Η ώρα της αλήθειας

Ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί η αλήθεια, να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση του ψεύδους του μούκου…Για να δούμε πόσοι πέσατε μέσα.

• Λοιπόν, το ροζ είναι το πιο μισητό χρώμα στον κόσμο(μετά το κόκκινο).Συγνώμη προκαταβολικά ζητώ από όσους είναι το αγαπημένο σας, αλλά είναι χαζό, κοριτσίστικο και σαχλομπιρδιλιάρικο. Άλλο χρώμα για φόντο δε βόλευε, γι’ αυτό αναγκάστηκα να το χρησιμοποιήσω. Οι επιστήμονες εικάζονται ότι η απέχθεια αυτή απορρέει από την επιθυμία της μαμάς μου να αποκτήσει αγοράκι, με αποτέλεσμα όταν γεννήθηκα να μην έχει ούτε ένα ροζ φορμάκι να μου βάλει. Ήμουν και γλόμπος, και τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν… «Τι χαριτωμένο το αγοράκι σας!».

• Η επιστημονική φαντασία καλή είναι, αλλά όχι για μένα. Μ’ αρέσουν τα θρίλερ, η λογοτεχνία τρόμου, κτλ. Δεν έχω δει κανένα Star Trek ή Star Wars ούτε ξέρω τη διαφορά μεταξύ τους. Φουτουριστικά ταξίδια στο διάστημα και εξωγήινοι με πράσινες κεραίες με στέλνουν μια ώρα αρχύτερα στην αγκαλιά του Μορφέα(κι έχω και αϋπνίες να φανταστείτε).

• Και ω ναι, ο ορίζοντάς μου είναι χάλια. Πάει πακέτο με τον άθλιο προσανατολισμό μου. Δε μπορώ να κρεμάσω τίποτα σωστά, όλες μου οι βιβλιοθήκες είναι στραβές, και δε μπορώ να καταλάβω πως τα καταφέρνετε εσείς οι υπόλοιποι και τα κρεμάτε όλα ίσια. Να δείτε που μια μέρα θα αποφασιστεί ότι μόνο τα δικά μου είναι ίσια και θα θριαμβεύσω.

• Τα γλυκά τα τιμάω που και που μόνο. Έφαγα την πρώτη σοκολάτα μου γύρω στα οκτώ μου, από ζήλια που έτρωγε ο αδερφός μου. Ήμουν το μόνο παιδάκι που κοιτούσαν σαν φρικιό στις επισκέψεις, επειδή μου προσέφεραν καραμέλες και εγώ έλεγα «όχι, ευχαριστώ».Τρώω μπακλαβά, σιροπιαστά γενικά, ενώ απεχθάνομαι γλυκά που δε μπορώ να μασήσω(κρέμες, ζελέ, σαντιγύ κτλ.)

Λοιπόν, πόσοι το βρήκατε; Σας είπα, είμαι πολύ καλή ψεύτρα.

Θα κλείσω με δύο απολαυστικούς διαλόγους που άκουσα σήμερα στη λαϊκή αγορά:

Ένας παππούς και μια γιαγιά συναντούν μια γειτόνισσά τους, αρκετά πιο νέα:

-«Τι κάνετε; Όλα καλά;»

-«Ναι κοπέλα μου, όλα καλά.»

-«Έμαθα και τα ευχάριστα…»

-«Α ναι, έμαθες για το εγγονάκι μας;»

-«Ναι, αν και στη βάφτιση δε με καλέσατε…»

-«Ε δεν καλέσαμε κανέναν από τη γειτονιά βλέπεις…(μαγκώνεται ο παππούς)…δεν είναι γάμος, στη βάφτιση τα παιδιά αποφασίζουν…(ενώ στο γάμο καλούν όποιον θέλουν οι γονείς;;;)»

-«Δεν πειράζει, δεν πιάνομαι εγώ από αυτά(αλλά την κατινιά σου την είπες).Άντε θα ακούσετε και το όνομα(θυμήθηκα έναν φίλο του αδερφού μου, που τον κακομοίρη επειδή η γιαγιά του ήθελε να ακούσει το όνομα τον έβγαλαν Μαργαρίτη)»

-«Ε, ναι, ώρα ήταν.»

-«Κοριτσάκι όμως ε; Δεν πειράζει μωρέ, θα έχετε περισσότερη τύχη την επόμενη φορά, τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά…Γερό παιδί να είναι…»

Γούρλωσα, και της έριξα ένα φονικό βλέμμα…

Πιο κάτω συναντάω σε έναν πάγκο με μαγιώ μια έγκυο σε προχωρημένη κατάσταση. Ήθελε να πάρει μπικίνι, αλλά γύρισε όλο στενοχώρια και μου είπε:

-«Ε, μόνο ολόσωμο γίνεται να πάρω, που να σκάσω μύτη με μπικίνι έτσι…»

-«Μα γιατί το λέτε αυτό, εγώ σας βρίσκω γλυκύτατη με την κοιλίτσα σας, ό,τι σας αρέσει να πάρετε.»

-«Έλα μωρέ, θα βγω στην παραλία και θα με βλέπουν όλοι και θα γελάνε…»

-«Μα τι λέτε, εδώ βλέπουν τον Καραμανλή να βγαίνει και να λέει ότι η οικονομία πάει καλά και δε γελάνε.»

-«Ναι, αλλά αυτός τουλάχιστον έχει αυτοπεποίθηση, ενώ εγώ…»

Πες το ψέματα…