Καληνύχτα

Από παιδάκι είχα ένα θέμα με τους αποχαιρετισμούς. Ενώ δεν είμαι από τους ανθρώπους που δένονται εύκολα, όσο κοινωνική κι αν είμαι, όποτε πρέπει να αποχωριστώ κάποιον μου είναι πολύ δύσκολο. Είτε φεύγει κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά.
Με θυμάμαι μικρούλι να παίζω στο πάρκο και να έχω γύρω μου παιδάκια να με κοιτάνε με μάτια ορθάνοιχτα λες και έλεγα κάτι πολύ σπουδαίο. Η μαμά μου καμάρωνε για το λέγειν μου και για την κοινωνικότητά μου, που έκανε τα περισσότερα παιδάκια να θέλουν να παίζουν μαζί μου. Παρόλα αυτά, δε μπορούσε να μη βλέπει στα μάτια μου ένα συννεφάκι έτοιμο για βροχή κάθε μεσημέρι που αφήναμε τους φίλους μου και γυρίζαμε σπίτι. Ακόμα κι αν ήξερα ότι θα τους δω το επόμενο πρωί, το χέρι μου ήταν σαν μικρό βαρίδι όταν έπρεπε να τους χαιρετίσω.
Στα χρόνια που πέρασαν, χρειάστηκε μερικές φορές να αποχαιρετίσω πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους. Μερικές φορές το διάλεξα εγώ, κάποιες αυτοί, και μερικές άλλες κάποιοι άλλοι για μας. Θυμάμαι κάθε φορά μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Κινήσεις, εκφράσεις, λόγια… Και κάθε φορά γινόταν όλο και πιο δύσκολο. Και είχα υποσχεθεί να μην το ξανακάνω. Να μη μπω ξανά καν στη διαδικασία να βάλω κάποιον στην καρδιά μου, για να μην ξαναπεράσω το μαρτύριο του να τον βγάλω. Μερικές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως υπολογίζεις. Και πρέπει να πεις καληνύχτα πιο σύντομα από όσο νόμιζες. Τι να κάνουμε.
Κάτι τέτοιες στιγμές γίνομαι πολύ σκληρή, σχεδόν αναίσθητη. Με βοηθάει να μη σκέφτομαι. Να μη θυμάμαι. Και συνήθως περνάει. Αυτή τη φορά ίσως το γκρίζο συννεφάκι στρογγυλοκαθίσει λίγο παραπάνω πάνω από το κεφάλι μου. Αλλά κρατάω ομπρέλα για κάθε ενδεχόμενο. Και άμα βρέξει, μπορεί να ξαναβγεί το ουράνιο τόξο μου. Λες;

Υ.Γ. Επιστρέφω σε μερικές μέρες με Χριστουγεννιάτικη διάθεση, μη μου πτοείστε εσείς!