Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Έρχονται Χριστούγεννα!

Καλημέρες!

Έχουμε πολύ καιρό να σας πούμε τα νέα μας γιατί τρέχουμεεεεεεεε σαν τρελοί!

Συμμετείχαμε στην 10η και 11η Έκθεση Μορφολογίας και τα μικρά μας τα πήγαν εξαιρετικά. Γυρίσαμε με βραβεύσεις, κύπελλα, και πολύ κέφι και ανυπομονησία για την επόμενη!

Ο Μούκος μου με βοήθησε πάρα πολύ και στο ταξίδι,που ήταν το πρώτο με το νέο μου αυτοκινητάκι και τόσο μακριά,και με την υπομονή του και το κέφι του τις μέρες της έκθεσης.Αύριο πάμε για εξετάσεις αίματος για να είμαστε έτοιμοι για το ζευγάρωμα και για να είμαστε σίγουροι ότι τα μικρά μας θα είναι υγιείς χνουδόμπαλες. Μέσα Ιανουαρίου ταξιδεύω για Ολλανδία, ώστε να παραλάβω τη νέα μας μικρούλα, την Ηλένια.

Δεν είναι μια κούκλα;

Θα συμμετέχω μαζί της σε μια πολύ μεγαλύτερη Έκθεση εκεί, και ελπίζω να περάσουμε πολύ όμορφα!

Απέκτησα τη νέα μου φωτογραφική μηχανή, μια Nikon D5000 που προσπαθώ να μάθω να χειρίζομαι χωρίς να κάνω ζαβολιές και να χρησιμοποιώ το αυτόματο, έμαθα πως ανοίγει όοοοοολο μου το τρίποδο (thanks δάσκαλε που υπέθεσες ότι το να φωτογραφίζω σκυμμένη δεν είναι καλλιτεχνική επιλογή και με ξεστράβωσες) και ξαναμπήκα στο θάλαμο. Χρειάστηκαν μόνο μερικά λεπτά με τις κόκκινες και τις πράσινες λάμπες αναμμένες, και η ξινή μυρωδιά του εμφανιστή στα ρουθούνια μου για να ξαναβρώ το ρυθμό μου και να ανυπομονώ να τυπώσω τις ασπρόμαυρές μου.

Στολίσαμε το σπίτι μας, φτιάξαμε τα γλυκά μας (που θα έχουν τελειώσει πριν τα Χριστούγεννα με το ρυθμό που τα τρώμε), κάναμε τα χριστουγεννιάτικά μας ψώνια, και επισκεφθήκαμε το χριστουγεννιάτικο ΙΚΕΑ (έχω βάλει όριο στον εαυτό μου να μην πάω πάνω από πέντε φορές πριν την Πρωτοχρονιά :-Ρ ).Χαζεύω τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και δε με στενοχωρεί καθόλου που φέτος δε θα έχω διακοπές, γιατί θα γυρίζω σπίτι μου, στους δικούς μου ανθρώπους, και θα ξεχνώ όλη την κούραση της ημέρας. Οι μέρες έχουν μικρύνει, το κρύο τσούζει τα βράδια, και τα φώτα των αυτοκινήτων μοιάζουν με εκατοντάδες κόκκινα λαμπάκια όταν τα κοιτάς από ψηλά. Με λίγα λόγια, σε λίγες μέρες, έχουμε ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Ελπίζω όλοι φέτος να τα γιορτάσετε χαρούμενοι, με πολλές ζεστές αγκαλιές, πασαλειμμένοι με ζάχαρη άχνη από τους κουραμπιέδες και φουσκωμένοι από γλυκιές ευχές!Χρόνια πολλά από όλους μας!

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Έχω από χτες δέκατα,συνάχι και βήχα.Γύρισα σπίτι αφού περιέφερα το ζομπιοποιημένο μου τομάρι στη δουλειά για ένα οκτάωρο,για να ανακαλύψω οτι η Μόιρα βρήκε ενδιαφέρον να μαρκάρει εις διπλούν το κρεβάτι του αδερφού μου (δεν ξέρω γιατί,μάλλον τον περνά για γάτο).Βγάλε τα σεντόνια,τα μαξιλάρια,το πάπλωμα,βάλε τα πλυντήριο και στο καπάκι στεγνωτήριο για να μην πάρει τίποτα χαμπάρι η μαμά.Μετά είχε περάσει η ώρα και δεν ήθελα πια να φάω μεσημεριανό,οπότε καθάρισα άμμους,τάισα,βούρτσισα,απάντησα σε κάποια e-mails και ξάπλωσα.Αλλά ουχί,μικρό και ανόητο μουκέλι,δε θα κοιμηθείς επ' ουδενί.Διότι εκείνη την ώρα αποφάσισε να με πάρει ο υπεύθυνος της αντιπροσωπείας του αυτοκινήτου για να μου κλείσει ραντεβού για την τοποθέτηση του αυτόματου συστήματος παρκαρίσματος (που θα έπρεπε ήδη να έχει κάνει πριν πάρω το αμάξι,αλλά ξέχασε),ο αδερφός μου (ο οποίος με κόλλησε παρεπιπτόντως) για να με ρωτήσει αν θα βγω,κι αφού διαπίστωσε ότι δεν θα βγω (για να μη δουμε σε επανέκδοση τη "Νύχτα των Ζωντανών-Νεκρών") να μου ανακοινώσει ότι θα φέρει το βράδυ "τα παιδιά" για φαγητό στο σπίτι.Τα οποία παιδιά ακουγόταν στο σαλόνι σαν ζουλού που κάνουν ανθρωποθυσίες,και παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες που έκαναν,δε με άφησαν να κοιμηθώ στην ώρα μου.Σήμερα άνοιγα εγώ το γραφείο,κι εχω καταναλώσει περισσότερο τσάι από ότι συνολικά σε όλη μου τη ζωή (μην αναζητήσετε γιασεμιά για την επόμενη δεκαετία,τα έχει κόψει όλα η Τwinnings για χάρη μου),σε συνδυασμό με ένα κοκτέιλ Comtrex και εισπνεόμενων (κατά το μεσημέρι προβλέπεται να έχω κάνει τρελό κεφάλι,αλά Ντεπ στο "Fear and Loathing in Las Vegas").Ναι,γκρινιάζω.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Ils

Σήμερα είδαμε το Ils,επιλογή του αξιοσέβαστου Μούκου (εγώ ήθελα να δούμε Lion King αλλά δεν ήθελε). Τι να πει κανείς για αυτή την ταινία…Θα περιοριστώ μοναχά σε κάποια διδάγματα που αποκόμισα από αυτό το απαύγασμα της έβδομης τέχνης:

1)Οι κακοί σου πετάνε λάσπες στα τζάμια του αυτοκινήτου, πριν σε στραγγαλίσουν, και αφού η αστυνομία, στην οποία τηλεφωνείς από το περασμένης δεκαετίας κινητό σου, σε έχει στην αναμονή με το ανάλογο τραγουδάκι. Μη με ρωτάς γιατί, μάλλον για να συφιλιαστείς που σήμερα καθάρισες το παμπρίζ.

2)Οι κακοί κάνουν έναν ήχο τρίκι τρίκι τρίκι και μετά κάνουν σαν να μικροφωνίζουν. Εσένα πάει το μυαλό σου σε εξωγήινους, σε όντα παράξενα, σε φαντάσματα, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά κακοί που γουστάρουν να κάνουν ηλίθιους ήχους.

3)Οι κακοί μπαίνουν στο σπίτι σου, καίνε τις ασφάλειές σου, ανοίγουν τις βρύσες σου, και ανάβουν την τηλεόραση σε κανάλι που παίζει άθλιες ρουμανικές σειρές. Μιλάμε δηλαδή για οικολογικό και αισθητικό έγκλημα.

4)Οι κακοί φοράνε σταράκια και μπλούζες με κουκούλα.

5)Οι κακοί σε παρασύρουν σε ένα δάσος από το οποίο μόνο η τυφλή από το Σκοτεινό Χωριό θα μπορούσε να βγει (μην αρχίσω τώρα…),και στη συνέχεια μέσα σε ένα βόθρο. Μην ανησυχείς όμως, είναι μια χαρά φωτιζόμενος, ευάερος, ευήλιος. Τόσο κελεπούρι που έχει γίνει παιδική χαρά, τρόπος του λέγειν.

6)Οι κακοί είναι παιδάκια. Όχι φαντάσματα παιδάκια, κανονικά παιδάκια. Που μόλις σε σκοτώσουν, παίρνουν συνάμενα κουνάμενα το σχολικό και πάνε στο σχολείο (όχι, κανείς δεν παίρνει χαμπάρι ότι κυνηγούσαν στους βόθρους ανθρώπους όλο το βράδυ).

Αυτά τα ολίγα. Όπως καταλαβαίνετε, έχω μείνει άναυδη.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Νεύρααα

Καθημερινά πράγματα που με εκνευρίζουν αφάνταστα:

  • Πηγαίνεις επίσκεψη σε κάποιο σπίτι. Σαν άνθρωπας, υπάρχει περίπτωση να σε καλέσει στο βομβητή η φύση. Επισκέπτεσαι το εξαιρετικά καθαρό τους μπάνιο, που είναι στολισμένο με κάθε λογής μπιχλιμπίδια, πατάκι για το νιπτήρα, πατάκι για τη λεκάνη,ψεύτικα γλαστράκια πάνω από τον καθρέφτη, και συλλογίζεσαι ότι μάλλον και κάποιος άλλος εκτός από σένα είναι δυσκοίλιος και περνά πολλές ώρες στο μπάνιο. Αφού τελειώσεις τη δουλειά σου, ψάχνεις φυσικά το χαρτί. Αλλά αυτό δεν είναι πάντα τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Έχω βρεθεί σε μπάνια όπου το χαρτί είναι κρυμμένο σχεδόν δίπλα από το καζανάκι, τοποθετημένο πολύ μακριά, ή σε σημείο που εσύ με τα παντελόνια και τον λοιπό εξοπλισμό κατεβασμένο, πρέπει να κινηθείς λες και συμμετέχεις σε τσουβαλοδρομίες για να το φτάσεις. Κι αν είναι στο τέλος; Πρέπει να γίνεις αδιάκριτος και να αρχίσεις να ανοίγεις ντουλάπια, ντουλαπάκια, κουτιά, κι ό,τι άλλο έχει σκαρφιστεί ο σαδιστής οικοδεσπότης για να βρεις το πολυπόθητο ρολό. Εκλογές έρχονται. Βάλε κι εσύ ένα παραπάνω ρολό. Μπορείς.
  • Μου τη δίνουν πολύ τα νέου τύπου μηχανήματα για το χαρτί μετά το πλύσιμο των χεριών. Είπαμε να αντικαταστήσουμε το κακό μηχάνημα που ή άφηνε τα χέρια σου να στάζουν, ή σε έκανε οσιομάρτυρα με εγκαύματα τρίτου βαθμού ενώ ένιωθες ότι ζεις στα Ανεμοδαρμένα Ύψη. Στην αρχή έβρισκα χαριτωμένα τα μηχανήματα που χαιρετάς και σου βγάζουν χαρτί. Μετά ανακάλυψα ότι υπάρχουν κι άλλα, που περνάς το χέρι σου από κάτω για να το βγάλουν. Σε κάποια άλλα το τραβάς εσύ για να αρχίσει να βγάζει. Σε ένα χτες χρειάστηκε να εντοπίσω ένα μικρό κόκκινο λαμπιόνι στο οποίο έβαλα το δάχτυλό μου για να βγει το χαρτί. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει γούστο να χαιρετάω σαν ηλίθιο ένα κουτί το οποίο θέλει να το χουφτώσω, να του κλείσω το μάτι, ή να χορέψω το χάλι γκάλι για να μου δώσει το χαρτί. Πάρτε μια απόφαση.
  • Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν ότι δεν γνωρίζω πώς να τους βοηθήσω. Είμαι στη δουλειά, μπαίνει κυριούλα στην τρίχα, που με εξετάζει εξονυχιστικά από την κορφή ως τα νύχια με υποτιμητικό ύφος, λες κι έχει ακτίνες Χ και ξέρει ότι δε φοράω ασορτί βρακί και σουτιέν. Μου ζητά πληροφορίες για το Ψ θέμα. Της εξηγώ ευγενικά ότι είμαι καινούρια και δεν το γνωρίζω, και την παραπέμπω σε συνάδελφο που ξέρει. Περιμένει ένα δίλεπτο, και μετά μου ξανάρχεται φουριόζα. Μου εξηγεί ότι δε μπορεί να περιμένει (πόσο μπορεί να κάνει πια ένας άνθρωπος στην τουαλέτα καλή μου; ) και με ξαναρωτά μήπως μπορώ να την εξυπηρετήσω εγώ. Της ξαναεξηγώ ευγενικά ότι δε γνωρίζω το αντικείμενο, και με ρωτά «μα πως γίνεται, στο γραφείο δε δουλεύετε;» με βλέμμα «δε λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα»,λες και είναι κρατικό μυστικό και δε θέλω να της πω. Μερικές φορές πέφτει και το κερασάκι στην τούρτα, «εμείς σας πληρώνουμε ξέρετε».
  • Η ηλίθια προκατάληψη των ανθρώπων που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Έχεις γάτα-είσαι γεροντοκόρη, έχεις fiat-δεν ξέρεις από αυτοκίνητα, είσαι γυναίκα-δεν ξέρεις από υπολογιστές, είσαι δημόσιος υπάλληλος-είσαι τεμπέλης, φοράς τυρκουάζ παπούτσια-είσαι περίεργος. Έλεος πια!

Ναι, σήμερα έχω τα νεύρα μου, μη μου μιλάει κανείς. Ειδικά κανένα μηχάνημα για χαρτί. Κουβέντα.

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Τώρα είδα ότι έχουμε πάρα πάρα πολύ καιρό να γράψουμε τα νέα μας! Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Πήραμε καινούριο τουτού! Ένα γαλάζιο fiat 500 (μην ακούσω κανένα αρσενικό δίποδο να γκρινιάζει γιατί πήρα fiat,έχω φτάσει στα όριά μου) περιμένει καρτερικά στην αποθήκη να εγκριθεί η χρηματοδότηση για να ξαπλάρει έξω από το μουκόσπιτο. Δοκιμάσαμε αν χωράμε εμείς, οι τέσσερις γάτες μας, άντε και κανένα τολμηρό δίποδο που θα κάνει το μοιραίο λάθος να μπει για βόλτα όταν οδηγώ εγώ, και είμαστε κομπλέ. Έχει ένα σωρό μπιχλιμπίδια, όπως γυάλινη οροφή και αυτό το πράγμα που τσιρίζει όταν προσπαθείς να παρκάρεις, κι ένα αστείο κλειδί που μοιάζει με φλασάκι. Ήδη κανονίζουμε το πρώτο μας ταξίδι για σουηδικά κεφτεδάκια (δε ρωτάνε που ανενημέρωτοι, στο ΙΚΕΑ εννοείται!)

+


=

Άρχισα να προσαρμόζομαι στη νέα μου δουλειά. Ευτυχώς οι υπάλληλοι είναι περισσότεροι, και η δουλειά κατανέμεται καλύτερα. Ήδη αναλαμβάνω σταδιακά τα νέα μου καθήκοντα, οι συνάδελφοι δημιουργούν ένα αρκετά ζεστό κλίμα, και χαίρομαι πολύ που είμαι κοντά στους δικούς μου ανθρώπους μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά.

Τα γατόνια μας χαίρουν άκρας υγείας, ο Yogi μόνο μας λαχτάρησε με μια κακή αντίδραση σε ένα αντιβιωτικό, αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Το αρκούδι μας είναι μόλις έξι μηνών και ξεπέρασε ήδη τα τέσσερα κιλά. Νομίζω ότι έχει βαλθεί να γίνει σκύλος εντέλει…

Ετοιμαζόμαστε για την 10η και 11η Έκθεση Μορφολογίας, που θα γίνει στις 28-29 Νοεμβρίου στην Αθήνα. Είναι η πρώτη φορά που θα δουν κριτές τα νορβηγάκια μας, κι ελπίζω να είναι μια εποικοδομητική εμπειρία για όλους μας.

Έκοψα τα μαλλιά μου, προς μεγάλη απογοήτευση του Μούκου, που παραπονιόταν με φωνή δύο οκτάβες πάνω από το φυσιολογικό του και με κοιτούσε με αξιολύπητο ύφος, τόσο που ήμουν έτοιμη να πάω να τα κολλήσω πίσω στην κούτρα μου. Ευτυχώς άρχισε να τα συνηθίζει, κι αυτός κι εγώ, που ακόμα τα ψάχνω στο λούσιμο. Όσο να πεις είναι λίγο περίεργο να σου λείπουν τα 2/3 του τριχωτού της κεφαλής.

Κατά τα άλλα, απολαμβάνω το ζεστό μου τσάι γιασεμί τα απογεύματα διαβάζοντας, πηγαίνω σινεμά που πολύ μου έλειψε,τακτοποιώ τις κούτες της μετακόμισης και έχω ρημάξει το public (είπαμε, άλλες αγοράζουν τσάντες και παπούτσια, εγώ αγοράζω βιβλία!)

Καλό χειμώνα!

Frida

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Συναυλία

Οι συναυλίες έχουν πάντα κάτι το μαγικό. Θες το ανοιχτό αμφιθέατρο με τον νυχτερινό ουρανό γεμάτο πολύχρωμα λαμπιόνια, θες ο παλμός του κόσμου όταν ο καλλιτέχνης εμφανίζεται και εισπράττει το πρώτο του χειροκρότημα, θες τα χέρια που ενώνουν ψηλά σε σχήμα φλόγας, θες οι αγκαλιές που ανοίγουν, τα δάκρυα που κυλούν στον αγαπημένο σου στίχο, οι αναμνήσεις που σε κυριεύουν από τις πρώτες νότες, η φωνή σου που μένει βραχνιασμένη για τις επόμενες μέρες, οι παλάμες σου που πονάνε από τα παλαμάκια...

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα!

Φλέρταρα χρόνια με την ιδέα, έκανα υπομονή μέχρι να τακτοποιηθώ, έκανα όνειρα για τη λειτουργία του με ανθρώπους που εκτιμούσα, ερεύνησα πολύ καιρό τις φυλές, τα μυστικά, τις δυσκολίες, γνώρισα ανθρώπους που το έχουν επιχειρήσει, χάζευα γέννες στο διαδύκτυο,ζύγισα τα υπέρ και τα κατά, έκανα τον απαραίτητο προϋπολογισμό, και μερικούς μήνες μετά, το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα!

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Μπανιαριζόμαστε!

Πριν μερικές μέρες ήρθε ο Μούκος μου κι έχω επιτέλους παρεούλα!Πάμε τακτικά για μπανάκια,τρώμε φρέσκο ψαράκι,πίνουμε τσιπουρακια (και γινόμαστε ντίρλα) και σχεδιάζουμε το ταξιδάκι μας στη χώρα της καρώ φούστας.
Οι φωτό είναι από μια παραλία μόλις δέκα λεπτά με τα πόδια από το γραφείο όπου δουλεύω,και την οποία τιμαμε τις καθημερινές.Λέγεται "Γέφυρα" (ξέρω,πρωτότυπο όνομα για παραλία).Enjoy!

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Summer is here!

Το καλοκαίρι είναι και επισήμως εδώ, κι εγώ απολαμβάνω τα καλά της ζωής σε νησί. Έχω ξεκινήσει τα μπάνια μου εδώ και δύο εβδομάδες, γεγονός που μου δίνει μια ελπίδα να αποτινάξω το εκρού του νεκρού που με κάνει να νιώθω τον Αύγουστο σαν τη μύγα μες στο γάλα τούμπαλιν. Η θάλασσα είναι βέβαια λίγο μπούζι, αλλά δεν πειράζει, να σφίξουμε και λίγο!

Περνάμε τα βράδια με τσιπουράκι δίπλα στη θάλασσα, ή με κρεπούλες σχολιάζοντας το νυφοπάζαρο που στήνεται στην παραλία. Μπορώ πλέον μετά από το βάναυσο έγκλημα συνδυασμού μωβ φορέματος με φραμπαλά λαμπάντα, με λευκά πέδιλα με αυτή τη βλακεία που είναι σαν περιβραχιόνιο στον αστράγαλο, στο οποίο έγινα μάρτυρας προσφάτως, να κατανοήσω γιατί τραγουδούσε με τόσο πάθος η Κούκα το στίχο «ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ»…

Χτες βέβαια ανάμεσα στην επιλογή μπισκότου ή αμυγδάλου για την κρέπα, είχαμε και μια ανυπόμονη μπέμπα που δε μπορούσε να περιμένει για να βγει. Να σας ζήσει Ελευθερία το μπεμπέ, να τη χαίρεστε την μικρή σας πριγκήπισσα!

Άσχετο, τώρα που θυμήθηκα τη χτεσινή μας κουβέντα για γέννες, γιατί τη διαστολή τη μετράνε με κέρματα σε δραχμές; Με πήρε η μάνα μου να μου πει ότι είχαμε διαστολή διδράχμου και αναρωτιόμασταν όλοι πόσο ήταν το καταραμένο το δίδραχμο για να δούμε πότε να βγει η μπέμπα! Να μετράται σε σέντσια παρακαλώ, από τούδε και στο εξής! :@Ρ

Τα μικρά μας σιαμεζάκια μεγαλώνουν, άνοιξαν τα ματάκια τους και προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στη φωλιά τους. Ο Σείριος τα κοιτάζει σαν εξωγήινα, εδώ που τα λέμε μοιάζουν και λίγο, και τους δίνει καμιά φάπα όταν δεν είναι η μαμά Μόιρα τριγύρω. Έχω κι άλλα, τρανά γατονέα αλλά σας τα φυλάω για έκπληξη.

Κατά τα άλλα ετοιμαζόμαστε για το επόμενό μας ταξιδάκι. Ετοιμαστείτε κι εσείς για νέο επεισόδιο, οι Μούκοι πάνε Σκωτία! Ήταν ένα ταξίδι που θέλαμε να κάνουμε πολύ καιρό τώρα, και φέτος νομίζω είναι η ιδανική χρονιά! Σε ένα μήνα λοιπόν θα δω το τέρας του Λοχ Νες (τι, δε θα μας κάνει τη χάρη να βγει λιγάκι, τόσα χιλιόμετρα θα κάνει η αρχοντιά μου για να δει τη Nessie),θα βολτάρω σε κάστρα και θα γυρίσω στο Ελλάντα με δυο βαλίτσες νεραϊδοπράγματα! :-D

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Καλημέρα!



Το διάβασα στην Cook και μου έφτιαξε τη μέρα...οπότε είπα να φτιάξω και τη δική σας! :@)
"Πότε πότε έρχεται παρ'όλα αυτα στη ζωή μας,
όπως κι αν είναι κατά τα αλλα,
κάτι που μοιάζει με ευτυχία,
με εκπλήρωση και ικανοποίηση.
Ισως είναι καλό που δεν κρατάει ποτέ για πολύ.
Για τις στιγμές που κρατάει όμως αυτή η αίσθηση έχει υπέροχη γεύση,
οτι είσαι μόνιμα εγκαταστημένος κάπου,
οτι έχεις πατρίδα,
οτι έχεις φίλους σου τα λουλούδια,
τα δέντρα,
τη γη,
την πηγή,
η αίσθηση οτι είσαι υπεύθυνος για ένα μικρό κομματι γης,
για πενήντα δέντρα,
για μερικά παρτέρια,
για τα σύκα και τα ροδάκινα."
Χέρμαν Έσσε

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Χρόνια πολλά μανούλα!


Για την πρώτη φορά που με κράτησες αγκαλίτσα έτσι όπως ήμουν σαν τυλιγμένο σαλαμάκι στο μαιευτήριο,για την πρώτη φορά που με έκανες μπάνιο στον νιπτήρα,για την πρώτη φορά που μου κρατούσες το χέρι για να σταθώ όρθια,για το φιλί όταν είπα την πρώτη μου λέξη,για το χάδι όταν έπεσα πρώτη φορά από το ποδήλατο,για κάθε κυνηγητό με το πιάτο με το σπανακόρυζο,για κάθε καυγά στην εφηβεία,για κάθε καρδιοχτύπι στις εξετάσεις,για κάθε τηλέφωνο,για κάθε έγνοια,μανούλα σ'αγαπώ!

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Τον πιάσατε το Μάη;

Καλό μήνα!

Μια και στην Κάλυμνο είναι κάπως δύσκολο να τον πιάσουμε το Μάη, κάναμε μια εκδρομή στην κοντινή Τέλενδο. Δεν είχα ξαναπάει, και ομολογώ ότι το μετάνιωσα που δεν την είχα επισκεφθεί νωρίτερα. Το καραβάκι που σε περνά απέναντι ξεκινά από το λιμανάκι στο χωριό Μυρτιές και η διαδρομή έχει διάρκεια μόλις πέντε λεπτά. Ο δήμος είχε οργανώσει μια μικρή γιορτή στην αποβάθρα,με τα έσοδα της οποίας θα ενισχυθεί το ταμείο του νησιού. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα, τόσο μικρό νησάκι και όλοι οι κάτοικοι βοηθούσαν για να περάσει όμορφα ο κόσμος. Υπήρχε πάγκος όπου μπορούσε κανείς να πάρει το στεφάνι του,ένα στάχυ για καλή τύχη, ένα ματσάκι λουλούδια για το χρώμα της άνοιξης,όσους μάηδες ήθελε,σπάγγκο, και να φτιάξει το δικό του στεφανάκι (εξεπλάγην όταν είδα τους περισσότερους συνομίληκούς μου να μην ξέρουν πώς να φτιάξουν στεφάνι και να μονολογούν απογοητευμένοι ότι περίμεναν να τους το δώσουν έτοιμο). Είδαμε μια ξυλοπόδαρη νεραϊδα, φάγαμε λουκουμάδες, και βαφτήκαμε στα χρώματα της άνοιξης! Αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας και κάναμε τη βόλτα μας, γυρίσαμε με το καραβάκι στο χωριό Μασούρι, όπου φάγαμε το μεσημεριανό μας με αυτή τη θέα.Ζηλέψατε;Και που να δείτε τι βλέπαμε απολαμβάνοντας την απογευματινή μας κρεπούλα.Δε σας έρχεται να βουτήξετε τα πατούσια σας μέσα σε αυτή τη θάλασσα; Ελπίζω να τα περάσατε όλοι όμορφα!

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Παρασκευή και 13

Χτες μετά από πολλά δυσάρεστα συμβάντα των τελευταίων ημερών, αποφασίσαμε να πάμε σινεμά για να μας φτιάξει το κέφι. Είδαμε το αριστούργημα «Παρασκευή και 13»,σε επανέκδοση. Παρόλο που η αίθουσα δεν ήταν γεμάτη, δεν έλειπαν τα πιτσιρίκια που βέλαζαν σε κάθε σκηνή φόνου σαν κατσικάκια που τα έβγαλαν για βοσκή. Μια απογοήτευση η ταινία, πολύ γυμνό, πολλές βωμολοχίες, κάθε δεύτερη φράση είχαμε και κάποια αναφορά στη γενετήσια πράξη, και καταλήξαμε τελειώνοντας η ταινία (κατ’ ευφημισμό) να νιώθουμε λες και ταξιδέψαμε ένα πεντάωρο με νταλικέρη της παλιάς σχολής. Αλλά το καλύτερο από όλα ήταν οι κλασσικές ατάκες ταινιών τρόμου. Ακολουθεί παράδειγμα:
Νεαρά ξανθομαλλούσα κοπελιά επιδίδεται με περισσό ζήλο σε θαλάσσιο σκι. Για άγνωστο λόγο, δεν έχει το πάνω μέρος του μαγιώ, και χαρωπά χοροπηδά στα κύματα της λίμνης γυμνόστηθη. Τον οδηγό του σκάφους τον τρυπά κατά μήκος της κεφαλής ένα βέλος (μετά το ταξίδι του στο διάστημα ο Τζέισον είπε να επιστρέψει στις ρίζες όσον αφορά τις μεθόδους δολοφονίας) και το σκάφος συνεχίζει ακυβέρνητο. Αφού χτυπά κατακούτελα τη νεαρά, αυτή κολυμπά προς την ακτή (με το σκηνοθέτη να μας τη δείχνει και πάνω και κάτω από το νερό κάθε τρεις και λίγο, για να μη χάσουμε το μπούστο). Και φτάνει στον ξύλινο μώλο, όπου αντικρίζει στα δυο μέτρα τον Τζέισον. Για όσους δεν γνωρίζουν τον εν λόγω κύριο, είναι ένας παραμορφωμένος, γεροδεμένος τύπος, με ρούχα προηγούμενης δεκαετίας (και με τη μπίχλα της προηγούμενης δεκαετίας μαζεμένη πάνω τους), με μάσκα στο πρόσωπο, και κραδαίνει ένα χασαπομάχαιρο. Και εδώ σας θέλω, τι ρωτά η νεαρά θωρώντας τον;
«Τι θέλεις από μένα;»
Εσύ τι εικάζεσαι να θέλει κοπελιά; Να παίξετε μπιρίμπα; Να του ξύσεις την πλάτη γιατί τον φαγουρίζει και δε φτάνει; Μα έλεος πια, τόσα χρόνια ταινιών τρόμου, ένα έξυπνο θύμα δεν έχω δει. Κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς…

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρού…


Αυτή η βροχή μου έχει σπάσει τα νεύρα. Ενώ στην υπόλοιπη χώρα από ότι μου λένε έχει τρελό κρύο, εδώ απλά βρέχει ασταμάτητα. Εκτός του ότι απλώνω τα ρούχα μέσα στο σπίτι (στην τελευταία μπουγάδα είχα και κάτι παντόφλες που τις τοποθέτησα πάνω στην απλώστρα ωσάν μπιφτεκάκια στη σχάρα),κυκλοφορώ σαν μίνι έκδοση των Boney M μονίμως. Το μαλλί μου φαίνεται να έχει λατρέψει τον συνδυασμό αλατισμένο νερό Καλύμνου + βροχούλα. Σήμερα χρειάστηκε να βουτήξω με τις καρώ γαλότσες μου μέσα στον ποταμό που περνά πλέον κάτω από το σπίτι για να πάω στη δουλειά. Αύριο λέω να ξεπαρκάρω το κανώ.

Στη δουλειά επικρατεί ένας γενικός χαμός. Την Παρασκευή πληρώνω και ο ισολογισμός δε βγαίνει και οι λωλοί πάνε κι έρχονται. Μία χτες μου έστειλε αίτηση για τρεις βεβαιώσεις στις 2:30 το μεσημέρι (σημειωτέον, εγώ κανονικά σχολώ 1:20) και όταν με ρώτησε αν την επομένη πρωί πρωί θα είναι έτοιμες, κόντεψα να πνιγώ με την ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο. Ευτυχώς πήρε το ακουστικό ένας συνάδελφος και της είπε να πάρει από βδομάδα.

Γυρίζω σπίτι το μεσημέρι και ανοίγω την τηλεόραση μέχρι να ετοιμάσω μεσημεριανό. Λάθος. Μέγα λάθος. Παρακολουθώ με περισσό ενδιαφέρον την απόδραση του Παλαιοκώστα με το ελικόφτερο, ενώ ο Σείριος πηδάει πάνω στην οθόνη για να πιάσει το τεράστιο ζουζούνι. Και κάπου εκεί αναφέρεται στο ρεπορτάζ η δήλωση κάποιου πολιτικού ότι «το γεγονός ίσως επιφέρει ένα μικρό ρήγμα στις σχέσεις πολιτείας-πολιτών». Εγώ δεν κατάλαβα, πότε τα είχαμε και να επιφέρει και πλήγμα στη σχέση μας; Άντε παιδιά, την επόμενη φορά να τους κουνήσετε και το μαντίλι… Άσπρο ε; Σαν αυτό που κουνάνε όταν παραδίνονται, μη βρείτε και κανέναν μπελά!

Μα τα πούπουλα και την πλουμιστή ουρά του ρόζ μονόκερου, νομίζω ότι θα φονεύσω αυτή τη βδομάδα…

Υ.Γ. Η φωτό είναι άσχετη, απλά με άρεσε πολύ και σας την έβαλα.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Η σύνδεση δεν είναι εφικτή

Τις τελευταίες μέρες τηλεφωνώ σε εκπαιδευτικούς που είναι αποσπασμένοι σε περιοχές εκτός της δικής μας. Μεταφέρουμε τη μισθοδοσία σε άλλη τράπεζα, και οφείλω να τους ενημερώσω ότι τους έχουμε ήδη εκδώσει βιβλιάριο (γκρινιάζουν που γκρινιάζουν, δε θέλω να σκεφτώ τι θα ακούγαμε αν τους στέλναμε να ανοίξουν και λογαριασμούς) και ζητώ απλά να μου πουν ποιο είναι το πιο κοντινό σε αυτούς υποκατάστημα για να τους το ταχυδρομήσει η τράπεζα και να το παραλάβουν.

Σήμερα το πρωί, τηλεφωνώ σε μια κοπελούδα που από ότι φαινόταν ήταν στην Καλαμάτα. Σχηματίζω τον αριθμό, και ένα ρίγος απλώνεται στη ραχοκοκαλιά μου. Ποιος σαδιστής βάζει για calling tune το soundtrack του Εξορκιστή; Αφού ξεπερνώ το αρχικό σοκ των συνειρμών με πράσινους εμετούς και κεφάλια που γυρίζουν 360 μοίρες μόλις στις 8 το πρωί, η νεαρά μας κάνει την τιμή να το σηκώσει.

«Ναι;»

«Καλημέρα σας, τηλεφωνώ από…»

«Στις 8 το πρωι;»

«Ξέρετε, τηλεφωνώ από το γραφείο…»

«Δε με νοιάζει από πού τηλεφωνείτε, είναι 8 το πρωί, να πάρετε αργότερα!»

Η ευγένεια προσόν μας.

Αφού έχω αλλάξει όλους τους τόνους του κόκκινου και ετοιμάζομαι να της κάνω τη μέρα πραγματικά υπέροχη, λέω γλυκανάλατα:

«Κυρία μου, τηλεφωνώ από το γραφείο όπου ανήκετε, και αφορά τη μισθοδοσία σας. Αλλά αφού είστε τόσο απασχολημένη και μου ζητάτε τόσο ευγενικά να τηλεφωνήσω αργότερα, καλή σας μέρα.»

Και της το κλείνω κατάμουτρα.

Μετά από ένα τέταρτο (είναι και τετραπέρατη μάλλον, τόσο της πήρε να συνειδητοποιήσει τι έγινε) χτυπάει το τηλέφωνο.

«Καλημέρα σας.»

«Καλημέρα.»

«Θα μπορούσατε να με ενημερώσετε σχετικά με το θέμα που προέκυψε με τη μισθοδοσία μου;»

Πως μαθαίνονται οι τρόποι σε χρόνο ρεκόρ βρε παιδί μου…

«Βεβαίως»,της λέω, και της εξηγώ. Συμφωνούμε να της το στείλω στο υποκατάστημα της πόλης της που μου υπέδειξε, και την ενημερώνω ότι θα σταλεί σήμερα κιόλας, για να μην καθυστερήσει η πληρωμή της.

Το μεσημέρι, κι αφού έχω συμφωνήσει ήδη με την τράπεζα και έχει περάσει ο υπάλληλος της εταιρίας courier,με ξαναπαίρνει.

«Γεια σας, είμαι η Τάδε, που με πήρατε το πρωί για το βιβλιάριο…»

«Μάλιστα, πείτε μου.»

«Ξέρετε, δε με βολεύει τελικά το υποκατάστημα που σας είπα, γιατί δεν είμαι πια στην Καλαμάτα.»

Το πρωί δε μπορούσε να αρθρώσει δυο λέξεις, και μέσα σε πέντε ώρες μετακόμισε;;;;;;;;;;;;;;

«Τι να σας πω κυρία μου, έχει ταχυδρομηθεί ήδη όπως σας είπα, για δική σας εξυπηρέτηση.»

«Αααααααα…Δε γίνεται να τους πείτε να το φέρουν εκεί που είμαι τώρα;»

«Μα το έχουμε ήδη στείλει. Που είστε, να δω αν προλάβω το courier

«Είμαι σε ένα χωριό και θα μείνω εδώ σήμερα, γίνεται να το στείλετε εδώ;»

Σιγή. Αναρωτιέμαι πόσο χαζός πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει ότι το courier θα τηλεμεταφερθεί σε μερικές ώρες από την Κάλυμνο στην Καλαμάτα, και δη στο χωριό που είναι αυτή. Είμαι δε έτοιμη να αρχίσω να ουρλιάζω σαν άλλη Σοφία Βόσσου στο ακουστικό «όταν σε έπλασε ο Θεός πρέπει να είχε έμπνευσηηηηη!»

«Αφού θα μείνετε μόνο σήμερα, όταν θα φτάσει το courier θα έχετε επιστρέψει. Εξάλλου πρέπει να το παραλάβετε από υποκατάστημα της τράπεζας για να υπογράψετε κιόλας.»

Και τότε ακούω το θεϊκό:

«Α,κι εγώ έφερα τη θεία μου που είναι ντόπια για να του δώσει οδηγίες πώς να έρθει στη στάνη…»

Και μετά σου λέει οι Έλληνες απομακρυνόμαστε από την παράδοση…Κουραφέξαλα…

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Ζούμε μεγάλες στιγμές!

Τις τελευταίες εβδομάδες νιώθω ότι ζω και ξαναζώ τη μέρα της μαρμότας. Την προηγούμενη Δευτέρα όπως κάθε πρωί, άνοιξα τον Μίλο πάνω στο γραφείο μου, του συνέδεσα τον κόκκινο πόντικα και του ετοίμασα το mousepad μερέντας, και συνδέθηκα στο δίκτυο. Αλλά μόλις πήγα να μπω στο MSN τσουπ, παρε το σφαλματάκι στη μούρη πρωινιάτικα. Δεν αναγνωρίζει λέει το IP του υπολογιστή. Καλέ τόσο καιρό γνωρίζεστε, τώρα βρήκατε να κάνετε μούτρα ο ένας στον άλλο; Τέλος πάντων, δεν ασχολήθηκα παραπάνω, και το άφησα να το κοιτάξει ένας συνάδελφος πληροφορικής μόλις θα επέστρεφε στη δουλειά.

Την επομένη πήρα τη φωτογραφική και το τρίποδο παραμάσχαλα,και βγήκα να δοκιμάσω την τύχη μου. Βέβαια μέχρι να στήσω το τρίποδο,να βάλω με τρέμουλο τη Μίνα πάνω και να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, με φόβο ότι θα μου πέσει και θα κλαίω κανένα τρίμηνο ακόμα,είδα κι έπαθα. Είχα ένα μισοτελειωμένο φιλμάκι,από παλιότερες φωτογραφίες πολύτιμες για μένα,καθώς τραβήχτηκαν σε ανύποπτη στιγμή και απαθανάτιζαν στιγμές που δε θα τις ζήσω ξανά. Τελείωσα λοιπόν το φιλμ,το πήγα στο φωτογραφείο,κι αφού εξήγησα στον υπάλληλο ότι είναι ασπρόμαυρο,και τις θέλω τυπωμένες σε συγκεκριμένο χαρτί ,το μάζεψα και του το παρέδωσα. Εδώ σε θέλω κάβουρα. Πάω μετά από δυο μέρες να το παραλάβω, και βλέπω τον υπάλληλο να με κοιτάει με ύφος «μόλις έφαγα ροκφόρ».

«Δεν είχε τίποτα το φιλμ που μας φέρατε κυρία μου».

«Τι εννοείτε;»

«Ήταν ατράβηχτο.»

«Μα τι λέτε,αφού μου έβγαζε ένδειξη η μηχανή,το είχε πιάσει κανονικά,και το μάζεψε επίσης κανονικά,μπροστά σας το μάζεψα!»

«Δεν ξέρω…»

Κοιτάζω το φιλμ,στο τέλος του είχε κάτι λεκέδες από χημικά.Την έκαναν τη βλακεία τους. Ρώτησα ποιος το εμφάνισε,μου είπαν ότι έλειπε και κάτι μισόλογα, κι έφυγα μουρμουρίζοντας.

Σήμερα το πρωί σηκώνομαι,ανοίγω το κινητό,κι αντί να δω τον Γουίνι στα σύννεφα,βλέπω μια οθόνη στο λευκό του Αριέλ.Το κλείνω, το ανοίγω ξανά,μια γύρα από τα ίδια γκαρσόν. Βγάζω τη μπαταρία,την ξαναβάζω,τίποτις.Βουρ στο Γερμανό.

«Καλημέρα σας,πως μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε;»

«Έχω ένα νεκρό κινητό.»

«Χμ…για να δούμε…α ναι,θέλει αναβάθμιση!»

«Μάλιστα…Να του την κάνουμε αφού τη θέλει,χατήρια δε χαλάμε.Πότε θα είναι έτοιμο;»

«Σε δυο εβδομάδες περίπου.»

Μποϊνγκ.

«Τι δυο βδομάδες,εγώ το χρειάζομαι…»

«Αυτό δεν είναι το χειρότερο,θα χάσετε όλους τους αριθμούς,τις εικόνες και τους ήχους που είχατε στη μνήμη του τηλεφώνου.»

Καράμπα.

«Μα ξέρετε είχε προεπιλογή να αποθηκεύονται στη μνήμη του τηλεφώνου οι αριθμοί,και δεν άλλαζε.»

«Το γνωρίζω,είχα κι εγώ ένα ίδιο.»

«Και…;»

«Έχασα όλα μου τα νούμερα.»

Κατάρα κατάρα κατάρα. Πήρα μια συσκευή της πλάκας για να κάνω τη δουλειά μου,και κατέληξα να χτυπάει και να μην καταλαβαίνω ότι είναι το δικό μου,και να μην ξέρω και ποιος είναι.Άτιμη κενωνία…

Υ.Γ.Όποιος μου είχε δώσει τον αριθμό του παρακαλείται να τον ξαναστείλει μήπως με γλιτώσει από το αυτόφωρο…

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Βόλτα στη βροχή


Σήμερα έβρεξε. Σπάνια βρέχει εδώ στο Άφρικα, γι’ αυτό κάθε φορά εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία και βολτάρω ανάμεσα στις ψιχάλες. Το απογευματάκι έβαλα τα δερμάτινα σταράκια μου με τις καρδούλες, άφησα τα μαλλιά μου κάτω γιατί κανείς δε θα τα έβλεπε φριζαρισμένα, έβαλα το μικρό λοφίο στην κουκούλα μου (από τη μέρα που άφησα την κίτρινη ομπρέλα μου με την πάπια αρνούμαι πεισματικά να χρησιμοποιήσω τη σοβαρή μαύρη που μου πήρε η μαμά μου),μερικά αγαπημένα κομμάτια στο ipod και βγήκα. Όλα είναι πιο ωραία όταν βρέχει. Ειδικά όταν έχει αυτό το ψιλόβροχο, που τυλίγει τα πάντα σε μια λεπτή, ασημένια ομίχλη. Τα χρώματα φαίνονται πιο έντονα, σαν να χρωματίστηκαν με παιδικές κηρομπογιές, και τα φώτα χτυπούν θαμπωμένα στη θάλασσα. Κι αυτή η μυρωδιά… Το βρεγμένο χώμα αναδίδει ένα υπέροχο άρωμα, που σε κάνει να μη θες να γυρίσεις σπίτι. Κανείς δεν στέκεται να σε κοιτάξει, οι περισσότεροι σφίγγουν το παλτό με το ένα χέρι και τη λαβή της ομπρέλας με το άλλο. Εκτός από μερικά ζευγάρια, που προτιμούν να σφίγγουν ένα χέρι μέσα στο δικό τους. Μπορεί να γίνεσαι μούσκεμα, αλλά δε συγκρίνεται με μια μεταλλική χειρολαβή. Επίσης μπορείς να σιγομουρμουρίζεις όποιο σκοπό θέλεις, χωρίς να νοιάζεσαι αν σε ακούν. Κάθισα στο τραπεζάκι ενός κλειστού ζαχαροπλαστείου και χάζευα για ώρα τα απέναντι φώτα παρέα με έναν ξεστρατισμένο γάτο που καθόταν στη δίπλα καρέκλα για να γλιτώσει τη βροχή. Όταν σταμάτησε, πήραμε ο καθένας το δρόμο του, πατώντας προσεκτικά στις λιμνούλες που είχαν σχηματιστεί, για να μη σκορπίσουμε τα αστέρια που καθρεφτίζονταν μέσα τους.
Υ.Γ. Αυτή η καταραμένη ρομαντική διάθεση έχει αρχίσει και μου κάνει ζημιά. :@Ρ