Εδώ είμαστε!

Έχω καιρό να σας γράψω νέα μας, αλλά μου έπεσαν πολλά. Ξέρετε, συνήθως όλα τα περίεργα, απρόβλεπτα και δυσάρεστα πράγματα σου συμβαίνουν σε καιρούς που δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις. Και όλα μαζί.
Βρίσκομαι λοιπόν στην Κάλυμνο. Είμαι εδώ σχεδόν από τον δεκαπενταύγουστο, με ένα μικρό διάλειμμα δέκα ημερών που πήγα στη Ρόδο για τα ΠΕΚ. Ωραία είναι (σας χρωστάω ένα αναλυτικό φωτορεπορτάζ),οι άνθρωποι καλοί και φιλόξενοι, και το νησί, αν και απομακρυσμένο, έχει περισσότερες παροχές από ότι περίμενα. Φτάνοντας βέβαια με το αεροπλάνο αντίκρισα έναν τόπο κατάξερο, με καφέ λόφους και βράχια, ενώ μια κηλίδα από σπίτια εκτείνονταν σε σχήμα κλεψύδρας. Αποφάσισα να μην βάλω τα κλάματα, και μαζί με τη μαμά που ήρθε να βοηθήσει στη μετακόμιση, ξεκινήσαμε να δούμε το σπίτι. Ευτυχώς δεν ταλαιπωρηθήκαμε, ήταν αυτό ακριβώς που ψάχναμε, και στρωθήκαμε στη φασίνα για να το ετοιμάσουμε. Κάναμε τα απαραίτητα ψώνια, γεμίσαμε το ψυγείο... Όλα καλά. Δε θα μπω σε σχολείο φέτος, γιατί δεν υπήρχαν θέσεις ούτε στην Δευτεροβάθμια ούτε στην Πρωτοβάθμια, και θα μείνω σε γραφείο. Ευτυχώς είναι κοντά στο σπίτι και δεν χρειάζεται να διανύω μεγάλες αποστάσεις. Λίγες μέρες αφότου μετακόμισα, παρέλαβα την παρέα μου, τη μικρή μας Μόιρα, και μετά από ένα μήνα περίπου, τον αρχιμαφιόζο Σείριο. Η άφιξή του ήταν επεισοδιακή, θα σας τη γράψω στο επόμενο ποστ. Για δείτε πως μεγάλωσαν...

Είμαι λίγο υποτονική γιατί ταλαιπωρήθηκα πολύ με την τοποθέτηση, και δεν έχω και πολλά κέφια. Υπόσχομαι ότι στο επόμενο ποστ θα επανέλθω δριμύτερη και θα σας διπλώσω από τα γέλια. Εξάλλου αυτό δεν είναι μουκοποστ, ενημέρωση είναι για να μην ανησυχείτε πού χάθηκα.
Σας ευχαριστώ όλους και όλες για τις ευχές και την έγνοια σας... Είναι ωραίο να νιώθεις ότι κάποιοι σε σκέφτονται, κι ας μην σε έχουν γνωρίσει ποτέ, σου δίνει κουράγιο και μια νότα αισιοδοξίας.Λίγο εσείς,λίγο ο Ζακ που μας δείχνει ότι η ζωή είναι όμορφη αν τη δεις από τη σωστή οπτική... Αναμένετε στις οθόνες σας...