We’ve got the dreamers’ desease

Picture by May Ann Licudine

Πριν μερικές μέρες μιλούσα με μια κοπέλα που δε γνωρίζω προσωπικά. Τη «γνώρισα» μέσω ενός φόρουμ, της άρεσε η ιδέα του Blog ,και ζήτησε τη βοήθειά μου για να φτιάξει κι αυτή ένα. Κάπου λίγο πριν αρχίσουμε, μου εξομολογήθηκε ότι δεν ξέρει αν το blog της θα έχει επιτυχία, επειδή αυτά που γράφει δεν είναι ενδιαφέροντα. Στην ερώτησή μου γιατί το πιστεύει αυτό, μου απάντησε «ε, ξέρεις, είμαι λίγο ονειροπόλα».

Ου, αν η ονειροπόληση θεωρείται μπανάλ, ή αδιάφορη, τότε τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Η αλήθεια είναι ότι η απάντησή της με έβαλε σε σκέψεις. Ετοιμάζομαι να πατήσω τα 25, να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να ξενιτευτώ σε όποιο χωριουδάκι αποφασίσει το ευφάνταστο Υπουργείο Παιδείας, να βρω σπίτι και να μετακομίζω εμένα και τη γάτα σε τέσσερις μόνο μέρες( εκτός από πάντα έτοιμος ,πρέπει να έχεις και ικανότητες Ιντιάνα Τζόουνς άμα είσαι νεοδιοριζόμενος εκπαιδευτικός, α ρε μαμά, και σου έλεγα να με πας στα προσκοπάκια…),ετοιμάζομαι να παραχωρήσω το Μούκο μου στη μαμά πατρίδα το Μάϊο, η γάτα μου γεννάει, το γατάκι θα μου έρθει ένα μήνα πιο νωρίς από ότι υπολόγιζα γιατί η κοπέλα που το μεγαλώνει έπαθε αλλεργικό σοκ (γατοκατάσταση),οι γονείς γκρινιάζουν, το επίδομα ανεργίας τελείωσε, το άσθμα μου δε μ’ αφήνει να ανασάνω ανάλογα τις ορέξεις του, και γενικά ένας πανικός επικρατεί.

Τώρα θα μου πείτε, έχεις κάθε δίκιο να τρέχεις πανικόβλητη, όπως όλος ο κόσμος άλλωστε. Αλλά δεν το έχω. Είναι κόσμος που έχει πιο πολλά και σοβαρά προβλήματα.

Συν τοις άλλοις, μάλλον έχω την αισιοδοξία και την ονειροπόληση στα γονίδιά μου. Μόλις απαρίθμησα όλα τα παραπάνω, έβγαλα έναν μακρύ αναστεναγμό και έμεινα να κοιτάζω τα συννεφάκια στον γαλάζιο ουρανό. Μ’ αρέσει να ξαπλώνω στο γρασίδι όταν πηγαίνουμε στο χωριό, και να κοιτάζω τα σύννεφα. Μ’ αρέσει να αφήνω τον ήλιο που μισοκρύβεται στα φύλλα της ελιάς να με χαϊδεύει στο πρόσωπο (συνήθως μετά από τις δύο πρώτες φορές που γίνεται αυτό, βλέπω τον αδερφό μου να στέκεται από πάνω μου με ένα σαρδόνιο χαμόγελο και να μου λέει ότι φούντωσαν οι φακίδες μου). Δε μ’ αρέσει να οδηγώ, γιατί χάνω όλα αυτά που λαίμαργα παρατηρώ σαν πεντάχρονο από το παράθυρο, μόνο και μόνο για να προσέχω ανιαρά σήματα και παραχωρήσεις προτεραιότητας. Μ’ αρέσει τόσο πολύ να φωνάζω «κι άλλο, κι άλλο» στο τέλος από τις συναυλίες, που έχω ζωντανές ηχογραφήσεις όπου ακούγεται, και τις ακούω μέχρι να καλοκαιριάσει να ξαναπάω σε συναυλία (στο τσακίρ κέφι, ανάβω και κανέναν αναπτήρα). Περπατώντας στην πόλη, ενθουσιάζομαι με χίλιες δυο βλακείες που βλέπω, και κοιτάζω πάντα ψηλά στα μπαλκόνια, για να δω χαρούμενους ανθρώπους να πίνουν τον καφέ τους και να κουβεντιάζουν. Έχω τρακάρει και σε στύλο έτσι, παραλίγο να βγάλω το δεξί μου μάτι, αν αποφασίσετε να το κάνετε δείξτε λίγη προσοχή. Ακόμα τσούζουν τα μάτια μου όταν βλέπω πολέμους και φωτιές, και την ανθρώπινη αχαριστία και αδικία να υπερισχύει της αγάπης. Πιστεύω στους ανθρώπους και δίνω ευκαιρίες ξανά και ξανά, κι ας στενοχωρηθώ ξανά και ξανά. Θέλετε κι άλλα;

Μάλλον, όπως λέει και το τραγούδι,I’ve got the dreamers’ desease.Και γιατί να γιατρευτώ;