Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

ΕΛ.ΤΑ- Μούκος: 1-0

Πάντα είχα μια σχέση πάθους με τα Ελληνικά Ταχυδρομεία. Θες η κομπλεξική υπάλληλος στο ταχυδρομείο της γειτονιάς μου, που μου έχει γυρίσει πίσω φακέλους γιατί είχα γράψει τη διεύθυνση με κόκκινο ή με καλλιγραφικά, θες οι αμέτρητες μέρες που περίμενα να λάβω ή να λάβουν κάτι που είχα στείλει … κακά τα ψέματα, η σχέση μας είχε φτάσει σε ένα τέλμα. Μετά το σημερινό όμως, νομίζω ότι μιλάμε για βεντέτα.
Η μαμά μου μου έχει στείλει από την προηγούμενη Δευτέρα ένα δέμα με ειδική τροφή για τα αιλουράκια, από το οποίο ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Σήμερα λοιπόν είπα να φανώ γενναία και να περάσω από το ταχυδρομείο να δω τι έχει γίνει. Μπαίνω μέσα, αφού έχω ιδρώσει για να παρκάρω,καθώς κατά μήκος του δρόμου έχουν παρκάρει καμιά δεκαριά μηχανάκια παράλληλα με το πεζοδρόμιο, κοινότατο κόλπο βλαμμένων μαγαζάτορων για να μην παρκάρουν μπροστά στα μαγαζιά τους. Αφιέρωμα στους ελληναράδες που δε θέλουν να παρκάρεις έξω από το μαγαζί/σπίτι/κονικλοτροφείο τους και δε συμμαζεύεται,σε άλλο επεισόδιο.
Μπαίνω λοιπόν μέσα,πάω να βγάλω χαρτάκι από το μηχάνημα,το οποίο έχει πράσινο κουμπί για την αλληλογραφία και κόκκινο κουμπί (σημαδιακό) για τα δέματα.Πάω να πατήσω το κόκκινο κουμπί,και ανακαλύπτω ότι είναι κολλημένο. Εικάζεσαι φίλε αναγνώστη ότι εννοώ πατημένο και κόλλημένο μέσα. Ουχί. Κολλημένο με σελοτέιπ ήταν ,ώστε να μη μπορεί να πατηθεί. Προσπερνώ την απερίγραπτα φιλοσοφημένη κίνηση του καταστήματος, θεωρώντας ότι μάλλον είμαι πολύ χαζή για να κατανοήσω την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητά της,και βγάζω ένα χαρτάκι για αλληλογραφία. Περιμένω να έρθει η σειρά μου καρτερικά,και τελικά ο κόκκινος αριθμός ανάβει στο ταμείο μιας στρουμπουλής κοπελίτσας που είναι εμφανώς νυσταγμένη από το εξαιρετικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει η εργασία της. Της εξηγώ την κατάσταση, της περιγράφω λεπτομερώς το δέμα και τα στοιχεία που αναγράφονται στο πακέτο,και πάει μέσα να κοιτάξει.Σημειωτέον,μιλάμε για επτά κιλά δέμα,δεν είναι κανένα κουτάκι που περνά απαρατήρητο. Επιστρέφει χωρίς δέμα,και μου εξηγεί ότι δεν έχει έρθει. Βγαίνω από το ταχυδρομείο,πάω στο σχολείο,παίρνω τη μητέρα.Συμφωνούμε ότι είναι αδύνατον να μην έχει έρθει,και με τη σατανική ευφυία που μας διακατέχει οικογενειακώς, τηλεφωνεί στην υπηρεσία δεμάτων,όπου με τον κωδικό του δέματος της λένε ότι εφορτώθη την Τετάρτη στο πλοίο.Ξανά μανά διακτινίζομαι στο ταχυδρομείο,γιατί σε μισή ώρα έχω μάθημα,ξαναματαπεριμένω τη σειρά μου,ενώ έχω μια πελώωωωωρια λαχτάρα,όχι για Nesquik,αλλά για να σπάσω κάποιου το κεφάλι.Έρχεται η σειρά μου,της εξηγώ ότι το δέμα έχει έρθει.Μου απαντά ότι δεν είναι εκεί.Της εξηγώ ότι δεν γίνεται να μην είναι εκεί,καθώς πάει μια εβδομάδα που το έχουν στείλει.Μου απαντά ότι μπορεί να μην το έστειλαν τη μέρα που μου είπαν (γιατί ως γνωστόν η μαμά μου έχει δεκάδες λόγους να μου πει ψέμματα για την ημέρα αποστολής της γατοτροφής).Για να μην συνεχίσουμε αυτόν τον ατέρμονο διάλογο που θα στείλει αυτή στο χώμα κι εμέ στη φυλακή,της λέω ότι πήραμε στην υπηρεσία δεμάτων και μας είπαν ότι το πακέτο έφτασε την Τετάρτη.Σηκώνεται,ξαναπάει στο δωματιάκι (στο οποίο παίρνω όρκο ότι κάθεται κοιτώντας το ρολόι της ώστε να περάσουν πέντε λεπτά και να πει ότι έψαξε) και γυρίζει με άδεια τα χέρια,αλλά με ένα χαμόγελο ΝΑ με το συμπάθειο.Μου λέει όλο χαρά ότι το δέμα μου είναι εκεί.Αλλά δε μπορεί να μου το δώσει.

Ενώ προσπαθώ να αγνοήσω το πρωτοσέλιδο «οργισμένη δασκάλα δολοφονεί εν ψυχρώ ταχυδρομική υπάλληλο» που φλασάρει σαν ταμπέλα μπουζουκερί στην εθνική οδό στο μυαλό μου,τη ρωτάω γιατί.Και μου απαντάει ότι πρέπει να το περάσει πρώτα στο βιβλίο εισερχομένων και υπάρχει διαδικασία.Της προτείνω να περάσω το μεσημέρι με το κλείσιμο,και μου απαντά «αααααααύριο τώρα».
Αύριο το πρωί σκέφτομαι σοβαρά να πάρω τα λιμασμένα μου γατιά και να πάμε να παραλάβουμε το πακέτο παρέα,τι λέτε;