Σαν παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι.

Το αγοράκι ήταν η χαρά του παιδιού. Όλη την ώρα γελούσε και έκανε και όλους τους υπόλοιπους γύρω του να γελάνε. Φαινόταν ότι θα γίνει εξαιρετικής ποιότητας γελαστρόνι. Αλλά και το κοριτσάκι δεν πήγαινε πίσω. Σκέτο νεραϊδάκι, χαιρόσουν να το βλέπεις και ζωγράφιζε στα πρόσωπα όλων από ένα μεγάλο χαμόγελο. Και το αγοράκι, και το κοριτσάκι, μοιραζόταν ένα κοινό πάθος: τη μουσική. Μάλιστα, πήγαιναν μαζί και στη χορωδία, έκαναν και εκδρομές.

Και όπως ήταν αναμενόμενο, μετά από λίγο καιρό,το αγοράκι ερωτεύτηκε το κοριτσάκι. Ε δεν ήταν και δύσκολο.

Βέβαια, και οι δύο ήξεραν ότι θα έμεναν μαζί για πάντα. Μη με ρωτάτε πώς. Απλά το ήξεραν. Κάτι τέτοια οι ερωτευμένοι τα ξέρουν από πρώτο χέρι. Κι έτσι, στροβιλίστηκαν μέσα σε αυτό το μαγικό τούνελ που το λένε έρωτα.

Αυτό το τούνελ τους έβγαλε σε μια παραλία, όπου το αγοράκι έκανε πρόταση γάμου στο κοριτσάκι (κι ας μη συμφωνούν ότι ήταν κανονική πρόταση και οι δύο).

Φυσικά το κοριτσάκι μας δέχτηκε, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Την ντύσαμε, έγινε η πιο όμορφη νυφούλα του κόσμου, και την παραδώσαμε στο Γελαστρόνι με την ευχή να την κάνει πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη.

Ξέρετε πόσο πολύ σας αγαπάω. Σας ευχαριστώ που με αξιώσατε να πάρω κι από κοντά μια μικρή γεύση από το παραμύθι σας…

Υ.Γ.Γαμπρέ,στη δώσαμε μόνο και μόνο επειδή όταν την κοιτάς είναι λες και βλέπεις το μεγαλύτερο και πιο γλυκό ζαχαρωτό του κόσμου.Να μας την προσέχεις.