Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Πάμε διακοπές!!!

Οι Μούκοι θα σας εγκαταλείψουν για μια ολόκληρη εβδομάδα!Θα μεταφερθούν σε αυτό το μυστικό και εξωτικό μέρος μόνο για Μούκους(λέμε τώρα) και θα επιστρέψουν δριμύτεροι!Και ελπίζω και πιο μαυρισμένοι... :@Ρ

Καλά να περάσετε όλοι,θα τα πούμε σύντομα!

Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

10 ερωτήσεις

Ο αγαπητός Μανολίτο με κάλεσε να απαντήσω ένα ερωτηματολόγιο.Εύκολη υπόθεση,έχω μαρκάρει με διαφορετικό χρώμα τις απαντήσεις μου:
1. Σεξ :
α) είμαι γυναίκα με προτίμηση στους άντρες
β) είμαι άντρας με προτίμηση στις γυναίκες
γ) είμαι γυναίκα με προτίμηση στις γυναίκες
δ)είμαι άντρας με προτίμηση στους άντρες
ε) είμαι απ΄ όλα με προτίμηση σε όλα

...κι ας απάντησα παρόμοια ερώτηση στο ερωτηματολόγιο για το τρελόχαρτο...

2. Ηobby :
α) μαγειρική - γυμναστήριο
β) μασάζ - ποδηλασία
γ) ταξίδια - τοξοβολία
δ) συναυλίες - κολύμπι
ε) μοντελισμός - βόλτες με το σκάφος

...πεθαίνω για συναυλίες,και η θάλασσα είναι μεγάλη μου αγάπη,αν και τα τελευταια χρόνια δεν κάνω τόσα μπάνια όσα θα ήθελα.

3. Τέχνη :
α) μουσική
β) χορός
γ) κινηματογράφος - θέατρο
δ) λογοτεχνία
ε) ζωγραφική - γλυπτική - αρχιτεκτονική

...ήμουν ανάμεσα στη λογοτεχνία και τη μουσική,αλλά κλίνω τα τελευταία χρόνια προς τη λογοτεχνία.
4. Πολιτικές πεποιθήσεις. :
α) αριστερά
β) κεντροαριστερά
γ) κεντροδεξιά
δ) δεξιά
ε) πάρτο αλλιώς

...δεν με ξέρουν δεν τους ξέρω ένα πράγμα...

5. Αγαπημένο μάθημα :
α) μαθηματικά - γεωμετρία
β) χημεία - φυσική
γ) έκθεση και γλώσσα
δ) ιστορία - γεωγραφία
ε) θρησκευτικά και γυμναστική

...Ε με τόσο μπούρου μπούρου ποια περιμένατε να είναι τα αγαπημένα μου;

6. Αγαπημένο pet :
α) γατάκι
β) σκυλάκι
γ) ψαράκι
δ) πουλάκι
ε) κροκοδειλάκι

...ασχολίαστο.

7. Διακοπές:
α) στη θάλασσα
β) στο βουνό
γ) στη Μύκονο
δ) στη Γαύδο
ε) στην Αθήνα

...θάλασσα να'ναι κι όπου να'ναι.

8. Χρώμα :
α) λευκό
β) κόκκινο
γ) μοβ
δ) μπλε
ε) μαύρο

...αγαπημένο και πολυφορεμένο.

9. Σημείο στο σπίτι :
α) κρεβατοκάμαρα
β) κουζίνα
γ) τουαλέτα
δ) σαλόνι
ε) πατάρι

...μ'αρεσει να μαγειρεύω και γενικά για μένα είναι χώρος δημιουργίας.

10. Η επόμενη σχέση μου θέλω να κρατήσει :
α) 7 ώρες
β) 7 ημέρες
γ) 7 μήνες
δ) πάνω από 7 χρόνια
ε) ε, όχι και 7 χρόνια.
...δε νομίζω να υπάρξει και επόμενη,αλλά γενικά είμαι σταθερός τύπος.
Μανολίτο μου σ'ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!Καλώ όποιον θέλει να παίξει και δεν το έχει κάνει ακόμα!

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

Δυο λαλούν,και τρεις χορεύουν...

Όπως θα γνωρίζετε, περιμένω την τοποθέτησή μου ως εκπαιδευτικός. Σε αυτή τη χώρα όμως, για να αναλάβεις μια τέτοια θέση, πρέπει να περάσεις δια πυρός και σιδήρου. Να δουν βρε αδερφέ, έχεις αντοχές; Κρατάνε τα νεύρα σου, ή θα πνίξεις κανένα πιτσιρίκι; Οι διαδικασίες λοιπόν που πρέπει να ακολουθήσει ένας νεοδιόριστος για να εξασφαλίσει την πολυπόθητη θέση, είναι προσεκτικά σχεδιασμένες από το Υπουργείο Παιδείας, για να τεστάρουν ταυτόχρονα τα αντανακλαστικά, την ετοιμότητα, και την υπομονή κάθε υποψηφίου.

Τηλεφωνώ στην Δευτεροβάθμια της περιοχής μου, για να μου πουν αν ξέρουν πότε θα κάνουμε τα χαρτιά μας. Παίρνω την εξής κατατοπιστικότατη απάντηση:

«Το υπουργείο Παιδείας υπολόγιζε να γίνουν οι αιτήσεις πρόσληψης αρχές Ιουλίου. Καθώς όμως είδαν ότι δεν τους έπαιρνε από άποψη χρόνου, το χρονοδιάγραμμα βγήκε για μέσα Ιουλίου. Υπήρξε μια μικρή καθυστέρηση όμως, και να υπολογίζετε το τελευταίο δεκαήμερο του Ιούλη. Αλλά και πέρυσι έτσι είχαν πει, και τελικά κάνατε τις αιτήσεις 2 Αυγούστου».

Όταν ρώτησα τουλάχιστον τι χαρτιά χρειάζονται, για να τα έχω έτοιμα, μου είπαν «Ωχ αδερφέ, τι αγχώνεσαι, δεν είσαι και άντρας να θες χαρτί από το στρατό».Είμαι απόφοιτος Αγγλικής όμως, όπου το αντίγραφο πτυχίου που θέλετε να σας φέρω ΚΑΙ φέτος(το περσινό το κάνανε γαργάρα μάλλον),κάνει μια βδομάδα να εκδοθεί. Ακολούθως, τηλεφώνησα στη γραμματεία της σχολής μου. Ρώτησα αν το πτυχίο μου σε μεμβράνη είναι έτοιμο, για να γλιτώσω την αναμονή της έκδοσης αντιγράφου. Η υπάλληλος δεν ήξερε. Της εξήγησα ότι είμαι εκτός Θεσσαλονίκης και θα ανέβω για αυτό το λόγο, οπότε αν δεν είναι έτοιμο να μην κάνω το ταξίδι. Αφού με ρώτησε πόσο καιρό έχω που ορκίστηκα, και της είπα τρία χρόνια, μου απάντησε απτόητη «Ε, έτοιμο θα είναι».Της εξήγησα υπομονετικά ότι το ίδιο πίστευα και πέρυσι που ξαναπήγα, αλλά μάλλον ακόμα παλαίωναν τον πάπυρο στις όχθες του Νείλου, και μου απάντησε ενοχλημένη να πάω στη γραμματεία τις ώρες που είναι ανοιχτή για το κοινό. Μετά από όοοοολα αυτά, είχα κουράγιο να πάρω και στο Υπουργείο, στο οποίο η απάντηση για κάθε μου ερώτηση ήταν «Πάρτε στη Δευτεροβάθμια της περιοχής σας».(πήρα, αλλά δεν ξέρουν την τύφλα τους)

Ανέβηκα Θεσσαλονίκη, θαύμασα της επιγραφή έξω από τη γραμματεία μας που έλεγε ότι είναι ανοιχτή 12:00-13:08(τι ακρίβεια, τύφλα να έχουν οι Άγγλοι),και περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου. Πήρα στα χέρια μου το πολυπόθητο πτυχίο, που είναι μια αηδία και μισή, και απορώ γιατί περίμενα τρία χρόνια και πλήρωσα 30 ευρώ για αυτή τη μπούρδα. Μάλλον δεν είχε την ίδια γνώμη και ο υπάλληλος, που θέλησε να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό του. Άνοιξε λοιπόν διάπλατα τα μάτια του, σαν τον Μπομπ Σφουγγαράκι όταν βλέπει Καβουροπάτι, και μου είπε όλο ευλάβεια: «Θα πάτε στο ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ να σας βάλουν μια ΑΝΑΓΛΥΦΗ σφραγίδα…» Ουάου…

Με τα νεύρα μου ταλιατέλες, πήγα στο σταθμό ΚΤΕΛ, γιατί ο ΟΣΕ είχε στάση εργασίας(που τους έφυγαν τρία βαγόνια στον Μπράλλο και δεν το πήραν χαμπάρι δεν το λαμβάνουν υπόψιν τους, η στάση εργασίας τους μάρανε).Έβγαλα το εισητήριό μου, και κάθισα ήσυχα ήσυχα να περιμένω το λεωφορείο μου. Αλλά σ’ αφήνει ο Βελζεβούλ να ησυχάσεις; Ξαφνικά βλέπω ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες να σταματούν μπροστά μου. Σηκώνω το βλέμμα, και συναντώ μια ξανθιά κοπελίτσα, με αμφίεση λες και θα πήγαινε σε gala του Ασλάνη. Βγάζω τα ακουστικά, και ακούω την ερώτησή της με τσαχπίνικη προφορά ανάκατη με μάσημα τσίχλας:

«Καλημέρα. Από που φεύγουν τα τραίνα;»

«Από το σταθμό»,της απαντάω γλυκερά.

«Α, κι εδώ τι είναι;»

«Τα ΚΤΕΛ».

«Α, δεν έχει τραίνα εδώ;»

«Ούτε για δείγμα…»

Της εξήγησα πώς να πάει στο σταθμό του ΟΣΕ, ευελπιστώντας ότι όταν δει τραίνο, θα το αναγνωρίσει.

Τρία μπουκαλάκια νερό και δύο Nestea αργότερα, χύνομαι στη θέση του λεωφορείου, και διαπιστώνω ότι είμαι τόσο πτώμα, που εδώ κι δύο ολόκληρα λεπτά ακούω Ρουβά και δεν αλλάζω σταθμό. Δίπλα μου κάθεται αρσενικό δίποδο με σαγιονάρα λεοπάρ. Μου κάνει νεύμα να βγάλω τα ακουστικά, και με ρωτάει:

«Δώρα σε λένε;»

«Ναι, που το ξέρεις;»

Το γράφει πάνω στην τσάντα σου.»

Α τι καλά, ξέρεις ΚΑΙ ανάγνωση!!!

«Ωραίο φόρεμα.»

«Α ναι, σ’ αρέσει;»

«Πολύ…»(με το ανάλογο ύφος, “τσίμπησε το κοριτσάκι”)

«Ε, να στο δανείσω καμιά μέρα, αφού έχεις και ταιριαστές σαγιονάρες…»

Μετά από όλο αυτό, σήμερα έπρεπε να περάσω ΚΑΙ γιατρούς. Συγκεκριμένα ακτινολόγο, παθολόγο, και ψυχίατρο. Για τους δύο πρώτους δε θα σχολιάσω, μετά το πρωινό στριπτίζ στο ακτινολογικό, έπρεπε να εξηγήσω και στον παθολόγο που με ρώτησε για πού θέλω το χαρτί και του είπα για διορισμό σε σχολείο, ότι είμαι συγκεκριμένα καθηγήτρια, γιατί ο ίδιος αναφώνησε «και που να ξέρω ότι είστε καθηγήτρια, μπορεί να σας ήθελαν και για πυροσβέστη».Καλέ στα σχολεία είναι οι πυροσβέστες, γι’ αυτό έχουμε τόσες ανεξέλεγκτες πυρκαγιές κάθε χρόνο!

Για τον ψυχίατρο επίσης δε θα σχολιάσω, θα αφήσω το τεστ να μιλήσει από μόνο του. Απαντήσαμε σε 568 ερωτήσεις, πριν πάμε για εξέταση από τον γιατρό, και δε μπορούσα να μην σας μεταφέρω ένα ανθολόγιο ερωτήσεων που κατέγραψα στο pure evil μπλοκάκι που έχω πάντα μαζί μου για τα ποστάκια μου. Έπρεπε να απαντήσουμε με ένα ναι ή ένα όχι στα εξής ερωτήματα μεταξύ άλλων:

-Μερικές φορές με κυριεύουν κακά πνεύματα.(και μου φυτρώνουν κέρατα και σουβλερή κόκκινη ουρά)

-Μερικές φορές η ψυχή μου εγκαταλείπει το σώμα μου.(και που πάει καλέ;)

-Βλέπω γύρω μου ζώα, πράγματα κι ανθρώπους που άλλοι δε βλέπουν.(Η γάτα μου πάντως βλέπει, να ανησυχήσω γιατρέ μου;)

-Μου άρεζε να παίζω το «μαντηλάκι».(Η τυφλόμυγα είναι, ρώτησα)

-Κάποιος μου την έχει στημένη.

-Νομίζω ότι κάποιος συνωμοτεί εις βάρος μου.

-Πιστεύω πως με παρακολουθούν.

-Κάποιος προσπαθεί να με δηλητηριάσει.(και το κοριτσάκι στην «Έκτη αίσθηση» το έλεγε αλλά ποιος να το πιστέψει…)

-Μερικές φορές αισθάνομαι ευαισθησία στην κορυφή του κεφαλιού μου.

-Κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό μου.

-Νιώθω πως άτομα του ίδιου φύλου με ελκύουν ΠΑΡΑ πολύ.(Άμα σας ελκύουν λίγο δεν πειράζει βρε αδερφέ…)

-Συνήθως ακούω φωνές χωρίς να ξέρω από πού έρχονται.(Η Αλέξια έκανε ολόκληρο χιτ με αυτή τη φράση και κανείς δεν την έβγαλε τρελή…)

-Κάποιος προσπαθεί να με ληστέψει.

-Όλα έχουν την ίδια γεύση.(αλλάξτε μάγειρα)

-Μου άρεζε «Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων».(Έβαλα ναι και το κρίμα στο λαιμό τους)

-Μερικές φορές η φωνή μου με εγκαταλείπει ή αλλάζει, παρόλο που δεν είμαι κρυωμένος.(Επίσης οι φίλοι με φωνάζουν Ντέιμιαν και στο κεφάλι μου έχω τατού 666)

-Μερικές φορές μου έρχονται παράξενες μυρωδιές.(ανάλογα ποιος κάθεται δίπλα μου, και γι’ αυτό εγώ φταίω δηλαδή;;;)

-Όταν είμαι μόνος ακούω παράξενα πράγματα.(Άμα τα ακούς με παρέα, κανένα πρόβλημα)

-Μου αρέσει να πηγαίνω σε χορούς.(μόνο άμα χορεύουν Γιάνκα)

-Δεν έχω δυσκολία στην κατάποση.

-Μου αρέσει να μιλώ για σεξ.(να μιλάς δεν πειράζει, να το κάνεις είναι κουσούρι)

-Συχνά κοκκινίζω στο λαιμό μου.(Όποιος βλάκας έγραψε αυτή την ερώτηση θέλω να μας εξηγήσει πως βλέπει το λαιμό του, και συχνά κιόλας)

-Μερικές φορές στις εκλογές ψηφίζω ανθρώπους για τους οποίους γνωρίζω πολύ λίγα πράγματα.(αυτό θα το εκλάβω ως ανέκδοτο)

-Μια φορά τη βδομάδα ή και συχνότερα είμαι πολύ ξεσηκωμένος.(no comments)

-Κάποιος ελέγχει το μυαλό μου.(ο Πλαγκτόν είναι από τον Μπομπ Σφουγγαράκη)

-Θα μου άρεζε να γίνω ραλίστας.(αεροπόρος θα γενώ…)

-Μου άρεζε να παίζω κουτσό.(δεν ξέρω αν έπρεπε να πω ναι στην τυφλόμυγα ή το κουτσό, ποιο θεωρείται πιο υγιές ψυχικά;)

-Τα σεξουαλικά πράγματα με αηδιάζουν.

-Δεν μου έρχεται να ουρήσω πιο συχνά απ’ ότι οι άλλοι.(μιας και όποτε βρισκόμαστε η πρώτη μας κουβέντα είναι πότε ούρησε ο καθένας για να μετρήσουμε τη συχνότητα)

-Είμαι ένας ιδιαίτερος απεσταλμένος του Θεού.(εγώ είμαι απεσταλμένος της άλλης πλευράς, οπότε είπα όχι)

-Φοβάμαι να βρεθώ σε ένα ντουλάπι.(άμα πεις ναι, είσαι κλειστοφοβικός, άμα πεις όχι, διαταραγμένος)

-Μου αρέσουν οι ανδρογυναίκες.(Άμα σ’ αρέσει καμιά μικρούλα χαριτωμένη όλα εντάξει)

-Δεν υποφέρω από πολύ ρέψιμο.

-Θα επιθυμούσα να κυνηγήσω λιοντάρια στην Αφρική.(και μαϊμούδες στο Ταμ Τουμ)

-Μου αρέσει να διορθώνω την κλειδωνιά μιας πόρτας.(αυτό είναι υπονοούμενο που δεν έπιασα;)

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι όπου να’ ναι θα μου στρίψει.(ναι, προς το τέλος αυτού του ερωτηματολογίου κι εγώ έτσι το κόβω)

Μετά από όλα αυτά αγαπητοί, πέρασα και ψυχίατρο, που με ρωτούσε κάθε λογής βλακεία, και στο τέλος μου ζήτησε να τον πείσω ότι δεν είμαι τρελή. Του απάντησα λοιπόν ότι η μόνη επιλογή που έχει είναι να μου δώσει το χαρτί καλή τη πίστη, και να ελπίζει ότι δε θα με δει στις ειδήσεις να στραγγαλίζω κανένα παιδάκι.

Και ναι, πέρασα!

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Bazaar για τη μικρή Bella


Αυτό το μήνα, τα μουκελόχερα έφτιαξαν αγαπημένα καλούδια για τη μικρή μας Μπέλλα. Πρόκειται για μια σκυλίτσα που η ιστορία της θα σας συγκινήσει βαθιά. Η ζωή και οι «άνθρωποι» δε στάθηκαν καθόλου να της χαμογελάσουν, οπότε είπα να τη βοηθήσω με λίγη αστερόσκονη και μπόλικα γελαστρόνια. Επιστράτευσα όλες μου τις δυνάμεις, και ο Σείριος τα γκρίζα του πατουσάκια, και φτιάξαμε κοσμηματάκια με πολλή αγάπη και θετική ενέργεια. Αν κάτι σας αρέσει (και θέλετε να έχετε κάτι από τα χεράκια μου αύριο-μεθαύριο που θα γίνω διάσημη και θα σας σνομπάρω) μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ. Είναι ένα μοναδικό κομμάτι από κάθε σχέδιο, οπότε αν σας άρεσε κάτι βουτήξτε το, δεν έχει άλλο! Τα σκουλαρίκια κοστίζουν 10 ευρώ,ενώ τα παντατίφ για το λαιμό 14 ευρώ.Έχουν όλα την ασορτί κορδελίτσα και το κουμπωματάκι τους.Και κάντε μου μια μικρή χάρη:Όταν το πάρετε στα χέρια σας, ή κάθε φορά που περνάτε στο λαιμό σας την κορδελίτσα του, κάντε μια ευχή, να μην χρειαστεί ποτέ να δούμε πλασματάκι σε αυτή την κατάσταση, και να μάθουμε επιτέλους οι άνθρωποι να αγαπάμε περισσότερο…Και είμαι σίγουρη ότι η μικρή μας Μπέλλα θα σας στείλει τις καλύτερες ευχές για ένα καλό καλοκαίρι!

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Ραπόρτο

Τις μέρες που μας πέρασαν είχα πολύ τρέξιμο. Ετοιμαζόμαστε για τη βάπτιση του Φουντουκιού (τα εύσημα για το παρατσούκλι στην αδερφή της, την Ελευθερία), και επί τη ευκαιρία είχα την ευτυχία να συναπαντηθώ με το εθιμοτυπικό της Εκκλησίας. Οι γονείς της μικρής επιθυμούν να γίνει η βάπτιση σε μια ιδιαίτερα γραφική εκκλησία, χτισμένη μέσα σε σπηλιά. Ο ιερέας όμως που θα τελέσει το μυστήριο, μας βγήκε κομμάτι δύστροπος. Εκτός του ότι δεν θέλει στολισμούς και τα τοιαύτα «καραγκιοζιλίκια» όπως μας εξήγησε, θέλει η λαμπάδα της μικρής να είναι αυστηρά λευκή, χωρίς παιχνίδι πάνω, χωρίς κορδέλες, και να είναι λεία. Όχι σαγρέ, όχι ανάγλυφη…ψάξαμε και βρήκαμε. Σειρά είχαν τα βαπτιστικά, στα οποία ρίξαμε μια ματιά, αλλά ο γλυκύτατος και πολύ βολικός ιερέας μας απαγόρεψε να φέρουμε το κουτάκι με το σαπουνάκι, το λαδάκι κτλ. που έχουν τα βαπτιστικά. Σαπούνι λέει δικό τους θα έχουν, και ελαιόλαδο πάλι δικό τους(λες κι εμείς θα φέρναμε καλαμποκέλαιο για να το τηγανίσουμε το παιδί).Το αποκορύφωμα ήταν στο φορεματάκι της μικρής, που επιμένει να είναι κατάλευκο, χωρίς κανένα σχέδιο. Αφού ξεποδαριαστήκαμε να ψάχνουμε τα βαπτιστικά, του τηλεφωνήσαμε και του προτείναμε να του δώσουμε τα χρήματα να βρει αυτός βαπτιστικό κατάλευκο, και έκανε την τεράστια υποχώρηση να επιτρέψει κανένα σχεδιάκι σε κουφετί ροζ,ή σομόν. Πάλι καλά που μας άφησε να διαλέξουμε μωρό δηλαδή.Σήμερα θα πάμε για τα προσκλητήρια. Γκρρρ…

Μια και έχουμε έκθεση βιβλίου στην ωραία μας παραλία, το είδα σαν ευκαιρία να εξηγήσω σε μερικούς βιβλιοπώλες περί bookcrossing,και να τους ενημερώσω αν θέλουν να συμμετάσχουν με τον τρόπο τους στο επόμενο συνέδριο, που θα γίνει στη Λάρισσα. Πρότεινα να μας δώσουν διαφημιστικό υλικό από εκδόσεις, σελιδοδείκτες και γενικά πράγματα που τα παίρνουν δωρεάν από εκδοτικούς οίκους, ακόμα και με το λογότυπό τους πάνω, δωρεάν διαφήμιση δηλαδή. Περιττό να σας πω ότι οι μισοί με κοίταζαν λες και επρόκειτο από στιγμή σε στιγμή να ξεπηδήσουν πράσινες κεραίες από την κορυφή του κεφαλιού μου, και οι άλλοι μισοί λες και μιλούσα κινέζικα με σκωτσέζικη προφορά. Αναμενόμενο, αφού αντί να εξυπηρετούν χαρωποί τον κόσμο, οι περισσότεροι έχουν ένα ύφος «πω ρε φίλε τι σου ήρθε να πάρεις βιβλίο μες στη ζέστη, άντε τελείωνε να πάμε σπίτια μας».

Μετά την έκθεση, κάναμε βόλτα με τη μητέρα στην παραλία με ένα χωνάκι παγωτό ανά χείρας έκαστη. Όντας και οι δύο στούμποι, ανακαλύψαμε ότι η νέα γενιά το θεωρεί υποτιμητικό να έχεις πόδι κάτω του 1,5 μέτρου(εγώ ενάμιση μέτρο είμαι όλο κι όλο) και να φοράς στρωτό παπούτσι. Εγώ μάλιστα το διαπίστωσα με όχι και τόσο ευχάριστο τρόπο, καθώς μια μοντέλα εξόκειλε καθώς προσπαθούσε να ισορροπήσει στα εξάπατα παπούτσια της, και παραλίγο να με παρασύρει το τσουνάμι των ποδιών της. Περπατώντας στην παραλία, σταματούσαμε κάθε δυο μέτρα, γιατί η μαμά συναντούσε κάποιον γνωστό ή γνωστή της, τους οποίους είχε απαίτηση να θυμάμαι κιόλας. Και δε σας μιλάω για ανθρώπους που έχω να δω δυο, άντε τρία χρόνια. Σας μιλάω για μια κυρία που «δε θυμάσαι που κάνατε μαζί κούνιες με την κόρη της»;Ή που «είναι αδερφή του μπατζανάκη του γιου του παιδιού που κάνατε ποδήλατο στην πλατεία».Η απάντηση σε όλα ήταν φυσικά ένα κατηγορηματικό όχι, αλλά η μαμά συνέχιζε ακάθεκτη, και λίγο έλειψε να συναντήσω και «την κυρία που σου έβαλε το μανταλάκι στο λώρο».

Γυρίζοντας σπίτι, γινόταν γλέντι στη γωνία, γιατί πάντρευαν το γιο τους στη Λιβαδειά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σε όλους τους γάμους κάτι με εκνευρίζει. Στον τελευταίο που πήγα, παραλίγο να απαντήσω στον επτακοσιοστό παππού που με ρώτησε πότε θα φάνε κουφέτα από μένα: «Από σας κόλλυβα;» Η μαμά μου βάζει τον αδερφό μου να με συγκρατεί, αλλά συνήθως του μουρμουρίζω διάφορα και καταλήγουμε να γελάμε πονηρά παρέα. Χτες άκουσα το πλέον αγαπημένο άσμα του γαμήλιου γλεντιού, με τον εκπληκτικό στίχο «στου πιδιού μ’ τη χαρα,σφάξαμ’ ίνα κόκουρα»(σας το παραθέτω με την ανάλογη προφορά).Έτσι όπως έχουν γίνει τα γλέντια, με τόσα κοκόρια που σφάζονται, σκέφτομαι στον δικό μου να βάλω μια προειδοποίηση ότι «κανένα ζώο δεν κακοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων»,όπως στις ταινίες.

Και για να μη λέτε ότι γκρινιάζω συνεχώς, σας δίνω και μια αποκλειστικότητα:Ο Σείριος μάλλον θα αποκτήσει αδερφούλα τον Αύγουστο! Πάρτε μεζέ…