Λιουμπλιού

Όπως είδατε και σε προηγούμενο ποστ, πήγαμε και τις διακοπές μας φέτος. Επισκεφθήκαμε τα όμορφα Χανιά, όπου και ξεφύγαμε για λίγες μέρες από το άγχος του στρατού ο Μούκος, και της αναμονής της τοποθέτησης εγώ. Αλλά Μούκοι και διακοπές χωρίς ευτράπελα δεν πάνε μαζί…

Το γέλιο ξεκίνησε από τις προετοιμασίες ακόμη, όταν ανάμεσα στα καθιερωμένα ψώνια διακοπών(πετσέτα, αντηλιακό, σαγιονάρες) η μαμά πρότεινε να περάσω μια βόλτα από το Glou να διαλέξω πουκάμισο για τον αδερφό μου που θα γίνει νουνός. Πάω λοιπόν κι εγώ έξω από το κατάστημα, και με το που ανοίγω την πόρτα, φτάνει στα ωραία μου ροζ αυτιά το γνωστό λαϊκό άσμα: «Βάζεις φωτιά στο σπίτι μας και θα το κάνεις στάχτηηηη». Ποιος, εγώ, αναρωτιέμαι παραζαλισμένη από τη ζέστη και τα ψώνια. Διαλέγω το πουκάμισο μουρμουρίζοντας ότι πήγα σε μάγισσες και χαρτορίχτρες, και βγαίνοντας, ακούω και τη συνέχεια «μα θα τις βάλω μάτια μου τις τρέλες σου σε τάξηηηηη».Ο απόλυτος σουρεαλισμός σας λέω, να βλέπεις από τη μια την μοντέρνα επιγραφή του Glou και να ακούς το συγκεκριμένο τραγούδι, τύφλα να’ χει ο Dali. Μετά ανακάλυψα ότι είχε σταματήσει ένα τρίκυκλο με έναν κύριο που είχε βάλει το κασετόφωνο στη διαπασών ακριβώς απ’ έξω, και σταμάτησα να αναρωτιέμαι για την ψυχική μου υγεία.

Ταξιδέψαμε λοιπόν με το καλό, και επιλέξαμε να μείνουμε σε μια πανσιόν που μας συνέστησε μια φίλη από τα Χανιά (Αννιώ σ’ ευχαριστούμε πολύ πολύ για όλα).Μόνο που ο κύριος που νοίκιαζε τα δωμάτια, ήταν 80 Μαΐων και βάλε. Ανακαλύπτουμε λοιπόν ότι φτάνοντας στις 5 το πρωί στο λιμάνι της παλιάς πόλης, ο ταξιτζής δεν ξέρει την πανσιόν. Και διεύθυνση δεν έχουμε. Που σημαίνει ότι η μόνη εναλλακτική μας είναι να τηλεφωνήσουμε στην πανσιόν. Έλα μου όμως που εγώ είχα μόνο το κινητό του παππού…Μαζεύω λοιπόν όλο μου το κουράγιο, και τηλεφωνώ. Στο τρίτο χτύπημα, το σηκώνει.

«Καλημέρα, τηλεφωνώ για μια κράτηση στην πανσιόν» λέω με την πιο βροντερή φωνή μου.

«Φφφφφφφφφφσσσσσσσσσσσςςςςς»

Τι διάολο, με θαλάσσιο ελέφαντα μιλάω;

«Μπορείτε να μας πείτε τη διεύθυνση γιατί το ταξί δεν την ήξερε;»

«Φσρζζζφρστςςςςς»

Εν τω μεταξύ να βλέπω και το μούκο να έχει σκάσει στα γέλια κι εγώ να μην κάνει να γελάσω.

«Με ακούτε;»

«Ουυφ…»

Τα είπε και ξαλάφρωσε.

Στη δεύτερη συνομιλία μας, ο παππούς είχε προλάβει να βάλει τη μασέλα του, οπότε μπορέσαμε έχουμε έναν πολύ πιο ελπιδοφόρο διάλογο. Διαπίστωσα αρχικά ότι λειτουργούσε με χρονοκαθυστέρηση, όπως τα θησαυροφυλάκια, γιατί απαντούσε με διαφορά 10 δευτερολέπτων σε κάθε ερώτηση. Αφού μας ρώτησε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, πότε ήρθαμε, που βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή, και του απάντησα σε όλα και τα κατάλαβε (νομίζω) μας είπε να περπατήσουμε κατά μήκος της προκυμαίας και θα βρούμε την πανσιόν.

«Πάνω στην παραλία είναι;»

«Όχι, στον από πάνω δρόμο.»

«Πως τη λένε την οδό;»

«Λιουμπλιού»

Ε δεν είχα κουράγιο να ξαναρωτήσω, το πήραμε απόφαση ότι θα πάμε προς τα πάνω και θα στρίψουμε στον πρώτο δρόμο που το όνομά του έμοιαζε με Λιουμπλιού. Για καλή μας τύχη, ο επόμενος δρόμος ονομαζόταν Ζαμπελίου, οπότε τα βάσανά μας τελείωσαν εκεί.

Τα Χανιά είναι πολύ γραφική πόλη. Έχουν έναν πολύ όμορφο φάρο, και στενά σοκάκια με μικρά μαγαζάκια. Δοκιμάσαμε πολλές κρητικές λιχουδιές, ήπιαμε ρακή και τσικουδιά, και γνωρίσαμε πολύ γλυκούς και φιλόξενους ανθρώπους. Μπάνια δεν κάναμε πολλά, γιατί αρκετές παραλίες ήταν μακριά αν δεν είχες δικό σου μέσο. Πάντως χαλαρώσαμε πάρα πολύ.

Το ταξίδι της επιστροφής δεν ήταν και ότι καλύτερο, γιατί το καράβι ήταν επιεικώς άθλιο. Στο κατάστρωμα που βγήκα να φωτογραφίσω έπαιζε τη μουσική του Εξορκιστή και δεν είχε παρά μόνο ένα σαλόνι. Ξαπλώσαμε λοιπόν κάτω δίπλα δίπλα, ο Μούκος μου σαν ταλλιατέλλα κι εγώ σαν κοφτό μακαρονάκι, και μαλάκωσαν τα παΐδια μας μέχρι να φτάσουμε. Εγώ έκανα και καμιά βόλτα στο πλοίο, να πάρω κανένα σάντουιτς, και απέκρουσα τα ηλίθια αστεία του υπαλλήλου με ύφος «άσε με ήσυχη μη με δεις να ξινίζω χειρότερα κι από γάλα τον Ιούλιο».Αποφάσισα να κοιμηθώ λίγο όταν τα σχεδιαγράμματα στο πλοίο με την κόκκινη κουκκίδα «είστε εδώ» άρχισαν να με εξοργίζουν τόσο που τους απαντούσα «μη μου το θυμίζεις».

Πάντως τα Χανιά είναι ωραίος προορισμός, αρκεί να έχεις μέσο και να έχεις κλείσει καμπίνα στο πλοίο. Α, να μην το ξεχάσω. Κοιτάξτε ποια είδα από κοντά στην Κρήτη…Δεν είναι κούκλα; Από 25 Αυγούστου θα συγκατοικούμε στην Κάλυμνο…