Η Ελευθερία ξαναχτυπά!

Σήμερα το απόγευμα, με ένα κεφάλι καζάνι από το μάθημα, μου έκαναν μια προσφορά που δε μπόρεσα να αρνηθώ, που θα έλεγε και ο Δον Κορλεόνε. Με πήρε η Ελευθερία, και απαιτούσε να πάω να μου δείξει το καινούριο τους σπίτι. Μέχρι τώρα δεν έμεναν μέσα στο Βόλο και ήταν δύσκολο να τους επισκεφθούμε. Αλλά τώρα που μετακόμισαν…δε μας σώζει τίποτα. Αφήστε που ο μπαμπάς μου έχει χτυπήσει το πόδι του και έπρεπε να μας πάω εγώ με το αυτοκίνητο. Όποιος-και κυρίως όποια- έχει οδηγήσει με μπαμπά συνοδηγό, θα καταλάβει. Και φανταστείτε έναν χτυπημένο, γκρινιάρη μπαμπά. Τέλος πάντων, φτάσαμε μια χαρά, ωραίο το σπίτι, ωραία και η φρέσκια μπέμπα των κουμπάρων, αλλά η Ελευθερία ήταν για μια ακόμη φορά το κάτι άλλο. Παραθέτω μερικά μόνο στιγμιότυπα για τους μελλοντικούς ή υποψηφίους γονείς. Σκεφτείτε να σας βγει έτσι:

• Μόλις μπήκαμε, με πήγε στην κουζίνα να της βάλω γάλα. Αλλά αποφάσισε αμέσως ότι θέλει και πιάτο. Δηλαδή, ότι θέλει φλιτζάνι με πιατάκι, όπως εμείς που θα πίναμε τσάι. Της εξηγήσαμε λοιπόν ότι θα της δώσουμε, αλλά δε μπορεί να κάνει βόλτες με το πιατάκι και το φλιτζάνι. Συμφωνήσαμε να καθίσει δίπλα από το τζάκι. Κάθισα κι εγώ δίπλα της με το τσάι μου. Με κοιτάζει σε κάποια στιγμή και μου λέει: «Ξερεις, δεν είναι γάλα.» Και τη ρωτάω απορημένη τι πίνει αφού δεν είναι γάλα. «Είναι καφές»,μου εξηγεί. «Α, δε μ’ αρέσει ο καφές»,της λέω. «Ναι ε; Δεν είναι ωραίος…»Μετά από λίγο με κοιτάζει συνωμοτικά. «Δεν είναι καφές, ξέρεις. Είναι χυμός.» «Μπα, εγώ νομίζω ότι είναι γάλα.»Το ξανασκέφτεται, και απαντάει: «Κοίτα, δεν είναι γάλα. Είναι καφές, χυμός, και γάλα.»Ε, με αποστόμωσε.
  
• Της άρεσαν τα σκουλαρίκια μου. Δεν της έχουν κάνει ακόμη τρύπες, και με ρωτούσε διάφορα. Αφού της είπα ότι πονάει λίγο μόνο όταν τις ανοίγεις, και την καθησύχασα ότι δεν σου ανοίγουν «μια τρύπα τόσο μεγάλη όσο το αυτί σου»,όπως νόμιζε, ήθελε να δει πως είναι τρυπημένα τα αυτιά χωρίς τα σκουλαρίκια. Τα έβγαλα λοιπόν, και ενθουσιασμένη που είναι τόσο εύκολο να τα βάλεις και να τα βγάλεις, κι αφού μου τα έβαλε και η ίδια καναδυό φορές, αναφώνησε: «Α, ωραία είναι τα σκουλαρίκια, θα βάλω κι εγώ!» «Αλήθεια;» ρώτησε η μαμά της που φοβόταν ότι δε θα ήθελε. «Ναι, ναι! Κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ…»,είπε, δείχνοντας διάφορα σημεία στα αυτιά και στη μύτη της. Τρέμετε γονείς…
  
• Μου ζήτησε το σημειωματάριό μου για να μου ζωγραφίσει. Μου έκανε λοιπόν κάτι που μου είπε ότι είναι μια πεταλούδα. Καθότι φανατικός γατόφιλος, της ζήτησα να μου κάνει και μια γάτα. «Σε άλλη σελίδα όμως»,μου εξήγησε. «Για να μην τη φάει η πεταλούδα.» Τώρα τι έχει δει αυτό το τρίχρονο και πιστεύει ότι οι πεταλούδες τρώνε τις γάτες, μη με ρωτάτε. Αλλά μου έβαλε έναν όρο: «Η γάτα θα είναι μουσταρδί.» Εντάξει, άμα τολμούσατε ας λέγατε άλλο χρώμα. «Και τι χρώμα θα είναι τα μάτια της γάτας μου;»,ρώτησα. «Καφέ.» «Α, δεν τα θέλω καφέ. Να τα κάνεις ότι χρώμα είναι τα μάτια μου.» Με κοιτάει λοιπόν μέσα στα μάτια και λέει: «Μαύρα;» «Όχι καλέ, δεν είναι μαύρα.» «Α, ναι. Είναι κόκκινα.» «Μπλε είναι τα μάτια μου.» «Καλά, καλά»,μου απάντησε με ένα ύφος λες και μιλούσε σε καμιά τρελή που δεν ήξερε τι της γίνεται. «Θα τα κάνω λίγο μπλε και πιο πολύ κόκκινο.»

Επίσης, όσο κυλούσε η φανταστική αυτή βραδιά, δοκίμασε όλα τα δαχτυλίδια μου ,ένα εκ των οποίων το κράτησε για να παντρευτεί το μπαμπά της. Αφού πήγε στην κρεβατοκάμαρα των γονιών της για να βρει στέφανα, γύρισε και το δαχτυλίδι έλειπε. Αφού τη ρωτήσαμε που είναι και μας κοίταξε πολύ πονηρά, μας κατατόπισε λέγοντάς μας ότι «έγινε τσίχλα.» Ναι, το μασούσε, με την αιτιολογία ότι δεν έβρισκε τις τσίχλες που της πήρε η μαμά της το απόγευμα.
Υποψήφιοι μπαμπάδες και υποψήφιες μαμάδες, το νου σας…