Σπίτι μου,σπιτάκι μου...

Σήμερα έπρεπε να πάω στην Εφορία. Και μάλιστα όχι μόνο σε μία, αλλά σε δύο. Και έπρεπε να πάρω και τη γιαγιά μου μαζί.
Εδώ και λίγο καιρό πήρα ένα σπίτι. Ωραίο, μεγάλο, στο κέντρο. Νόμιζα ότι τα πράγματα είναι απλά. Πληρώνεις, κάνεις μερικά χαρτιά, και τελείωσε το πανηγύρι. Αμ δε. Χτες με πληροφόρησαν ότι πρέπει να πάω στην Εφορία για κάτι τελευταίες υπογραφές και για να πληρώσει η γιαγιά κάποιο φόρο. Ε, σηκώθηκα κι εγώ, έβαλα το τζιν και τα σταράκια μου και κατέβηκα στο σαλόνι. Εκεί με περίμενε ο μπαμπάς με μια φακελάρα. Ξέρετε, από αυτούς τους μουσταρδί, τους σοβαρούς. Εγώ κανονικά δεν πιάνω τέτοιους φακέλους. Μόνο άμα μου έρθει κανένα μεγάλο γράμμα. Αλλά τι να κάνω… Η ανάγκη βλέπετε. Έκατσα λοιπόν στο μεγάλο τραπέζι και άρχισε ο μπαμπάς τη λογοδιάρροια. Και να ζητήσεις αυτό το χαρτί, και θα σου δώσουν αυτό το διπλότυπο… Τέλος πάντων, βγήκα έξω αγκαλιά με το Ρόμπινς μου και ένα κεφάλι καζάνι, να περιμένω τη γιαγιά να ετοιμαστεί. Έλα μου όμως που η γιαγιά για να φύγει έπρεπε να περιμένει να γυρίσει ο παππούς. Ο οποίος ήταν μάλλον βαλτός, γιατί έσκασε μύτη στις 12 και η Εφορία κλείνει στις 1. Τέλος πάντων, δεν γκρίνιαξα και πήραμε ταξί για να μη μου φτάσει η πίεση 200 προσπαθώντας να παρκάρω στο κέντρο και να προλάβουμε την Εφορία συγχρόνως. Ρωτάμε που να πάμε για τα χαρτιά, μας λένε στον πρώτο όροφο. Πάμε στον πρώτο, τα κοιτάει κανένα εικοσάλεπτο μια κυρία με μαλλί αφάνα, και μας λέει να πάμε στον πέμπτο. Εκεί μια άλλη κυρία μας έστειλε στο γραφείο 24. «Από τη βεράντα», μας επισήμανε. Έχει η δικιά σας η Εφορία βεράντα; Εμάς έχει. Ζήλια… Πάμε στο 24,κρατάνε ένα χαρτί και μου δίνουν τα υπόλοιπα να πάω στο 12. Από το 12,όπου μου έβαλαν μόνο δύο σφραγίδες, αλλά παρόλα αυτά τους πήρε ένα δεκάλεπτο, με έστειλαν πακέτο στο 14. Ευτυχώς είχα αφήσει τη γιαγιά στο 24 και δεν την έσερνα μαζί μου. Και πάνω που μου έχει μείνει μόνο μία υπογραφή, έρχεται η καταστροφή. «Α, δεν κάνει η επιταγή σας.»Γιατί;;; Δεν περνάνε τα λεφτά μας στης Εφορία; Άστοχο αστείο γιατί η κακιά κυρία που την κρατούσε δεν έσκασε ούτε ένα χαμόγελο. Βασικά με κοιτούσε λες και ήμουν ο πιο ανόητος οργανισμός σε ολόκληρο το σύμπαν. «Πρέπει να είναι στο όνομά μας.» Είπα να τη ρωτήσω πως τη λένε, αλλά θα προκαλούσα την τύχη μου άμα έκανα κι άλλο αστειάκι. Και ξέρετε τι έγινε; Μας πήρε όοοοοολα τα χαρτιά πίσω (αφού με έβαλε να τα μαζέψω ένα ένα ευλαβικά από όλα τα γραφεία στα οποία τα είχα διασκορπίσει με μεγάλη επιτυχία προηγουμένως),και μου είπε να ξαναπάω αύριο με άλλη επιταγή. Όχι, δε γκρινιάζω. Αύριο το μεσημεράκι βάλτε ειδήσεις. Μπορεί να με δείξουν στο αστυνομικό ρεπορτάζ.