Summer bloody summer

Το φετινό καλοκαίρι έχει βαλθεί να συναγωνιστεί σε μαυρίλα το περσινό. Το περσινό έτσι κι αλλιώς sucked, οπότε καταλαβαίνετε ότι το φετινό είναι για Χρυσά Βατόμουρα τουλάχιστον. Έχω θυμώσει, απογοητευτεί, απελπιστεί, μαλώσει, κλάψει, φωνάξει, μετανιώσει τόσες φορές που πια έχω χάσει το μέτρημα. Ανακαλύπτω καθημερινά πως αυτός ο βλάκας ο Μέρφυ και ο ηλίθιος νόμος του επιβεβαιώνονται περίτρανα και αν όντως ισχύει ότι “it’s always darker just before dawn”, περιμένω οσονούπω να ζήσω live τους τίτλους έναρξης της Οδύσσειας του Διαστήματος αλλά με έναν ήλιο σαν αυγουστιάτικο καρπούζι να ανατέλλει αντί για την υδρόγειο. Γύρω μου βλέπω ανθρώπους που περνάνε επίσης μεγάλα λούκια, και δε μπορώ να καταλάβω, μας έχουν μουντζώσει; Ψάχνω να βρω τη θετική μου ενέργεια, την οποία είχα σε τόσο μεγάλο απόθεμα που ενίοτε έσπαγε τα νεύρα του αλλοπρόσαλλου κόσμου γύρω μου, αλλά μάλλον τα φυλούσα πολύ καιρό και δε βρίσκω πια την κρυψώνα της. Το φτου ξελευτερία για όλους δεν πιάνει πια, και ώρες ώρες σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερα να συνεχίσω να τα φυλάω, με τα μάτια κλειστά και απλά μετρώντας μέχρι να έρθει η μαμά μου να με μαζέψει για ύπνο. Μέσα στα ταραγμένα μου όνειρα όμως, τριβελίζει το μυαλό μου η αγαπημένη μου φράση από τον Dr. Seuss:

Βρε μήπως να αφήσω το κρυφτό και να αρχίσω την αμπάριζα;