Δίψα για ΕΨΑ

Μία ακόμη ιστορία,για να έχω να διαβάζω αύριο και να μη στενοχωριέμαι…
Όταν ήμουν μικρή, έρχονταν συχνά στο σπίτι μας οικογενειακοί φίλοι των γονιών μου. Και συνήθως έφερναν μαζί τους και τα παιδάκια τους για να παίξουμε. Ένα από αυτά τα παιδάκια ήταν και η Μέλλω.
Οι γονείς μας ήταν χρόνια φίλοι,και μάλιστα πολύ καλοί. Και θεωρούσαν βέβαια ότι εγώ , σαν το νεότερο μέλος την οικογενείας,έπρεπε να συνεχίσω αυτή τη μακρά παράδοση. Και έτσι,έπρεπε να παίζω με τη Μέλλω όταν έρχονταν επίσκεψη…Δε μπορώ να πω,το παιδάκι ήταν η αποθέωση της καλοσύνης και της αθωότητας. Ίδιο ο Έλμο ο Γαργαλίτσας σε ανθρώπινη έκδοση. Κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια να γίνουμε φίλες, πράγμα που πολλές φορές περιλάμβανε να τρέχει από πίσω μου ό,τι κι αν κάνω,όπου κι αν πηγαίνω.Παρόλα αυτά, εγώ τη θεωρούσα υπερβολικά μωρό για να μοιραστώ τα παιχνίδια μου μαζί της. Είχαμε άλλωστε και ΔΥΟ ολόκληρα χρόνια διαφορά.
Ένα βράδυ λοιπόν,πήγαμε σε ένα τσιπουράδικο. Καθόμαστε δίπλα δίπλα με τους γονείς απέναντι να μας καμαρώνουν,και ρωτάει ο μπαμπάς της:
«Κορίτσια,τι θέλετε να πιείτε;»
Εγώ,ως συνήθως,απάντησα ότι δεν ήθελα τίποτα.Εξάλλου αγγαρεία την έκανα την έξοδο με το «μικρό» να με κοιτάει με λατρεία δίπλα μου. Η Μέλλω πήρε μία πορτοκαλάδα. Δίνεται η παραγγελία, και εμφανίζεται ο χαρωπός σερβιτόρος με την πορτοκαλάδα μετά από μερικά λεπτά. Έλα μου όμως που εγώ την ήθελα τώρα. Πώς να το πω όμως; Την κοιτούσα να κάθεται στο ωραίο της μπουκάλι και να με κοιτάει. Ξέρετε, οι ΕΨΑ έχουν πάρει και βραβείο για το μπουκάλι τους, δεν είναι ότι κι ότι…Κι αυτό το αγαθιάρικο πλάσμα δίπλα να με κοιτάει και να χαμογελάει…Ε ήταν too much για έναν μελλοντικό ξεμμαλιαστή παρανυφακίων τόση καλοσύνη. Και έπρεπε να βάλω ένα τέλος. Ε, έδωσα κι εγώ μια στην καρέκλα…
Στη συνέχεια,θυμάμαι τη Μέλλω να την πηγαίνουν στο νοσοκομείο και να λέει το καημένο συνέχεια «δε φταίει η Δωρούλα,μην τη μαλώσετε…»,εμένα να σκέφτομαι ότι την έχω βάψει άμα πάμε σπίτι,και μετά μια πολύ σοβαρή συζήτηση με τη μαμά και το μπαμπά στο σαλόνι.Πάντως,προς υπεράσπισή μου,η μαμά μου λέει ότι δεν το έκανα εγώ,και το θύμα,ε…η Μέλλω, δε θυμάται καν το συμβάν. Μάλιστα, συγκατοικήσαμε κιόλας έναν ολόκληρο χρόνο. Κάτι φήμες λένε για πιθανή διάσειση…
Υ.Γ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν το απεχθές συμβάν και αποδεικνύει πιστεύω πως δεν είχα καμία κακή πρόθεση. Δε βλέπετε με τι αθώο βλέμμα την κοιτάζω…;