Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρού…


Αυτή η βροχή μου έχει σπάσει τα νεύρα. Ενώ στην υπόλοιπη χώρα από ότι μου λένε έχει τρελό κρύο, εδώ απλά βρέχει ασταμάτητα. Εκτός του ότι απλώνω τα ρούχα μέσα στο σπίτι (στην τελευταία μπουγάδα είχα και κάτι παντόφλες που τις τοποθέτησα πάνω στην απλώστρα ωσάν μπιφτεκάκια στη σχάρα),κυκλοφορώ σαν μίνι έκδοση των Boney M μονίμως. Το μαλλί μου φαίνεται να έχει λατρέψει τον συνδυασμό αλατισμένο νερό Καλύμνου + βροχούλα. Σήμερα χρειάστηκε να βουτήξω με τις καρώ γαλότσες μου μέσα στον ποταμό που περνά πλέον κάτω από το σπίτι για να πάω στη δουλειά. Αύριο λέω να ξεπαρκάρω το κανώ.

Στη δουλειά επικρατεί ένας γενικός χαμός. Την Παρασκευή πληρώνω και ο ισολογισμός δε βγαίνει και οι λωλοί πάνε κι έρχονται. Μία χτες μου έστειλε αίτηση για τρεις βεβαιώσεις στις 2:30 το μεσημέρι (σημειωτέον, εγώ κανονικά σχολώ 1:20) και όταν με ρώτησε αν την επομένη πρωί πρωί θα είναι έτοιμες, κόντεψα να πνιγώ με την ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο. Ευτυχώς πήρε το ακουστικό ένας συνάδελφος και της είπε να πάρει από βδομάδα.

Γυρίζω σπίτι το μεσημέρι και ανοίγω την τηλεόραση μέχρι να ετοιμάσω μεσημεριανό. Λάθος. Μέγα λάθος. Παρακολουθώ με περισσό ενδιαφέρον την απόδραση του Παλαιοκώστα με το ελικόφτερο, ενώ ο Σείριος πηδάει πάνω στην οθόνη για να πιάσει το τεράστιο ζουζούνι. Και κάπου εκεί αναφέρεται στο ρεπορτάζ η δήλωση κάποιου πολιτικού ότι «το γεγονός ίσως επιφέρει ένα μικρό ρήγμα στις σχέσεις πολιτείας-πολιτών». Εγώ δεν κατάλαβα, πότε τα είχαμε και να επιφέρει και πλήγμα στη σχέση μας; Άντε παιδιά, την επόμενη φορά να τους κουνήσετε και το μαντίλι… Άσπρο ε; Σαν αυτό που κουνάνε όταν παραδίνονται, μη βρείτε και κανέναν μπελά!

Μα τα πούπουλα και την πλουμιστή ουρά του ρόζ μονόκερου, νομίζω ότι θα φονεύσω αυτή τη βδομάδα…

Υ.Γ. Η φωτό είναι άσχετη, απλά με άρεσε πολύ και σας την έβαλα.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Η σύνδεση δεν είναι εφικτή

Τις τελευταίες μέρες τηλεφωνώ σε εκπαιδευτικούς που είναι αποσπασμένοι σε περιοχές εκτός της δικής μας. Μεταφέρουμε τη μισθοδοσία σε άλλη τράπεζα, και οφείλω να τους ενημερώσω ότι τους έχουμε ήδη εκδώσει βιβλιάριο (γκρινιάζουν που γκρινιάζουν, δε θέλω να σκεφτώ τι θα ακούγαμε αν τους στέλναμε να ανοίξουν και λογαριασμούς) και ζητώ απλά να μου πουν ποιο είναι το πιο κοντινό σε αυτούς υποκατάστημα για να τους το ταχυδρομήσει η τράπεζα και να το παραλάβουν.

Σήμερα το πρωί, τηλεφωνώ σε μια κοπελούδα που από ότι φαινόταν ήταν στην Καλαμάτα. Σχηματίζω τον αριθμό, και ένα ρίγος απλώνεται στη ραχοκοκαλιά μου. Ποιος σαδιστής βάζει για calling tune το soundtrack του Εξορκιστή; Αφού ξεπερνώ το αρχικό σοκ των συνειρμών με πράσινους εμετούς και κεφάλια που γυρίζουν 360 μοίρες μόλις στις 8 το πρωί, η νεαρά μας κάνει την τιμή να το σηκώσει.

«Ναι;»

«Καλημέρα σας, τηλεφωνώ από…»

«Στις 8 το πρωι;»

«Ξέρετε, τηλεφωνώ από το γραφείο…»

«Δε με νοιάζει από πού τηλεφωνείτε, είναι 8 το πρωί, να πάρετε αργότερα!»

Η ευγένεια προσόν μας.

Αφού έχω αλλάξει όλους τους τόνους του κόκκινου και ετοιμάζομαι να της κάνω τη μέρα πραγματικά υπέροχη, λέω γλυκανάλατα:

«Κυρία μου, τηλεφωνώ από το γραφείο όπου ανήκετε, και αφορά τη μισθοδοσία σας. Αλλά αφού είστε τόσο απασχολημένη και μου ζητάτε τόσο ευγενικά να τηλεφωνήσω αργότερα, καλή σας μέρα.»

Και της το κλείνω κατάμουτρα.

Μετά από ένα τέταρτο (είναι και τετραπέρατη μάλλον, τόσο της πήρε να συνειδητοποιήσει τι έγινε) χτυπάει το τηλέφωνο.

«Καλημέρα σας.»

«Καλημέρα.»

«Θα μπορούσατε να με ενημερώσετε σχετικά με το θέμα που προέκυψε με τη μισθοδοσία μου;»

Πως μαθαίνονται οι τρόποι σε χρόνο ρεκόρ βρε παιδί μου…

«Βεβαίως»,της λέω, και της εξηγώ. Συμφωνούμε να της το στείλω στο υποκατάστημα της πόλης της που μου υπέδειξε, και την ενημερώνω ότι θα σταλεί σήμερα κιόλας, για να μην καθυστερήσει η πληρωμή της.

Το μεσημέρι, κι αφού έχω συμφωνήσει ήδη με την τράπεζα και έχει περάσει ο υπάλληλος της εταιρίας courier,με ξαναπαίρνει.

«Γεια σας, είμαι η Τάδε, που με πήρατε το πρωί για το βιβλιάριο…»

«Μάλιστα, πείτε μου.»

«Ξέρετε, δε με βολεύει τελικά το υποκατάστημα που σας είπα, γιατί δεν είμαι πια στην Καλαμάτα.»

Το πρωί δε μπορούσε να αρθρώσει δυο λέξεις, και μέσα σε πέντε ώρες μετακόμισε;;;;;;;;;;;;;;

«Τι να σας πω κυρία μου, έχει ταχυδρομηθεί ήδη όπως σας είπα, για δική σας εξυπηρέτηση.»

«Αααααααα…Δε γίνεται να τους πείτε να το φέρουν εκεί που είμαι τώρα;»

«Μα το έχουμε ήδη στείλει. Που είστε, να δω αν προλάβω το courier

«Είμαι σε ένα χωριό και θα μείνω εδώ σήμερα, γίνεται να το στείλετε εδώ;»

Σιγή. Αναρωτιέμαι πόσο χαζός πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει ότι το courier θα τηλεμεταφερθεί σε μερικές ώρες από την Κάλυμνο στην Καλαμάτα, και δη στο χωριό που είναι αυτή. Είμαι δε έτοιμη να αρχίσω να ουρλιάζω σαν άλλη Σοφία Βόσσου στο ακουστικό «όταν σε έπλασε ο Θεός πρέπει να είχε έμπνευσηηηηη!»

«Αφού θα μείνετε μόνο σήμερα, όταν θα φτάσει το courier θα έχετε επιστρέψει. Εξάλλου πρέπει να το παραλάβετε από υποκατάστημα της τράπεζας για να υπογράψετε κιόλας.»

Και τότε ακούω το θεϊκό:

«Α,κι εγώ έφερα τη θεία μου που είναι ντόπια για να του δώσει οδηγίες πώς να έρθει στη στάνη…»

Και μετά σου λέει οι Έλληνες απομακρυνόμαστε από την παράδοση…Κουραφέξαλα…

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Ζούμε μεγάλες στιγμές!

Τις τελευταίες εβδομάδες νιώθω ότι ζω και ξαναζώ τη μέρα της μαρμότας. Την προηγούμενη Δευτέρα όπως κάθε πρωί, άνοιξα τον Μίλο πάνω στο γραφείο μου, του συνέδεσα τον κόκκινο πόντικα και του ετοίμασα το mousepad μερέντας, και συνδέθηκα στο δίκτυο. Αλλά μόλις πήγα να μπω στο MSN τσουπ, παρε το σφαλματάκι στη μούρη πρωινιάτικα. Δεν αναγνωρίζει λέει το IP του υπολογιστή. Καλέ τόσο καιρό γνωρίζεστε, τώρα βρήκατε να κάνετε μούτρα ο ένας στον άλλο; Τέλος πάντων, δεν ασχολήθηκα παραπάνω, και το άφησα να το κοιτάξει ένας συνάδελφος πληροφορικής μόλις θα επέστρεφε στη δουλειά.

Την επομένη πήρα τη φωτογραφική και το τρίποδο παραμάσχαλα,και βγήκα να δοκιμάσω την τύχη μου. Βέβαια μέχρι να στήσω το τρίποδο,να βάλω με τρέμουλο τη Μίνα πάνω και να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, με φόβο ότι θα μου πέσει και θα κλαίω κανένα τρίμηνο ακόμα,είδα κι έπαθα. Είχα ένα μισοτελειωμένο φιλμάκι,από παλιότερες φωτογραφίες πολύτιμες για μένα,καθώς τραβήχτηκαν σε ανύποπτη στιγμή και απαθανάτιζαν στιγμές που δε θα τις ζήσω ξανά. Τελείωσα λοιπόν το φιλμ,το πήγα στο φωτογραφείο,κι αφού εξήγησα στον υπάλληλο ότι είναι ασπρόμαυρο,και τις θέλω τυπωμένες σε συγκεκριμένο χαρτί ,το μάζεψα και του το παρέδωσα. Εδώ σε θέλω κάβουρα. Πάω μετά από δυο μέρες να το παραλάβω, και βλέπω τον υπάλληλο να με κοιτάει με ύφος «μόλις έφαγα ροκφόρ».

«Δεν είχε τίποτα το φιλμ που μας φέρατε κυρία μου».

«Τι εννοείτε;»

«Ήταν ατράβηχτο.»

«Μα τι λέτε,αφού μου έβγαζε ένδειξη η μηχανή,το είχε πιάσει κανονικά,και το μάζεψε επίσης κανονικά,μπροστά σας το μάζεψα!»

«Δεν ξέρω…»

Κοιτάζω το φιλμ,στο τέλος του είχε κάτι λεκέδες από χημικά.Την έκαναν τη βλακεία τους. Ρώτησα ποιος το εμφάνισε,μου είπαν ότι έλειπε και κάτι μισόλογα, κι έφυγα μουρμουρίζοντας.

Σήμερα το πρωί σηκώνομαι,ανοίγω το κινητό,κι αντί να δω τον Γουίνι στα σύννεφα,βλέπω μια οθόνη στο λευκό του Αριέλ.Το κλείνω, το ανοίγω ξανά,μια γύρα από τα ίδια γκαρσόν. Βγάζω τη μπαταρία,την ξαναβάζω,τίποτις.Βουρ στο Γερμανό.

«Καλημέρα σας,πως μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε;»

«Έχω ένα νεκρό κινητό.»

«Χμ…για να δούμε…α ναι,θέλει αναβάθμιση!»

«Μάλιστα…Να του την κάνουμε αφού τη θέλει,χατήρια δε χαλάμε.Πότε θα είναι έτοιμο;»

«Σε δυο εβδομάδες περίπου.»

Μποϊνγκ.

«Τι δυο βδομάδες,εγώ το χρειάζομαι…»

«Αυτό δεν είναι το χειρότερο,θα χάσετε όλους τους αριθμούς,τις εικόνες και τους ήχους που είχατε στη μνήμη του τηλεφώνου.»

Καράμπα.

«Μα ξέρετε είχε προεπιλογή να αποθηκεύονται στη μνήμη του τηλεφώνου οι αριθμοί,και δεν άλλαζε.»

«Το γνωρίζω,είχα κι εγώ ένα ίδιο.»

«Και…;»

«Έχασα όλα μου τα νούμερα.»

Κατάρα κατάρα κατάρα. Πήρα μια συσκευή της πλάκας για να κάνω τη δουλειά μου,και κατέληξα να χτυπάει και να μην καταλαβαίνω ότι είναι το δικό μου,και να μην ξέρω και ποιος είναι.Άτιμη κενωνία…

Υ.Γ.Όποιος μου είχε δώσει τον αριθμό του παρακαλείται να τον ξαναστείλει μήπως με γλιτώσει από το αυτόφωρο…