρέδωσε το κλειδί, το οποίο συνοδευόταν από…Εδώ σας θέλω. Ξέρω τι θα πείτε, από μπρελόκ, από καρτούλα που τοποθετείται σε ειδική εσοχή για το ρεύμα, από πάσο…Όοοοχι αγαπητοί. Συνοδευόταν από ένα τεράστιο γκουμουτσοειδές κατασκεύασμα που προσομοίαζε σε πόμολο. Ιδέα δεν είχαμε τι ήταν. Αλλά όταν ανεβήκαμε στο δωμάτιο και είδαμε την ξεχαρβαλωμένη πόρτα, υποθέσαμε ότι είναι για να βαράς κατακούτελα τους πιθανούς διαρρήκτες…Ε λοιπόν, έχω δει πετσέτες με μονόγραμμα, μαντίλια με μονόγραμμα, ακόμα και σαπουνάκια με μονόγραμμα…αλλά λεκάνη τουλέτας με το μονόγραμμα του ξενοδοχείου δεν είχα ξαναματαδεί.

Το απογευματάκι είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Η σύντομη περιήγησή μας μας γέμισε ενδιαφέρουσες πληροφορίες, όπως:

• Υπάρχει κατάστημα «Όλα 300» που έγραφε στην πινακίδα του ότι έχει ΚΑΙ είδη βαπτιστικών ΚΑΙ γάμου παρακαλώ. Σπεύσατε.

• Αν αρρωστήσετε στην Τρίπολη, δεν υπάρχει κανένας φόβος, έχει σε κάθε γωνία φαρμακείο και γιατρό. Επίσης έχει σε κάθε γωνία(δίπλα από το φαρμακείο) κατάστημα παπουτσιών και κάβα κρασιού.

• Αν είστε πολύ θρήσκος, η Τρίπολη είναι η πόλη για σας. Κάθε μαγαζί, ανεξάρτητα από το είδος που εμπορεύεται, διαθέτει και θρησκευτικά είδη. Είδαμε μέχρι και βιβλιοπωλείο που αντί για βιβλία στη βιτρίνα είχε αγιογραφίες(και δίπλα μολυβάκια του Μπομπ Σφουγγαράκη).

• Είναι η μοναδική πόλη όπου μπορείτε να θαυμάσετε αρχαιοελληνικά αγάλματα στις ταράτσες εμπορικών καταστημάτων, φωτισμένα με μπλε νέον(ασχολίαστο).

Αφού λοιπόν περάσαμε το κομμωτήριο «Η Λυγερή» και αποφασίσαμε ότι η «κοσμική ταβέρνα Η ωραία Τριπολιτσά» δεν ήταν για μας, καταλήξαμε να πάρουμε το βραδινό μας σε ένα συμπαθέστατο μεζεδοπωλείο. Ωραίο φαγητό, ευγενέστατοι υπάλληλοι, μείναμε υπέρευχαριστημένοι.

Το επόμενο πρωί συνόδεψα το έτερον ήμισυ στο στρατόπεδο, και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Α,είδα και τον ισθμό(σιγά το πράγμα πια, τι το κάνουν τόσο θέμα).

Έχω και μια απορία. Στον τρισάθλιο τον σταθμό Λιοσίων, το ξέρετε ότι πληρώνεις το χαρτί υγείας; Βασικά μέσα στις τουαλέτες έχουν βγάλει το χαρτί, και έξω από αυτές βρίσκεται μια κυρία που σου κόβει-με το αζημίωτο βέβαια-ένα μικρό κομματάκι και στο δίνει. Κι ο Θεός βοηθός…