Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Είμαι κεφάτη…

...γυρίζω απ’του Βερόπουλου. Μη φας, έχουμε γλαρόσουπα.

Σήμερα γυρίζοντας από τη δουλειά πήγα σε ένα σούπερ μάρκετ άλλοι οικισμού, καθώς χρειαζόμουν κάποια πράγματα που δεν βρίσκω στο δικό μας. Αφού στόλισα από μέσα μου όλους τους πολιτισμένους οδηγούς που θεωρούν ότι παρκάρισμα σημαίνει «αφήνω το αυτοκίνητο να τσουλάει και μόλις φτάνω μπροστά στην πόρτα του μάρκετ τραβάω χειρόφρενο», πάρκαρα και μπήκα στην Υπεραγορά. :-Ρ

Στην πόρτα με υποδέχτηκε ένας καθόλου στρουμπουλός, και καθόλου in Christmas mood τύπος, ντυμένος Άη-Βασίλης, ο οποίος επέμενε τόσο πολύ να πάρω καραμέλα από το σακουλάκι του, που άρχισα να υποπτεύομαι ότι θα του κόψουν ποσοστά αν δεν μασουλάει όποιος πελάτης μπαίνει στο κατάστημα. Πήρα μία για να μην το ρισκάρω και μπω στη naughty λίστα τελευταίες μέρες, και προχώρησα με το πράσινο καλαθάκι μου στον πρώτο διάδρομο. Είχα στη λίστα μου τα υλικά για τα γλυκά που θα φτιάξω, και είδη σπιτιού. Στρίβω στο διάδρομο με τα καθαριστικά, και ψάχνω τα χαρτιά υγείας. Στέκομαι μπροστά σε έναν πύργο στο ύψος του ναυαγοσωστικού του Baywatch,και διαβάζω ετικέτες:super soft,extra soft super fino,ανοίγει με την καρδιά ενός μαρουλιού, και δεν έχει συμμαζεμό. Μα καλά, πόσο έχομε φλωρέψει σ’ αυτή τη χώρα; Ένα νορμάλ χαρτί υγείας δεν υπάρχει; Πρέπει δηλαδή να αισθάνεσαι λες και σου πουδράρουν τον πωπό με ζαχαρωτά κάθε φορά που πας τουαλέτα; Τέλος πάντων, αποφασίζω να πάρω την οκτάδα που φαίνεται να έχει τα λιγότερα soft γραμμένα στη συσκευασία. Εδώ σε θέλω. Άμε σκαρφάλωσε να πάρεις το χαρτί χωρίς να σου πέσουν όλα τα πακέτα στο κεφάλι. Το υποψιάζεσαι ότι η υπάλληλος που τα τοποθέτησε έχει απωθημένο με το Tetris και παίζει να της σταμάτησαν και το παιχνίδι στη μέση, κι έβγαλε τη φούρκα της εκεί. Δεν το καταλαβαίνω αυτό το πράγμα,τι νομίζουν, ότι οι κοντοί δεν σκουπίζονται;

Αφού έχω κάνει ακροβατικά που ακόμα και στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε θα μου εξασφάλιζαν άνετα μια θέση σε τσίρκο, προχωρώ θριαμβευτικά στο διάδρομο με τους ξηρούς καρπούς. Εκεί που ψάχνω για αμύγδαλα, πέφτει το μάτι μου στο ράφι με τα πατατάκια, γαριδάκια κτλ. Και διαβάζω έκπληκτη στις συσκευασίες τους «σνακ δημητριακών».

Ποιος ήρθε; Τι σνακ δημητριακών βρε βλακέντιε, δρακουλίνια είναι,δεν τα βλέπεις;Να σημειώσω επί τη ευκαιρία από αυτό εδώ το βήμα,ότι τα τυρογαριδάκια Extra,τα πιο φανταστικά γαριδάκια του σύμπαντος,είναι είδος υπό εξαφάνιση.

Ξέρεις όμως τι ΔΕΝ είναι είδος υπό εξαφάνιση;Οι κάγκουρες που αφήνουν δυο από τα πράγματά τους στο ταμείο για να πάρουν κάτι που ξέχασαν και να μη χάσουν τη σειρά,και αντί για αυτό,κάνουν sightseeing σε όοοοοοοολο το μάρκετ αφήνοντας εμάς τους υπόλοιπους να περιμένουμε σαν βλάκες στη σειρά.Επίσης έχουμε ικανοποιητική ποσότητα ακόμα και για εξαγωγή,αυτών των τύπων που είναι πεπεισμένοι ότι ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι on the way και θα επιβιώσουν με νάυλον σακούλες του μάρκετ.Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί πετυχαίνεις πάντα τους ίδιους να παίρνουν μία σακούλα πράγματα,και μία σακούλα γεμισμένη με άλλες,ίδιες σακούλες,που παράχωσαν μέσα της όταν η ταμίας δεν τους έβλεπε.

Επιμύθιο:μπορεί να μη βρήκα κάρδαμο,αλλά βρήκα marshmellows.Ναι,στην Κάλυμνο,την παγκοσμιοποίησή μου μέσα.

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Let it…whatever…

Έχω να ανακοινώσω με χαρά ότι η κακοκαιρία του Σαββατοκύριακου έπληξε και την Κάλυμνο! Τουτέστιν, έβρεξε, σηκώθηκε αέρας και… χιόνισε για τριάντα ολόκληρα δευτερόλεπτα, κάνοντας τους ντόπιους να μονολογούν ότι γίναμε Σουηδία (ναι, το άκουσα κι αυτό στο σούπερ μάρκετ) και διαλύοντάς τους το misconception ότι είμαστε παράρτημα της Νοτίου Αφρικής. Βέβαια δε νομίζω να ήταν ακριβώς χιόνι αυτό που έριξε, έμοιαζε περισσότερο με ψιλό χαλάζι, αλλά έχουν περάσει και δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που ο μεγαλοδύναμος δοκίμασε για πρώτη φορά να βάλει μπροστά την επιχείρηση «χιόνι-Κάλυμνος» οπότε μπορεί να το έχει ξεχάσει κιόλας το άθλημα.

Κατά τα άλλα η Βανδή παραπονιέται διαπασών ότι ο ζουμπουρλός καλοντυμένος μεσιέ, γνωστός κι ως Αη-Βασίλης, της δημιουργεί στερητικό σύνδρομο (αυτό το πράγμα με μας τους Έλληνες να ρίχνουμε πάντα το φταίξιμο στους άλλους δεν θα το χωνέψω ποτέ),στις βιτρίνες των καταστημάτων ποζάρουν έλατα με χρωματιστές μπάλες, και στο λατρεμένο μας ταχυδρομείο μπήκε ήδη το κουτί ντυμένο με κόκκινο χρυσόχαρτο που μαζεύει τα γράμματα για τον Αη-Βασίλη. Με λίγα λόγια, τα Χριστούγεννα έρχονται! Αν και συνήθως φέρνουν μαζί τους μια μίνι μελαγχολία, φέτος τα περιμένω με μεγάλη χαρά. Έχω όλα όσα χρειάζονται για ένα επιτυχημένο πακέτο Merry Christmas.Υγεία: τσεκ (όπως λέει κι ο λατρευτός Πρόβατος). Αγάπη: τσεκ. Αγαπημένους ανθρώπους: τσεκ. Μούκο: τσεκ. Αιλουράκια που αγαπώ πολύ: τσεκ. Ε εντάξει, μπορεί να μην έχουμε και το check με το ποσό που θα έπρεπε στο μισθό ή στο δώρο Χριστουγέννων, αλλά έχουμε όλα τα υπόλοιπα, και είναι αρκετά.

Χαρούμενα Χριστούγεννα λοιπόν σε όλους, να περάσετε όμορφα,να αγκαλιάσετε τους αγαπημένους σας,να φάτε πολλά γλυκά,και να χαρείτε με όλη σας την καρδια.

Υ.Γ.Παραλίγο να το ξεχάσω,ήθελαν να σας ευχηθούν:

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

ΕΛ.ΤΑ- Μούκος: 1-0

Πάντα είχα μια σχέση πάθους με τα Ελληνικά Ταχυδρομεία. Θες η κομπλεξική υπάλληλος στο ταχυδρομείο της γειτονιάς μου, που μου έχει γυρίσει πίσω φακέλους γιατί είχα γράψει τη διεύθυνση με κόκκινο ή με καλλιγραφικά, θες οι αμέτρητες μέρες που περίμενα να λάβω ή να λάβουν κάτι που είχα στείλει … κακά τα ψέματα, η σχέση μας είχε φτάσει σε ένα τέλμα. Μετά το σημερινό όμως, νομίζω ότι μιλάμε για βεντέτα.
Η μαμά μου μου έχει στείλει από την προηγούμενη Δευτέρα ένα δέμα με ειδική τροφή για τα αιλουράκια, από το οποίο ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Σήμερα λοιπόν είπα να φανώ γενναία και να περάσω από το ταχυδρομείο να δω τι έχει γίνει. Μπαίνω μέσα, αφού έχω ιδρώσει για να παρκάρω,καθώς κατά μήκος του δρόμου έχουν παρκάρει καμιά δεκαριά μηχανάκια παράλληλα με το πεζοδρόμιο, κοινότατο κόλπο βλαμμένων μαγαζάτορων για να μην παρκάρουν μπροστά στα μαγαζιά τους. Αφιέρωμα στους ελληναράδες που δε θέλουν να παρκάρεις έξω από το μαγαζί/σπίτι/κονικλοτροφείο τους και δε συμμαζεύεται,σε άλλο επεισόδιο.
Μπαίνω λοιπόν μέσα,πάω να βγάλω χαρτάκι από το μηχάνημα,το οποίο έχει πράσινο κουμπί για την αλληλογραφία και κόκκινο κουμπί (σημαδιακό) για τα δέματα.Πάω να πατήσω το κόκκινο κουμπί,και ανακαλύπτω ότι είναι κολλημένο. Εικάζεσαι φίλε αναγνώστη ότι εννοώ πατημένο και κόλλημένο μέσα. Ουχί. Κολλημένο με σελοτέιπ ήταν ,ώστε να μη μπορεί να πατηθεί. Προσπερνώ την απερίγραπτα φιλοσοφημένη κίνηση του καταστήματος, θεωρώντας ότι μάλλον είμαι πολύ χαζή για να κατανοήσω την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητά της,και βγάζω ένα χαρτάκι για αλληλογραφία. Περιμένω να έρθει η σειρά μου καρτερικά,και τελικά ο κόκκινος αριθμός ανάβει στο ταμείο μιας στρουμπουλής κοπελίτσας που είναι εμφανώς νυσταγμένη από το εξαιρετικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει η εργασία της. Της εξηγώ την κατάσταση, της περιγράφω λεπτομερώς το δέμα και τα στοιχεία που αναγράφονται στο πακέτο,και πάει μέσα να κοιτάξει.Σημειωτέον,μιλάμε για επτά κιλά δέμα,δεν είναι κανένα κουτάκι που περνά απαρατήρητο. Επιστρέφει χωρίς δέμα,και μου εξηγεί ότι δεν έχει έρθει. Βγαίνω από το ταχυδρομείο,πάω στο σχολείο,παίρνω τη μητέρα.Συμφωνούμε ότι είναι αδύνατον να μην έχει έρθει,και με τη σατανική ευφυία που μας διακατέχει οικογενειακώς, τηλεφωνεί στην υπηρεσία δεμάτων,όπου με τον κωδικό του δέματος της λένε ότι εφορτώθη την Τετάρτη στο πλοίο.Ξανά μανά διακτινίζομαι στο ταχυδρομείο,γιατί σε μισή ώρα έχω μάθημα,ξαναματαπεριμένω τη σειρά μου,ενώ έχω μια πελώωωωωρια λαχτάρα,όχι για Nesquik,αλλά για να σπάσω κάποιου το κεφάλι.Έρχεται η σειρά μου,της εξηγώ ότι το δέμα έχει έρθει.Μου απαντά ότι δεν είναι εκεί.Της εξηγώ ότι δεν γίνεται να μην είναι εκεί,καθώς πάει μια εβδομάδα που το έχουν στείλει.Μου απαντά ότι μπορεί να μην το έστειλαν τη μέρα που μου είπαν (γιατί ως γνωστόν η μαμά μου έχει δεκάδες λόγους να μου πει ψέμματα για την ημέρα αποστολής της γατοτροφής).Για να μην συνεχίσουμε αυτόν τον ατέρμονο διάλογο που θα στείλει αυτή στο χώμα κι εμέ στη φυλακή,της λέω ότι πήραμε στην υπηρεσία δεμάτων και μας είπαν ότι το πακέτο έφτασε την Τετάρτη.Σηκώνεται,ξαναπάει στο δωματιάκι (στο οποίο παίρνω όρκο ότι κάθεται κοιτώντας το ρολόι της ώστε να περάσουν πέντε λεπτά και να πει ότι έψαξε) και γυρίζει με άδεια τα χέρια,αλλά με ένα χαμόγελο ΝΑ με το συμπάθειο.Μου λέει όλο χαρά ότι το δέμα μου είναι εκεί.Αλλά δε μπορεί να μου το δώσει.

Ενώ προσπαθώ να αγνοήσω το πρωτοσέλιδο «οργισμένη δασκάλα δολοφονεί εν ψυχρώ ταχυδρομική υπάλληλο» που φλασάρει σαν ταμπέλα μπουζουκερί στην εθνική οδό στο μυαλό μου,τη ρωτάω γιατί.Και μου απαντάει ότι πρέπει να το περάσει πρώτα στο βιβλίο εισερχομένων και υπάρχει διαδικασία.Της προτείνω να περάσω το μεσημέρι με το κλείσιμο,και μου απαντά «αααααααύριο τώρα».
Αύριο το πρωί σκέφτομαι σοβαρά να πάρω τα λιμασμένα μου γατιά και να πάμε να παραλάβουμε το πακέτο παρέα,τι λέτε;

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Σε ένα μήνα περίπου θα έχουμε στην αγκαλιά μας αυτή την υπέροχη δεσποινίδα.Απολαύστε:

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Ολλανδική μηλόπιτα

Για σήμερα σας έχω μια συνταγή που θα τη φτιάξετε και θα με θυμηθείτε.Είναι λίγο μπελαλίδικη,αλλά ειλικρινά,είναι από τα καλύτερα εδέσματα που έχω δοκιμάσει. Δε μοιάζει με καμιά άλλη τάρτα ή μηλόπιτα που έχετε φάει.Τη δοκίμασα για πρώτη φορά σε μία από τις επισκέψεις μου στην Ολλανδία,και η συνταγή προέκυψε μετά από πολλές δοκιμές σε συνταγές ολλανδών φίλων μου.Η βάση της είναι διαφορετική από τις κοινές τάρτες,όπως και η γέμισή της.Πλέον έχει γίνει σήμα κατατεθέν κάθε φθινοπώρου για μας!

Ολλανδική μηλόπιτα (Hollandse appeltaart)


ΥΛΙΚΑ
Για τη ζύμη:

  • 300 γραμμάρια αλεύρι
  • 250 γραμμάρια βούτυρο
  • 150 γραμμάρια ζάχαρη
  • ½ κουταλάκι του γλυκού αλάτι
Για τη γέμιση:

  • 4 μήλα Jonagold(ή όποια άλλα κόκκινα, σχετικά σκληρά μήλα βρείτε) σε χοντρά κομμάτια / φέτες
  • Ένα μικρό βάζο κομπόστα μήλου (ή 150 γραμμάρια μαρμελάδα SpinSpan ροδάκινο, με ολόκληρα κομμάτια φρούτων)
  • 1 κουταλιά της σούπας κανέλα
  • 1 φλιτζάνι τσαγιού σταφίδα μαύρη ψιλή
  • 1 κουταλιά σούπας ζάχαρη ακατέργαστη
  • 1 φλιτζάνι καρύδια χοντροκομμένα
Για τα ψίχουλα της γαρνιτούρας:

  • 90 γραμμάρια αλεύρι
  • 1 βανίλια
  • 40 γραμμάρια βούτυρο
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Ζύμη:
Βάζουμε όλα τα υλικά μαζί σε μια λεκανίτσα, ζυμώνουμε τη ζύμη, την αφήνουμε να κρυώσει και τη συσκευάζουμε σε μεμβράνη. Την αφήνουμε να ξεκουραστεί μισή ώρα στο ψυγείο. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 190 βαθμούς.
Γέμιση:
Τοποθετούμε τα κομμένα μήλα σε ένα βαθύ αντικολλητικό τηγάνι και σοτάρουμε για λίγο (αυτό θα κάνει τα μήλα να μαλακώσουν και θα εμποδίσουν την υγρασία να νοτίσει τη βάση). Ανακατεύουμε τα μήλα με την κομπόστα, την κανέλλα, τις σταφίδες,τα καρύδια και τη ζάχαρη. Καλό είναι να πιέζουμε ελαφρά κατά τη διάρκεια της παρασκευής,ώστε να εξατμιστούν τα υγρά των υλικών.

Ψίχουλα:
Ζυμώνουμε το αλεύρι, το βούτυρο, και τη βανίλια με το χέρι μέχρι να γίνει μια εύθρυπτη ζύμη. Στη συνέχεια αν θέλουμε προσθέτουμε λίγη κρυσταλλική ζάχαρη (θα κάνει τα ψίχουλα πιο γλυκά και πολύ πιο τραγανά)  και ανακατεύουμε καλά, με τις άκρες των δαχτύλων μας,σαν να τσιμπάμε τη ζύμη, αλλά χωρίς να ζυμώνουμε.

Απλώνουμε τη ζύμη ομοιόμορφα, με το πίσω μέρος του χεριού μας, σε ταψί διαμέτρου 26 εκατοστών. Ψήνουμε στο χαμηλό ράφι του φούρνου για είκοσι λεπτά, στους 190 βαθμούς. Τη βγάζουμε από το φούρνο, αφήνουμε να κρυώσει για μερικά λεπτά,πιέζουμε αν χρειάζεται τη ζύμη από το κέντρο προς τα τοιχώματα και προσθέτουμε τη γέμιση. Από πάνω τρίβουμε τη ζύμη για τα ψίχουλα, ώστε να καλύψει όλη την επιφάνεια της τάρτας. Ψήνουμε την τάρτα μας στη μέση του φούρνου για περίπου 50 λεπτά, μέχρι τα ψίχουλα να πάρουν ένα όμορφο, χρυσαφένιο χρώμα. Τρώγεται ζεστή, και κρύα, και συνοδεύεται αν θέλουμε από παγωτό βανίλια ή σαντιγί.



Φτιάξτε την και πείτε μου εντυπώσεις!

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Kalymnos reloaded

Να ‘μια λοιπόν, άλλη μια χρονιά στην Κάλυμνο… Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως σχεδιάζαμε, αλλά όταν σε καλεί το καθήκον δε μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Η αλήθεια ήταν ότι ξεκίνησα το ταξίδι του γυρισμού με βαριά καρδιά. Όπως και να το κάνεις, δεν είναι εύκολο να μετακομίζεις στα καλά του καθουμένου, και να βάζεις όλα σου τα σχέδια στην κατάψυξη για έναν τουλάχιστον ακόμα χρόνο. Ούτε είναι εύκολο να αποχωρίζεσαι τους αγαπημένους σου ανθρώπους και να επιστρέφεις σε έναν τόπο όπου πέρασες μία από τις χειρότερες περιόδους της ζωής σου. Αλλά thats life

Το λεωφορείο που με πήγε στην Αθήνα έφυγε στις μία μετά τα μεσάνυχτα. Με χάλια διάθεση, εγώ, το βαλιτσάκι μου που με έχει συντροφεύσει σε όλα μου τα ταξίδια και τις μετακομίσεις, και το λάπτοπ μου, ταξιδέψαμε όλο το βράδυ για να φτάσουμε ξημερώματα στην πρωτεύουσα και από εκεί να πάμε στο αεροδρόμιο. Είδα συναδέλφους το ίδιο εξαντλημένους με μένα, άλλους με λίγα πράγματα για τις πρώτες μέρες, άλλους με μεγάλες βαλίτσες. Είπαμε τα νέα μας, τα παράπονά μας, και μία ώρα μετά σκορπίσαμε από το αεροδρόμιο του νησιού για να κάνουμε ο καθένας πράξη ανάληψης και να βρούμε σπίτια. Περιττό να πω ότι δεν ήθελα να δω κανέναν, και ήμουν ο εν ζωή πιο γκρινιάρης άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη. Πήρα ένα ταξί και πήγα στο παλιό μου γραφείο, για να αφήσω προσωρινά τα πράγματά μου και να ψάξω για σπίτι.

Ο προϊστάμενός μου με αγκάλιασε γελώντας με τα μούτρα μου που σέρνονταν στο πάτωμα, και η κ. Ευδοκία-που απέκτησε και δεύτερο εγγονάκι όσο έλειπα- μετά από μια μεγάλη αγκαλιά μου ψιθύρισε στο αυτί «ξέρω ότι εσύ δε χαίρεσαι και τόσο, αλλά εμείς χαιρόμαστε πολύ που μας ήρθες». Πριν προλάβω να αφήσω κάτω τη βαλίτσα, μου είχε παραγγείλει να φάω, και μου έδειχνε αγγελίες για σπίτια που μου είχε ξεδιαλέξει.

«Κράτησα το Μανώλη εδώ για να σε πάει να δεις τα σπίτια και να αποφασίσεις πιο θες».

Ο Μανώλης, πάντα χαμογελαστός και πρόθυμος, πάντα με το σοβαρό του πουκάμισο, με μακρύ μανίκι ακόμα και τον Αύγουστο. Κατεβαίνοντας παρέα τη σκάλα αισθάνθηκα μια τρομερή ανακούφιση, και όταν ανακάλυψα για μία ακόμα φορά ότι είμαι πολύ κοντή για να ανέβω στη μηχανή, με έπιασαν τα γέλια που χρωστούσα εβδομάδες τώρα. Είδαμε τα μισά διαθέσιμα σπίτια του νησιού, καθότι είμαι και στραβόξυλο, διαλέξαμε το πιο όμορφο, το μεσημέρι με πήγαν σπίτι με γεμάτες σακούλες από το μάρκετ, μεσημεριανό, και καμιά πενηνταριά υπενθυμίσεις «αν χρειαστείς τίποτα πάρε με». Ήδη την επόμενη μέρα ήμουν καλεσμένη στην Τέλενδο, για να κάνω τα μπάνια μου και να μαυρίσω, γιατί «είναι ντροπή να είσαι στην Κάλυμνο Αύγουστο και να είσαι σαν αγγλάκι».

Άνοιξα όλα τα παράθυρα, και με πήρε από τα μούτρα αυτός ο αέρας με τη μυρωδιά που μόνο τα νησιά έχουν, κι έβαλα στην αυλή μου ένα μπωλ παγωμένο νερό για τις γάτες της γειτονιάς. Φύτεψα δύο μεγάλους βασιλικούς, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι η φετινή χρονιά θα είναι μοναδική. Και θα είναι.

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Κορίτσι από σπίτι,με γαλλικά και πιάνο

Έχω φρικάρει. Πραγματικά,εγώ,το τέρας ψυχραιμίας με icing αναισθησίας,έχω φρικάρει. Φταίνε οι ορμόνες,φταίνε οι γονείς,φταίει το καταραμένο μου το ζώδιο (πόσο γκαντέμω πρέπει να είσαι για να γεννηθείς Δίδυμος,με ωροσκόπο Δίδυμο;;;;; ),πάντως το αποτέλεσμα παραμένει ένα και μοναδικό:έχω φρικάρει.

Μεγάλωσα ως μοναχοπαίδι μέχρι τα επτά μου,με λαμπρές προοπτικές, και με γονείς γεμάτους προσδοκίες για το πρωτότοκό τους. Πήγα ωδείο σαν σωστή δεσποινίδα,έμαθα γλώσσες,χορούς,πήρα επαίνους,και μπήκα με την πρώτη σε υψηλόβαθμη σχολή,χωρίς πολλά φροντιστήρια. Τελείωσα ένα εξάμηνο πιο νωρίς, η σχολή δε με είδε ούτε ένα Σεπτέμβρη, και πέρασα στον ΑΣΕΠ με την πρώτη. Διασκέδασα στη φοιτητική μου ζωή, πέρασα φυσιολογική παιδική ηλικία,κι έκανα όσα ταξίδια ήθελα. Έχω σταθερή σχέση, μόνιμη δουλειά, χόμπυ, δικό μου σπίτι και αυτοκίνητο,και τα απέκτησα όλα χωρίς να φορτωθώ στους γονείς μου. Κι έχω φρικάρει.

Περνάω την κρίση των τριάντα, πριν τα τριάντα; Είναι νορμάλ που δε θέλω να παντρευτώ; Είναι νορμάλ που δε θέλω να κάνω παιδιά;Τεστάρω τον εαυτό μου λέγοντας ότι θέλω να κάνω ένα μωρό,και δεν μου βγαίνει καθόλου. Όλοι μου λένε «όταν θα είναι η σωστή στιγμή θα το νιώσεις». Αμ δεν το νιώθω. Οι υπόλοιποι γύρω μου το νιώθουν, ή νομίζουν οτι το νιώθουν,ή πρέπει να το νιώθουν,αλλά εγώ,που όπως και να το κάνεις βρε αδερφέ,είμαι η άμεσα ενδιαφερόμενη,δεν το νιώθω. Τις βλέπω όλες μήνα το μήνα με άσπρα νυφικά,καροτσάκια, και το χαμόγελο της Colgate και αναρωτιέμαι πότε θα ανακαλύψω ότι κάτω από τη φουντωτή μου κόμη θα ξεπηδησουν δύο ωραιότατες,πράσινες κεραίες. Είναι νορμάλ που με έχει πιάσει μια άρνηση για όλα; Είναι νορμάλ που με εκνευρίζουν τα πάντα, που έχω χάσει τη θετική μου ενέργεια, και βάζω σε όλους τις φωνές;Να αρχίσω να βαράω το κεφάλι μου ωσάν γκονγκ,μήπως και συνέλθω;Δεν υπάρχει κάτι που να θέλω και να μην το έχω,δεν υπάρχει κάτι που να έχω και να μην το θέλω,οπότε δεν θα έπρεπε να νιώθω καλά;Μήπως τελικά είμαι εγώ μια χαρά,κι οι υπόλοιποι βλαμμένοι;

Παρακαλείται όποιος γνωρίζει θεραπεία να την καταθέσει ενώπιόν μου,αλλιώς αρχίστε να κάνετε έρανο για λοβοτομή.

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Ήταν στραβό το κλίμα...

...το 'φαγε κι ο γάιδαρος...Τα νεύρα μου τελευταίως είναι σε al dente κατάσταση. Λίγο που περιμένω να δω πού θα είμαι το Σεπτέμβρη, λίγο οι περικοπές, λίγο που όλα έχουν μείνει στο περίμενε, ε, δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Το χειρότερο είναι ότι αντιμετωπίζω καθημερινά ανθρώπους με το ίδιο θέμα. Προχτές στο ταχυδρομείο, έχω φύγει σκαστή από τη δουλειά για να στείλω τρία σούπερ επείγοντα δέματα. Μου δίνει η υπάλληλος τα γραμματόσημα, και πάω στον απέναντι πάγκο να τα κολλήσω. Α ναι, στο ταχυδρομείο της περιοχής μου έχουν κι αυτόν τον ακατανόητα καθυστερημένο κανόνα: δε μπορείς να κολλήσεις τα γραμματόσημα την ώρα που σου τα δίνουν, στον ίδιο πάγκο. Πρέπει να πας στον απέναντι πάγκο, να τα κολλήσεις, κι έπειτα να ξαναγυρίσεις σε αυτόν τον πάγκο όπου εξυπηρετείσαι, αντιμετωπίζοντας τα βλέμματα όλων αυτών που περιμένουν στην ουρά μετά από σένα κι εσύ κάνεις βόλτες τα γραμματόσημα σαν τον ηλίθιο. Πάω λοιπόν στον πάγκο, κι ανακαλύπτω ότι δεν υπάρχει σφουγγαράκι για τα γραμματόσημα. Έχει μια οκά κόσμο, είναι σούπερ μπλιαχ να αρχίσω να σαλιώνω σαν γυμνοσάλιαγκας τα γραμματόσημα, οπότε γυρίζω και ρωτάω την υπάλληλο (η οποία για χείριστή μου τύχη είναι η ίδια που την ενοχλεί να έχεις γράψει τη διεύθυνση μισή ίντσα πιο κάτω από ότι πρέπει, να κάνεις καλλιγραφικό το κάπα, κι άλλα τέτοια εύθυμα) ,πού βρίσκεται το σφουγγαράκι. Με κοιτά με γνήσιο βλέμμα απορίας, σαν τη μωβ γελάδα στη διαφήμιση της Milka,και με ρωτάει «ποιο σφουγγαράκι;».Το Μπομπ σφουγγαράκι, ποιο σφουγγαράκι λες να ζητάω καλή μου αφού είμαι σε ταχυδρομείο; Συνεχίζει να μην καταλαβαίνει, της εξηγώ περιφραστικά τι εννοώ, τίποτα, της εξηγώ πώς χρησιμοποιείται το ρημαδοσφουγγαράκι, τίποτα. Μετά από πέντε λεπτά, κι αφού μου έχει φτάσει την πίεση διακόσια κι έχω πάρει ένα ανησυχητικό μπλαβί χρώμα, μου λέει με ύφος «α, τον δακτυλοβρεκτήρα εννοείτε;»
Μου έρχονται υπάλληλοι για να τους βοηθήσω στη συμπλήρωση των στοιχείων τους για την απογραφή. Έρχεται μια κυρία προχτές, με το πρόχειρο πινακάκι στο χέρι. Αφού γράφουμε μαζί το όνομα, το επίθετο και την ημερομηνία γέννησής της (και το μυαλό μου κοντεύει να γίνει πιο νιανιά κι από φαρίν λακτέ) φτάνουμε στο κουτάκι «πόλη». Τη ρωτάω που μένει, μου λέει στο Παγκράτι. Πάω να γράψω Αθήνα, όχι μου λέει, Παγκράτι πρέπει να γράψετε. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, το Παγκράτι δεν είναι πόλη. Τι λέτε μου λέει, έχει και δικό του ταχυδρομικό κώδικα. Της εξηγώ ότι και η Κηφισίας μπορεί να έχει πέντε διαφορετικούς ταχυδρομικούς κώδικες, αλλά δεν είναι άλλη πόλη. Τίποτα, μεδέν εις το πηλίκο. Τελικά για να φύγει από το κεφάλι μου της έγραψα Παγκράτι Αττικής. Δε βγάζεις άκρη αλλιώς. Παγκράτι, Παγκράτι,Ζιμπάμπουε,Ζιμπάμπουε,δε χαλάμε χατήρια.

Τώρα που είπα Μπομπ Σφουγγαράκη, θυμίστε μου να κάνω όταν μεγαλώσω (κι άλλο) ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως όπου θα βάλω τον Gummy Bear, τη Dora τη μικρή εξερευνήτρια κι άλλους τέτοιους ενοχλητικούς. Έλεος, είναι μια πράσινη αρκούδα, που έχω βάσιμες υποψίες ότι τελεί μονίμως σε κατάσταση μέθης,αλλιώς πως θα κυκλοφορούσε ολημερίς χορεύοντας μόνο με το κίτρινο βρακί του;Και μη μου πείτε ότι δεν είναι βρακί,κανονικότατο σώβρακο είναι,έχει και σχισμή για το κατούρημα. Αμ η άλλη;Ποιο νορμάλ παιδάκι προσχολικής ηλικίας έχει σακίδιο που μιλάει, και μωβ μαϊμού με διαστημικές γαλότσες; Αφήστε που πιστεύω ότι έχει σατανικές δυνάμεις, ακόμα κι αν είσαι ενήλικος με ισχυρή θέληση, όταν κάθεσαι κανένα δεκάλεπτο μπροστά στην οθόνη αρχίζεις και της απαντάς!Έχει τρομοκρατήσει και την καημένη την αλεπού,μην κλέβεις και μην κλέβεις…Δεν τη βλέπεις μαρή που είναι η καψερή σαν τσουρομαδημένη ενώ εσύ είσαι σαν φούσκα;Τι θα σε πειράξει άμα κλέψει και η καημένη η αλεπού μια μπανάνα από αυτές που πας στη μάνα σου για να σου κάνει κέικ; Και μην ακούσω για λάθος μηνύματα στα παιδάκια όσον αφορά την κλοπή, σωστά μηνύματα τους δίνουμε δηλαδή όταν τους παρουσιάζουμε ένα πεντάχρονο να κάνει χιλιόμετρα με μια χαζοχαρούμενη μαϊμού,και με μόνα εφόδια ένα χάρτη,ένα φακό κι ένα μισοφαγωμένο ντόνατ,για να βρει ένα δέντρο που βγάζει μπισκότα στη μέση του πουθενα;

Υ.Γ. Μου τη δίνουν απίστευτα οι τύποι που λένε ότι αντικείμενα φοράνε κάτι. Για παράδειγμα «τι ζάντες φοράει το αμάξι σου;» ή «τι φακό φοράει η μηχανή σου;». For cats sake, ΔΕΝ είναι άνθρωπας, και δε φοράει τίποτα. Είμαι σοβαρά γιατρέ μου;

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Αλλά τα βράδια...

Όσα γίνονται αυτές τις μέρες μου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα,που δε μπορώ να περιγράψω.Σαν να θες να χαρείς,και να σε κρατάνε πίσω.Σαν να θες να μιλήσεις και να σε φιμώνουν.Σαν να θες να φωνάξεις και να έχεις βραχνιάσει.Παρακολουθώ αποκαμωμένη και χωρίς διάθεση να περνούν απλά εικόνες μπροστά μου,που με κάνουν να νιώθω,αλλά όχι να δείχνω.Ας αφήσω καλύτερα να το περιγράψει άλλος για μένα,που το κάνει και καλύτερα...

Αλλά τα βράδια



Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δως μου το χέρι σου..
Δως μου το χέρι σου..
(Λειβαδίτης-Παπακωνσταντίνου)

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Τα 'φτυσε;;;

Σήμερα ο υπολογιστής μου μου έδωσε πειστήρια για ότι προσπαθώ να πείσω τους συναδέλφους μου τόσους μήνες:είναι posessed!
Προσπαθεί να μου πει κάτι;Που έμαθε να μιλάει έτσι;Πάντως με έκανε να γελάσω πρωινιάτικα...

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Petit Fleur

Από τα μέσα του Μάρτη έχει ανοίξει στο Βόλο το Petit Fleur,και ήταν έρωτας με την πρώτη...γουλιά.Καταπληκτικός χώρος,η ιδιοκτήτρια γλυκύτατη και πολύ εξυπηρετική,και ροφήματα και γλυκά που δεν έχετε ξαναγευτεί.Ήπια το καλύτερο τσάι γιασεμί (και σημειωτέον,έχω πιεί τόνους) κι έφαγα το νοστιμότερο κέικ λεμονιού.Η ζεστή τους σοκολάτα είναι απλά αξεπέραστη,με προσεκτική και μοναδική παρασκευή,οι χυμοί τους πραγματικοί χυμοί,κι όσοι φίλοι μου έχουν δοκιμάσει τον καφέ τους είναι ενθουσιασμένοι.Αλλά για να τα απολαύσετε όλα αυτά,πρεπει να περάσετε ένα τέταρτο χαζεύοντας το παραμυθένιο δωματιάκι...Χωρίς λόγια:





Έχουμε και πιάνο!

Τραπεζάκια έξω:

Η παραγγελία μας:Dragon Tears,ανάμεικτος χυμός και τάρτα λεμόνι



Κι ένας από τους θαμώνες,σοβαρός σοβαρός. :-Ρ


Πότε θα σας κεράσω μια σοκολάτα στο Βόλο;

Regatta

Tην Κυριακή κάναμε μια βόλτα στην παραλία του Βόλου,για να απολαύσουμε τη Regatta.Τι;Δεν ξέρετε τι είναι η Regatta;Ρίξτε μια ματιά εδώ κι εδώ,κι έπειτα απολαύστε φωτογραφικό ρεπορτάζ αλά moukelis. :-P

To Tenacious ειναι Βρετανικό πλοίο και μου έκανε εντύπωση η οργάνωση,η καλή τους διάθεση και η φιλοξενία τους.






Πλοίο από την Ινδονησία,με ζωντανή μουσική,μεζεδάκια και πολύ ιδιαίτερη διακόσμηση:








Η "δική μας" Αργώ:






Για όποιον ενδιαφέρεται να δει τα ιστιοφόρα από κοντά,μέχρι την Τετάρτη το μεσημέρι που γίνεται ο απόπλους:
Η επίσκεψη στα πλοία είναι ελεύθερη και θα γίνεται με το ακόλουθο ωράριο:
Κυριακή: πρωί 12.30-15.00, απόγευμα 17.00-20.30
Δευτέρα: πρωί 10.00-13.00, απόγευμα 17.00-20.30
Τρίτη: πρωί 10.30-13.00, απόγευμα 17.00-20.30

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Θέλεις;

Σήμερα σκόπευα να γράψω ένα πολύ απαισιόδοξο ποστ. Μάλιστα το πρωί πηγαίνοντας στο νοσοκομείο για κάποια δικαιολογητικά, σκεφτόμουν πώς θα πω τι, πόση κακία βγάζει ο κόσμος αυτές τις μέρες, μετρούσα τα σκυθρωπά πρόσωπα που αντίκρισα αυτή την εβδομάδα και διαπίστωσα ότι ξεπερνούν κατά πολύ τα χαμογελαστά, ακόμα κι αν μετρήσεις μέσα σε αυτά τα πρόσωπα με γκριμάτσες (που όλοι ξέρουν ότι είναι ζαβολιά, γιατί μια γκριμάτσα δεν είναι χαμόγελο). Στο φανάρι σταμάτησε δίπλα μου ένα μικρό φιατάκι σαν το δικό μου, αλλά κίτρινο. Δεν θα το έβλεπα, γιατί αποφεύγω να κοιτάζω τους διπλανούς μου οδηγούς πλέον, από φόβο μήπως ακόμα μια στενοχωρημένη φάτσα προστεθεί στη συλλογή μου, αλλά ένα χτύπημα στο τζάμι με έκανε να γυρίσω. Μια μαμά, δύο μικρά παιδάκια στο πίσω κάθισμα, και τσάντες, βαλιτσάκια για το κολατσιό, παγουρίνα και μπλοκ ζωγραφικής σκόρπια στο πίσω κάθισμα. Η μικρή συνέχισε να χτυπά με το πολύχρωμο γλειφιτζούρι της το παράθυρο και μου έκανε νόημα να ανοίξω το δικό μου. Πάτησα το κουμπί που κατεβάζει το τζάμι και είδα τη μαμά της να γελάει. «Το κάνει σε όλους αυτές τις μέρες, δεν ξέρω γιατί…» μου είπε κάπως απολογητικά ενώ η μικρή μου πρότεινε το χεράκι με το γλειφιτζούρι και με ρώτησε:

«Θέλεις;»

Χαμογέλασα και είδα τη φατσούλα της να φωτίζεται.

«Δεν είναι σωστό να σου το πάρω» της απάντησα.

«Έχω κι άλλο!» φώναξε και έσκυψε στο κάθισμά της ψαχουλεύοντας τη σάκα με την καμηλοπάρδαλη. Το φανάρι είχε ανάψει πράσινο, και ο πίσω οδηγός κόρναρε εκνευρισμένος, αλλά δε με ένοιαζε πια. Μου έδωσε ένα μπλε γλειφιτζούρι, την ευχαρίστησα μιας και είναι και το αγαπημένο μου χρώμα, και την είδα να απομακρύνεται χαιρετώντας με από το πίσω παρμπρίζ με αυτά τα ματάκια γεμάτα φως. Στο γυρισμό κοίταξα τον διπλανό μου στα φανάρια και του χαμογέλασα. Κι έκανε κι αυτός το ίδιο.

Η χειρότερη περικοπή που μας έκαναν είναι αυτή της αισιοδοξίας μας. Μην το βάζετε κάτω, ξέρω ότι τα πράγματα είναι άσχημα για όλους, για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Αλλά κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και χαρίστε του ένα γλειφιτζούρι την ημέρα, μαζί με μια γερή δόση χαράς στο αγαπημένο σας χρώμα. Πιάνει.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Γαλάζια δέντρα

Επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στην Αθήνα, μαζί με τη μαμά, το μπαμπά, και τους θείους μου, σε εκείνη την ηλικία που όλα σου φαίνονται πασπαλισμένα με ασημόσκονη και φωτισμένα από φεγγαρόφως, ρουφούσα αχόρταγα τις ανοιξιάτικες εικόνες που εναλλάσσονταν μέσα στο γκρίζο πλαίσιο του παραθύρου του αυτοκινήτου. Ξαφνικά το βλέμμα μου καρφώθηκε στο γυαλί και αντίκρισα κάτι που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου για πάντα: δεκάδες δέντρα με γαλάζιους κορμούς κάτω από τα πρώτα τους τρυφερά φύλλα. Ήταν λες και κάποιος έφερε μια μικρή θάλασσα καταμεσής του κάμπου…Πολύ αργότερα μου εξήγησαν ότι πρόκειται για γαλαζόπετρα, ένα δηλητήριο που σκοτώνει τα παράσιτα.

Το ξυπνητήρι σκορπίζει τα φύλλα της μηλιάς με τα γαλάζια κλαδιά στον ουρανό του υποσυνείδητού μου. Σηκώνομαι βιαστικά, καθώς ο Σείριος προσπαθεί να με σπρώξει στο κρεβάτι για να ξεκλέψει μερικά ακόμα χάδια γουργουρίζοντας. Φορώ τα ρούχα που έχω ετοιμάσει προσεκτικά από το προηγούμενο βράδυ και κρέμονται άψυχα στην καρέκλα μου. Πρώτα οι κόκκινες κάλτσες, όχι, σήμερα έχει συννεφιά, θα χρειαστώ τις κίτρινες. Έπειτα το κρύο τζιν και τα μποτάκια που θυμίζουν στο Δημήτρη το Ρομπέν των Δασών-το πρώτο χαμόγελο της ημέρας ξεφεύγει από τα χείλη μου. Το μάλλινο πουλόβερ με παίρνει αγκαλιά και κατεβαίνουμε τις σκάλες. Τα μαλλιά μου διαδηλώνουν ενάντια στην αυθαιρεσία της πρωινής υγρασίας, τα αφήνω να ανεμίζουν τριγύρω από το κεφάλι μου σε τρελαμένες μπούκλες. Μπαίνω στο αμάξι, και χαζεύω για λίγο τον γαλάζιο ουρανό από τη γυάλινη οροφή: είναι πάντα όμορφος, ακόμα και τις μέρες που πρέπει να λοξοκοιτάξεις ανάμεσα από γκριζωπά, μπουρινιασμένα σύννεφα για να δεις ένα κομμάτι του.

Στρίβω στη γωνία. Μια ουρά αγουροξυπνημένων αυτοκινήτων ασορτί με τους ιδιοκτήτες τους περιμένουν να ανάψει το πράσινο. Κοιτάζω δίπλα μου. Ένας μεσόκοπος κύριος κουκουλωμένος στο παλτό του έχει αφήσει το τιμόνι και τρίβει τα χέρια του για να ζεσταθούν. Η μύτη του είναι κόκκινη και τα μάτια του μισοκλείνουν. Ξαφνικά ξεχνά και το κρύο και τη νύστα κι αρχίζει να κορνάρει μανιωδώς τον μπροστινό που άργησε να ξεκινήσει στο πράσινο. Προσπερνά έναν γαλάζιο κορμό που γνέφει απογοητευμένος από την άκρη του πεζοδρομίου.

Σταματώ έξω από τον κόκκινο πύργο της δουλειάς, κλειδώνω το αμάξι και απομακρύνομαι χαμογελώντας. Φαίνεται πάντα τόσο μικρό και παράταιρο ανάμεσα στα τζιπάκια και τα Volvo που παρκάρουν στη γειτονιά. Στο ασανσέρ μπαίνουν μαζί μου δύο κυρίες που δουλεύουν στον πάνω όροφο κι ένας κύριος που πηγαίνει τους καφέδες στους διευθυντές. Η μία κυρία μιλά για τον καιρό, πόσο έχει κρυώσει και για το καινούριο ζευγάρι μπότες που ελπίζει να προλάβει να αγοράσει. Βγαίνοντας στον όροφό της αφήνει πίσω της ένα σύννεφο λακ και γλυκερού αρώματος. Η άλλη αντιγυρίζει ένα αυστηρό βλέμμα στον κύριο με τους καφέδες που έκανε ένα αστείο για τις Δευτέρες και σπρώχνει τη μεταλλική πόρτα βιαστικά. Ένα γαλάζιο δεντράκι ρίχνει τα φύλλα του πίσω της.

Κατεβαίνω στον όροφό μου. Οι συνάδελφοί μου μουρμουρίζουν καλημέρες πίσω από οθόνες υπολογιστών. Ζεσταίνω νερό και το άρωμα του τσαγιού με ξυπνά. Κοιτάζω το πολύχρωμο πλήθος παιδιών στην αυλή, που μαζεύονται για την πρωινή προσευχή. Ο χείμαρρος έχει σχηματίσει μικρά ρυάκια κι ανάμεσά τους κίτρινα λουλούδια σπρώχνονται για μια θέση δίπλα στο νερό. Ο ήλιος έχει βγει και σκουντά τα σύννεφα να του κάνουν λίγο χώρο. Κάθομαι στο γραφείο μου, ρίχνω μια ματιά από το παράθυρο, κι ένα μικρό γαλάζιο κλαδί μου χτυπά το τζάμι.

Καλή μας εβδομάδα!

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Avatar

Είδαμε λοιπόν κι εμείς το περιβόητο Avatar, για το οποίο ψάχναμε μέρες τώρα εισιτήριο και δε βρίσκαμε. Μπήκαμε στη γεμάτη αίθουσα, είδαμε ένα μάτσο μπαμπουίνους που έκαναν λες και έμπαιναν πρώτη φορά σε κινηματογράφο,έβγαζαν φωτογραφίες ο ένας τον άλλο με τα γυαλιά για τις τρισδιάστατες ταινίες (και να πω ότι ήταν τα πρασινοκόκκινα χάρτινα…απλά πλαστικά μαύρα γυαλιά ήταν),και βολευτήκαμε αναπαυτικά στη θέση μας για να δούμε τι θα δούμε. Προς μεγάλη μου ανακούφιση,δεν είχαν τη διαφήμιση για το dolby που με τρομάζει.Ναι,αυτή των STOMP που θα έπρεπε να σταματάει στα κλειδάκια και να μην έρχεται ποτέ ο άνθρωπος με τους σκουπιδοντενεκέδες στα πόδια).

Η ταινία μου άρεσε σαν ταινία ψυχαγωγίας.Ένιωθες βέβαια που και που ότι έβλεπες έναν αχταρμά «Χορεύοντας με τους Λύκους» και «Matrix»,με ολίγη από «X-Men”,αλλά ΟΚ,το προσπερνούσες γιατί είχε ωραία εφέ,εντυπωσιακά χρώματα και έδινε και μηνύματα περιβαλλοντικής αφύπνισης.Με κούρασε πάρα πολύ το ότι διαρκούσε 2 ώρες και 40 λεπτά, χωρίς διάλειμμα, το βρήκα πάρα πολύ για ταινία 3D. Κι επίσης με εκνεύρισε πάρα πολύ που ο Κάμερον μετά το πρώτο δίωρο περίπου ξέχασε ότι είναι σκηνοθέτης και θυμήθηκε ότι είναι αμερικανός. Κι έτσι από ένα σημείο και μετά,αφού ήσουν έτοιμος να καταταγείς ως πεζοναύτης,γνωρίζοντας ότι πρέπει να έχεις μούσκουλα,απαραιτήτως φανελάκι,να είσαι τεράστιος σπασίκλας και ξερόλας,και να έχεις μονίμως μια γκριμάτσα λες και σου έχωσαν ένα μεγάλο,ζουμερό λεμόνι κάτω από τη μύτη,παρέλασε από μπροστά μας όλο το πυροβολικό των ΗΠΑ,με όλα του τα πυρομαχικά,τις τσιτάτες ατάκες του,τα γυαλιά Rayban,τα οδοντωτά του μαχαίρια αλά Ράμπο και τα ρομπότ του.Ειλικρινά,στο τελευταίο τέταρτο φοβήθηκα ότι θα σκάσει μούρη κι ο Terminator αγκαζέ με τον Κυνηγό,που θα γύριζαν από μπύρες με το Robocop.

Και δεν ξέρω τι ηθικό δίδαγμα αποκόμισε η υπόλοιπη παρέα,εγώ πάντως ένα πράγμα κατάλαβα:στην αρχή ήταν μια φυλή με μπλε ανθρωπάκια με ουρά,που δεν πείραζε ούτε φύλλο δέντρου,και στο τέλος οι ίδιοι αποδεκάτισαν ολόκληρη αμερικανική στρατιά και το ευχαριστήθηκαν κιόλας.Τουτέστιν,όπου μπλέκουν οι Αμερικανοί,τα κάνουν σαν τα μούτρα τους. :@Ρ

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Καλή μας χρονιά!

Καλή μας χρονιά,και να κάνουμε ευτυχισμένο το νέο αυτό χρόνο!

Να θυμάστε πως είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε το τέλος του τραγουδιού και να μπούμε ξανά και ξανά σε δρόμους που είναι στρωμένοι με πράσινο γρασίδι και γεμάτοι τριαντάφυλλα δεξιά κι αριστερά.Ε τώρα άμα τσιμπηθούμε κι από κανένα αγκαθάκι,κοιτάμε την ομορφιά γύρω μας,παίρνουμε μια βαθιά ανάσα,και ευδιαστοί από ευτυχία και χαρά χώνουμε το δάχτυλο στο στόμα και προχωράμε χοροπηδηχτά!
Να αγαπάτε και να αγαπιέστε!