Daddy's girl

Νομίζω ότι σαν αναγνωστικό κοινό έχετε ωριμάσει αρκετά για να σας εμπιστευθώ και την παρακάτω ιστορία. Παρακαλώ όσο διαβάζετε να έχετε κατά νου πόσο αφελής και αθώος άνθρωπος είμαι και ότι συχνά πέφτω θύμα εξαπάτησης προς τέρψη κακεντρεχών ανθρώπων, που χαίρονται να γελούν με τα παθήματά μου.
Κλασσική περίπτωση τέτοιου ανθρώπου, ήταν ο μπαμπάς μου. Ο παρελθοντικός χρόνος υποδηλώνει ότι τώρα πια έχει σταματήσει να το κάνει και με έχει παραδώσει πια στα χέρια άλλου βασανιστή.
Σαν παιδάκι, είχα λέγειν.
Και συχνά μπορούσε να με βρει κανείς στο προαύλιο του σχολείου να βγάζω λόγο στα παιδάκια της τάξης, που με άκουγαν πάντα με ανοιχτό το στόμα (να βλέπει τι έχασε η Νομική…)Ως εκ τούτου, είχα επιρροή στους συμμαθητές μου, οι οποίοι συχνά έχαφταν πολλές βλακείες που έλεγα, όπως για παράδειγμα ότι το πράσινο, γλοιώδες φαντασματάκι των Ghostbusters ζούσε στην κουζίνα μας. Μάλιστα, είχαν έρθει να το δουν κιόλας.
Εν ολίγοις, κανείς μεγάλος δεν είχε δώσει σημασία σε αυτό το θέμα, και μάλιστα πολλές φορές έβρισκαν και χαριτωμένη την συμπεριφορά μου αυτή. Όχι όμως κι εκείνη τη φορά.
Η δασκάλα μας, στα πλαίσια ενός μαθήματος στο «Εμείς κι ο κόσμος»,μας ζήτησε να ρωτήσουμε τη μαμά και το μπαμπά αν έχουν κάτι αξιοσημείωτο να μας διηγηθούν από τη γέννησή μας. Οτιδήποτε, κάποιο γεγονός στην εγκυμοσύνη της μαμάς, κάποια αστεία αντίδραση, κάτι. Πήγαν λοιπόν κι εγώ στο σπίτι, και για κακή μου τύχη, ρώτησα τον προαναφερθέντα διαφθορέα. Με καθίζει λοιπόν κάτω ο μπαμπάς και μου λέει: «Λοιπόν Δωράκι, για μας τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Είδες πόσο δύσκολο πράγμα είναι η εγκυμοσύνη.» Ο αδερφός μου ήταν περίπου ενάμισι έτους και θυμόμουν πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα για την καημένη τη μαμά που έπρεπε να φουσκώσει σαν κέικ με Φαρινάπ, και μετά να πάει σε αυτό το μεγάλο άσπρο κτίριο… «Αποφασίσαμε λοιπόν με τη μαμά να τα μοιραστούμε. Έτσι δεν πρέπει να κάνουν οι μπαμπάδες;» Ναι, ναι, συμφώνησε η μικρή σουφραζέτα μέσα μου. «Ε οπότε είπαμε να κάνω εγώ εσένα και η μαμά το μπέμπη.» Κοίταξα το μπαμπά με δυσπιστία. Μα γίνεται αυτό; Δεν έχω δει άλλους μπαμπάδες να το κάνουν. Αλλά και πάλι, έτσι δεν είναι το δίκαιο; Οπότε οι αμφιβολίες μου πήγαν περίπατο και πήγα να παίξω στο πάρκο, με την ιστορία μου έτοιμη για την επόμενη μέρα.
Το επόμενο πρωί, ήπια το γάλα μου, έβαλα την τσάντα μου, και ξεκινήσαμε για το σχολείο. Φίλησα τη μαμά, και έτρεξα στην τάξη. Θυμάμαι καθόμασταν σε Π. Ξεκινάει λοιπόν ο πρώτος, λέει τα δικά του. Λέξη δεν άκουγα εγώ. Αρχίσει η δεύτερη, έλεγε κάτι για το λώρο που είχε τυλιχτεί γύρω από το λαιμό της στη γέννα. «Λέγε εσύ κορόιδο»,έλεγα εγώ από μέσα μου. Και φτάνει η σειρά μου…Και ρίχνω τη βόμβα:
«Εμένα με έκανε ο μπαμπάς μου.»
Μία ολόκληρη τάξη με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. Κι αρχίζω εγώ να εξηγώ τη θεωρία του μπαμπά, απτόητη από την έκφραση της κυρίας μου, που είχε πάρει ένα διόλου ενθαρρυντικό μελιτζανί χρωματάκι. Ήμουν και η συμπάθειά της βλέπετε. Το καμάρι της. Και να αρχίσει η μισή τάξη ένα κλάμα…άνευ προηγουμένου. Είπαμε, έπειθα. Εσάς δηλαδή δε θα σας έπεφτε κομματάκι βαρύ να μαθαίνατε ότι θα μπορούσε να σας κάνει ο μπαμπάς σας και δεν το έκανε ο άκαρδος, να ξαλαφρώσει λιγάκι και την καημένη τη μαμά;
Εκείνο το μεσημέρι, επέστρεψα σπίτι μαζί με την κυρία μου, που τύγχανε να είναι και οικογενειακή μας φίλη. Η οποία φώναξε έξαλλη το μπαμπά μου στο κεφαλόσκαλο. Εμένα με έστειλαν μέσα. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αναστατώθηκε τόσο. Μήπως ήθελε κι αυτή να την είχε κάνει ο μπαμπάς της;