Ο Μήτσος ο καλουπωτζής

Η ιστορία που ακολουθεί αποτελεί την εκδίκηση για όλα τα χρόνια κοροϊδίας της παιδικής μου αθωότητας.
Ο μπαμπάς μου, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι ελαιοχρωματιστής. Άλλο τώρα που είναι ψώνιο και θέλει να τον αποκαλούμε «μακιγιέρ μεγάλων επιφανειών». Για κάποιο χρονικό διάστημα λοιπόν, γύρω στα έξι μου χρόνια, περνούσε πολλές ώρες στη δουλειά, και μερικές φορές δεν προλάβαινα να τον δω το βράδυ που γύριζε σπίτι. Το ίδιο συνέβαινε και το μεσημέρι που γύριζα από το νηπιαγωγείο, αφού ο μπαμπάς ήταν πολύ κουρασμένος και κοιμόταν για να ξαναπάει στη δουλειά το απόγευμα. Εξαιτίας αυτού του παράξενου προγράμματος , μερικές φορές περνούσαν και δυο, ίσως και τρεις μέρες χωρίς να ειδωθούμε.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις απουσίας λοιπόν, χρησίμεψε ως παγίδα για να αντλήσουν έξτρα υλικό για πείραγμα. Ένα πρωί με ξεμοναχιάζει ο μπαμπάς με το πρωινό μου γαλατάκι στο χέρι και μου λέει:
-«Κοίτα Δωράκι, από ότι έχεις δει τις τελευταίες μέρες γυρίζω αργά το βράδυ. Και τις περισσότερες φορές φεύγω πριν ξυπνήσεις για το σχολείο. Η μαμά μένει πολλά βράδια μόνη της. Όσο λοιπόν λείπω, θέλω να την προσέχεις λίγο, εντάξει;»
-«Εντάξει μπαμπά»,αποκρίθηκε το μικρό, ανυποψίαστο θύμα.
Δε μου μπήκαν τίποτα ιδέες στο μυαλό. Αρνί σας λέω, του γαλάκτου μάλιστα.
Την επομένη το πρωί ξυπνάω και πάω προς την κρεβατοκάμαρα των γονιών μου. Βλέπω έναν κύριο ξαπλωμένο με πλάτη σε μένα, με τα εσώρουχα. «Α τι καλά, ο μπαμπάς δεν πρόλαβε να φύγει»,λέω.
-«Μπαμπά;»
-«Ποιος μπαμπάς παιδί μου, δεν είμαι ο μπαμπάς σου εγώ».(με βραχνή φωνή)
-«Και τότε ποιος είστε κύριε;»
-«Ο Μήτσος ο καλουπωτζής».
Παγάκι εγώ. Τελικά ο μπαμπάς είχε δίκιο. Κάτι ήξερε και με προειδοποίησε να προσέχω τη μαμά. Τρέχω γρήγορα στο δωμάτιό μου να ζυγιάσω την κατάσταση. Να το πω, ή να μην το πω; Και στο καπάκι, έρχεται η καταστροφή. Μπαίνει ο μπαμπάς με τη φόρμα της δουλειάς χαμογελαστός. Και έρχεται η ερώτηση-παγίδα.
-«Τι κάνεις μωρό μου, όλα καλά;»
-«Ναι μπαμπά, καλά».
-«Θυμάσαι αυτό που σου ζήτησα χτες;»
-«Ναι μπαμπά».
-«Έκανες όπως σου είπα; Έγινε τίποτα περίεργο;»
Να σε δω τώρα κυρία μου. Που ο μπαμπάς σε εμπιστεύτηκε ως θεματοφύλακα των ηθικών αξιών της μικρής πλην τίμιας οικογενείας μας. Τι θα πεις τώρα;
-«Όχι μπαμπά, τίποτα…» ψέλλισα με φωνή που ίσα που ακουγόταν.
-«Ωραία, άντε ντύσου τότε, η μαμά σε περιμένει να πάτε για ψώνια».
Η γειτονιά μας τότε ήταν μια μικρή συνοικία. Από αυτές που όλοι το βράδυ έβγαζαν καρέκλες στο πεζοδρόμια και κουβέντιαζαν σε πηγαδάκια. Και φυσικά, που όλοι γνωρίζονταν. Είχε και ένα μικρό μίνι μάρκετ.
Με παίρνει λοιπόν η μαμά και ξεκινάμε για τα ψώνια… Εμένα όμως μέσα μου με έτρωγε η αδικία. Πώς μπόρεσα κι έκανα τέτοιο πράγμα; Φτάνουμε λοιπόν, και παίρνω τη λίστα με τα ψώνια με βαριά καρδιά. Η ιδιοκτήτρια και οι γειτόνισσες με έκαναν χάζι, γιατί ήξερα ήδη να διαβάζω και ήξερα και τι μάρκα παίρναμε από το κάθε είδος, οπότε η μαμά με άφηνε να τα κάνω μόνη μου τα ψώνια και κουβέντιαζε με τις άλλες κυρίες. Να κατεβάζω εγώ το λάδι από το ράφι, και να σκέφτομαι το λάθος μου. Το βαρύ μου κρίμα. Και τελειώνω τα ψώνια λοιπόν, πάω το καλάθι μου στο ταμείο, και λέει η μαμά:
«Α, να μην ξεχάσουμε να πάρουμε και ξυριστικές μηχανές του μπαμπά».
Και απαντάω εγώ με μια ανεπανάληπτη φυσικότητα:
«Μα γιατί να πάρουμε ξυριστικά του μπαμπά, αφού ο μπαμπάς έφυγε και τώρα σπίτι μας τα βράδια κοιμάται ο Μήτσος ο καλουπωτζής».
Φανταστείτε τώρα σκηνικό. Η μαμά να προσπαθεί να εξηγήσει στην κουτσομπόλα ιδιοκτήτρια ότι μου έκαναν πλάκα, και ότι ο μπαμπάς, ο οποίος είχε βραχνιάσει το προηγούμενο βράδυ, είχε ντυθεί γρήγορα-γρήγορα για να παραστήσει και το μπαμπά μου μετά το Μήτσο. Η ιδιοκτήτρια να απαντάει ότι δεν πειράζει, το κατάλαβε, τα παιδιά λένε διάφορες ιστορίες, αλλά να το βλέπεις στα μάτια της ότι δεν πίστευε λέξη από την εξήγηση της μαμάς. Κι εγώ, να μην καταλαβαίνω λέξη από όσα λένε και να αναρωτιέμαι τι να τα κάνουμε τα ξυριστικά, αφού ο μπαμπάς θα μας παρατήσει στάνταρ άμα μάθει τι έκανα.
Εμ, άμα δε βάζετε μυαλό, υπάρχει και Θεία Δίκη παιδιά…