Εφορίας συνέχεια

Λοιπόν, όπως σας είχα πει, ξαναπήγα Εφορία χτες. Ήταν ωραία την τελευταία φορά που πήγα και είπα να τους τιμήσω ξανά. Αλλά πάλι δε μου έκαναν τη χάρη. Να σας εξηγήσω.
Πάμε πουρνό πουρνό με τη γιαγιά παραμάσχαλα να κάνουμε τα υπόλοιπα χαρτιά. Ρωτάμε λοιπόν σε ποιο γραφείο πρέπει να απευθυνθούμε, κάνουμε το γνωστό tour και καταλήγουμε στο γραφείο μια υπέροχης κυριούλας, που φρόντισε να μας δώσει μια μικρή γεύση από το πώς θα κυλούσε η μέρα μας.
-«Τι είστε;»
(Νόμιζα ότι αυτό ήταν προφανές, αλλά μάλλον από τόσα χρόνια που με φωνάζει γαϊδάρα η μαμά μου, άλλαξαν τα πράγματα.)
-«Τι εννοείτε;»
-«Τι συγγένεια έχετε, δεσποινίς;»
-«Γιαγιά και εγγονή.»
-«Κι εγώ πού το ξέρω;»
Θα της έλεγα να μας κάνει ένα τεστ DNA, αλλά θα έπρεπε να μας πάρουν αίμα και δεν τα πάω καλά με τις βελόνες. Αφού λοιπόν μας ρώτησε από ποιανού πλευρά είναι γιαγιά μου, και άμα η μαμά μου έχει από τις παλιές ταυτότητες που να έχουν το γένος, κατέληξε ότι για να πειστεί πρέπει να της φέρουμε ένα πιστοποιητικό από το Δήμο. Τηλεφώνησα λοιπόν στη μαμά μου αν γίνεται να πεταχτεί να πάρει ένα. Όσο περιμέναμε βέβαια, κάναμε όλα τα υπόλοιπα χαρτιά για να μην χάνουμε χρόνο. Ευτυχώς μας εξυπηρέτησε για συμπαθέστατη κυρία, που έκανε μόνο πέντε λεπτά και ήταν όλο χαμόγελο. «Δε μ’ αρέσουν οι κατσούφηδες», μου εξήγησε. Τι κρίμα να μη σ’ αρέσουν οι κατσούφηδες και να κάνεις τέτοια δουλειά…Έρχεται λοιπόν η μαμά με το πολυπόθητο χαρτί και πάμε ξανά στο γραφείο. Η προηγούμενη κυριούλα μας πάσαρε σε μια άλλη, ξανθομαλλούσα, που κάπνιζε αμέριμνη και μιλούσε με τον κύριο του δίπλα γραφείου. Μετά από πέντε λεπτά που με πήρε χαμπάρι, παίρνει τα χαρτιά από τα χέρια που και κοιτάζει επίμονα το πιστοποιητικό (το οποίο έγραφε και ημερομηνίες γέννησης).
-«Εσείς είστε η Α…;»
-«Ναι.»
-«Και η κυρία Β… είναι εγγονή σας;»
-«Όχι κυρία μου, αυτό προφανώς δε γίνεται, αφού εγώ γεννήθηκα το 1983 και η Β… το 1940.»
-«Α, μάλιστα»
Και αρχίζει ένα μπλέξιμο με τις συγγένειες... Ποιος είναι αυτός, και τι τον έχετε εκείνο… Μόνο το οδοντιατρικό μου αρχείο δε μου ζήτησε για να πληρώσουμε τον καταραμένο το φόρο. Τέλος πάντων, τελειώσαμε μετά από κανένα μισάωρο, αφού της είχα βάλει τις φωνές. Αλλά έπρεπε να πάω και στην άλλη Εφορία.
Ευτυχώς εκεί ήταν καλύτερα τα πράγματα. Περίμενα στην ουρά με μία κυρία και το πεντάχρονο κοριτσάκι της, που μου έφτιαξε τη μέρα. Κρατούσε την επιταγή τους, και η μαμά της της άλαγε να είναι προσεκτική με αυτό το χαρτί.
-«Γιατί;»
-«Γιατί είναι πολύ επίσημο και σημαντικό»
-«Τι λες μωρέ, αυτό είναι γεμάτο μουτζούρες. Εσύ δεν το πρόσεχες και άφησες και στο μουτζουρώσανε παντού.»
Εννοούσε βέβαια τις υπογραφές. Αφού λοιπόν σχολίασε ότι ο φάκελός μου είχε μόνο ένα χαρτί, με καθησύχασε:
-«Μη στενοχωριέσαι, θα σου δώσει αυτή η κυρία στο γραφείο χαρτιά να βάλεις μέσα. Δίνει σε όλους, πολλά.»Και γαλάζια μου είπε, που της είχα πει ότι είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Μου έκανε και ζωγραφιά στο μπλοκάκι μου.

Τι απλά που είναι όλα για τα παιδιά… Έτσι, πήγα στην κυρία με την επιταγή μου, και της είπα ότι της έφερα μία σε μπεζάκι σήμερα, κι ότι θα πρέπει να συμβιβαστεί και να τη δεχτεί, αφού ούτε κι εμένα είναι το αγαπημένο μου χρώμα, αλλά τι να κάνω. Πάλι δε γέλασε βέβαια, αλλά δεν πειράζει, γέλασα εγώ και η μικρούλα, που με κοιτούσε από την μισόκλειστη πόρτα…