Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Τι θα φάμε σήμερα;

Με φοβίζουν πολλά τα τελευταία χρόνια, όπως φαντάζομαι και τους περισσότερους. Με φοβίζει που μπορεί να χάσω τη δουλειά που αγαπώ, με φοβίζει που μπορεί να μην ξαναδώ τους μαθητές μου του χρόνου, με φοβίζει που μπορεί να μην έχω χρήματα για το σούπερ μάρκετ, με φοβίζει που όλο αυτό που συμβαίνει κατατρώει τους ανθρώπους γύρω μου, και τους κάνει να αλλάζουν. Όχι, δεν ήμασταν πάντα έτσι, κι όχι, δεν αποκάλυψε η κρίση τον πραγματικό μας εαυτό. Είναι λογικό όταν κάποιον τον παίρνουν καθημερινά από τις τράπεζες, όταν χρειάζεται να χωθεί σε ένα διάδρομο του μάρκετ για να τσεκάρει και στο τσεπάκι για τα ψιλά αν του φτάνουν τα λεφτά για αυτά που πήρε, όταν βρίσκει δικαιολογίες για να μην πάει για καφέ γιατί δεν έχει, τα νεύρα του να σπάνε, και να γίνεται γκρινιάρης ή μελαγχολικός. Αυτό που με τρομάζει όμως περισσότερο από όλα, είναι το ανθρωποφάγο τέρας που ανακαλύψαμε όλοι μέσα μας. Μόλις βρούμε ευκαιρία, κάτι που ειπώθηκε άκομψα, άσχημα, κάτι που έγινε και είχε άσχημο αποτέλεσμα, πριν καν σκεφτούμε τι και πως, πριν δούμε και την άλλη πλευρά, πριν περάσει καν από το μυαλό μας ότι ίσως ήταν μια κακή, χείριστη στιγμή, πέφτουμε σαν τα κοράκια και βγάζουμε ανείπωτη χολή και μίσος. Μίσος, τόσο μίσος, και κατάρες, και λόγια που δε θα τα λέγαμε ποτέ. Κλασσική περίπτωση, το διαδίκτυο. Κάνει κάποιος ένα ποστ στο Facebook, με μια «καταγγελία» ,ένα παράπονο, μια βλακεία πολλές φορές, κι από κάτω μετά από δύο λεπτά εξαπολύεται ένας οχετός, όσο ηλιθιωδώς ρηχό κι αν ήταν το αρχικό δημοσίευμα. Βγάζει για παράδειγμα ο άλλος από το μυαλό του ότι τον ενοχλούν στο τηλέφωνο, και κάποιος χωρίς να απορήσει, να σκεφτεί ότι ίσως λέει ψέματα, χωρίς να τον ξέρει καν, χωρίς να τον έχει γνωρίσει από κοντά, αρχίζει να βρίζει, να καταριέται, να «συμπάσχει», να οργίζεται. Και εννοείται ότι το μίσος και η οργή κλιμακώνονται όταν πρόκειται για φιλοσοφημένα κατηγορώ ακόμη και της τελευταίας τρύπας του ζουρνά που λέμε και στα μέρη μου, μια κι έγινε πλέον της μοδός όποιος θέλει να δείξει σκεπτόμενος τη σήμερον ημέρα,αφού έχει δει κανα δυο σειρές και εκπομπές μαγειρικής, να γράφει δυο μπαρούφες στο Facebook, ή στο Twitter, ή ακόμη καλύτερα, να κάνει quote τα λόγια κάποιου διάσημου, που ταιριάζουν στο περιστατικό. Ακόμη πιο αξιοπερίεργο είναι το ότι όταν έρχεται η στιγμή να αντιδράσει σε πραγματικό χρόνο και καταστάσεις,ο ίδιος άνθρωπος παραμένει απλά βουβός παρατηρητής. Μάλλον έχει κάνει πολλάκις το «χρέος» του με αλλεπάλληλα ποστ γκρίνιας, φιλοσοφίας και κατηγοριών, και έχει ξεθυμάνει πλέον. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ για αυτές τις αντιδράσεις, τόσο πολύ κλεινόμαστε μέσα μας που μας βγαίνει όλη η πικρία και η χολή μόνο στον τοίχο ενός αγνώστου-γνωστού στο Fabebook; Είναι πιο εύκολο να βρίσουμε,να ξεσπάσουμε,να οργιστούμε,μπροστά στην οθόνη μας,για ένα «πρόβλημα» που δεν εξετάζουμε καν αν είναι υπαρκτό; Ή μήπως είμαστε τόσο γεμάτοι μίσος και κακία,που πρέπει να φάμε ο ένας τον άλλο έστω και διαδικτυακά για να χορτάσει το ανθρωποφάγο άλλο μας μισό;Και τι θα γίνει άραγε όταν δεν έχουμε άλλους «φίλους» στο Facebook να φάμε;

Δεν υπάρχουν σχόλια: