Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε...

Μόνο αυτά δηλαδή δε θα βρούμε, γιατί όλα τα υπόλοιπα νησιά τα φάγαμε με το κουτάλι. Άμα ζούσε σήμερα ο Όμηρος, για τους εκπαιδευτικούς θα έγραφε έπος, όχι για τον Οδυσσέα. Που σιγά τι έκανε, πήγε εκεί σε δυο τρία μέρη, έφαγε κι ένα λωτό, και σιγά τα ωά.
Που λέτε, εγώ όπως ξέρετε μετακόμισα στην Κάλυμνο ως νεοδιόριστη. Όλα καλά, αν κι έπαθα μια φρίκη γιατί το νησί είναι όλο άγονο και φαίνεται δεξιά κι αριστερά της πόλης μία καφέ, άμορφη μάζα. Βρήκα σπίτι, το καθαρίσαμε με τη μαμά, βάλαμε πλυντήριο, γλάστρες στο μπαλκόνι, ψωνίσαμε λιχουδιές, με λίγα λόγια, το κάναμε μούκικο. Κανόνισα λοιπόν κι εγώ να έρθει ο μούκος μου στην άδειά του, να το εγκαινιάσουμε. Αλλά μάλλον το Υπουργείο Παιδείας δεν κρατιόταν να μας γνωρίσει. «Θα παρουσιαστείτε στη Ρόδο, κι εκεί θα κάνετε τα χαρτιά σας για τα κενά προτίμησης» με ενημέρωσαν από τη Δευτεροβάθμια της Καλύμνου. Γιατί ρε παιδιά, εμείς δεν έχουμε Διεύθυνση; Τέλος πάντων, το πήρα απόφαση ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συναντηθώ με το ελαφάκι της Ρόδου(ο ένας τρόπος είναι με το πανάκριβο καταμαράν=3 ώρες, κι ο άλλος είναι με το πιο φθηνό, αλλά ετοιμόρροπο πλοίο της γραμμής=6 ώρες). Τουλάχιστον έμαθα ότι μπορώ να πάρω το πιστοποιητικό πρωτοβάθμιας υγειονομικής επιτροπής από το νοσοκομείο της Καλύμνου.
Πάω κι εγώ με την ακτινογραφία μου, το χαρτί του παθολόγου, και το τρελόχαρτο που με τόσο κόπο απέκτησα, στο νοσοκομείο. Ο υπεύθυνος έλειπε με άδεια, οπότε με έστειλαν στο γιατρό να μου πει τι χρειάζεται ακόμα για να εκδώσω το πιστοποιητικό. Ο οποίος γιατρός αγρόν αγόραζε.
“Καρδιογράφημα κάνατε;»
“Όχι...»
“Θέλουν;»
“Ε που να ξέρω γιατρέ μου...»
“Χμ... Καλά, ξάπλα να σου κάνουμε ένα»
Ξαπλώνω η έρμη, κάνω το καρδιογράφημα.
“Αίματος έχετε;»
“Όχι...»
“Θέλουν;»
«Ε σας είπα γιατρέ μου, εγώ που να ξέρω;»
«Να σου γράψω και αίματος».
Και γράφει ένα κατεβατό τρεις σειρές, από AIDS και ηπατίτιδα, μέχρι τρασαμινάσες.
Τελικά δεν πρόλαβα να πάω πριν την ορκωμοσία να κάνω τις εξετάσεις, τις άφησα για τη Ρόδο.\
Στην οποία Ρόδο, καθότι είμεθα και της παράδοσης, εφαρμόστηκε πλήρως το «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».200 άτομα, κι ένας τύπος στην πόρτα της δευτεροβάθμιας, να μας λέει ότι δε μοιράζει χαρτάκια προτεραιότητας, γιατί κόβει φάτσες. Με τα πολλά, μπαίνουμε μέσα με τους συναδέλφους της αγγλικής,6 στο σύνολο για την Κάλυμνο, και πάμε να συμπληρώσουμε τα κενά. Κενά κατ’ ευφημισμό βέβαια, γιατί το κενό ήτο... ένα! Ένα και μοναδικό, και μάλιστα στη δήλωση έλεγε να τα βάλουμε και σε σειρά προτεραιότητας τρομάρα μας... Το συμπληρώνουμε, ορκιζόμαστε(δέκα δέκα σαν τα πρόβατα) και αισίως μετά από έξι ώρες και 16 υπεύθυνες δηλώσεις που μόνο τι εσώρουχο φορούσαμε δεν ανέφεραν, ξεκινάμε για το γυρισμό. Αλλά τώρα που γνωριστήκαμε, να χαθούμε βρε ατιμούλικα; Πάνω που πάμε να μπούμε στο ασανσέρ, να ‘σου ένας κύριος που κραυγάζει:
“Μην ξεχνάτε από Δευτέρα τα ΠΕΚ!»
Ποια ΠΕΚ ρε παιδιά; Τα ΠΕΚ καλοί μου άνθρωποι είναι τα σεμινάρια επιμόρφωσης που υποχρεούνται να κάνουν όλοι οι νεοδιόριστοι. Αλλά εδώ σας θέλω. Ο πρώτος κύκλος διαρκεί δέκα μέρες, και ο δεύτερος και τρίτος κύκλος, που γίνονται κολλητά μέχρι τέλη Νοεμβρίου, άλλες δέκα. Όοοοοοοολα αυτά βέβαια, δεν τα κάνεις στον τόπο διορισμού σου. Τα κάνεις στα «εξακτινωμένα κέντρα». Για μας δηλαδή, στη Ρόδο. Βγάλτε κομπιουτεράκι.40 ευρώ να πας Ρόδο, και 40 να γυρίσεις; Και μια επανάληψη για τον δεύτερο κύκλο; Ξενοδοχείο δέκα μέρες τη Ρόδο σε τουριστική σεζόν, το πιο φτηνό που βρήκα ήταν 50 ευρώ τη βραδιά. Κι άλλες δέκα μερούλες για τον Δεύτερο κύκλο; Και δε θα φας τόσες μέρες; Σανό θα μασάς; Όοοοοοοοολο αυτό το ποσό, συν τα ενοίκια που θα δώσεις για καπάρο, συν ΔΕΗ, νερό κι όλα τα συναφή, κάνουν ένα ποσό όπως θα καταλάβατε... εξαιρετικά αξιόλογο. Και τώρα, η βόμβα. Ο πρώτος μας μισθός θα μας έρθει τέλη Οκτώβρη. Κια υτά θα τα αποζημιωθούμε σε δύο χρόνια. Ωραία ε;
Τέλος πάντων, ας είναι καλά η μαμά κι ο μπαμπάς, τους έχουμε μαδήσει. Παίρνω τον έρμο το μούκο, ερχόμαστε Ρόδο. Η πρώτη μου μέρα ξεκίνησε στραβά. Κάνοντας έναν ζογκλερικό πήδο πάνω από τα καλώδια του λαπιτοπίου, ρίχνω κάτω το ανοιχτό νεσεσέρ. Μάζευε τώρα χίλιες δυο βλακειούλες κάτω από το κρεβάτι στις 7 το πρωί. Πάω στο μπάνιο, σπάει το ματζαφλέρι που κρατά το χαρτί υγείας στη θέση του, πέφτει όλο το ρολό μέσα στη λεκάνη. Μετά το επιτυχές ψάρεμα του χαρτιού, και με σφιγμένο το στομάχι, ανακαλύπτω ότι άρχισαν να βγαίνουν οι βάσεις των Πανελληνίων. Παίρνω τη μαμά να μου πει για τον αδερφό μου, η οποία μου αναγγέλλει ότι το περίφημο «Δημητρούλα»(προχτές είχε αγκυροβολήσει στην Κάλυμνο με κλίση 45 μοιρών, όλο χάρη)με το οποίο θα ταξίδευε την ίδια μέρα ο μούκος για να παρουσιαστεί, «έμεινε» στους Λειψούς. Όλο άγχος και με σφιγμένο το στομάχι, φτάνω στο σχολείου γίνεται η επιμόρφωση.
Πρώτη μέρα: Παίζουμε χαρτιά. Ένα παιχνίδι που δεν καταλαβαίνουμε γρι, εγώ παρακαλάω να μην μοιάζει με το γαϊδαρο, και γίνω ρεζίλι ΚΑΙ στη Ρόδο, και οι συμπαίκτες μου να μην έχουν ιδέα σχετικά με τους κανόνες. Τελικά το point ήταν ότι σε κάθε ομάδα είχαν δοθεί διαφορετικοί κανόνες, κι ο νικητής κάθε ομάδας πήγαινε στο διπλανό τραπέζι. Μόνο που μόλις καθόταν, κι άρχιζε το παιχνίδι, ανακάλυπτε ότι οι άλλοι κάνουν άλλα αντί άλλων. Δεν επιτρεπόταν να μιλήσουμε. Στόχος του παιχνιδιού, να κατανοήσουμε πόσο απαραίτητη μας είναι η γλώσσα και πως αισθάνονται οι μετανάστες ανάμεσά μας. Εμείς τα ζώα ούτε καν πήραμε πρέφα ότι είχαν άλλους κανόνες οι υπόλοιποι. Το μάθημα έκλεισε μετά από έξι ώρες με τη φράση «πολλές φορές θα νιώσετε ότι παίρνετε αυτά τα 1000 ευρώ τσάμπα.»
Δεύτερη μέρα: Ακούμε το σάουντρακ του Mamma mia,μαθαίνουμε για το πως μπορούμε να διδάξουμε τους μαθητές μας για τη Νότιο Αφρική και τις πρωτεύουσες της, για τους μπαμπουίνους και για τους Ζουλού. Έπειτα, τραγουδάμε ABBA και χορεύουμε έναν γαμήλιο χορό των Ζουλού, όπου ο καθηγητής μας μας τονίζει ότι πρέπει να κουνάμε ιδιαίτερα τον ποπό μας.
Σήμερα μετά το μάθημα, ήρθαν κάτι κύριοι από το υπουργείο να μας ανακοινώσουν σε ποια σχολεία τοποθετούμαστε. Θυμίζω, στην Κάλυμνο είμαστε 6 νέοι συνάδελφοι, και 3 από πέρσι που περιμένουν. Ο ζουμπουρλός κύριος λέει ένα όνομα, ένα σχολείο, και πάει στους μαθηματικούς. Πετάγεται μια κοπελίτσα, και ρωτάει «και οι υπόλοιποι;»
“Οι υπόλοιποι είστε σε διάθεση».
«Τι διάθεση;»
«Ιλαρή», λέω εγώ, αλλά κανείς δε γέλασε... Επτά και σήμερα...