Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

7+1

Μετά από την αγγελική πρόσκληση της Anamella,θα αναφέρω τα 7+1 γεγονότα που με σημάδεψαν το 2007.Δεν είναι με χρονολογική σειρά, γιατί ως γνωστόν έχω μνήμη χρυσόψαρου, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ για να μην ξεχάσω τίποτα.

1.Πέρασα στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Δεν το περίμενα, δεν ήταν καν στα σχέδιά μου να δώσω, αλλά μετά από γκρίνια από τους γονείς μου, αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια, κυρίως με τη σκέψη ότι 312 άτομα θα πάρουν όλους κι όλους, σιγά μην είμαι μέσα. Αλλά έλα που έσπασε ο Λούσιφερ το ποδάρι του, και όταν βγήκαν τα αποτελέσματα ήμουν στους διοριστέους…Και τώρα από Αύγουστο ετοιμάζω τα γελαστρόνια και τα μπογαλάκια μου. Άντε να δούμε από πού θα τα λέμε από Σεπτέμβρη.

2.Ταξίδεψα στο Παρίσι κατά τη διάρκεια των πασχαλινών διακοπών, με το Μούκο μου, όπου περάσαμε πάαααρα πολύ ωραία, κι ας φοβόμουν λιγάκι στο αεροπλάνο (Μούκε μη δείξεις την πανικόβλητη φάτσα μου στη φωτογραφία που με έβγαλες πριν την απογείωση).

3.Επίσης ταξιδέψαμε στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο, περάσαμε εξαιρετικά, αλλά τα υπόλοιπα σας τα κρατάω έκπληξη για τα ποστ που θα επακολουθήσουν.

4.Ας περάσουμε και στα πιο…συναισθηματικά σημαδιακά του 2007. Η χρονιά φέτος μου επιφύλασσε πολλές εκπλήξεις και χαρές. Γνώρισα πολλούς καινούριους ανθρώπους, μέσα στους οποίους ήταν και ο καλύτερος μου φίλος. Εντάξει, είναι λίγο γκρινιάρης, λίγο άτυχος, λίγο κλαψιάρης, αλλά τι να κάνουμε, τον αγαπάμε πολύ πολύ. Κυρίως επειδή πάντα έχει την έννοια μου, και ξέρω ότι ο κόσμος να χαλάσει, πάντα θα με ακούσει με καρτερία και αγάπη (μετά ανακάλυψα ότι το κάνει για να μπορεί να με δουλεύει μετά που ξεπερνάω το πρόβλημα που μου φαινόταν βουνό αλλά τελικά ήταν πολύ απλό στη λύση του).Εϊ κλαψιάρη, μην συγκινηθείς πάλι όταν διαβάσεις το ποστ! :@Ρ

5.Μετά λοιπόν από τον προαναφερθέντα κύριο, και πάνω που νόμιζα ότι όλα είναι εντάξει και τακτοποιημένα στη ζωή μου, πετάχτηκε μες στη μέση μία…πώς να την πω τώρα…φίλη δεν είναι, συγγενής δεν είναι, πώς να σας εξηγήσω…Είναι σαν να βρίσκεις ένα κομμάτι σου που έλειπε. Ε και προφανώς πάνω που είχα βαρεθεί τόσα χρόνια να το ψάχνω, είπε να εμφανιστεί στα καλά καθούμενα μπροστά μου (κυριολεκτώ) και να μου πετάξει μια ωραιοτάτη κεραμίδα κατακέφαλα. Ε, από τότε λοιπόν, ακόμα δε μπορώ να ξεχάσω το καρούμπαλο, το οποίο είχε βαρύτατες επιπτώσεις, που εμφανίζονται όποτε με παίρνει αγκαλιά και δε μπορώ να ξεκολλήσω, και όποτε μου λέει ότι της λείπω κι ότι μ’ αγαπάει, κι εγώ το καημένο δε μπορώ να αρθρώσω λέξη. Λούζι μου, σ’ αγαπάω πολύ κι ας μη στο λέω όσο συχνά θέλω.

6.Μετά από όλα αυτά, την έντυσα και νυφούλα και την παρέδωσα σε γνωστό προαναφερθέν γελαστρόνι, ο οποίος επίσης κατέληξε να είναι από τους πολύ πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους, κι ας με τσιμπάει, κι ας με κάνει να κοκκινίζω. Woody, είσαι ο πιο γλυκός τρυποκάρυδος που έχω γνωρίσει. Να μου την προσέχεις.

7.Και φέτος είχα το Μούκο μου δίπλα μου,να με προσέχει, να με αγαπάει, να με αγκαλιάζει, να με φιλάει, να μου κάνει δωράκια, να με κουκουλώνει για να μην κρυώσω, να μου κρατάει το χέρι στο δρόμο, να με νευριάζει, να με ταϊζει λιχουδιές, να με τσιμπάει, να με μαλώνει, και να με κάνει να γελάω. Μούκεεεε, σ’αγαπάγω πολύ.

8.Ε,το καλύτερο για το τέλος. Φέτος θα κάνω Πρωτοχρονιά με όοοοοοολους τους αγαπημένους μου. Όλους όμως. Είδατε τελικά που ο Αη-Βασίλης τα διαβάζει τα γράμματα που στέλνουμε; Ακόμα προλαβαίνετε…

Για όσους νομίζουν ότι η ζωή μου είναι φτιαγμένη από ζαχαρωτά, ενημερώνω ότι υπήρχαν και πολλές πολλές κακές στιγμές στη χρονιά που τελειώνει. Και κλάμματα, και στενοχώριες, και καυγάδες, και αδιέξοδα, και απελπισία. Αλλά είμαι γενετικά προγραμματισμένη να έχω επιλεκτική μνήμη, και να θυμάμαι μόνο τις ευτυχισμένες στιγμές. Κι αν δε διαθέτετε το ίδιο χάρισμα, δοκιμάστε το εξής κόλπο:Βάλτε τα πιο πολύχρωμα γάντια σας, το πιο ζεστό σας παλτό, πάρτε τον πιο αγαπημένο σας άνθρωπο σε όλο τον κόσμο, και βγείτε έξω. Πάρτε από ένα μαλλί της γριάς στο χέρι, και γεμίστε ζάχαρη χωρίς να σας νοιάζει αν σας βλέπουν. Να θυμάστε ότι τέτοια γεύση πρέπει να έχει κάθε μέρα της ζωής σας. Κι αν μερικές φορές σας φαίνεται λίγο πιο πικρή, κάντε μια γύρα με τα μάτια κλειστά, όπως στροβιλίζεται το μαλλί της γριάς, και μόλις τα ανοίξετε, θα ανακαλύψετε ένα ζαχαρωτό νήμα να σας έχει τυλίξει. Εγγυημένη συνταγή.

Για να δούμε κύριε Στοχαστή,Clementine και Χελωνάκι, ποια ήταν τα δικά σας 7+1 σημαντικά του 2007;

Καλή χρονιά σε όλους!

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

Χριστούγεννα!

Σήμερα είναι Χριστούγεννα. Δηλαδή, αν το καλοσκεφτείτε, ο Χριστούλης έχει σήμερα τα γενέθλιά του. Δεν ξέρω αν σβήνει τούρτα με κεράκια εκεί που βρίσκεται, αλλά νομίζω ότι όπου κι αν είσαι, ό,τι έθιμα κι αν έχουν στον τόπο σου, μια τούρτα με κεράκια τη δικαιούσαι. Κάθε φορά, στα δικά μου γενέθλια, πριν σβήσω τα κεράκια (επιμένω να μη μου βάζουν αριθμούς, αλλά όλα μου τα κεράκια, με κίνδυνο πλέον να μη χωράνε στην τούρτα), κάνω μια ευχή. Επειδή λοιπόν ο Χριστούλης μπορεί να έχει πολλά στο κεφάλι του, του έκανα μια λίστα με ευχές, σε περίπτωση που έχει ξεμείνει σήμερα:

  • Να γίνουν όλα τα παιδάκια του κόσμου υγιή και χαρούμενα ,σαν αυτά στις διαφημίσεις του ΝΟΥΝΟΥ, και να τρέχουν σε λιβάδια, μπουκωμένα με μελομακάρονα.
  • Να μην υπάρχουν μαμάδες και μπαμπάδες και κάθε λογής κακοί άνθρωποι να τα χτυπάνε και να τα κάνουν να νιώθουν κάτι λιγότερο από τα αγγελικά πλάσματα που πραγματικά είναι.
  • Να μην υπάρχει κανένας άνθρωπος που να κοιμάται σε χαρτοκούτια και σε παγκάκια. Τα χαρτοκούτια είναι για να βάζουμε μέσα παιχνίδια και σοκολάτες, και τα παγκάκια για να καθόμαστε να ξεκουραζόμαστε όταν παίζουμε στο πάρκο. Τα ζεστά και μαλακά κρεβάτια είναι για να χουχουλιάζουμε και να κοιμόμαστε, κι όλοι θα έπρεπε να έχουν από ένα.
  • Να βρουν φέτος ένα ζεστό σπίτι και τη γατοτροφή των ονείρων τους όλα τα αδέσποτα γατόνια (η ευχή ισχύει και για τα σκυλόμπια, γιατί είναι Χριστούγεννα και είμαι μεγαλόψυχη).
  • Να μην έχουν όλοι στο χέρι τους ένα από αυτά τα κακά πράγματα που ματώνουν και τα λένε όπλα. Ούτε τα κανονικά, ούτε τα άλλα, που δεν είναι φτιαγμένα από σίδερο, αλλά πονάνε το ίδιο.
  • Να μην υπάρχουν άνθρωποι στα νοσοκομεία που τους τσιμπάνε με βελόνες και τους κρατάνε κοιμισμένους με φάρμακα. Οι βελόνες πονάνε πολύ και αν κοιμούνται θα έρθει ο Αη-Βασίλης και δε θα τον δουν.
  • Να μην είναι οι άνθρωποι μακριά ο ένας από τον άλλο. Κάνει πολύ κρύο, και άμα πρέπει να τεντώσεις τόσο πολύ τα χέρια σου για μια αγκαλίτσα, και δε φτάνεις, και κρυώνεις, ειδικά αν είσαι ένας μικρός μούκος. Ακόμα κι αν φοράς γάντια.
  • Κάνε να μην εκραγεί ο πλανήτης μας,ακόμα κι αν είμαστε πολύ ξεροκέφαλοι για να κάνουμε κάτι που θα το αποτρέψει.Είναι τόσο ωραία να βλέπεις μια μικρή γαλάζια μπίλια από εκεί πάνω,έτσι δεν είναι;
  • Τέλος, αν μπορείς, κάνε μια ευχή να μην αργήσει κι άλλο η καινούρια ταινία του Μπάρτον. Ή τουλάχιστον ,αν αργήσει, κάνε μια ευχή να έρθει διακοπές ο Ντεπ στο Βόλο φέτος τα Χριστούγεννα, βολεύομαι και με αυτό.

Αν χρειάζεσαι κι άλλες ευχές Χριστούλη, στείλε μου ένα mail και θα σου γράψω περισσότερες. Μπορεί από εκεί πάνω να μη φαινόμαστε καλά. Μάλλον θα φαινόμαστε σαν μικρές τελίτσες, όπως φαίνονται τα φωτάκια από τις πόλεις που μου έδειξε ο μούκος από το αεροπλάνο. Αλλά αν κάνεις μία από τις ευχές που σου έγραψα, θα δεις πολλές χοροπηδηχτές τελίτσες εκεί κάτω. Μάλιστα, νομίζω ότι αν πάρεις μια πολύ βαθιά ανάσα πριν σβήσεις τα κεράκια, μπορείς να της πεις κι όλες μαζί μονοκοπανιά. Κάνε κι εσύ μια ζαβολιά, ποιος θα το καταλάβει μωρέ;

Χαρούμενα Χριστούγεννα σε όλους!


Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Οι Μούκοι πάνε Λονδίνο!

Μετά την υπερπαραγωγή «Οι Μούκοι πάνε Παρίσι», η Moukoi Productions σύντομα κοντά σας με τη νέα παραγωγή που θα σπάσει ταμεία, «Οι Μούκοι πάνε Λονδίνο».

Σύντομη περίληψη
: (προσοχή, ακολουθεί spoiler) Οι Μούκοι, μετά από την επιτυχημένη τους περιήγηση στο ρομαντικό Παρίσι, συνεχίζουν την περιοδεία τους στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Επόμενος προορισμός τους, η πρωτεύουσα της Ιγκλατέρας (είδα και Elizabeth προχτές…), το κοσμοπολίτικο Λονδίνο. Οι Μούκοι θα πρέπει να διασχίσουν αμέτρητα χιλιόμετρα δια ξηράς και θαλάσσης, με μια στάση για διανυκτέρευση και αποχαιρετισμό στη Θεσσαλονίκη, όπου ένας εκ των Μούκων θα φιλοξενηθεί στο σπίτι γνωστού γυφτακίου, για να απολαύσουν το ομιχλώδες αγγλικό τοπίο. Κατά τη διάρκεια τα παραμονής τους θα επισκευθούν το ατμοσφαιρικό αββαείο του Westminster,τα-κλασσικά- Big Ben και London Eye,το County Hall,θα περιδιαβούν την Trafalgar Square για να πουν ένα γεια στον κ. Νέλσονα, θα δουν πολλά πολλά μουσεία και πινακοθήκες, ένα παλιό νεκροταφείο για να βγάλει φωτογραφίες ο μικρός Μούκος,θα περπατήσουν στα χνάρια του Τζακ του αντεροβγάλτη, θα ψωνίσουν δωράκια και μπιχλιμπίδια από το Portobello (ναι, ναι, από εκεί κοντά που μένει ο Χιου στο «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ»),θα φωτογραφηθούν με διάσημους στο Madame Tussaud's, θα δουν από κοντά το θέατρο του Shakespeare,και πολλά άλλα που δεν παρατίθενται για να αποφευχθεί το λιντσάρισμα του συγγραφέως από κακεντρεχείς που ζηλεύουν. Στη συνέχεια, θα γευματίσουν σε αγγλικές pubs και θα βγουν πολλές φωτογραφίες σε πανηγύρια για να σας τις δείξουν μετά που θα γυρίσουν και να μην παραπονιέστε.
Trivia:Ο Μούκος σήμερα αγόρασε βαλίτσα, κασκόλ και ποικιλόχρωμο σκούφο, ασορτί με γουστόζικα γάντια, για να μην κρυώνει στους παγωμένους λονδρέζικους δρόμους. Οι βαλίτσες έχουν αρχίσει να ετοιμάζονται, τα πουλόβερ να διπλώνονται και τα βιβλιαράκια για απελευθέρωση να καταχωρούνται (ε θα πήγαινα ως εκεί χωρίς να αφήσω κανένα βιβλιαράκι ελεύθερο; )Βάσιμες πληροφορίες αναφέρουν ότι τα γυρίσματα της ταινία ξεκινούν στις 18/12 και θα λήξουν στις 22/12.Ο σκηνοθέτης της ταινίας, που έγραψε και το σενάριο και κανόνισε τις τελευταίες οδηγίες, ανέφερε σε πρόσφατη δήλωσή του ότι όλα βαίνουν καλώς και έχει ρυθμίσει και την παραμικρή λεπτομέρεια ώστε να μην κινδυνέψει (να χαθεί) κανείς από τους πρωταγωνιστές, και ειδικά ο μικρός και ανυπεράσπιστος μούκος.
Όσοι από τους αναγνώστες ανυπομονούν να δουν την ταινία στις αίθουσες, παρακαλούνται να γράψουν τις ευχές τους για ασφαλή επάνοδο των Μούκων στα πάτρια εδάφη στο βιβλίο επισκεπτών. Όσοι είναι κακεντρεχείς και ζηλιάρηδες, και επιθυμούν διακαώς να βλάψουν τους Μούκους, παρακαλούνται να πάρουν χαρτάκι προτεραιότητας, και να μη χαλάνε την ουρά.
Καλό μας ταξίδι!

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Μουκογλυκά!

Σήμερα έδωσα στη μαμά ρεπό και την έστειλα για καφέ, και αποφάσισα να κάνω τα γλυκάκια των γιορτών χωρίς να έχω κανέναν μες στα πόδια μου. Ξεκίνησα με τα παραδοσιακά φοινίκια, επειδή ως προσφυγάκι προτιμώ τα μακρασιάτικα γλυκά,αλλά είπα φέτος,μιας και αποκτήσαμε ιδιαίτερους δεσμούς με τα…βόρεια της χώρας,να κάνω μια παραλλαγή τους,που συνηθίζεται πολύ στη Μακεδονία. Τα είχα δοκιμάσει πριν δύο χρόνια στο Μελισσοχώρι,λίγο πιο έξω από τη Θεσσαλονίκη,και είχα ξετρελαθεί.Έκανα λοιπόν ισλί, κι ας απαρνήθηκα τις ρίζες μου για φέτος.Παραθέτω υλικά και μουκοοδηγίες:
Υλικά
• Η δόση είναι για περίπου 80 ισλί
• Υλικά για την ζύμη:
o Ενα βιτάμ σε θερμοκρασία δωματίου
o 2 κούπες ελαιόλαδο (ή μία ελαιόλαδο και μία καλαμποκέλαιο αν θέλετε να το κάνετε πιο ελαγρύ)
o 1 κούπα ζάχαρη
o 1,5 κούπα φυσικό χυμό πορτοκαλιού
o 0,5 κούπα γάλα (εναλλακτικά για νηστίσιμα μελομακάρονα αντικαθιστούμε το γάλα με 0,5 χυμό πορτοκάλι. Δηλαδή βάζουμε 2 κούπες χυμό πορτοκαλιού)
o 0,5 κούπα κονιάκ
o Το ξύσμα από δύο πορτοκάλια
o 1 φακελάκι μπέκιν
o 1 κουταλάκι κανέλα
o 1 κουταλάκι γαρύφαλλο
o 1,5 κιλό αλεύρι (για όλες τις χρήσεις. Μπορεί να πάρει και λίγο παραπάνω)
• Υλικά για την γέμιση:
o 500 γρ καρυδόψυχα κοπανισμένη (μπορείτε να βάλετε 350 γρ. καρύδι και 150 γρ. αμύγδαλο αν σας αρέσει περισσότερο)
o 3 κουταλιές ζάχαρη
o 1 κουταλάκι κανέλα
o 1/2 κουταλάκι μοσχοκάρυδο
o Λίγο νερό και κονιάκ για να γίνει ένας πολτός
• Υλικά για το σιρόπι:
o 2 ποτήρια του νερού μέλι
o 2 ποτήρια του νερού ζάχαρη
o 3 ποτήρια νερό
o Κανέλα
• Λίγα από τα κοπανισμένα καρύδια για πασπάλισμα.
Ετοιμασία
1. Ρίχνουμε σε λεκάνη το βιτάμ, το λάδι και την ζάχαρη και δουλεύουμε με το σύρμα χειρός ή κλασσικά με το χέρι μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά (αν είστε στο μέγεθός μου προτείνω μίξερ γιατί τα μουκοδάχτυλα πονάνε μετά το ζύμωμα)
2. Τραγουδώντας «Ρούντολφ το ελαφάκι» προσθέτουμε την κανέλα, το γαρύφαλο, την πορτοκαλάδα, το ξύσμα, (το γάλα) και το κονιάκ, δουλεύουμε καλά και τέλος ρίχνουμε λίγο-λίγο το αλεύρι μαζί με το μπέικιν. (Ρίχνουμε τόσο αλεύρι όσο να γίνει μία μαλακιά ζύμη που να μην κολλάει στα χέρια.)
3. Ετοιμάζουμε την γέμιση σε μια λεκανίτσα (κατά προτίμηση χριστουγεννιάτικη).
4. Παίρνουμε ένα-ένα μπαλάκι από την ζύμη στο μουκοχεράκι μας, κάνουμε μια λακουβίτσα ή την ανοίγουμε λίγο στο χέρι σαν πιτάκι, βάζουμε μισή κουταλίτσα από την γέμιση και κλείνουμε καλά διπλώνοντας. Αλλάζουμε το τραγούδι,βάζουμε "Τρεις σοφοί τρεις βασιλιάδες,φουμ,φουμ,φουμ" και καθαρίζουμε το σιντί από τις ζύμες. Πλάθουμε ελαφρά στο χέρι να πάρει μακρόστενο σχήμα σαν σουτζουκάκι (ισλί). Προσοχή:Τα ισλί μπορεί να φαίνονται μικρά και χαριτωμένα στο ταψί,αλλά απλώνουν πολύ και γίνονται σαν βάρκες όταν ψηθούν. Γι’ αυτό,βάλτε μόνο όση ζύμη χωράει στο μουκοχεράκι σας,αλλιώς θα γίνουν τεράστια.Αν δεν είστε μούκος, έχω να κάνω δύο επισημάνσεις:πρώτον,κακό του κεφαλιού σας,δεύτερον,υπολογίστε μία χουφτίτσα μούκου ενάμισι μέτρου.
5. Ψήνουμε στους 180 για 30 λεπτά (πάνω κάτω) και 10 λεπτά (από πάνω). Αυτό βέβαια ισχύει για τον δικό μου φούρνο. Το ποθούμενο είναι να ψηθεί όλο το ισλί και να πάρει ένα χρώμα σαν της κανέλας.
Αφήνουμε να κρυώσουν καλά (καλύτερα την επομένη, εγώ τα φτιάχνω το απόγευμα και τα μελώνω το απόγευμα της επομένης).
Οπότε και ετοιμάζουμε το σιρόπι:
• Βάζουμε στην κατσαρόλα τα υλικά και τα αφήνουμε να βράσουν λίγο. Αφαιρούμε τον αφρό και βουτάμε τα ισλί λίγα-λίγα στο σιρόπι το οποίο βράζει σε σιγανή φωτιά.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Τα αφήνουμε στο σιρόπι για ένα λεπτό, διαφορετικά μελώνουν πολύ και κολλάνε στα χέρια. Τα βγάζουμε, τα βάζουμε στην πιατέλα και τα πασπαλίζουμε με λίγα από τα κοπανισμένα καρύδια που κρατήσαμε ανακατεμένα με λίγη κανέλα.
Σερβίρουμε με ένα ποτήρι γάλα δίπλα από το τζάκι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, για να καλοπιάσουμε τον Αη-Βασίλη. Επίσης, κρατάμε τα ισλί μακριά από τα χέρια του Μούκου και του μικρού μας αδερφού, επειδή θα χρειαστεί να ψήσουμε καμιά δεκαριά λαμαρίνες μέχρι τα Χριστούγεννα.
(τη συνταγή τη δανείστηκα από το www.hungry.gr,και έκανα μια παραλλαγή της.)

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Σαν παλιό σινεμά

Μερικές φορές εύχομαι να μπορούσα να μένω σε μια γειτονιά σαν αυτές που βλέπουμε στις παλιές ελληνικές ταινίες. Να ξυπνάω το πρωί, να γυρίζω πλευρό, και στο διπλανό μαξιλάρι να βλέπω το αγουροξυπνημένο πρόσωπο του Μούκου μου, κι όχι τη Ζωνιανά και τον Σπιντ (βλ.φωτό) Να μένω σε ένα σπίτι δίπατο, βαμμένο λευκό, με παραθυρόφυλλα στο αγαπημένο μου χρώμα, το γαλάζιο του ουρανού τις ανέφελες μέρες. Να ανοίγω τα παράθυρα, και αφού με πάρει από τα μούτρα η μυρωδιά από το γιασεμί και το αγιόκλημα, να δω στο απέναντι μπαλκονάκι ένα πρόσωπο φωτισμένο και χαμογελαστό σαν του Μανώλη, να με χαιρετάει. Ή μια κοπελιά να ποτίζει τη μπουκαμβίλια, με τη γλυκιά παρουσία της Εύης. Να κατέβω να ψωνίσω φρέσκα λουλούδια για το μεσημεριανό τραπέζι, και να ακούσω ένα αστείο σαν αυτά που λέει ο Γιώργος ο μπουμπούνας. Να πάω για ένα παγωτό με τη Μαρία, και να ακούσω ιστορίες για σαντορινιούς παραθεριστές με παράλογες απαιτήσεις. Να τσιμπάω το Δημήτρη γιατί γελάει που ο Αντωνάκης με κάνει να κοκκινίζω όλη την ώρα. Να περάσει κι ο Κωστής να κάνουμε μια φιλοσοφική συζήτηση περί τέχνης, και να καταλήξουμε να γελάμε με την ματαιότητά της. Ε, την αδυναμία μου την άφησα τελευταία. Να μπορώ να κοιτάζω στο δίπλα μπαλκονάκι, τη Λούζι μου να γελάει με αυτό το παμπόνηρο χαμογελάκι που δείχνει ότι ξέρει πιο πολλά από όσα νομίζεις. Και το βράδυ, να κοιμόμαστε όλοι με τα τριζόνια για νανούρισμα, σε κοντινά σπίτια, για να ανταμωθούμε το άλλο πρωί.

Δε θα ήταν ωραία; Δεν ζητάω πολλά… Να μη σκορπίζουμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα μετά από κάθε χαρά θέλω. Να μη βλέπω τους αγαπημένους μου ανθρώπους με το σταγονόμετρο θέλω. Να μη μετράω τις μέρες να ξαναβρεθούμε θέλω. Να ξυπνάω και να κοιμάμαι και να είναι εκεί θέλω. Και να ξαναγυρνάω στο άλλο πλευρό, ήσυχη, ότι θα τους έχω και αύριο δίπλα μου. Πολλά θέλω;

Υ.Γ.Η Ζωνιανά και ο Σπιντ, για να δείτε πόσο ασύγκριτα καλύτερο είναι να ξυπνάς με το Μούκο μου.



Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Το πιο μεγάλο δώρο

Φέτος ανακάλυψα ότι τα πιο ωραία πράγματα «έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις», όπως πολύ σοφά λέει κι ο κ. Τερζής. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, που ως έφηβη, νόμιζα ότι είχα την τέλεια τούρτα. Και πώς μέσα σε πολύ λίγο καιρό, έλιωσε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να κρατήσω ούτε ένα ζαχαρωτό. Στην αρχή, ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Νόμιζα ότι όλα θα πάνε στραβά. Και μετά, τσουπ, πετάχτηκε ο Μούκος μου μες στη μέση απρόσκλητος. Και δε φτάνει που πετάχτηκε, κατέλαβε και ιδιαίτερη θέση. Θέση για την οποία δε με ενημέρωσε κανείς ότι είχε καταληφθεί, παρά μόνο όταν άρχισα να χαζογελάω και να τον αναφέρω συνέχεια. Και μετά…μου έμεινε αμανάτι.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, διορθώθηκαν τα πράγματα σε όλους τους τομείς. Με υπομονή και με αισιοδοξία, που άμα έχεις πιάσει πάτο αναβλύζει σαν σιντριβάνι, πέρασα στη σχολή που ήθελα, έζησα όσα είχα χάσει με τον άνθρωπό μου, αποκαταστάθηκα επαγγελματικά… Το μόνο κομμάτι της ζωής μου που έμενε στάσιμο ήταν αυτό της φιλίας. Και είναι πολύ περίεργο που συνέβη αυτό, γιατί είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος, και από ότι μου λένε, συμπαθητικός. Ακόμα και μερικές κακές εμπειρίες μου από παλιότερες φιλίες, τις είχα αποβάλλει. Γιατί λοιπόν δεν ερχόταν κάτι καλό; Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δε με πείραζε ιδιαίτερα που δεν είχα φίλους. Αλλά μετά την επιστροφή μας στα πάτρια εδάφη, που έβλεπα το Μούκο μου να ξαναβρίσκεται με τα φιλαράκια του, ένιωθα λίγο περίεργα. «Βρε λες να φταίω εγώ;»

Ε, φέτος η ζωή βάλθηκε να μου βάλει τα γυαλιά. Και μου έστειλε τόσους φίλους, όσους δε μου είχε στείλει τόσα χρόνια. Άλλοι από αυτούς έμειναν, άλλοι από αυτούς έγιναν απλοί γνωστοί, κι άλλοι…μάλλον μου έμειναν πάλι αμανάτι, σαν το Μούκο μου.

Μερικές φορές νομίζω ότι κάτι θα πάει στραβά και όλα θα χαλάσουν. Ότι μια μέρα θα ξυπνήσω και δε θα είναι εκεί.

Αν μπορούσα φέτος να ζητήσω ένα δώρο, θα ζητούσα να έρθει σε όλους σας ένα πακετάκι τέτοιας αγάπης. Δεν κερδίζεται, δεν αγοράζεται, απλά τυχαίνει να το βρεις ή να σε βρει. Ξέρω, πόσες πιθανότητες έχεις να συμβεί κάτι τέτοιο; Πάντως εμένα μου συνέβη.

Είναι ένα μαγικό κουτάκι από γέλια, χαρές και ίσως λίγα δάκρυα, που το ανοίγεις και η μυρωδιά του σε ταξιδεύει στην αθωότητα των παιδικών σου χρόνων. Μυρίζεις ξανά τον αέρα στο πιο ψηλό σημείο της κούνιας, νιώθεις στο στόμα σου την τραγανιστή ζάχαρη από το μαλλί της γριάς, και ακούς γυαλιστερά χαρτιά να σκίζονται και κορδέλες να λύνονται για να δεις το πρωτοχρονιάτικο δώρο σου. Περνάς ξανά μέσα από τα δάχτυλά σου την μεταξωτή κορδέλα που έδενες τα μαλλιά σου πριν κοιμηθείς για να μη μπερδευτούν. Και θαμπώνουν τα μάτια σου από την αντανάκλαση του καλοκαιριάτικου ήλιου σε παιδικές, ξανθές μπούκλες. Μερικές φορές βέβαια, νιώθεις λίγο όπως τότε που έπεσες με το ποδήλατο και έγδαρες το γόνατό σου, και το κάπαλο έκανε μήνες να φύγει, αλλά και πάλι, το σημαδάκι που έμεινε σου θυμίζει τον αέρα να περνάει από τα μαλλιά σου καθώς ποδηλατούσες λαχανιασμένος.

Τελικά κατάλαβα ότι άμα δεν είχε σκονιστεί τόσα χρόνια αυτό το κομμάτι, δε θα ήταν τόσο λαμπερό τώρα που το γυάλισα ξανά. Για σας το γυάλισα. Η αίθουσα στολίστηκε και μπορείτε να δείτε το πρόσωπό σας στο παρκέ. Κι εσείς που με αντέχετε τόσα χρόνια, κι εσείς που αποφασίσατε να με αντέχετε από εδώ και πέρα (δεν ξέρετε που μπλέξατε…). Θα μου χαρίσετε έναν χορό;

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Θέλω μαμά έναν αντρούλη

Χτες νύσταζα λιγάκι, και πριν το απογευματινό μου ιδιαίτερο ξάπλωσα στις μαξιλάρες μου και άναψα την τηλεόραση. Δεν είχε τίποτα της προκοπής, και έτσι άφησα την εκπομπή της Τσουκαλά "Έχει γούστο", που δεν με ενθουσιάζει, αλλά λέει τουλάχιστον που και που για κανένα βιβλίο και περνάει η ώρα. Είχε ένα μικρό αφιέρωμα στη μουσική σκηνή από τη δεκαετία του '30 και μετά, και ομολογώ ότι ήταν περισσότερο ενδιαφέρον από όσο περίμενα. Οι μουσικοί και η τραγουδίστρια έκαναν αυτά τα κομμάτια να ζωντανεύουν ξανά και να φαίνονται οικεία ακόμα και σε μένα, που δεν τα είχα ακούσει ξανά και δεν είναι "της εποχής μου".
Το πιο ενδιαφέρον από όλα τα κομμάτια ήταν ένα που, από ότι κατάλαβα, ήταν κι από τα αγαπημένα των συντελεστών. Έχει τίτλο «Θέλω μαμά έν’ αντρούλη», και χρονολογείται από το 1931. Ψάχνοντας τους στίχους, ανακάλυψα ότι πρόκειται για ένα Αργεντίνικο τανγκό, που υπάρχει και πρωτότυπο στα Ισπανικά. Δυστυχώς, δε μπόρεσα να το βρω κάπου μελοποιημένο για να δείτε πόσο τσαχπινιά κρύβει αυτό το τραγουδάκι, αλλά σας παραθέτω τους στίχους. Κυρίως για τους άντρες της παρέας, για να δουν ότι από το ’30 οι γυναίκες ήμασταν ολιγαρκείς και να μην παραπονιούνται ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε!
ΘΕΛΩ ΜΑΜΑ ΕΝ' ΑΝΤΡΟΥΛΗ (1931)

Θέλω μαμά έν' αντρούλη
λίγο νοστιμούλη
με ξανθά μαλλιά
να μην έχει ερωμένη
και να μη φορεί γυαλιά
για να είμαι ευτυχισμένη
και να μη μου αντιμιλά
να' μαστε οι δυο μονιασμένοι
κι όλο να περνούμε με φιλιά τρελά.

Εν πρώτοις να μη καπνίζει
να πίνει μόνο νεράκι
στα κέντρα να μη γυρίζει
και να χορεύει λιγάκι.

Να έχει άκρα υγεία
στα σπορ να έχει μανία
να ξέρει και πυγμαχία
για τις δικές μας σκηνές.

Θέλω να έχει παράδες
να' χει θείους και θειάδες
για κληρονομιά.

Απαραίτητος δε όρος
να μη μου ζητά παιδί
να μην είναι δικηγόρος,
δεν τον θέλω ποιητή.

Θέλω μαμά έν' αντρούλη
λίγο νοστιμούλη
με ξανθά μαλλιά
να ξέρει γλώσσας πεντ-έξη
να έχει γλώσσα δεν πρέπει,
σαν του μιλώ, ούτε λέξη,
πολλές φορές να μη βλέπει.

Μετάλλια να' χει ανδρείας
να είν' αβρός στας κυρίας
να μην αρνείται αγγαρίας
και να' ναι και τρυφερός.


Υ.Γ. Αν είδε και κάποιος άλλος την εκπομπή, ψάχνω να βρω πληροφορίες για ένα υπέροχο τζαζ κομμάτι της ίδιας εποχής, που επίσης τραγούδησαν χτες στην αρχή της εκπομπής, και δε μπορώ να βρω πουθενά. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση και σαν κομμάτι, αλλά κυρίως επειδή είχαμε τζαζ κομμάτια εκείνη την εποχή, που στο εξωτερικό θα είχαν γίνει μεγάλες επιτυχίες, κι εδώ ούτε καν τα ξέρουμε.