Κικιρίκουυυυυ!

Σήμερα ξύπνησα πουρνό-πουρνό για να πάω στον πολυαγαπημένο ΟΑΕΔ. Πήρα την τελευταία μου επιταγή το μήνα που μας πέρασε, και ο ημιφαλακρός κυριούλης στο γκισέ με ενημέρωσε να περάσω ξανά σήμερα «για να τσεκάρουμε τα αναδρομικά». Τις τελευταίες μέρες βέβαια, άρχισε να με επισκέπτεται η αϋπνία μου. Τακτικά κιόλας. Λίγο που μας ήρθε το χαρτί για τα στρατά, λίγο που περιμένω να περάσουν οι μήνες να έρθει η ώρα για την τοποθέτηση…δε θέλει και πολύ. Παρόλες τις 2 και μοναδικές ώρες ύπνου μου όμως, άνοιξα με δυσκολία τους γαλαζωπούς οφθαλμούς μου για να καλημερίσω τον συμπαθέστατο υπάλληλο. Περιμένω στην ουρά, ψάχνοντας έναν σταθμό της προκοπής να ακούσω μέχρι να έρθει η σειρά μου. Περπινιάδης όχι, Βοσκόπουλος όχι (δε μπορώ τις ένρινες γαρδένιες πρωινιάτικα),Χατζηγιάννης όχι (είπαμε άυπνη είμαι, μη μας πάρει και ο ύπνος βρε Μιχαλάκη)…Δε βρίσκω τίποτα, αλλά δεν πειράζει καθόλου επειδή ήρθε η σειρά μου. Καλημερίζω τον καμπριολέ υπάλληλο και τον ενημερώνω ότι ήρθα για να ελέγξουμε τα αναδρομικά. «Ποια αναδρομικα;» μου λέει.

«Δεν ξέρω, τα αναδρομικά, έτσι μου είπατε.»

«Ήρθατε να πληρωθείτε;»

«Μου είπατε κατά λέξη να έρθω να τσεκάρουμε τα αναδρομικά, δεν ξέρω αν πρόκειται για χρήματα, ή για ένσημα.»

Αρχίζει να μουρμουρίζει εκνευρισμένος και να ψαχουλεύει τους γαλάζιους, παραφουσκωμένους φακέλους. «Τι ωραία που άρχισε η μέρα μου»,σκέφτομαι. Ξαφνικά, ένα χέρι με σκουντάει στην πλάτη. Γυρίζω, και τι να δω; Μια κυριούλα λίγο πιο κοντή από μένα( ναι, υπάρχουν και πιο κοντοί, αλήθεια), με φούξια ταγέρ (αυτά θα έπρεπε να απαγορευτούν δια ροπάλου),και μακιγιάζ λες και θα πήγαινε σε οντισιόν για γκέισσες. Στις 8 το πρωί! Καταπνίγω ένα κάρο χαζές ατάκες,(ξέρετε πως μου έρχονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις) αν και θα ήταν ενδιαφέρον να τη ρωτήσω αν έπεσε με τα μούτρα (στην κυριολεξία) στο πρωινό της κεσέ με γιαουρτάκι 2% ,και τη ρωτάω ευγενικά τι θέλει. Πεταρίζοντας τα βλέφαρα χαριτωμένα (μα καλά πως μπορεί και τα κουνάει με τόση μάσκαρα;;;),με ρωτάει:

«Κι εσείς για αναδρομικά είστε;»

«Ναι»

Και μετά σιωπή. Α,δεν πάμε καλά. Εντελώς γιόκο τσόκο η γκέισσα. Ξαναγυρνάμε στον ξεσκέπαστο στο γκισέ.

«Τι φέρατε μαζί σας;»

Ε, έχω εδώ διάφορα, λαστιχάκια για τα μαλλιά(αν και βλέπω σε σου χρειάζονται, τα προτιμάς ανέμελα),ένα γλυφιτζούρι για ώρα ανάγκης, κλειδιά, ένα τάπερ με κεφτέδες μια και βλέπω να τη βγάζουμε εδώ όλη μέρα…

«Τα ένσημα και τις επιταγές.»

«Ένα χαρτάκι δε φέρατε;» (λες και με κάλεσε σπίτι του και πήγα με άδεια χέρια, καμιά Τζοκόντα δε φέρατε;)

«Τι χαρτάκι;»

«Δε σας είχα δώσει ένα χαρτάκι;»

Σκέφτομαι καλά, στύβω το μικρό μου μυαλό, και θυμάμαι ότι προσφέρθηκε να μου σημειώσει σε ένα λευκό Post-it την ημερομηνία 8/4 για να μην ξεχαστώ. Του το αναφέρω.

«Εμ, με αυτό έπρεπε να έρθετε.»

Κάγκελο εγώ. Μα να του πάω ένσημα, να του πάω επιταγές, ταυτότητα, όλα, και να μου τη λέει για το ηλίθιο χαρτάκι που στο κάτω κάτω δε μου είχαν πει να το πάω;

«Ε, να σας φτιάξω ένα.»

Γουρλώνει ο μεσιέ «Ανεμοδαρμένα Ύψη». «Τι εννοείτε;»

«Ε δώστε μου ένα άσπρο Post –it και έναν κόκκινο στυλό να σας κάνω ένα ίδιο αν είναι απαραίτητο.»

«Τέλος πάντων δεσποινίς, λέτε και εξυπνάδες πρωί πρωί, (ε βέβαια εγώ είμαι έξυπνη και τις λέω, εσύ μπορείς;)ορίστε η επιταγή σας.»

Κοιτάω, και τι να δω…8,66 ευρώ. Ολόκληρα, ή έχει και κρατήσεις; Αλλά δεν πειράζει καθόλου αγαπητέ κύριε καμπριολέ, που μου χαλάσατε την πρωινή μου διάθεση για 8,66.Τώρα που τον άφησα στα χέρια της γκέισσας να δω τα χαϊρια του...
Υ.Γ.Αν έχετε το χρόνο,κάντε μια βόλτα κι από το γατίσιο μου μπλογκ...πολλές μικρές φατσούλες βρέθηκαν στα σκουπίδια αυτές τις μέρες και μεγαλώνουν με μπιμπερό.Αν θέλετε,βοηθήστε κάποιο να βρει μια ζεστή αγκαλιά.Και θυμηθείτε:Δεν έχουμε κάθε μέρα την ευκαιρία να βάλουμε έναν άγγελο στη ζωή μας.Μην την αφήσετε να σας προσπεράσει...!