Δυο λαλούν,και τρεις χορεύουν...

Όπως θα γνωρίζετε, περιμένω την τοποθέτησή μου ως εκπαιδευτικός. Σε αυτή τη χώρα όμως, για να αναλάβεις μια τέτοια θέση, πρέπει να περάσεις δια πυρός και σιδήρου. Να δουν βρε αδερφέ, έχεις αντοχές; Κρατάνε τα νεύρα σου, ή θα πνίξεις κανένα πιτσιρίκι; Οι διαδικασίες λοιπόν που πρέπει να ακολουθήσει ένας νεοδιόριστος για να εξασφαλίσει την πολυπόθητη θέση, είναι προσεκτικά σχεδιασμένες από το Υπουργείο Παιδείας, για να τεστάρουν ταυτόχρονα τα αντανακλαστικά, την ετοιμότητα, και την υπομονή κάθε υποψηφίου.

Τηλεφωνώ στην Δευτεροβάθμια της περιοχής μου, για να μου πουν αν ξέρουν πότε θα κάνουμε τα χαρτιά μας. Παίρνω την εξής κατατοπιστικότατη απάντηση:

«Το υπουργείο Παιδείας υπολόγιζε να γίνουν οι αιτήσεις πρόσληψης αρχές Ιουλίου. Καθώς όμως είδαν ότι δεν τους έπαιρνε από άποψη χρόνου, το χρονοδιάγραμμα βγήκε για μέσα Ιουλίου. Υπήρξε μια μικρή καθυστέρηση όμως, και να υπολογίζετε το τελευταίο δεκαήμερο του Ιούλη. Αλλά και πέρυσι έτσι είχαν πει, και τελικά κάνατε τις αιτήσεις 2 Αυγούστου».

Όταν ρώτησα τουλάχιστον τι χαρτιά χρειάζονται, για να τα έχω έτοιμα, μου είπαν «Ωχ αδερφέ, τι αγχώνεσαι, δεν είσαι και άντρας να θες χαρτί από το στρατό».Είμαι απόφοιτος Αγγλικής όμως, όπου το αντίγραφο πτυχίου που θέλετε να σας φέρω ΚΑΙ φέτος(το περσινό το κάνανε γαργάρα μάλλον),κάνει μια βδομάδα να εκδοθεί. Ακολούθως, τηλεφώνησα στη γραμματεία της σχολής μου. Ρώτησα αν το πτυχίο μου σε μεμβράνη είναι έτοιμο, για να γλιτώσω την αναμονή της έκδοσης αντιγράφου. Η υπάλληλος δεν ήξερε. Της εξήγησα ότι είμαι εκτός Θεσσαλονίκης και θα ανέβω για αυτό το λόγο, οπότε αν δεν είναι έτοιμο να μην κάνω το ταξίδι. Αφού με ρώτησε πόσο καιρό έχω που ορκίστηκα, και της είπα τρία χρόνια, μου απάντησε απτόητη «Ε, έτοιμο θα είναι».Της εξήγησα υπομονετικά ότι το ίδιο πίστευα και πέρυσι που ξαναπήγα, αλλά μάλλον ακόμα παλαίωναν τον πάπυρο στις όχθες του Νείλου, και μου απάντησε ενοχλημένη να πάω στη γραμματεία τις ώρες που είναι ανοιχτή για το κοινό. Μετά από όοοοολα αυτά, είχα κουράγιο να πάρω και στο Υπουργείο, στο οποίο η απάντηση για κάθε μου ερώτηση ήταν «Πάρτε στη Δευτεροβάθμια της περιοχής σας».(πήρα, αλλά δεν ξέρουν την τύφλα τους)

Ανέβηκα Θεσσαλονίκη, θαύμασα της επιγραφή έξω από τη γραμματεία μας που έλεγε ότι είναι ανοιχτή 12:00-13:08(τι ακρίβεια, τύφλα να έχουν οι Άγγλοι),και περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου. Πήρα στα χέρια μου το πολυπόθητο πτυχίο, που είναι μια αηδία και μισή, και απορώ γιατί περίμενα τρία χρόνια και πλήρωσα 30 ευρώ για αυτή τη μπούρδα. Μάλλον δεν είχε την ίδια γνώμη και ο υπάλληλος, που θέλησε να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό του. Άνοιξε λοιπόν διάπλατα τα μάτια του, σαν τον Μπομπ Σφουγγαράκι όταν βλέπει Καβουροπάτι, και μου είπε όλο ευλάβεια: «Θα πάτε στο ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ να σας βάλουν μια ΑΝΑΓΛΥΦΗ σφραγίδα…» Ουάου…

Με τα νεύρα μου ταλιατέλες, πήγα στο σταθμό ΚΤΕΛ, γιατί ο ΟΣΕ είχε στάση εργασίας(που τους έφυγαν τρία βαγόνια στον Μπράλλο και δεν το πήραν χαμπάρι δεν το λαμβάνουν υπόψιν τους, η στάση εργασίας τους μάρανε).Έβγαλα το εισητήριό μου, και κάθισα ήσυχα ήσυχα να περιμένω το λεωφορείο μου. Αλλά σ’ αφήνει ο Βελζεβούλ να ησυχάσεις; Ξαφνικά βλέπω ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες να σταματούν μπροστά μου. Σηκώνω το βλέμμα, και συναντώ μια ξανθιά κοπελίτσα, με αμφίεση λες και θα πήγαινε σε gala του Ασλάνη. Βγάζω τα ακουστικά, και ακούω την ερώτησή της με τσαχπίνικη προφορά ανάκατη με μάσημα τσίχλας:

«Καλημέρα. Από που φεύγουν τα τραίνα;»

«Από το σταθμό»,της απαντάω γλυκερά.

«Α, κι εδώ τι είναι;»

«Τα ΚΤΕΛ».

«Α, δεν έχει τραίνα εδώ;»

«Ούτε για δείγμα…»

Της εξήγησα πώς να πάει στο σταθμό του ΟΣΕ, ευελπιστώντας ότι όταν δει τραίνο, θα το αναγνωρίσει.

Τρία μπουκαλάκια νερό και δύο Nestea αργότερα, χύνομαι στη θέση του λεωφορείου, και διαπιστώνω ότι είμαι τόσο πτώμα, που εδώ κι δύο ολόκληρα λεπτά ακούω Ρουβά και δεν αλλάζω σταθμό. Δίπλα μου κάθεται αρσενικό δίποδο με σαγιονάρα λεοπάρ. Μου κάνει νεύμα να βγάλω τα ακουστικά, και με ρωτάει:

«Δώρα σε λένε;»

«Ναι, που το ξέρεις;»

Το γράφει πάνω στην τσάντα σου.»

Α τι καλά, ξέρεις ΚΑΙ ανάγνωση!!!

«Ωραίο φόρεμα.»

«Α ναι, σ’ αρέσει;»

«Πολύ…»(με το ανάλογο ύφος, “τσίμπησε το κοριτσάκι”)

«Ε, να στο δανείσω καμιά μέρα, αφού έχεις και ταιριαστές σαγιονάρες…»

Μετά από όλο αυτό, σήμερα έπρεπε να περάσω ΚΑΙ γιατρούς. Συγκεκριμένα ακτινολόγο, παθολόγο, και ψυχίατρο. Για τους δύο πρώτους δε θα σχολιάσω, μετά το πρωινό στριπτίζ στο ακτινολογικό, έπρεπε να εξηγήσω και στον παθολόγο που με ρώτησε για πού θέλω το χαρτί και του είπα για διορισμό σε σχολείο, ότι είμαι συγκεκριμένα καθηγήτρια, γιατί ο ίδιος αναφώνησε «και που να ξέρω ότι είστε καθηγήτρια, μπορεί να σας ήθελαν και για πυροσβέστη».Καλέ στα σχολεία είναι οι πυροσβέστες, γι’ αυτό έχουμε τόσες ανεξέλεγκτες πυρκαγιές κάθε χρόνο!

Για τον ψυχίατρο επίσης δε θα σχολιάσω, θα αφήσω το τεστ να μιλήσει από μόνο του. Απαντήσαμε σε 568 ερωτήσεις, πριν πάμε για εξέταση από τον γιατρό, και δε μπορούσα να μην σας μεταφέρω ένα ανθολόγιο ερωτήσεων που κατέγραψα στο pure evil μπλοκάκι που έχω πάντα μαζί μου για τα ποστάκια μου. Έπρεπε να απαντήσουμε με ένα ναι ή ένα όχι στα εξής ερωτήματα μεταξύ άλλων:

-Μερικές φορές με κυριεύουν κακά πνεύματα.(και μου φυτρώνουν κέρατα και σουβλερή κόκκινη ουρά)

-Μερικές φορές η ψυχή μου εγκαταλείπει το σώμα μου.(και που πάει καλέ;)

-Βλέπω γύρω μου ζώα, πράγματα κι ανθρώπους που άλλοι δε βλέπουν.(Η γάτα μου πάντως βλέπει, να ανησυχήσω γιατρέ μου;)

-Μου άρεζε να παίζω το «μαντηλάκι».(Η τυφλόμυγα είναι, ρώτησα)

-Κάποιος μου την έχει στημένη.

-Νομίζω ότι κάποιος συνωμοτεί εις βάρος μου.

-Πιστεύω πως με παρακολουθούν.

-Κάποιος προσπαθεί να με δηλητηριάσει.(και το κοριτσάκι στην «Έκτη αίσθηση» το έλεγε αλλά ποιος να το πιστέψει…)

-Μερικές φορές αισθάνομαι ευαισθησία στην κορυφή του κεφαλιού μου.

-Κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό μου.

-Νιώθω πως άτομα του ίδιου φύλου με ελκύουν ΠΑΡΑ πολύ.(Άμα σας ελκύουν λίγο δεν πειράζει βρε αδερφέ…)

-Συνήθως ακούω φωνές χωρίς να ξέρω από πού έρχονται.(Η Αλέξια έκανε ολόκληρο χιτ με αυτή τη φράση και κανείς δεν την έβγαλε τρελή…)

-Κάποιος προσπαθεί να με ληστέψει.

-Όλα έχουν την ίδια γεύση.(αλλάξτε μάγειρα)

-Μου άρεζε «Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων».(Έβαλα ναι και το κρίμα στο λαιμό τους)

-Μερικές φορές η φωνή μου με εγκαταλείπει ή αλλάζει, παρόλο που δεν είμαι κρυωμένος.(Επίσης οι φίλοι με φωνάζουν Ντέιμιαν και στο κεφάλι μου έχω τατού 666)

-Μερικές φορές μου έρχονται παράξενες μυρωδιές.(ανάλογα ποιος κάθεται δίπλα μου, και γι’ αυτό εγώ φταίω δηλαδή;;;)

-Όταν είμαι μόνος ακούω παράξενα πράγματα.(Άμα τα ακούς με παρέα, κανένα πρόβλημα)

-Μου αρέσει να πηγαίνω σε χορούς.(μόνο άμα χορεύουν Γιάνκα)

-Δεν έχω δυσκολία στην κατάποση.

-Μου αρέσει να μιλώ για σεξ.(να μιλάς δεν πειράζει, να το κάνεις είναι κουσούρι)

-Συχνά κοκκινίζω στο λαιμό μου.(Όποιος βλάκας έγραψε αυτή την ερώτηση θέλω να μας εξηγήσει πως βλέπει το λαιμό του, και συχνά κιόλας)

-Μερικές φορές στις εκλογές ψηφίζω ανθρώπους για τους οποίους γνωρίζω πολύ λίγα πράγματα.(αυτό θα το εκλάβω ως ανέκδοτο)

-Μια φορά τη βδομάδα ή και συχνότερα είμαι πολύ ξεσηκωμένος.(no comments)

-Κάποιος ελέγχει το μυαλό μου.(ο Πλαγκτόν είναι από τον Μπομπ Σφουγγαράκη)

-Θα μου άρεζε να γίνω ραλίστας.(αεροπόρος θα γενώ…)

-Μου άρεζε να παίζω κουτσό.(δεν ξέρω αν έπρεπε να πω ναι στην τυφλόμυγα ή το κουτσό, ποιο θεωρείται πιο υγιές ψυχικά;)

-Τα σεξουαλικά πράγματα με αηδιάζουν.

-Δεν μου έρχεται να ουρήσω πιο συχνά απ’ ότι οι άλλοι.(μιας και όποτε βρισκόμαστε η πρώτη μας κουβέντα είναι πότε ούρησε ο καθένας για να μετρήσουμε τη συχνότητα)

-Είμαι ένας ιδιαίτερος απεσταλμένος του Θεού.(εγώ είμαι απεσταλμένος της άλλης πλευράς, οπότε είπα όχι)

-Φοβάμαι να βρεθώ σε ένα ντουλάπι.(άμα πεις ναι, είσαι κλειστοφοβικός, άμα πεις όχι, διαταραγμένος)

-Μου αρέσουν οι ανδρογυναίκες.(Άμα σ’ αρέσει καμιά μικρούλα χαριτωμένη όλα εντάξει)

-Δεν υποφέρω από πολύ ρέψιμο.

-Θα επιθυμούσα να κυνηγήσω λιοντάρια στην Αφρική.(και μαϊμούδες στο Ταμ Τουμ)

-Μου αρέσει να διορθώνω την κλειδωνιά μιας πόρτας.(αυτό είναι υπονοούμενο που δεν έπιασα;)

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι όπου να’ ναι θα μου στρίψει.(ναι, προς το τέλος αυτού του ερωτηματολογίου κι εγώ έτσι το κόβω)

Μετά από όλα αυτά αγαπητοί, πέρασα και ψυχίατρο, που με ρωτούσε κάθε λογής βλακεία, και στο τέλος μου ζήτησε να τον πείσω ότι δεν είμαι τρελή. Του απάντησα λοιπόν ότι η μόνη επιλογή που έχει είναι να μου δώσει το χαρτί καλή τη πίστη, και να ελπίζει ότι δε θα με δει στις ειδήσεις να στραγγαλίζω κανένα παιδάκι.

Και ναι, πέρασα!