Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

The Kalymnos Files…

Η Κάλυμνος είναι ένα νησί που αλλιώς το περίμενα, κι αλλιώς το βρήκα. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έκανε και την καλύτερη εντύπωση, όταν –συνηθισμένη από το Πήλιο και τα κατάφυτα νησιά που έχω διακοπεύσει- αντίκρισα από το αεροπλάνο μια τεράστια κοτρώνα στη μέση του πουθενά. Ναι, είναι κομμάτι απελπιστικό να πετάς πάνω από ένα μέρος γεμάτο βράχια, και να μη βλέπεις ούτε ένα δέντρο. Πιο απελπιστικό είναι να ξέρεις ότι θα μείνεις σε αυτό το μέρος το υπόλοιπο της χρονιάς, και ίσως και την επόμενη.

Παρόλα αυτά, μένοντας τις πρώτες εβδομάδες στο νησί, ανακάλυψα ότι δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα. Σίγουρα απέχει πολύ από τα ονειρεμένα νησιά που βλέπουμε στα φυλλάδια των ταξιδιωτικών γραφείων, αλλά έχει ενδιαφέροντα πράγματα να δεις και να κάνεις. Εξάλλου αυτό το ποστ δεν έχει σκοπό να σας παρουσιάσει το νησί μέσα από τις σελίδες ενός ταξιδιωτικού οδηγού, αλλά να σας δείξει την Κάλυμνο μέσα από τα μάτια ενός νεοδιόριστου, άσχετο με τα ήθη και τα έθιμα του τόπου.

Πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση μετά το βραχώδες τοπίο, ήταν οι οικισμοί. Βλέποντας το νησί από επάνω, τα λευκά σπιτάκια της Πόθιας, δίπλα στο λιμάνι, ενώνονται με αυτά της χώρας με έναν μακρόστενο λαιμό, που κάνει τον οικισμό να μοιάζει με μια μεγάλη κλεψύδρα. Κατηφορίζοντας από το αεροδρόμιο, και προσπαθώντας να καταλάβεις πως γίνεται να μην υπάρχει ούτε ένα φυτό γύρω σου, φτάνεις στην Πόθια, το πιο κοσμοπολίτικο σημείο του νησιού. Δεν έχει τη γραφικότητα του γαλάζιου και λευκού των περισσοτέρων ελληνικών νησιών, αλλά τα πλακόστρωτα δρομάκια σου υπενθυμίζουν ότι βρίσκεσαι σε νησί. Παρόλο που είναι μακρινό νησί και θεωρείται παραμεθόριος, έχει όλες τις παροχές μιας πόλης. Ηλεκτρικά είδη, σχεδόν όλες τις τράπεζες, νοσοκομείο, αεροδρόμιο…Συνδέεται με δύο κοντινά νησάκια,την Τένλενδο και την Ψέρημο, που λένε ότι είναι πολύ γραφικά. Στο νησί υπάρχει νεραϊδότοπος, βωμός των Νυμφών δηλαδή, θα τον επισκεφθώ μόλις φτιάξει ο καιρός. Επίσης,στο βράχο που βλέπει κανείς από τις Μυρτιές, διακρίνεται ένα ανθρώπινο πρόσωπο,που λένε ότι ανήκει σε μια Πριγκήπισσα που πέθανε από τη θλίψη της όταν προσπάθησε ο αγαπημένος της να κολυμπήσει μέχρι την Τένλενδο για να την παντρευτεί. Είμαστε σε απόσταση αναπνοής από την Τουρκία, κι έχουμε και πιτσαρία που ονομάζεται Ίμια, φαντάζομαι πουθενά αλλού δεν υπάρχει…Έμαθα αργότερα ότι οι κοτρώνες κάνουν την Κάλυμνο νούμερο ένα προορισμό για τους αναρριχητές, καθώς τα βράχια της είναι ότι πρέπει για αναρρίχηση! Έχει δύο κεντρικούς δρόμους, ο ένας ανεβαίνει κι ο άλλος κατεβαίνει, δεν έχουμε οδούς, μόνο Ενορίες, και πάνω από το νησί δεσπόζει ένας τεράστιος λευκός σταυρός, που εμένα πολύ με ανατριχιάζει,ειδικά το βράδυ που τον ανάβουμε κιόλας και μου θυμίζει την Κου Κλουξ Κλαν. To Πάσχα μου είπαν ότι είναι απερίγραπτο, καθώς κάνουν τον πόλεμο των κροτίδων εδώ,όπως και στη Χίο. Επίσης, είναι το πρώτο νησί σε αριθμό πολύτεκνων οικογενειών σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Αυτό σημαίνει ότι το χειμώνα δεν ερημώνει, καθώς ο ντόπιος πληθυσμός φτάνει τους 10000 κατοίκους. Οι άνθρωποι είναι πολύ απλοί, καταδεκτικοί, με μια οικειότητα που όταν είσαι ξένος σε κάνει να αισθάνεσαι κάπως αμήχανα, αλλά συνηθίζεις. Αυτό που μου έκανε άσχημη εντύπωση είναι η απειθαρχία τους, που φαίνεται από το πώς μιλούν στην τάξη, μέχρι το πώς οδηγούν. Καταλαβαίνει όμως κανείς αν μείνει μερικές εβδομάδες στο νησί, πως δεν οφείλεται σε κακία, απλά έτσι έχουν μάθει να φέρονται, και μόνο αν είσαι νεόφερτος το παρατηρείς.

Πηγαίνοντας στο νέο σπίτι, με παραξένεψε το ύψος του πεζοδρομίου. Μερικές μέρες αργότερα, που έριξε μια ψιλή βροχούλα, μου λύθηκε κι αυτή η απορία. Το νησί δεν διαθέτει αποχετευτικό σύστημα, που σημαίνει ότι όλα τα νερά από τη Χώρα, μαζεύονται με την πρώτη βροχούλα για να σχηματίσουν έναν ωραιότατο χείμαρρο, ο οποίος διασχίζει όλο το νησί, για να καταλήξει στο λιμάνι. Εκτός από τα ψηλά πεζοδρόμια, όλα τα σπίτια έχουν δεξιά κι αριστερά από τις πόρτες τους συρταρωτούς μάνταλους, που δέχονται πορτάκι μεγάλου ύψους για να μη μπαίνουν μέσα τα νερά. Παρόλα αυτά, οι γαλότσες είναι απαραίτητες, γιατί είναι αδύνατον να γυρίσεις σπίτι αν πιάσει βροχή, χωρίς να σου φτάσει το νερό και οι λάσπες τουλάχιστον ως τον αστράγαλο. Από την άλλη, πόσοι έχουν το καταδικό τους ποτάμι κάτω από το μπαλκόνι έστω και για μερικές μέρες το χρόνο; :@Ρ

Κατά τα άλλα, είναι ένα συνηθισμένο μικροαστικό περιβάλλον, όπου όλοι τους ξέρουν όλους. Θα πας στο φούρνο και θα ακούσεις δεκάδες φορές «Καλυμνιά είσαι μαθές;» ή «Α, είσαι η καινούρια δασκάλισσα!». Πρέπει να τους χαιρετάς ΟΛΟΥΣ. Προχτές ο σουβλατζής παρεξηγήθηκε γιατί πέρασα μιλώντας στο κινητό και δε χαιρέτησα. Τέλος, είναι χρήσιμο να κάνεις γρήγορους συνειρμούς ,βοηθούν στο να καταλάβεις τι ακριβώς θέλει να επικοινωνήσει ο συνομιλητής σου. Παραθέτω σύντομο παράδειγμα:

Έχω πάει στο χρωματοπωλείο δίπλα από το σπίτι για να πάρω λάστιχο ποτίσματος. Δεν γνωρίζω προσωπικά τους ιδιοκτήτες. Καθώς περιμένω τη σειρά μου, με πλησιάζει η γυναίκα του ιδιοκτήτη.

«Καλησπέρα.»

«Καλησπέρα.»

«Εσείς δεν είστε που έχετε τούτο το κάτι;»

Ποιο κάτι αναρωτιέμαι εγώ, και το μυαλό μου ταξιδεύει στο γνωστό χιτ της Γαρμπή.

«Αυτό το κάτι καλέ!»

Συνεχίζω να κοιτάζω με βλέμμα ξαφνιασμένου βατράχου και η κυρία καταλαβαίνει ότι η πληροφορία είναι ελλιπής.

«Αυτό το κάτι το γκρίζο…Τονε βλέπω στο μπαλκόνι…Έχετε και μια κάτα!»

Μπίνγκο! Στην Κάλυμνο δεν λέμε η γάτα, ο γάτος, αλλά η κάττα, με έντονο ταυ,και ο κάτης. Σκέφτομαι μήπως είναι μια διεστραμμένη πρόσμειξη του γάτα και cat…Αλλά δεν τους έχω ικανούς. :@Ρ

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008


Πόσο καιρό κάνεις να ξεχάσεις; Πόσο καιρό για να μην θυμάσαι; Πόσο καιρό σου παίρνει να σταματήσεις να σφίγγεις στη χούφτα σου έναν μικρό ασημένιο αναπτήρα; Μετά από πόσο καιρό σταματάς να πιστεύεις ότι όταν φτιάξεις χίλιους γερανούς πραγματοποιείται η ευχή σου; Πότε σταματάς να σιγομουρμουρίζεις ασυναίσθητα τον ίδιο σκοπό; Πότε καταφέρνεις να λυθείς από νυφικά κορδόνια και να ξεχάσεις αποξηραμένες ανθοδέσμες; Μετά από πόσο καιρό μπορείς να φτιάξεις πάστα φλώρα; Πότε σταματάς να βλέπεις στον ύπνο σου τραίνα να ταξιδεύουν και αγκαλιές να σε περιμένουν στο σταθμό; Πως εξηγείς στο χρωματοπώλη της γειτονιάς σου γιατί κλαις μπροστά από μπορντούρες παιδικού δωματίου; Πότε αλλάζεις σαμπουάν, ελπίζοντας να εξατμιστούν οι μυρωδιές από το παρελθόν; Πότε μπορείς να λες ονόματα χωρίς να ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό σου; Πότε αποφασίζεις να μην κρεμάσεις τίποτα στο λαιμό σου; Που μπορείς να ξαναβάλεις τα αγαπημένα σου ρούχα, χωρίς να σκεφτείς ποιος τα διάλεξε για σένα; Πότε μπορείς να βλέπεις φωτογραφίες χωρίς να τις καταβρέχεις με αλμυρές πιτσιλιές; Πότε μπορείς να ξαναδιαβάσεις βιβλία, να δεις ταινίες, να ακούσεις μουσικές, χωρίς να πατήσεις χαμένη την παύση και να θυμηθείς γέλια και σχόλια; Πότε αποφασίζεις να σβήσεις την αγαπημένη σου φωτογραφία από την ψηφιακή;
Πότε γίνεται αυτό που λένε όλοι, και το παίρνεις απόφαση; Κι έρχεται επιτέλους αυτή η στιγμή που δε θυμάσαι, δε στενοχωριέσαι, δεν πετάγεσαι τα βράδια, δεν κλαις, δεν ανησυχείς; Κι επιτέλους, γιατί οι άνθρωποι δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης; Που να λένε πόσο πρέπει να τους αγαπάς, πώς να τους το δείχνεις, και για πόσο είναι; Πως διάολο λένε αυτό το κουμπί που το πατάς και πάει η ζωή σου παρακάτω;
Το πιο εκνευριστικό είναι ότι θα τα ξανάκανα. Θα τα ξανάκανα όλα από την αρχή, ακόμα κι αν ήξερα ότι θα είχαν ακριβώς αυτή την κατάληξη τα πράγματα. Θα τα ξανάκανα μόνο και μόνο για να ακούσω για άλλη μια φορά κλασσική μουσική ένα πρωινό στη Βαρβάκειο. Θα τα ξανάκανα για να υπερασπιστώ άλλη μια φορά το «για πάντα» στο κρεβάτι ενός ξενοδοχείου. Θα τα ξανάκανα για να γυρίσω ακόμα μια φορά το κεφάλι μου μέσα στο πλήθος και να σε κοιτάξω, και να μου χαμογελάσεις και να είναι όλα εντάξει. Θα τα ξανάκανα για να με φανταστώ με μια πολύχρωμη σαλοπέτα, θα τα ξανάκανα για να μοιραστούμε μαζί ένα Κυριακάτικο πρωϊνό,κι ας ταξίδευα λερωμένη με Μερέντα σε δυο τραίνα. Θα τα ξανάκανα για μια αγκαλιά. Μόνο.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Don't push me!

Σήμερα δε μπορώ να πω ότι ήταν κι από τις καλύτερες μέρες μου…Ξύπνησα πρωί πρωί από έναν μεσιέ που αποφάσισε να μας διαλαλήσει την αγάπη του για τον Καζαντζίδη, σταματώντας κάτω ακριβώς από το μπαλκόνι μου και βάζοντας τέρμα τραγούδια του στο αμάξι. Την τρίτη φορά που έφτασε στα υπέροχα ροζ αυτιά μου το «Υπάρχω…» πετάχτηκα από το κρεβάτι μουρμουρίζοντας «…όχι για πολύ ακόμα…»

Σήμερα ήμασταν αδειούχοι, καθώς ψηφίζαμε εκπροσώπους εκπαιδευτικών. Εγώ εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία για να τελειώσω τη διαδικασία εκδόσεως πιστοποιητικού υγείας (ναι, γι’ αυτό που πήρα και το τρελόχαρτο με μεγάλη επιτυχία).Εκκρεμούσαν οι αιματολογικές εξετάσεις. Για όσους δεν το γνωρίζουν, έχω φοβία με τις βελόνες. Σε συνδυασμό με την τρελή ταλαιπωρία που περνάω κάθε φορά για να μου βρουν φλέβα, δεν κάνει την αιμοληψία μια χαρούμενη διαδικασία, όσο να πεις. Πάω λοιπόν στο νοσοκομείο του νησιού, ρωτάω για τα δικαιολογητικά, μου λένε ότι άλλαξε η επιτροπή και θέλει άλλα. Αρχίζω να βράζω αργά αλλά σταθερά. Ρωτώ όσο ευγενικά μπορώ τον υπάλληλο ποιος μπορεί να με ενημερώσει σχετικά με τα νέα δικαιολογητικά, και με παραπέμπει στην κ.Τάδε. Μπαίνω στο χειρουργείο, ουδείς. Πάω μέχρι μέσα, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Μόνο εγώ και το χειρουργικό κρεβάτι(παρεμπιπτόντως, καθόλου σικ αυτό το χάρτινο σεντονάκι σε πρασινάκι, ας τους πει πια κάποιος να το αλλάξουν).Μετά από πολύ ψάξιμο, ανακαλύπτω από την καθαρίστρια ότι η συγκεκριμένη γιατρός είναι σε άδεια. Ξαναπάω στον υπάλληλο,τον ενημερώνω, μου απαντά θυμωμένος ότι δεν είναι δουλειά του να το ξέρει(όχι χρυσέ μου, δουλειά σου είναι να με πρήζεις μέχρι να σε πιάσω από το λαιμό) και με στέλνει σε μια άλλη γιατρό.Η οποία ευτυχώς ήταν ευγενέστατη,και μου έγραψε τις νέες εξετάσεις.

Και πάω στο μικροβιολογικό…Που σε πονεί και που σε σφάζει.Πιάνω την Προϊσταμένη,και της λέω:

«Ξέρετε,έχω πρόβλημα,κάθε φορά δε μου βρίσκουν φλέβα,μήπως θα μπορούσατε να μου πάρετε εσείς αίμα κι όχι κάποια ασκούμενη;»

«Εγώ έχω δουλειά δεσποινίς,κι οι ασκούμενες μια χαρά είναι.Όλοι τα ίδια λέτε…Και πρέπει να έχετε και χαμηλό αιματοκρίτη,είστε πολύ χλωμή.»

Δε μιλάω,κάθομαι στην καρέκλα των βασανιστηρίων και περιμένω το δήμιο.Όταν έρχεται η κοπέλα,της εξηγώ ξανά την κατάσταση,και μου λέει ότι θα κάνει ό,τι μπορεί.Μου βάζει το λάστιχο,σφίγγω,τίποτις.Αρχίζει να χτυπάει,τίποτις.Παίρνει τη βελόνα,μου λέει να πάρω βαθιά ανάσα,τη βάζει,τίποτις.Τη βγάζει.

«Για να δούμε από το άλλο χεράκι…»

Απλώνω το άλλο χέρι,σφίγγω,τιποτα.Βάζει τη βελόνα,αρχίζει να τη στρίβει δεξιά-αριστερά,εγώ είμαι έτοιμη να αρχίσω να φωνάζω,τίποτα.

«Κυρία Προϊσταμένη,ελάτε λίγο,έχω εδώ μια περίπτωση που είναι δύσκολη…»

Βγαίνει η στρίγγλα.

«Τι έγινε δεσποινίς;»

«Τι να γίνει;» απαντάω εγώ. «Αυτό που σας είπα πριν με καθίσετε έγινε.»

«Σφίξτε το χέρι».

Σφίγγω,ξανατρυπάει το πρώτο χέρι,τίποτα.Πάει στο άλλο.

«Τώρα θέλω να παίρνετε πολλές βαθιές ανάσες γιατί θα τη βάλω βαθιά και θα πονέσει λίγο.»

«Είδατε φλέβα;»

«Όχι,αλλά θα στοχεύσω στο κέντρο και πάντα υπάρχει εκεί.»

Γουρλώνω.

«Α,μην φοβάστε,άμα φοβάστε οι φλέβες κρύβονται!»

«Εσείς με τρεις τρύπες κι αν πηγαίνατε για τέταρτη δε θα φοβόσασταν;»

«Α κοιτάξτε να σας πω,άμα δεν σας βρω κι αυτή τη φορά,σας βλέπω με τρύπα στην αναστροφή της παλάμης».

Ξέρετε πόσο πονάει εκεί.Δεν άντεξα…

«Α κοιτάξτε να σας πω,άμα δε μου βρείτε κι αυτή τη φορά,σας βλέπω με ένα ωραιότατο καρούμπαλο στο Δόξα Πατρί».

Ευτυχώς βρήκε.Τέσσερις τρύπες αργότερα,και με τα νεύρα κρόσσια πήγα τις εξετάσεις στη γιατρό.Η οποία φυσικά μόλις είδε τις προσπάθειες ανάγλυφες στη χεράκια μου έφριξε.Ο αιματοκρίτης έπεσε.Από 42 πήγε 39,2.Ειπα να πάω πίσω στην παλιοπροϊσταμένη να της το πω να δει αυτή ποιος έχει χαμηλό αιματοκρίτη,και ποιος χαμηλό IQ

«Όλα μια χαρά.Αλλά…μια στιγμή.Πόσο κρέας τρως βρε πουλάκι μου;»

«Έχω να φάω κρέας δύο μήνες,έχω εμφανίσει μια ελαφρά μορφή δυσανεξίας.Γιατί;»

«Μα εδώ έχεις ανεβασμένη χοληστερίνη!»

«Μα πως έχω ανεβασμένη χοληστερίνη χωρίς να τρώω κρέας;»

«Α…για κάτσε…»(Τώρα έλεγα από μέσα μου θα μου πει ότι είμαι κι έγκυος με τον κρίνο…)

«Έχεις ποσοστό σιδήρου που δείχνει ότι δεν τρως κρέας.Και έχεις ανεβασμένη και την καλή.»

«Που σημαίνει…;»

«Είχες άγχος τελευταία;»

«Ε,λίγο…»

«Τι λίγο,εδώ έχεις 30 μονάδες πάνω από το κανονικό.Την παράγεις.»

Ωραία,εκτός από θεάρεστο έργο,παράγω ΚΑΙ χοληστερίνη…

«Την παράγει ο οργανισμός σου από μόνος του.Δε μπορούμε να κάνουμε κάτι.Να μην αγχώνεσαι,να μην στενοχωριέσαι,πρέπει να πέσει από μόνο του.

Η αλήθεια είναι ότι οι τελευταίοι τρεις μήνες ήταν πολύ πολύ δύσκολοι συναισθηματικά.Αλλά δεν περίμενα να φτάσει εκεί το πράγμα…Γυρίζοντας από το νοσοκομείο πήρα μια μεγάλη γλάστρα μπορντώ χρυσανθεμα,έναν χρωματιστό ανεμόμυλο για το μπαλκόνι,και την απόφαση να παράγω πάλι χαρά για μένα.Ετοιμάζω τσάι,ακούω Sinatra,και θα δω Χάρι Πότερ αγκαλιά με τα γατόνια μου…Κι ελπιζω να πιασει…

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Ιδού η Ρόδος…

Πριν μερικές εβδομάδες επισκέφθηκα για δεύτερη φορά τη Ρόδο. Και την προηγούμενη φορά, και αυτή, ήταν λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων(βλέπε τρισκατάρατα ΠΕΚ) και δυστυχώς δεν είχα χρόνο να τη «γυρίσω».Δεν είχα την ευκαιρία να δω την Ιαλυσό ή την κοιλάδα με τις πεταλούδες, αλλά τι θα κάνουμε κι όλη την άνοιξη; Δίπλα είναι, έξι ώρες δρόμος…

Την πρώτη φορά που πήγα, έμεινα μέσα στα τείχη της παλιάς πόλης. Η Ρόδος είναι ένα νησί γεμάτο αντιθέσεις, αλλά από τις χαραμάδες των μοντέρνων κτιρίων και των πολυκαταστημάτων, περνά η ανεπαίσθητη μυρωδιά του παρελθόντος. Περπατώντας στους λιθόστρωτους δρόμους της παλιάς πόλης και περνώντας από τις πέτρινες αψίδες, φαντάζεσαι ότι στα ίδια βοτσαλωτά δρομάκια κάποτε αντηχούσαν οπλές αλόγων. Βλέποντας τις ταμπέλες των οδών, δε μπορείς να αποφύγεις τη σκέψη ότι την ίδια θέση κατείχαν μεσαιωνικά οικόσημα. Η παλιά πόλη είναι σχετικά εύκολο να περπατηθεί, αρκεί να έχετε υπομονή, γερά παπούτσια και…Tiersen. Είναι must,ταιριάζει απίστευτα η μουσική του με το περιβάλλον…Έχει πάντα κόσμο, πολλά μπαράκια, και μαγαζιά που μένουν ανοιχτά μέχρι αργά το βράδυ. Αυτό που μου άρεσε πραγματικά όμως, είναι ο συνδυασμός του νησιώτικου στοιχείου με το μεσαιωνικό χαρακτήρα της πόλης. Πάνω στα τείχη, και αναρριχώμενες στα γαλάζια παράθυρα, φυτρώνουν φούξια μπουκαμβίλιες.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το Μουσείο. Δεν είχα ξαναδεί τόσα αρχαιολογικά ευρήματα, διαφορετικών ιστορικών περιόδων, σε ένα χώρο.Κάποια με εντυπωσίασαν με την πλαστικότητα και τον ρεαλισμό των κινήσεών τους. Από τα αρχαιοελληνικά αγάλματα μεταφερόσουν σε μισοσκότεινες αίθουσες, όπου το λιγοστό φως αχνοφώτιζε πανοπλίες και τίτλους ιπποτών.

Από την παλιά πόλη δε λείπει και το μουσουλμανικό στοιχείο, με τον λευκό μιναρέ να κοντράρει τον γαλάζιο ουρανό, και το χαμάμ κοντά στο τζαμί. Ένα ζεστό ατμόλουτρο ήταν ο καλύτερος τρόπος να δέσει το παρελθόν με το παρόν, μέσα στους ατμούς και τα παιχνιδίσματα του φωτός που έμπαινε από τα αστεράκια του τρούλου.

Ελπίζω να μπορέσω να επισκεφθώ ξανά το νησί που με μάγεψε, και να σας μεταφέρω εικόνες κι από πιο γνωστά αξιοθέατα. Στο επόμενο ποστ: Κάλυμνος!