Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Γαλάζια δέντρα

Επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στην Αθήνα, μαζί με τη μαμά, το μπαμπά, και τους θείους μου, σε εκείνη την ηλικία που όλα σου φαίνονται πασπαλισμένα με ασημόσκονη και φωτισμένα από φεγγαρόφως, ρουφούσα αχόρταγα τις ανοιξιάτικες εικόνες που εναλλάσσονταν μέσα στο γκρίζο πλαίσιο του παραθύρου του αυτοκινήτου. Ξαφνικά το βλέμμα μου καρφώθηκε στο γυαλί και αντίκρισα κάτι που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου για πάντα: δεκάδες δέντρα με γαλάζιους κορμούς κάτω από τα πρώτα τους τρυφερά φύλλα. Ήταν λες και κάποιος έφερε μια μικρή θάλασσα καταμεσής του κάμπου…Πολύ αργότερα μου εξήγησαν ότι πρόκειται για γαλαζόπετρα, ένα δηλητήριο που σκοτώνει τα παράσιτα.

Το ξυπνητήρι σκορπίζει τα φύλλα της μηλιάς με τα γαλάζια κλαδιά στον ουρανό του υποσυνείδητού μου. Σηκώνομαι βιαστικά, καθώς ο Σείριος προσπαθεί να με σπρώξει στο κρεβάτι για να ξεκλέψει μερικά ακόμα χάδια γουργουρίζοντας. Φορώ τα ρούχα που έχω ετοιμάσει προσεκτικά από το προηγούμενο βράδυ και κρέμονται άψυχα στην καρέκλα μου. Πρώτα οι κόκκινες κάλτσες, όχι, σήμερα έχει συννεφιά, θα χρειαστώ τις κίτρινες. Έπειτα το κρύο τζιν και τα μποτάκια που θυμίζουν στο Δημήτρη το Ρομπέν των Δασών-το πρώτο χαμόγελο της ημέρας ξεφεύγει από τα χείλη μου. Το μάλλινο πουλόβερ με παίρνει αγκαλιά και κατεβαίνουμε τις σκάλες. Τα μαλλιά μου διαδηλώνουν ενάντια στην αυθαιρεσία της πρωινής υγρασίας, τα αφήνω να ανεμίζουν τριγύρω από το κεφάλι μου σε τρελαμένες μπούκλες. Μπαίνω στο αμάξι, και χαζεύω για λίγο τον γαλάζιο ουρανό από τη γυάλινη οροφή: είναι πάντα όμορφος, ακόμα και τις μέρες που πρέπει να λοξοκοιτάξεις ανάμεσα από γκριζωπά, μπουρινιασμένα σύννεφα για να δεις ένα κομμάτι του.

Στρίβω στη γωνία. Μια ουρά αγουροξυπνημένων αυτοκινήτων ασορτί με τους ιδιοκτήτες τους περιμένουν να ανάψει το πράσινο. Κοιτάζω δίπλα μου. Ένας μεσόκοπος κύριος κουκουλωμένος στο παλτό του έχει αφήσει το τιμόνι και τρίβει τα χέρια του για να ζεσταθούν. Η μύτη του είναι κόκκινη και τα μάτια του μισοκλείνουν. Ξαφνικά ξεχνά και το κρύο και τη νύστα κι αρχίζει να κορνάρει μανιωδώς τον μπροστινό που άργησε να ξεκινήσει στο πράσινο. Προσπερνά έναν γαλάζιο κορμό που γνέφει απογοητευμένος από την άκρη του πεζοδρομίου.

Σταματώ έξω από τον κόκκινο πύργο της δουλειάς, κλειδώνω το αμάξι και απομακρύνομαι χαμογελώντας. Φαίνεται πάντα τόσο μικρό και παράταιρο ανάμεσα στα τζιπάκια και τα Volvo που παρκάρουν στη γειτονιά. Στο ασανσέρ μπαίνουν μαζί μου δύο κυρίες που δουλεύουν στον πάνω όροφο κι ένας κύριος που πηγαίνει τους καφέδες στους διευθυντές. Η μία κυρία μιλά για τον καιρό, πόσο έχει κρυώσει και για το καινούριο ζευγάρι μπότες που ελπίζει να προλάβει να αγοράσει. Βγαίνοντας στον όροφό της αφήνει πίσω της ένα σύννεφο λακ και γλυκερού αρώματος. Η άλλη αντιγυρίζει ένα αυστηρό βλέμμα στον κύριο με τους καφέδες που έκανε ένα αστείο για τις Δευτέρες και σπρώχνει τη μεταλλική πόρτα βιαστικά. Ένα γαλάζιο δεντράκι ρίχνει τα φύλλα του πίσω της.

Κατεβαίνω στον όροφό μου. Οι συνάδελφοί μου μουρμουρίζουν καλημέρες πίσω από οθόνες υπολογιστών. Ζεσταίνω νερό και το άρωμα του τσαγιού με ξυπνά. Κοιτάζω το πολύχρωμο πλήθος παιδιών στην αυλή, που μαζεύονται για την πρωινή προσευχή. Ο χείμαρρος έχει σχηματίσει μικρά ρυάκια κι ανάμεσά τους κίτρινα λουλούδια σπρώχνονται για μια θέση δίπλα στο νερό. Ο ήλιος έχει βγει και σκουντά τα σύννεφα να του κάνουν λίγο χώρο. Κάθομαι στο γραφείο μου, ρίχνω μια ματιά από το παράθυρο, κι ένα μικρό γαλάζιο κλαδί μου χτυπά το τζάμι.

Καλή μας εβδομάδα!

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Avatar

Είδαμε λοιπόν κι εμείς το περιβόητο Avatar, για το οποίο ψάχναμε μέρες τώρα εισιτήριο και δε βρίσκαμε. Μπήκαμε στη γεμάτη αίθουσα, είδαμε ένα μάτσο μπαμπουίνους που έκαναν λες και έμπαιναν πρώτη φορά σε κινηματογράφο,έβγαζαν φωτογραφίες ο ένας τον άλλο με τα γυαλιά για τις τρισδιάστατες ταινίες (και να πω ότι ήταν τα πρασινοκόκκινα χάρτινα…απλά πλαστικά μαύρα γυαλιά ήταν),και βολευτήκαμε αναπαυτικά στη θέση μας για να δούμε τι θα δούμε. Προς μεγάλη μου ανακούφιση,δεν είχαν τη διαφήμιση για το dolby που με τρομάζει.Ναι,αυτή των STOMP που θα έπρεπε να σταματάει στα κλειδάκια και να μην έρχεται ποτέ ο άνθρωπος με τους σκουπιδοντενεκέδες στα πόδια).

Η ταινία μου άρεσε σαν ταινία ψυχαγωγίας.Ένιωθες βέβαια που και που ότι έβλεπες έναν αχταρμά «Χορεύοντας με τους Λύκους» και «Matrix»,με ολίγη από «X-Men”,αλλά ΟΚ,το προσπερνούσες γιατί είχε ωραία εφέ,εντυπωσιακά χρώματα και έδινε και μηνύματα περιβαλλοντικής αφύπνισης.Με κούρασε πάρα πολύ το ότι διαρκούσε 2 ώρες και 40 λεπτά, χωρίς διάλειμμα, το βρήκα πάρα πολύ για ταινία 3D. Κι επίσης με εκνεύρισε πάρα πολύ που ο Κάμερον μετά το πρώτο δίωρο περίπου ξέχασε ότι είναι σκηνοθέτης και θυμήθηκε ότι είναι αμερικανός. Κι έτσι από ένα σημείο και μετά,αφού ήσουν έτοιμος να καταταγείς ως πεζοναύτης,γνωρίζοντας ότι πρέπει να έχεις μούσκουλα,απαραιτήτως φανελάκι,να είσαι τεράστιος σπασίκλας και ξερόλας,και να έχεις μονίμως μια γκριμάτσα λες και σου έχωσαν ένα μεγάλο,ζουμερό λεμόνι κάτω από τη μύτη,παρέλασε από μπροστά μας όλο το πυροβολικό των ΗΠΑ,με όλα του τα πυρομαχικά,τις τσιτάτες ατάκες του,τα γυαλιά Rayban,τα οδοντωτά του μαχαίρια αλά Ράμπο και τα ρομπότ του.Ειλικρινά,στο τελευταίο τέταρτο φοβήθηκα ότι θα σκάσει μούρη κι ο Terminator αγκαζέ με τον Κυνηγό,που θα γύριζαν από μπύρες με το Robocop.

Και δεν ξέρω τι ηθικό δίδαγμα αποκόμισε η υπόλοιπη παρέα,εγώ πάντως ένα πράγμα κατάλαβα:στην αρχή ήταν μια φυλή με μπλε ανθρωπάκια με ουρά,που δεν πείραζε ούτε φύλλο δέντρου,και στο τέλος οι ίδιοι αποδεκάτισαν ολόκληρη αμερικανική στρατιά και το ευχαριστήθηκαν κιόλας.Τουτέστιν,όπου μπλέκουν οι Αμερικανοί,τα κάνουν σαν τα μούτρα τους. :@Ρ

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Καλή μας χρονιά!

Καλή μας χρονιά,και να κάνουμε ευτυχισμένο το νέο αυτό χρόνο!

Να θυμάστε πως είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε το τέλος του τραγουδιού και να μπούμε ξανά και ξανά σε δρόμους που είναι στρωμένοι με πράσινο γρασίδι και γεμάτοι τριαντάφυλλα δεξιά κι αριστερά.Ε τώρα άμα τσιμπηθούμε κι από κανένα αγκαθάκι,κοιτάμε την ομορφιά γύρω μας,παίρνουμε μια βαθιά ανάσα,και ευδιαστοί από ευτυχία και χαρά χώνουμε το δάχτυλο στο στόμα και προχωράμε χοροπηδηχτά!
Να αγαπάτε και να αγαπιέστε!