Κακίες των ημερών

Τις τελευταίες εβδομάδες κάνω φοβάμαι ανεπανόρθωτη ζημιά στο κάρμα μου. Αν αληθεύουν τα όσα λένε περί μετενσάρκωσης, με κόβω να επιστρέφω στο μάταιο τούτο κόσμο στην καλύτερη περίπτωση σε μορφή σαρανταποδαρούσα. Άντε και κάμπιας. Σας παραθέτω λοιπόν τα αίτια της πτώσης, για να μην απορήσετε άμα δείτε κανένα ζούμπερο αύριο μεθαύριο να σας κοιτάζει σαν να σας ξέρει:

• Κάνω μάθημα με γνωστό μου ξεφτέρι (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε) και τη συγκεκριμένη ώρα γράφει τεστ. Παρατηρώ λοιπόν ότι το αστροπελέκι δεν γράφει το τεστ -που με τόση μοχθηρία ετοίμασα- στο γραφειο, αλλά στο αέρα. Ρωτώ λοιπόν η διοπτροφόρα μέσα από τα τζάμια μου, γιατί δεν ακουμπά το χαρτί στο γραφείο και δυσκολεύεται να γράφει στον αέρα. Και τι απάντηση παίρνω;

«Έχω βάλει το σατέν το παντελόνι επειδή θα βγω μετά, και άμα σκύψω στο γραφείο θα ζαρώσει στην κοιλιά».

Το ειρωνικό βλέμμα το είδε και μέσα από τα γυαλιά…

• Μπαίνω στο λεωφορείο με ένα φορεματάκι που πολύ με αρέσει. Αλλάζει χρώματα καθώς κατεβαίνει, και είναι πολύ λεπτό, με δαντελίτσα στο τελείωμα. Με το που μπαίνω στο όχημα, πιάνω με την άκρη του ματιού μου δύο κοπελούδες να με κοιτάνε και να χαζογελάνε μεταξύ τους. Η μία στρουμπουλούλα, με στυλ emo και η άλλη σε στρατιωτικό στυλάκι. Προς στιγμήν είπα να μην τις πω τίποτα. Αλλά άμα την έχεις την κακία μέσα σου…

«Τι γελάς κοπελιά;»

«Ε…δε γελάω με σας…» (καινούρια χάχανα)

Την κοίταξα και για λίγο τη λυπήθηκα. Είχε απλώσει μέικ απ σε όλο της το πρόσωπο, σε μια μάταιη προσπάθεια να κρύβει το ροδοκόκκινο από τα στρουμπουλά μάγουλά της. Αλλά κρύβεται αυτό όταν είσαι 15 και σφύζεις από ζωή; Κρύβεται η χαρά από τα μάτια με μπογιάτισμα με μαύρη σκιά;

«Τουλάχιστον εγώ δεν χρειάζομαι δέκα τόνους μέικ απ για να φαίνομαι λυπημένη. Είμαι χαρούμενη και χαίρομαι για αυτό, δεν προσπαθώ να το κρύψω πίσω από τη φράτζα μου».

• Πάω στο μάθημα φωτογραφίας. Να μια κακία που την ευχαριστήθηκα. Στήνουν τον προτζέκτορα τρεις από τους άρρενες συναδέλφους. Για τα μάτια, ρωτάω μήπως θέλουν βοήθεια. Και πετάγεται ο ενοχλητικότατος Καρύδιας (για όσους δε γνωρίζουν, είναι ένας που σπάει και τρώει καρύδια κατά τη διάρκεια του μαθήματος) και μου λέει:

«Ναι, κάνε επιτέλους κάτι χρήσιμο με τον εαυτό σου.»

«Κάνω, τον κόσμο ομορφότερο.» μουρμούρισα δίπλα του και πέταξα και μια φαρμακερή ματιά, σαν κερασάκι στην τούρτα.

Κατά τα άλλα, η εβδομάδα κύλησε αρμονικά, με μια πτώση του Σείριου από το μπαλκόνι, ένα ράγισμα πίσω πατουσακίου, την Αμελί μας να πρωταγωνιστεί σε μια ταινία μικρού μήκους στην Αθήνα, το Μούκο να περιμένει να μετατεθεί την Παρασκευή, κι εμένα να περιμένω καρτερικά τις ημερομηνίες υποβολής αιτήσεων για τοποθέτηση, χωρίς να έχω κάνει ούτε ΕΝΑ μπάνιο. Πάντως μαύρισα μου είπαν…