Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008


"Όλοι έχουμε γραμμένο,που το λένε πεπρωμένο...από παιδί,στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές..."
Φανταστείτε το "πεπρωμένο" όλων αυτών των παιδιών που τις βλέπουν στον ξύπνιο τους...
Η γνώμη μου σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα συνοψίζεται στο τραγουδάκι που ακούγεται.Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους δεν έχουν την ακοή απλά ως αίσθηση.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

The Kalymnos Files…

Η Κάλυμνος είναι ένα νησί που αλλιώς το περίμενα, κι αλλιώς το βρήκα. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έκανε και την καλύτερη εντύπωση, όταν –συνηθισμένη από το Πήλιο και τα κατάφυτα νησιά που έχω διακοπεύσει- αντίκρισα από το αεροπλάνο μια τεράστια κοτρώνα στη μέση του πουθενά. Ναι, είναι κομμάτι απελπιστικό να πετάς πάνω από ένα μέρος γεμάτο βράχια, και να μη βλέπεις ούτε ένα δέντρο. Πιο απελπιστικό είναι να ξέρεις ότι θα μείνεις σε αυτό το μέρος το υπόλοιπο της χρονιάς, και ίσως και την επόμενη.

Παρόλα αυτά, μένοντας τις πρώτες εβδομάδες στο νησί, ανακάλυψα ότι δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα. Σίγουρα απέχει πολύ από τα ονειρεμένα νησιά που βλέπουμε στα φυλλάδια των ταξιδιωτικών γραφείων, αλλά έχει ενδιαφέροντα πράγματα να δεις και να κάνεις. Εξάλλου αυτό το ποστ δεν έχει σκοπό να σας παρουσιάσει το νησί μέσα από τις σελίδες ενός ταξιδιωτικού οδηγού, αλλά να σας δείξει την Κάλυμνο μέσα από τα μάτια ενός νεοδιόριστου, άσχετο με τα ήθη και τα έθιμα του τόπου.

Πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση μετά το βραχώδες τοπίο, ήταν οι οικισμοί. Βλέποντας το νησί από επάνω, τα λευκά σπιτάκια της Πόθιας, δίπλα στο λιμάνι, ενώνονται με αυτά της χώρας με έναν μακρόστενο λαιμό, που κάνει τον οικισμό να μοιάζει με μια μεγάλη κλεψύδρα. Κατηφορίζοντας από το αεροδρόμιο, και προσπαθώντας να καταλάβεις πως γίνεται να μην υπάρχει ούτε ένα φυτό γύρω σου, φτάνεις στην Πόθια, το πιο κοσμοπολίτικο σημείο του νησιού. Δεν έχει τη γραφικότητα του γαλάζιου και λευκού των περισσοτέρων ελληνικών νησιών, αλλά τα πλακόστρωτα δρομάκια σου υπενθυμίζουν ότι βρίσκεσαι σε νησί. Παρόλο που είναι μακρινό νησί και θεωρείται παραμεθόριος, έχει όλες τις παροχές μιας πόλης. Ηλεκτρικά είδη, σχεδόν όλες τις τράπεζες, νοσοκομείο, αεροδρόμιο…Συνδέεται με δύο κοντινά νησάκια,την Τένλενδο και την Ψέρημο, που λένε ότι είναι πολύ γραφικά. Στο νησί υπάρχει νεραϊδότοπος, βωμός των Νυμφών δηλαδή, θα τον επισκεφθώ μόλις φτιάξει ο καιρός. Επίσης,στο βράχο που βλέπει κανείς από τις Μυρτιές, διακρίνεται ένα ανθρώπινο πρόσωπο,που λένε ότι ανήκει σε μια Πριγκήπισσα που πέθανε από τη θλίψη της όταν προσπάθησε ο αγαπημένος της να κολυμπήσει μέχρι την Τένλενδο για να την παντρευτεί. Είμαστε σε απόσταση αναπνοής από την Τουρκία, κι έχουμε και πιτσαρία που ονομάζεται Ίμια, φαντάζομαι πουθενά αλλού δεν υπάρχει…Έμαθα αργότερα ότι οι κοτρώνες κάνουν την Κάλυμνο νούμερο ένα προορισμό για τους αναρριχητές, καθώς τα βράχια της είναι ότι πρέπει για αναρρίχηση! Έχει δύο κεντρικούς δρόμους, ο ένας ανεβαίνει κι ο άλλος κατεβαίνει, δεν έχουμε οδούς, μόνο Ενορίες, και πάνω από το νησί δεσπόζει ένας τεράστιος λευκός σταυρός, που εμένα πολύ με ανατριχιάζει,ειδικά το βράδυ που τον ανάβουμε κιόλας και μου θυμίζει την Κου Κλουξ Κλαν. To Πάσχα μου είπαν ότι είναι απερίγραπτο, καθώς κάνουν τον πόλεμο των κροτίδων εδώ,όπως και στη Χίο. Επίσης, είναι το πρώτο νησί σε αριθμό πολύτεκνων οικογενειών σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Αυτό σημαίνει ότι το χειμώνα δεν ερημώνει, καθώς ο ντόπιος πληθυσμός φτάνει τους 10000 κατοίκους. Οι άνθρωποι είναι πολύ απλοί, καταδεκτικοί, με μια οικειότητα που όταν είσαι ξένος σε κάνει να αισθάνεσαι κάπως αμήχανα, αλλά συνηθίζεις. Αυτό που μου έκανε άσχημη εντύπωση είναι η απειθαρχία τους, που φαίνεται από το πώς μιλούν στην τάξη, μέχρι το πώς οδηγούν. Καταλαβαίνει όμως κανείς αν μείνει μερικές εβδομάδες στο νησί, πως δεν οφείλεται σε κακία, απλά έτσι έχουν μάθει να φέρονται, και μόνο αν είσαι νεόφερτος το παρατηρείς.

Πηγαίνοντας στο νέο σπίτι, με παραξένεψε το ύψος του πεζοδρομίου. Μερικές μέρες αργότερα, που έριξε μια ψιλή βροχούλα, μου λύθηκε κι αυτή η απορία. Το νησί δεν διαθέτει αποχετευτικό σύστημα, που σημαίνει ότι όλα τα νερά από τη Χώρα, μαζεύονται με την πρώτη βροχούλα για να σχηματίσουν έναν ωραιότατο χείμαρρο, ο οποίος διασχίζει όλο το νησί, για να καταλήξει στο λιμάνι. Εκτός από τα ψηλά πεζοδρόμια, όλα τα σπίτια έχουν δεξιά κι αριστερά από τις πόρτες τους συρταρωτούς μάνταλους, που δέχονται πορτάκι μεγάλου ύψους για να μη μπαίνουν μέσα τα νερά. Παρόλα αυτά, οι γαλότσες είναι απαραίτητες, γιατί είναι αδύνατον να γυρίσεις σπίτι αν πιάσει βροχή, χωρίς να σου φτάσει το νερό και οι λάσπες τουλάχιστον ως τον αστράγαλο. Από την άλλη, πόσοι έχουν το καταδικό τους ποτάμι κάτω από το μπαλκόνι έστω και για μερικές μέρες το χρόνο; :@Ρ

Κατά τα άλλα, είναι ένα συνηθισμένο μικροαστικό περιβάλλον, όπου όλοι τους ξέρουν όλους. Θα πας στο φούρνο και θα ακούσεις δεκάδες φορές «Καλυμνιά είσαι μαθές;» ή «Α, είσαι η καινούρια δασκάλισσα!». Πρέπει να τους χαιρετάς ΟΛΟΥΣ. Προχτές ο σουβλατζής παρεξηγήθηκε γιατί πέρασα μιλώντας στο κινητό και δε χαιρέτησα. Τέλος, είναι χρήσιμο να κάνεις γρήγορους συνειρμούς ,βοηθούν στο να καταλάβεις τι ακριβώς θέλει να επικοινωνήσει ο συνομιλητής σου. Παραθέτω σύντομο παράδειγμα:

Έχω πάει στο χρωματοπωλείο δίπλα από το σπίτι για να πάρω λάστιχο ποτίσματος. Δεν γνωρίζω προσωπικά τους ιδιοκτήτες. Καθώς περιμένω τη σειρά μου, με πλησιάζει η γυναίκα του ιδιοκτήτη.

«Καλησπέρα.»

«Καλησπέρα.»

«Εσείς δεν είστε που έχετε τούτο το κάτι;»

Ποιο κάτι αναρωτιέμαι εγώ, και το μυαλό μου ταξιδεύει στο γνωστό χιτ της Γαρμπή.

«Αυτό το κάτι καλέ!»

Συνεχίζω να κοιτάζω με βλέμμα ξαφνιασμένου βατράχου και η κυρία καταλαβαίνει ότι η πληροφορία είναι ελλιπής.

«Αυτό το κάτι το γκρίζο…Τονε βλέπω στο μπαλκόνι…Έχετε και μια κάτα!»

Μπίνγκο! Στην Κάλυμνο δεν λέμε η γάτα, ο γάτος, αλλά η κάττα, με έντονο ταυ,και ο κάτης. Σκέφτομαι μήπως είναι μια διεστραμμένη πρόσμειξη του γάτα και cat…Αλλά δεν τους έχω ικανούς. :@Ρ

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008


Πόσο καιρό κάνεις να ξεχάσεις; Πόσο καιρό για να μην θυμάσαι; Πόσο καιρό σου παίρνει να σταματήσεις να σφίγγεις στη χούφτα σου έναν μικρό ασημένιο αναπτήρα; Μετά από πόσο καιρό σταματάς να πιστεύεις ότι όταν φτιάξεις χίλιους γερανούς πραγματοποιείται η ευχή σου; Πότε σταματάς να σιγομουρμουρίζεις ασυναίσθητα τον ίδιο σκοπό; Πότε καταφέρνεις να λυθείς από νυφικά κορδόνια και να ξεχάσεις αποξηραμένες ανθοδέσμες; Μετά από πόσο καιρό μπορείς να φτιάξεις πάστα φλώρα; Πότε σταματάς να βλέπεις στον ύπνο σου τραίνα να ταξιδεύουν και αγκαλιές να σε περιμένουν στο σταθμό; Πως εξηγείς στο χρωματοπώλη της γειτονιάς σου γιατί κλαις μπροστά από μπορντούρες παιδικού δωματίου; Πότε αλλάζεις σαμπουάν, ελπίζοντας να εξατμιστούν οι μυρωδιές από το παρελθόν; Πότε μπορείς να λες ονόματα χωρίς να ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό σου; Πότε αποφασίζεις να μην κρεμάσεις τίποτα στο λαιμό σου; Που μπορείς να ξαναβάλεις τα αγαπημένα σου ρούχα, χωρίς να σκεφτείς ποιος τα διάλεξε για σένα; Πότε μπορείς να βλέπεις φωτογραφίες χωρίς να τις καταβρέχεις με αλμυρές πιτσιλιές; Πότε μπορείς να ξαναδιαβάσεις βιβλία, να δεις ταινίες, να ακούσεις μουσικές, χωρίς να πατήσεις χαμένη την παύση και να θυμηθείς γέλια και σχόλια; Πότε αποφασίζεις να σβήσεις την αγαπημένη σου φωτογραφία από την ψηφιακή;
Πότε γίνεται αυτό που λένε όλοι, και το παίρνεις απόφαση; Κι έρχεται επιτέλους αυτή η στιγμή που δε θυμάσαι, δε στενοχωριέσαι, δεν πετάγεσαι τα βράδια, δεν κλαις, δεν ανησυχείς; Κι επιτέλους, γιατί οι άνθρωποι δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης; Που να λένε πόσο πρέπει να τους αγαπάς, πώς να τους το δείχνεις, και για πόσο είναι; Πως διάολο λένε αυτό το κουμπί που το πατάς και πάει η ζωή σου παρακάτω;
Το πιο εκνευριστικό είναι ότι θα τα ξανάκανα. Θα τα ξανάκανα όλα από την αρχή, ακόμα κι αν ήξερα ότι θα είχαν ακριβώς αυτή την κατάληξη τα πράγματα. Θα τα ξανάκανα μόνο και μόνο για να ακούσω για άλλη μια φορά κλασσική μουσική ένα πρωινό στη Βαρβάκειο. Θα τα ξανάκανα για να υπερασπιστώ άλλη μια φορά το «για πάντα» στο κρεβάτι ενός ξενοδοχείου. Θα τα ξανάκανα για να γυρίσω ακόμα μια φορά το κεφάλι μου μέσα στο πλήθος και να σε κοιτάξω, και να μου χαμογελάσεις και να είναι όλα εντάξει. Θα τα ξανάκανα για να με φανταστώ με μια πολύχρωμη σαλοπέτα, θα τα ξανάκανα για να μοιραστούμε μαζί ένα Κυριακάτικο πρωϊνό,κι ας ταξίδευα λερωμένη με Μερέντα σε δυο τραίνα. Θα τα ξανάκανα για μια αγκαλιά. Μόνο.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Don't push me!

Σήμερα δε μπορώ να πω ότι ήταν κι από τις καλύτερες μέρες μου…Ξύπνησα πρωί πρωί από έναν μεσιέ που αποφάσισε να μας διαλαλήσει την αγάπη του για τον Καζαντζίδη, σταματώντας κάτω ακριβώς από το μπαλκόνι μου και βάζοντας τέρμα τραγούδια του στο αμάξι. Την τρίτη φορά που έφτασε στα υπέροχα ροζ αυτιά μου το «Υπάρχω…» πετάχτηκα από το κρεβάτι μουρμουρίζοντας «…όχι για πολύ ακόμα…»

Σήμερα ήμασταν αδειούχοι, καθώς ψηφίζαμε εκπροσώπους εκπαιδευτικών. Εγώ εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία για να τελειώσω τη διαδικασία εκδόσεως πιστοποιητικού υγείας (ναι, γι’ αυτό που πήρα και το τρελόχαρτο με μεγάλη επιτυχία).Εκκρεμούσαν οι αιματολογικές εξετάσεις. Για όσους δεν το γνωρίζουν, έχω φοβία με τις βελόνες. Σε συνδυασμό με την τρελή ταλαιπωρία που περνάω κάθε φορά για να μου βρουν φλέβα, δεν κάνει την αιμοληψία μια χαρούμενη διαδικασία, όσο να πεις. Πάω λοιπόν στο νοσοκομείο του νησιού, ρωτάω για τα δικαιολογητικά, μου λένε ότι άλλαξε η επιτροπή και θέλει άλλα. Αρχίζω να βράζω αργά αλλά σταθερά. Ρωτώ όσο ευγενικά μπορώ τον υπάλληλο ποιος μπορεί να με ενημερώσει σχετικά με τα νέα δικαιολογητικά, και με παραπέμπει στην κ.Τάδε. Μπαίνω στο χειρουργείο, ουδείς. Πάω μέχρι μέσα, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Μόνο εγώ και το χειρουργικό κρεβάτι(παρεμπιπτόντως, καθόλου σικ αυτό το χάρτινο σεντονάκι σε πρασινάκι, ας τους πει πια κάποιος να το αλλάξουν).Μετά από πολύ ψάξιμο, ανακαλύπτω από την καθαρίστρια ότι η συγκεκριμένη γιατρός είναι σε άδεια. Ξαναπάω στον υπάλληλο,τον ενημερώνω, μου απαντά θυμωμένος ότι δεν είναι δουλειά του να το ξέρει(όχι χρυσέ μου, δουλειά σου είναι να με πρήζεις μέχρι να σε πιάσω από το λαιμό) και με στέλνει σε μια άλλη γιατρό.Η οποία ευτυχώς ήταν ευγενέστατη,και μου έγραψε τις νέες εξετάσεις.

Και πάω στο μικροβιολογικό…Που σε πονεί και που σε σφάζει.Πιάνω την Προϊσταμένη,και της λέω:

«Ξέρετε,έχω πρόβλημα,κάθε φορά δε μου βρίσκουν φλέβα,μήπως θα μπορούσατε να μου πάρετε εσείς αίμα κι όχι κάποια ασκούμενη;»

«Εγώ έχω δουλειά δεσποινίς,κι οι ασκούμενες μια χαρά είναι.Όλοι τα ίδια λέτε…Και πρέπει να έχετε και χαμηλό αιματοκρίτη,είστε πολύ χλωμή.»

Δε μιλάω,κάθομαι στην καρέκλα των βασανιστηρίων και περιμένω το δήμιο.Όταν έρχεται η κοπέλα,της εξηγώ ξανά την κατάσταση,και μου λέει ότι θα κάνει ό,τι μπορεί.Μου βάζει το λάστιχο,σφίγγω,τίποτις.Αρχίζει να χτυπάει,τίποτις.Παίρνει τη βελόνα,μου λέει να πάρω βαθιά ανάσα,τη βάζει,τίποτις.Τη βγάζει.

«Για να δούμε από το άλλο χεράκι…»

Απλώνω το άλλο χέρι,σφίγγω,τιποτα.Βάζει τη βελόνα,αρχίζει να τη στρίβει δεξιά-αριστερά,εγώ είμαι έτοιμη να αρχίσω να φωνάζω,τίποτα.

«Κυρία Προϊσταμένη,ελάτε λίγο,έχω εδώ μια περίπτωση που είναι δύσκολη…»

Βγαίνει η στρίγγλα.

«Τι έγινε δεσποινίς;»

«Τι να γίνει;» απαντάω εγώ. «Αυτό που σας είπα πριν με καθίσετε έγινε.»

«Σφίξτε το χέρι».

Σφίγγω,ξανατρυπάει το πρώτο χέρι,τίποτα.Πάει στο άλλο.

«Τώρα θέλω να παίρνετε πολλές βαθιές ανάσες γιατί θα τη βάλω βαθιά και θα πονέσει λίγο.»

«Είδατε φλέβα;»

«Όχι,αλλά θα στοχεύσω στο κέντρο και πάντα υπάρχει εκεί.»

Γουρλώνω.

«Α,μην φοβάστε,άμα φοβάστε οι φλέβες κρύβονται!»

«Εσείς με τρεις τρύπες κι αν πηγαίνατε για τέταρτη δε θα φοβόσασταν;»

«Α κοιτάξτε να σας πω,άμα δεν σας βρω κι αυτή τη φορά,σας βλέπω με τρύπα στην αναστροφή της παλάμης».

Ξέρετε πόσο πονάει εκεί.Δεν άντεξα…

«Α κοιτάξτε να σας πω,άμα δε μου βρείτε κι αυτή τη φορά,σας βλέπω με ένα ωραιότατο καρούμπαλο στο Δόξα Πατρί».

Ευτυχώς βρήκε.Τέσσερις τρύπες αργότερα,και με τα νεύρα κρόσσια πήγα τις εξετάσεις στη γιατρό.Η οποία φυσικά μόλις είδε τις προσπάθειες ανάγλυφες στη χεράκια μου έφριξε.Ο αιματοκρίτης έπεσε.Από 42 πήγε 39,2.Ειπα να πάω πίσω στην παλιοπροϊσταμένη να της το πω να δει αυτή ποιος έχει χαμηλό αιματοκρίτη,και ποιος χαμηλό IQ

«Όλα μια χαρά.Αλλά…μια στιγμή.Πόσο κρέας τρως βρε πουλάκι μου;»

«Έχω να φάω κρέας δύο μήνες,έχω εμφανίσει μια ελαφρά μορφή δυσανεξίας.Γιατί;»

«Μα εδώ έχεις ανεβασμένη χοληστερίνη!»

«Μα πως έχω ανεβασμένη χοληστερίνη χωρίς να τρώω κρέας;»

«Α…για κάτσε…»(Τώρα έλεγα από μέσα μου θα μου πει ότι είμαι κι έγκυος με τον κρίνο…)

«Έχεις ποσοστό σιδήρου που δείχνει ότι δεν τρως κρέας.Και έχεις ανεβασμένη και την καλή.»

«Που σημαίνει…;»

«Είχες άγχος τελευταία;»

«Ε,λίγο…»

«Τι λίγο,εδώ έχεις 30 μονάδες πάνω από το κανονικό.Την παράγεις.»

Ωραία,εκτός από θεάρεστο έργο,παράγω ΚΑΙ χοληστερίνη…

«Την παράγει ο οργανισμός σου από μόνος του.Δε μπορούμε να κάνουμε κάτι.Να μην αγχώνεσαι,να μην στενοχωριέσαι,πρέπει να πέσει από μόνο του.

Η αλήθεια είναι ότι οι τελευταίοι τρεις μήνες ήταν πολύ πολύ δύσκολοι συναισθηματικά.Αλλά δεν περίμενα να φτάσει εκεί το πράγμα…Γυρίζοντας από το νοσοκομείο πήρα μια μεγάλη γλάστρα μπορντώ χρυσανθεμα,έναν χρωματιστό ανεμόμυλο για το μπαλκόνι,και την απόφαση να παράγω πάλι χαρά για μένα.Ετοιμάζω τσάι,ακούω Sinatra,και θα δω Χάρι Πότερ αγκαλιά με τα γατόνια μου…Κι ελπιζω να πιασει…

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Ιδού η Ρόδος…

Πριν μερικές εβδομάδες επισκέφθηκα για δεύτερη φορά τη Ρόδο. Και την προηγούμενη φορά, και αυτή, ήταν λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων(βλέπε τρισκατάρατα ΠΕΚ) και δυστυχώς δεν είχα χρόνο να τη «γυρίσω».Δεν είχα την ευκαιρία να δω την Ιαλυσό ή την κοιλάδα με τις πεταλούδες, αλλά τι θα κάνουμε κι όλη την άνοιξη; Δίπλα είναι, έξι ώρες δρόμος…

Την πρώτη φορά που πήγα, έμεινα μέσα στα τείχη της παλιάς πόλης. Η Ρόδος είναι ένα νησί γεμάτο αντιθέσεις, αλλά από τις χαραμάδες των μοντέρνων κτιρίων και των πολυκαταστημάτων, περνά η ανεπαίσθητη μυρωδιά του παρελθόντος. Περπατώντας στους λιθόστρωτους δρόμους της παλιάς πόλης και περνώντας από τις πέτρινες αψίδες, φαντάζεσαι ότι στα ίδια βοτσαλωτά δρομάκια κάποτε αντηχούσαν οπλές αλόγων. Βλέποντας τις ταμπέλες των οδών, δε μπορείς να αποφύγεις τη σκέψη ότι την ίδια θέση κατείχαν μεσαιωνικά οικόσημα. Η παλιά πόλη είναι σχετικά εύκολο να περπατηθεί, αρκεί να έχετε υπομονή, γερά παπούτσια και…Tiersen. Είναι must,ταιριάζει απίστευτα η μουσική του με το περιβάλλον…Έχει πάντα κόσμο, πολλά μπαράκια, και μαγαζιά που μένουν ανοιχτά μέχρι αργά το βράδυ. Αυτό που μου άρεσε πραγματικά όμως, είναι ο συνδυασμός του νησιώτικου στοιχείου με το μεσαιωνικό χαρακτήρα της πόλης. Πάνω στα τείχη, και αναρριχώμενες στα γαλάζια παράθυρα, φυτρώνουν φούξια μπουκαμβίλιες.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το Μουσείο. Δεν είχα ξαναδεί τόσα αρχαιολογικά ευρήματα, διαφορετικών ιστορικών περιόδων, σε ένα χώρο.Κάποια με εντυπωσίασαν με την πλαστικότητα και τον ρεαλισμό των κινήσεών τους. Από τα αρχαιοελληνικά αγάλματα μεταφερόσουν σε μισοσκότεινες αίθουσες, όπου το λιγοστό φως αχνοφώτιζε πανοπλίες και τίτλους ιπποτών.

Από την παλιά πόλη δε λείπει και το μουσουλμανικό στοιχείο, με τον λευκό μιναρέ να κοντράρει τον γαλάζιο ουρανό, και το χαμάμ κοντά στο τζαμί. Ένα ζεστό ατμόλουτρο ήταν ο καλύτερος τρόπος να δέσει το παρελθόν με το παρόν, μέσα στους ατμούς και τα παιχνιδίσματα του φωτός που έμπαινε από τα αστεράκια του τρούλου.

Ελπίζω να μπορέσω να επισκεφθώ ξανά το νησί που με μάγεψε, και να σας μεταφέρω εικόνες κι από πιο γνωστά αξιοθέατα. Στο επόμενο ποστ: Κάλυμνος!

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Πετάει ο Σείριος;Χμ...

Το νησί δεν είναι κάτι το αξιοσημείωτο, παρόλα αυτά έχει αρκετά σημεία που με παραξένεψαν. Προς το παρόν θα σας αναφέρω ότι δεν έχουμε σχεδόν καθόλου φρούτα και λαχανικά, καθώς είναι μάλλον άγονος ο τόπος, και τα μόνα λαχανικά που υπάρχουν είναι συνήθως εισαγωγής. Το διαπίστωσα σήμερα που πήγα στο μάρκετ να πάρω μερικά σαλατικά, και ανακάλυψα κάτι καημένες ντοματούλες... Ο μόνος λόγος να τις αγοράσεις ήταν για να τις πάρεις σπίτι και να τις γλιτώσεις από τις διπλανές τους, που είχαν ένα χρωματάκι σαν ντοματοφάγα ζόμπι. Επειδή είμαι και ψυχοπονιάρα, τις πήρα, μαζί με δύο αγγουράκια που βάζω το χέρι μου στη φωτιά, δεν ζωντανεύουν ούτε με ηλεκτροσόκ. Στο θέμα μας όμως, τα του νησιού θα σας τα περιγράψω σε επόμενο ποστ.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που ήταν απαραίτητα να γίνουν μετά τη μετακόμισή μου, ήταν η μεταφορά του Σείριου. Η μαμά μου επαναλάμβανε ότι ο πρώτος που θα με επισκεφθεί θα μου τον φέρει, αλλά οι μέρες περνούσαν, η Μόιρα είχε αφιχθεί ήδη, και ο Σείριος παρέμενε είκοσι ώρες μακριά μου. Έτσι λοιπόν, κανόνισα με μια φίλη γατομάνα, να της στείλουν οι δικοί μου το στριγγλόγατο με ΚΤΕΛ στην Αθήνα, να τον παραλάβει, να τον πάει λίγο στο σπίτι με τα δύο υπέροχα Βιρμανίας της για να ηρεμήσει, και μετά να τον επιβιβάσει στο αεροπλάνο για Κάλυμνο. Τηλεφώνησα στην Ολυμπιακή, όπου μου είπαν ότι χρειάζεται το βιβλιάριο με τους εμβολιασμούς του (το είχαμε έτσι κι αλλιώς),και μικροτσίπ(δεν το θέλουν όλες οι αεροπορικές εταιρίες για ταξίδι εσωτερικού),που δεν είχαμε, αλλά βάλαμε. Και να ‘σου η πρώτη έκπληξη: τον πήγε ο μικρός μου αδερφός σε έναν κτηνίατρο στη γειτονιά μας για το τσιπ, ο οποίος αφού ρώτησε και καταχώρησε τα προσωπικά μου στοιχεία, συμπλήρωσε τα στοιχεία του Σείριου μόνος του. Και ιδού:

Αν αναρωτιόσασταν από που προέρχεται το υποτιμητικό βλέμμα του γάτου μου, να η απάντηση. Μην ψάχνετε να βρείτε πλακουτσωτή μούρη και πλούσιο τρίχωμα, ο άνθρωπος ή τυφλός, ή άσχετος ήταν!
Τέλος πάντων, ετοιμάζει η μαμά μου το κλουβάκι, βάζει από πάνω χαρτοταινία με τα στοιχεία μου, σημείωση ότι είναι ζωντανό μέσα στο κλουβάκι, και τον παραδίδει στα ΚΤΕΛ. Είχαμε υπολογίσει ότι θα έφτανε Αθήνα γύρω στις 11.30,και πετούσε για Κάλυμνο 15.15,οπότε είχε όλο το χρόνο η κοπέλα να τον πάρει για λίγο σπίτι, να του βάλει λίγο νεράκι και να τον ηρεμήσει. Αμ δε. Διότι από το αεροδρόμιο της είπαν ότι πρέπει να είναι από τις 12 εκεί. Πολύ VIP γάτος ρε παιδί μου... Παίρνει κι αυτή η έρμη μια σακουλίτσα με άμμο, ο γλυκύτατος γιος της λίγο νεράκι, παίρνουν και μια φίλη μας μαζί, και κινούν από τα ΚΤΕΛ κατευθείαν για το αεροδρόμιο. Μισή ώρα μετά, η Γιούλη στο τηλέφωνο.
«Θέλουν διαβατήριο.»
«Τι διαβατήριο;»
«Το βιβλιάριό του λένε είναι παλιό και θέλουν διαβατήριο»
«Πόσο παλιό ρε παιδιά, τον Μάρτιο γεννήθηκε το γατί, τον Απρίλη βγάλαμε το βιβλιάριο. Εγώ πήγα Αγγλία με ταυτότητα, ο Σείριος για να ταξιδέψει Αθήνα-Κάλυμνο χρειάζεται διαβατήριο;»
«Αν δεν έχει διαβατήριο θέλουν χαρτί με τη σφραγίδα και την υπογραφή της κτηνιάτρου που να επιβεβαιώνει ότι είναι καλά και μπορεί να ταξιδέψει με αεροπλάνο.»
Κλείνω το τηλέφωνο, και παίρνω εγώ, από την Κάλυμνο, την κτηνίατρό μας, στο Βόλο, για να στείλει με φαξ το χαρτί στην Αθήνα... Αφήνει έξαλλη η γυναίκα ζώο στο χειρουργείο για να προλάβει ο.. πέρσης την πτήση, και τους το στέλνει. Μετά από ένα τέταρτο:
«Έλα Δώρα. Το πήραμε το χαρτί..»
«Εντάξει, τον ζύγισαν;»
«Όχι, θέλουν μια εξουσιοδότηση.»
«Τι εξουσιοδότηση;;;;;»
«Ότι μου επιτρέπεις να σου τον στείλω...»
Και ναι παιδιά. έκανα κάτι που κανείς άλλος σας στοιχηματίζω ότι δεν έχει κάνει. Πήγα στο αστυνομικό τμήμα Καλύμνου, που τους φαίνεται εξωπραγματικό να έχει κάποιος ζώο μέσα στο σπίτι, και έκανα εξουσιοδότηση ότι εγώ,η...........εξουσιοδοτώ την....................να μου αποστείλει τον γάτο με όνομα Σείριος και αριθμό μικροτσιπ.....................μέσω αεροπλάνου, από το Ελευθέριος Βενιζέλος στον αερολιμένα Καλύμνου. Το τι γέλιο έριξαν οι αστυνομικοί... Πάω στοίχημα ότι μπορεί η τρελή υπάλληλος που μας ζήτησε όλα αυτά, να ρώτησε στη ζούλα και το γάτο αν τον λένε στ’ αλήθεια Σείριο, ή είναι κανένας γατοτρομοκράτης. Και να’ ταν μόνο αυτό; Με παίρνει μετά από λίγο, μου λέει ότι με το ζόρι τους άφησαν μετά από όλα αυτά να του βάλουν λίγο νεράκι (από τις 7 ταξίδευε το ζωάκι),κι ότι το εισιτήριό του κόστισε...85 ευρώ!60 ευρώ έχει το ανθρώπινο ρε παιδιά!
Περιττό να σας πω ότι πήγα στο αεροδρόμιο και μόλις τον παρέλαβα και είδα ότι ήταν σώος, ξεσήκωσα όλο το γκισέ. Η απάντηση που πήρα; Ότι κάθε αεροπορική εταιρία έχει δικούς της κανονισμούς, και μάλλον κάποιος υπάλληλός τους επέλεξε να τους τηρήσει κατά γράμμα, και ότι όλοι οι φόροι αεροδρομίου κτλ πολλαπλασιάζονται επί 250 όταν πρόκειται για ζωάκι. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η Μόιρα είχε ταξιδέψει πριν δέκα μέρες Χανιά-Αθηνα-Κάλυμνο, με 70 ευρώ, με την ίδια εταιρία. Τα συμπεράσματα δικά σας...Αθανατο ελληνικό κράτος...

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Εδώ είμαστε!

Έχω καιρό να σας γράψω νέα μας, αλλά μου έπεσαν πολλά. Ξέρετε, συνήθως όλα τα περίεργα, απρόβλεπτα και δυσάρεστα πράγματα σου συμβαίνουν σε καιρούς που δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις. Και όλα μαζί.
Βρίσκομαι λοιπόν στην Κάλυμνο. Είμαι εδώ σχεδόν από τον δεκαπενταύγουστο, με ένα μικρό διάλειμμα δέκα ημερών που πήγα στη Ρόδο για τα ΠΕΚ. Ωραία είναι (σας χρωστάω ένα αναλυτικό φωτορεπορτάζ),οι άνθρωποι καλοί και φιλόξενοι, και το νησί, αν και απομακρυσμένο, έχει περισσότερες παροχές από ότι περίμενα. Φτάνοντας βέβαια με το αεροπλάνο αντίκρισα έναν τόπο κατάξερο, με καφέ λόφους και βράχια, ενώ μια κηλίδα από σπίτια εκτείνονταν σε σχήμα κλεψύδρας. Αποφάσισα να μην βάλω τα κλάματα, και μαζί με τη μαμά που ήρθε να βοηθήσει στη μετακόμιση, ξεκινήσαμε να δούμε το σπίτι. Ευτυχώς δεν ταλαιπωρηθήκαμε, ήταν αυτό ακριβώς που ψάχναμε, και στρωθήκαμε στη φασίνα για να το ετοιμάσουμε. Κάναμε τα απαραίτητα ψώνια, γεμίσαμε το ψυγείο... Όλα καλά. Δε θα μπω σε σχολείο φέτος, γιατί δεν υπήρχαν θέσεις ούτε στην Δευτεροβάθμια ούτε στην Πρωτοβάθμια, και θα μείνω σε γραφείο. Ευτυχώς είναι κοντά στο σπίτι και δεν χρειάζεται να διανύω μεγάλες αποστάσεις. Λίγες μέρες αφότου μετακόμισα, παρέλαβα την παρέα μου, τη μικρή μας Μόιρα, και μετά από ένα μήνα περίπου, τον αρχιμαφιόζο Σείριο. Η άφιξή του ήταν επεισοδιακή, θα σας τη γράψω στο επόμενο ποστ. Για δείτε πως μεγάλωσαν...

Είμαι λίγο υποτονική γιατί ταλαιπωρήθηκα πολύ με την τοποθέτηση, και δεν έχω και πολλά κέφια. Υπόσχομαι ότι στο επόμενο ποστ θα επανέλθω δριμύτερη και θα σας διπλώσω από τα γέλια. Εξάλλου αυτό δεν είναι μουκοποστ, ενημέρωση είναι για να μην ανησυχείτε πού χάθηκα.
Σας ευχαριστώ όλους και όλες για τις ευχές και την έγνοια σας... Είναι ωραίο να νιώθεις ότι κάποιοι σε σκέφτονται, κι ας μην σε έχουν γνωρίσει ποτέ, σου δίνει κουράγιο και μια νότα αισιοδοξίας.Λίγο εσείς,λίγο ο Ζακ που μας δείχνει ότι η ζωή είναι όμορφη αν τη δεις από τη σωστή οπτική... Αναμένετε στις οθόνες σας...

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008

Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε...

Μόνο αυτά δηλαδή δε θα βρούμε, γιατί όλα τα υπόλοιπα νησιά τα φάγαμε με το κουτάλι. Άμα ζούσε σήμερα ο Όμηρος, για τους εκπαιδευτικούς θα έγραφε έπος, όχι για τον Οδυσσέα. Που σιγά τι έκανε, πήγε εκεί σε δυο τρία μέρη, έφαγε κι ένα λωτό, και σιγά τα ωά.
Που λέτε, εγώ όπως ξέρετε μετακόμισα στην Κάλυμνο ως νεοδιόριστη. Όλα καλά, αν κι έπαθα μια φρίκη γιατί το νησί είναι όλο άγονο και φαίνεται δεξιά κι αριστερά της πόλης μία καφέ, άμορφη μάζα. Βρήκα σπίτι, το καθαρίσαμε με τη μαμά, βάλαμε πλυντήριο, γλάστρες στο μπαλκόνι, ψωνίσαμε λιχουδιές, με λίγα λόγια, το κάναμε μούκικο. Κανόνισα λοιπόν κι εγώ να έρθει ο μούκος μου στην άδειά του, να το εγκαινιάσουμε. Αλλά μάλλον το Υπουργείο Παιδείας δεν κρατιόταν να μας γνωρίσει. «Θα παρουσιαστείτε στη Ρόδο, κι εκεί θα κάνετε τα χαρτιά σας για τα κενά προτίμησης» με ενημέρωσαν από τη Δευτεροβάθμια της Καλύμνου. Γιατί ρε παιδιά, εμείς δεν έχουμε Διεύθυνση; Τέλος πάντων, το πήρα απόφαση ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συναντηθώ με το ελαφάκι της Ρόδου(ο ένας τρόπος είναι με το πανάκριβο καταμαράν=3 ώρες, κι ο άλλος είναι με το πιο φθηνό, αλλά ετοιμόρροπο πλοίο της γραμμής=6 ώρες). Τουλάχιστον έμαθα ότι μπορώ να πάρω το πιστοποιητικό πρωτοβάθμιας υγειονομικής επιτροπής από το νοσοκομείο της Καλύμνου.
Πάω κι εγώ με την ακτινογραφία μου, το χαρτί του παθολόγου, και το τρελόχαρτο που με τόσο κόπο απέκτησα, στο νοσοκομείο. Ο υπεύθυνος έλειπε με άδεια, οπότε με έστειλαν στο γιατρό να μου πει τι χρειάζεται ακόμα για να εκδώσω το πιστοποιητικό. Ο οποίος γιατρός αγρόν αγόραζε.
“Καρδιογράφημα κάνατε;»
“Όχι...»
“Θέλουν;»
“Ε που να ξέρω γιατρέ μου...»
“Χμ... Καλά, ξάπλα να σου κάνουμε ένα»
Ξαπλώνω η έρμη, κάνω το καρδιογράφημα.
“Αίματος έχετε;»
“Όχι...»
“Θέλουν;»
«Ε σας είπα γιατρέ μου, εγώ που να ξέρω;»
«Να σου γράψω και αίματος».
Και γράφει ένα κατεβατό τρεις σειρές, από AIDS και ηπατίτιδα, μέχρι τρασαμινάσες.
Τελικά δεν πρόλαβα να πάω πριν την ορκωμοσία να κάνω τις εξετάσεις, τις άφησα για τη Ρόδο.\
Στην οποία Ρόδο, καθότι είμεθα και της παράδοσης, εφαρμόστηκε πλήρως το «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».200 άτομα, κι ένας τύπος στην πόρτα της δευτεροβάθμιας, να μας λέει ότι δε μοιράζει χαρτάκια προτεραιότητας, γιατί κόβει φάτσες. Με τα πολλά, μπαίνουμε μέσα με τους συναδέλφους της αγγλικής,6 στο σύνολο για την Κάλυμνο, και πάμε να συμπληρώσουμε τα κενά. Κενά κατ’ ευφημισμό βέβαια, γιατί το κενό ήτο... ένα! Ένα και μοναδικό, και μάλιστα στη δήλωση έλεγε να τα βάλουμε και σε σειρά προτεραιότητας τρομάρα μας... Το συμπληρώνουμε, ορκιζόμαστε(δέκα δέκα σαν τα πρόβατα) και αισίως μετά από έξι ώρες και 16 υπεύθυνες δηλώσεις που μόνο τι εσώρουχο φορούσαμε δεν ανέφεραν, ξεκινάμε για το γυρισμό. Αλλά τώρα που γνωριστήκαμε, να χαθούμε βρε ατιμούλικα; Πάνω που πάμε να μπούμε στο ασανσέρ, να ‘σου ένας κύριος που κραυγάζει:
“Μην ξεχνάτε από Δευτέρα τα ΠΕΚ!»
Ποια ΠΕΚ ρε παιδιά; Τα ΠΕΚ καλοί μου άνθρωποι είναι τα σεμινάρια επιμόρφωσης που υποχρεούνται να κάνουν όλοι οι νεοδιόριστοι. Αλλά εδώ σας θέλω. Ο πρώτος κύκλος διαρκεί δέκα μέρες, και ο δεύτερος και τρίτος κύκλος, που γίνονται κολλητά μέχρι τέλη Νοεμβρίου, άλλες δέκα. Όοοοοοοολα αυτά βέβαια, δεν τα κάνεις στον τόπο διορισμού σου. Τα κάνεις στα «εξακτινωμένα κέντρα». Για μας δηλαδή, στη Ρόδο. Βγάλτε κομπιουτεράκι.40 ευρώ να πας Ρόδο, και 40 να γυρίσεις; Και μια επανάληψη για τον δεύτερο κύκλο; Ξενοδοχείο δέκα μέρες τη Ρόδο σε τουριστική σεζόν, το πιο φτηνό που βρήκα ήταν 50 ευρώ τη βραδιά. Κι άλλες δέκα μερούλες για τον Δεύτερο κύκλο; Και δε θα φας τόσες μέρες; Σανό θα μασάς; Όοοοοοοοολο αυτό το ποσό, συν τα ενοίκια που θα δώσεις για καπάρο, συν ΔΕΗ, νερό κι όλα τα συναφή, κάνουν ένα ποσό όπως θα καταλάβατε... εξαιρετικά αξιόλογο. Και τώρα, η βόμβα. Ο πρώτος μας μισθός θα μας έρθει τέλη Οκτώβρη. Κια υτά θα τα αποζημιωθούμε σε δύο χρόνια. Ωραία ε;
Τέλος πάντων, ας είναι καλά η μαμά κι ο μπαμπάς, τους έχουμε μαδήσει. Παίρνω τον έρμο το μούκο, ερχόμαστε Ρόδο. Η πρώτη μου μέρα ξεκίνησε στραβά. Κάνοντας έναν ζογκλερικό πήδο πάνω από τα καλώδια του λαπιτοπίου, ρίχνω κάτω το ανοιχτό νεσεσέρ. Μάζευε τώρα χίλιες δυο βλακειούλες κάτω από το κρεβάτι στις 7 το πρωί. Πάω στο μπάνιο, σπάει το ματζαφλέρι που κρατά το χαρτί υγείας στη θέση του, πέφτει όλο το ρολό μέσα στη λεκάνη. Μετά το επιτυχές ψάρεμα του χαρτιού, και με σφιγμένο το στομάχι, ανακαλύπτω ότι άρχισαν να βγαίνουν οι βάσεις των Πανελληνίων. Παίρνω τη μαμά να μου πει για τον αδερφό μου, η οποία μου αναγγέλλει ότι το περίφημο «Δημητρούλα»(προχτές είχε αγκυροβολήσει στην Κάλυμνο με κλίση 45 μοιρών, όλο χάρη)με το οποίο θα ταξίδευε την ίδια μέρα ο μούκος για να παρουσιαστεί, «έμεινε» στους Λειψούς. Όλο άγχος και με σφιγμένο το στομάχι, φτάνω στο σχολείου γίνεται η επιμόρφωση.
Πρώτη μέρα: Παίζουμε χαρτιά. Ένα παιχνίδι που δεν καταλαβαίνουμε γρι, εγώ παρακαλάω να μην μοιάζει με το γαϊδαρο, και γίνω ρεζίλι ΚΑΙ στη Ρόδο, και οι συμπαίκτες μου να μην έχουν ιδέα σχετικά με τους κανόνες. Τελικά το point ήταν ότι σε κάθε ομάδα είχαν δοθεί διαφορετικοί κανόνες, κι ο νικητής κάθε ομάδας πήγαινε στο διπλανό τραπέζι. Μόνο που μόλις καθόταν, κι άρχιζε το παιχνίδι, ανακάλυπτε ότι οι άλλοι κάνουν άλλα αντί άλλων. Δεν επιτρεπόταν να μιλήσουμε. Στόχος του παιχνιδιού, να κατανοήσουμε πόσο απαραίτητη μας είναι η γλώσσα και πως αισθάνονται οι μετανάστες ανάμεσά μας. Εμείς τα ζώα ούτε καν πήραμε πρέφα ότι είχαν άλλους κανόνες οι υπόλοιποι. Το μάθημα έκλεισε μετά από έξι ώρες με τη φράση «πολλές φορές θα νιώσετε ότι παίρνετε αυτά τα 1000 ευρώ τσάμπα.»
Δεύτερη μέρα: Ακούμε το σάουντρακ του Mamma mia,μαθαίνουμε για το πως μπορούμε να διδάξουμε τους μαθητές μας για τη Νότιο Αφρική και τις πρωτεύουσες της, για τους μπαμπουίνους και για τους Ζουλού. Έπειτα, τραγουδάμε ABBA και χορεύουμε έναν γαμήλιο χορό των Ζουλού, όπου ο καθηγητής μας μας τονίζει ότι πρέπει να κουνάμε ιδιαίτερα τον ποπό μας.
Σήμερα μετά το μάθημα, ήρθαν κάτι κύριοι από το υπουργείο να μας ανακοινώσουν σε ποια σχολεία τοποθετούμαστε. Θυμίζω, στην Κάλυμνο είμαστε 6 νέοι συνάδελφοι, και 3 από πέρσι που περιμένουν. Ο ζουμπουρλός κύριος λέει ένα όνομα, ένα σχολείο, και πάει στους μαθηματικούς. Πετάγεται μια κοπελίτσα, και ρωτάει «και οι υπόλοιποι;»
“Οι υπόλοιποι είστε σε διάθεση».
«Τι διάθεση;»
«Ιλαρή», λέω εγώ, αλλά κανείς δε γέλασε... Επτά και σήμερα...

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

Άχρηστες πληροφορίες

Πριν αρκετό καιρό, η φίλτατη Αννούλα με κάλεσε να γράψω 10+1 άχρηστες πληροφορίες για την αφεντιά μου. Πανεύκολο. Βγάλτε τεφτέρια και σημειώστε:

1)Τρελαίνομαι όταν που ανακατεύουν με αντίθετη από τη φυσική τους φορά τα φρύδια. Το νιώθω τρομερά εκνευριστικό, μπορεί να σκοτώσω άνθρωπο.

2)Δε μπορώ να κάνω τίποτα το πρωί αν δεν πλύνω τις δοντάρες μου και καθαρίσω τις αυτάρες μου. Άμα δεν πλύνω τα δόντια μου, μου φαίνεται ότι το πρωινό μου δεν έχει τη σωστή γεύση, κι άμα δεν καθαρίσω τα αυτιά μου, με ενοχλούν όλη μέρα.

3)Δεν πίνω καφέ. Κανέναν καφέ. Με ενοχλεί αφάνταστα στο στομάχι και δεν τον βρίσκω και νόστιμο. Αφήστε που έχω αϋπνίες από μωρό, φαντάζεστε να έπινα και καφέδες; Πίνω όμως μανιωδώς τσάι, το αγαπημένο μου είναι το twinings γιασεμί.

4)Δεν έχω φάει ποτέ κοκορέτσι, μαγειρίτσα, ταραμοσαλάτα, συκώτι, πατσά και πολλά άλλα.

5)Δε μπορώ να φάω με τίποτα τροφές που δεν μασιούνται. Οπότε εκτός λίστας είναι οι κρέμες παντός είδους, το ζελέ, η σαντιγί…

6)Έφαγα για πρώτη φορά σοκολάτα στα 8 μου, επειδή ζήλεψα που έτρωγε ο αδερφός μου. Μέχρι τότε ήμουν το παιδάκι-ατραξιόν, που όποτε πήγαινε επισκέψεις σε φιλικά σπίτια, απαντούσε στην ξαφνιασμένη οικοδέσποινα που του έδινε καραμελίτσα και σοκολατάκι «όχι ευχαριστώ».

7)Έχω φακίδες και μια μικρή ελιά ανάγλυφη κάτω από το λοβό του αυτιού,σαν μικρό σκουλαρίκι.

8)Δεν έχω κάνει ποτέ ράμματα ή επέμβαση στη ζωή μου. Επίσης, δεν έσπασα ποτέ τίποτα(βέβαια μια φορά στραπατσάρισα τη μύτη μου τρέχοντας στη σκάλα να φάω πατάτες τηγανητές, αλλά μη διαρρεύσει…)

9)Γνωρίζω γραφή και ανάγνωση από τα πέντε μου χρόνια.

10)Έχω το χειρότερο προσανατολισμό ever.Εγγυημένα, μπορεί να χαθώ από τη μια γωνία ως την επόμενη.

+1…Λατρεύω την κανέλλα. Με τρελαίνει η γλυκιά και ζεστή μυρωδιά της, μου θυμίζει κάτι οικείο. Και φυσικά, τη χρησιμοποιώ παντού. Τη βάζω ακόμα και στη σάλτσα για τα μακαρόνια.

Δεν ξέρω ποιος δεν έχει παίξει γιατί έχω χάσει τη μπάλα με τις ετοιμασίες της μετακόμισης, οπότε αφήνω την πρόσκληση ανοιχτή. Ευχαριστώ Αννούλα!

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

Λιουμπλιού

Όπως είδατε και σε προηγούμενο ποστ, πήγαμε και τις διακοπές μας φέτος. Επισκεφθήκαμε τα όμορφα Χανιά, όπου και ξεφύγαμε για λίγες μέρες από το άγχος του στρατού ο Μούκος, και της αναμονής της τοποθέτησης εγώ. Αλλά Μούκοι και διακοπές χωρίς ευτράπελα δεν πάνε μαζί…

Το γέλιο ξεκίνησε από τις προετοιμασίες ακόμη, όταν ανάμεσα στα καθιερωμένα ψώνια διακοπών(πετσέτα, αντηλιακό, σαγιονάρες) η μαμά πρότεινε να περάσω μια βόλτα από το Glou να διαλέξω πουκάμισο για τον αδερφό μου που θα γίνει νουνός. Πάω λοιπόν κι εγώ έξω από το κατάστημα, και με το που ανοίγω την πόρτα, φτάνει στα ωραία μου ροζ αυτιά το γνωστό λαϊκό άσμα: «Βάζεις φωτιά στο σπίτι μας και θα το κάνεις στάχτηηηη». Ποιος, εγώ, αναρωτιέμαι παραζαλισμένη από τη ζέστη και τα ψώνια. Διαλέγω το πουκάμισο μουρμουρίζοντας ότι πήγα σε μάγισσες και χαρτορίχτρες, και βγαίνοντας, ακούω και τη συνέχεια «μα θα τις βάλω μάτια μου τις τρέλες σου σε τάξηηηηη».Ο απόλυτος σουρεαλισμός σας λέω, να βλέπεις από τη μια την μοντέρνα επιγραφή του Glou και να ακούς το συγκεκριμένο τραγούδι, τύφλα να’ χει ο Dali. Μετά ανακάλυψα ότι είχε σταματήσει ένα τρίκυκλο με έναν κύριο που είχε βάλει το κασετόφωνο στη διαπασών ακριβώς απ’ έξω, και σταμάτησα να αναρωτιέμαι για την ψυχική μου υγεία.

Ταξιδέψαμε λοιπόν με το καλό, και επιλέξαμε να μείνουμε σε μια πανσιόν που μας συνέστησε μια φίλη από τα Χανιά (Αννιώ σ’ ευχαριστούμε πολύ πολύ για όλα).Μόνο που ο κύριος που νοίκιαζε τα δωμάτια, ήταν 80 Μαΐων και βάλε. Ανακαλύπτουμε λοιπόν ότι φτάνοντας στις 5 το πρωί στο λιμάνι της παλιάς πόλης, ο ταξιτζής δεν ξέρει την πανσιόν. Και διεύθυνση δεν έχουμε. Που σημαίνει ότι η μόνη εναλλακτική μας είναι να τηλεφωνήσουμε στην πανσιόν. Έλα μου όμως που εγώ είχα μόνο το κινητό του παππού…Μαζεύω λοιπόν όλο μου το κουράγιο, και τηλεφωνώ. Στο τρίτο χτύπημα, το σηκώνει.

«Καλημέρα, τηλεφωνώ για μια κράτηση στην πανσιόν» λέω με την πιο βροντερή φωνή μου.

«Φφφφφφφφφφσσσσσσσσσσσςςςςς»

Τι διάολο, με θαλάσσιο ελέφαντα μιλάω;

«Μπορείτε να μας πείτε τη διεύθυνση γιατί το ταξί δεν την ήξερε;»

«Φσρζζζφρστςςςςς»

Εν τω μεταξύ να βλέπω και το μούκο να έχει σκάσει στα γέλια κι εγώ να μην κάνει να γελάσω.

«Με ακούτε;»

«Ουυφ…»

Τα είπε και ξαλάφρωσε.

Στη δεύτερη συνομιλία μας, ο παππούς είχε προλάβει να βάλει τη μασέλα του, οπότε μπορέσαμε έχουμε έναν πολύ πιο ελπιδοφόρο διάλογο. Διαπίστωσα αρχικά ότι λειτουργούσε με χρονοκαθυστέρηση, όπως τα θησαυροφυλάκια, γιατί απαντούσε με διαφορά 10 δευτερολέπτων σε κάθε ερώτηση. Αφού μας ρώτησε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, πότε ήρθαμε, που βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή, και του απάντησα σε όλα και τα κατάλαβε (νομίζω) μας είπε να περπατήσουμε κατά μήκος της προκυμαίας και θα βρούμε την πανσιόν.

«Πάνω στην παραλία είναι;»

«Όχι, στον από πάνω δρόμο.»

«Πως τη λένε την οδό;»

«Λιουμπλιού»

Ε δεν είχα κουράγιο να ξαναρωτήσω, το πήραμε απόφαση ότι θα πάμε προς τα πάνω και θα στρίψουμε στον πρώτο δρόμο που το όνομά του έμοιαζε με Λιουμπλιού. Για καλή μας τύχη, ο επόμενος δρόμος ονομαζόταν Ζαμπελίου, οπότε τα βάσανά μας τελείωσαν εκεί.

Τα Χανιά είναι πολύ γραφική πόλη. Έχουν έναν πολύ όμορφο φάρο, και στενά σοκάκια με μικρά μαγαζάκια. Δοκιμάσαμε πολλές κρητικές λιχουδιές, ήπιαμε ρακή και τσικουδιά, και γνωρίσαμε πολύ γλυκούς και φιλόξενους ανθρώπους. Μπάνια δεν κάναμε πολλά, γιατί αρκετές παραλίες ήταν μακριά αν δεν είχες δικό σου μέσο. Πάντως χαλαρώσαμε πάρα πολύ.

Το ταξίδι της επιστροφής δεν ήταν και ότι καλύτερο, γιατί το καράβι ήταν επιεικώς άθλιο. Στο κατάστρωμα που βγήκα να φωτογραφίσω έπαιζε τη μουσική του Εξορκιστή και δεν είχε παρά μόνο ένα σαλόνι. Ξαπλώσαμε λοιπόν κάτω δίπλα δίπλα, ο Μούκος μου σαν ταλλιατέλλα κι εγώ σαν κοφτό μακαρονάκι, και μαλάκωσαν τα παΐδια μας μέχρι να φτάσουμε. Εγώ έκανα και καμιά βόλτα στο πλοίο, να πάρω κανένα σάντουιτς, και απέκρουσα τα ηλίθια αστεία του υπαλλήλου με ύφος «άσε με ήσυχη μη με δεις να ξινίζω χειρότερα κι από γάλα τον Ιούλιο».Αποφάσισα να κοιμηθώ λίγο όταν τα σχεδιαγράμματα στο πλοίο με την κόκκινη κουκκίδα «είστε εδώ» άρχισαν να με εξοργίζουν τόσο που τους απαντούσα «μη μου το θυμίζεις».

Πάντως τα Χανιά είναι ωραίος προορισμός, αρκεί να έχεις μέσο και να έχεις κλείσει καμπίνα στο πλοίο. Α, να μην το ξεχάσω. Κοιτάξτε ποια είδα από κοντά στην Κρήτη…Δεν είναι κούκλα; Από 25 Αυγούστου θα συγκατοικούμε στην Κάλυμνο…

Σάββατο 2 Αυγούστου 2008

Το μουκελάκι στην Κάλυμνο!

Σας χρωστάω ένα ποστ για διακοπές,και σας υποσχομαι ότι θα είναι άκρως απολαυστικό.Προς το παρόν όμως τρέχω,γιατί βγήκε ο διορισμός μου αγαπητοί!Γ' Δωδεκανήσου,που αν δεν κάνω λάθος συμπεριλαμβάνει μόνο την νήσο της Κάλυμνου.Δευτεροβαθμια με πήραν(όσοι με έχετε γνωρίσει απο κοντά μη γελάτε στην ιδέα ενός Μούκου σε Λύκειο...)Θα εκτιμούσα οποιαδήποτε πληροφορία,για μετακινησεις,πτήσεις,δρομολόγια πλοίων,τη ζωή στο νησί...Όλα είναι ευσπρόσδεκτα.Οι πληροφοριοδότες θα αμοιφθούν με σφουγγάρια φυσικά,που θα τα έχω άφθονα απο τον χειμώνα.

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Πάμε διακοπές!!!

Οι Μούκοι θα σας εγκαταλείψουν για μια ολόκληρη εβδομάδα!Θα μεταφερθούν σε αυτό το μυστικό και εξωτικό μέρος μόνο για Μούκους(λέμε τώρα) και θα επιστρέψουν δριμύτεροι!Και ελπίζω και πιο μαυρισμένοι... :@Ρ

Καλά να περάσετε όλοι,θα τα πούμε σύντομα!

Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

10 ερωτήσεις

Ο αγαπητός Μανολίτο με κάλεσε να απαντήσω ένα ερωτηματολόγιο.Εύκολη υπόθεση,έχω μαρκάρει με διαφορετικό χρώμα τις απαντήσεις μου:
1. Σεξ :
α) είμαι γυναίκα με προτίμηση στους άντρες
β) είμαι άντρας με προτίμηση στις γυναίκες
γ) είμαι γυναίκα με προτίμηση στις γυναίκες
δ)είμαι άντρας με προτίμηση στους άντρες
ε) είμαι απ΄ όλα με προτίμηση σε όλα

...κι ας απάντησα παρόμοια ερώτηση στο ερωτηματολόγιο για το τρελόχαρτο...

2. Ηobby :
α) μαγειρική - γυμναστήριο
β) μασάζ - ποδηλασία
γ) ταξίδια - τοξοβολία
δ) συναυλίες - κολύμπι
ε) μοντελισμός - βόλτες με το σκάφος

...πεθαίνω για συναυλίες,και η θάλασσα είναι μεγάλη μου αγάπη,αν και τα τελευταια χρόνια δεν κάνω τόσα μπάνια όσα θα ήθελα.

3. Τέχνη :
α) μουσική
β) χορός
γ) κινηματογράφος - θέατρο
δ) λογοτεχνία
ε) ζωγραφική - γλυπτική - αρχιτεκτονική

...ήμουν ανάμεσα στη λογοτεχνία και τη μουσική,αλλά κλίνω τα τελευταία χρόνια προς τη λογοτεχνία.
4. Πολιτικές πεποιθήσεις. :
α) αριστερά
β) κεντροαριστερά
γ) κεντροδεξιά
δ) δεξιά
ε) πάρτο αλλιώς

...δεν με ξέρουν δεν τους ξέρω ένα πράγμα...

5. Αγαπημένο μάθημα :
α) μαθηματικά - γεωμετρία
β) χημεία - φυσική
γ) έκθεση και γλώσσα
δ) ιστορία - γεωγραφία
ε) θρησκευτικά και γυμναστική

...Ε με τόσο μπούρου μπούρου ποια περιμένατε να είναι τα αγαπημένα μου;

6. Αγαπημένο pet :
α) γατάκι
β) σκυλάκι
γ) ψαράκι
δ) πουλάκι
ε) κροκοδειλάκι

...ασχολίαστο.

7. Διακοπές:
α) στη θάλασσα
β) στο βουνό
γ) στη Μύκονο
δ) στη Γαύδο
ε) στην Αθήνα

...θάλασσα να'ναι κι όπου να'ναι.

8. Χρώμα :
α) λευκό
β) κόκκινο
γ) μοβ
δ) μπλε
ε) μαύρο

...αγαπημένο και πολυφορεμένο.

9. Σημείο στο σπίτι :
α) κρεβατοκάμαρα
β) κουζίνα
γ) τουαλέτα
δ) σαλόνι
ε) πατάρι

...μ'αρεσει να μαγειρεύω και γενικά για μένα είναι χώρος δημιουργίας.

10. Η επόμενη σχέση μου θέλω να κρατήσει :
α) 7 ώρες
β) 7 ημέρες
γ) 7 μήνες
δ) πάνω από 7 χρόνια
ε) ε, όχι και 7 χρόνια.
...δε νομίζω να υπάρξει και επόμενη,αλλά γενικά είμαι σταθερός τύπος.
Μανολίτο μου σ'ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!Καλώ όποιον θέλει να παίξει και δεν το έχει κάνει ακόμα!

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

Δυο λαλούν,και τρεις χορεύουν...

Όπως θα γνωρίζετε, περιμένω την τοποθέτησή μου ως εκπαιδευτικός. Σε αυτή τη χώρα όμως, για να αναλάβεις μια τέτοια θέση, πρέπει να περάσεις δια πυρός και σιδήρου. Να δουν βρε αδερφέ, έχεις αντοχές; Κρατάνε τα νεύρα σου, ή θα πνίξεις κανένα πιτσιρίκι; Οι διαδικασίες λοιπόν που πρέπει να ακολουθήσει ένας νεοδιόριστος για να εξασφαλίσει την πολυπόθητη θέση, είναι προσεκτικά σχεδιασμένες από το Υπουργείο Παιδείας, για να τεστάρουν ταυτόχρονα τα αντανακλαστικά, την ετοιμότητα, και την υπομονή κάθε υποψηφίου.

Τηλεφωνώ στην Δευτεροβάθμια της περιοχής μου, για να μου πουν αν ξέρουν πότε θα κάνουμε τα χαρτιά μας. Παίρνω την εξής κατατοπιστικότατη απάντηση:

«Το υπουργείο Παιδείας υπολόγιζε να γίνουν οι αιτήσεις πρόσληψης αρχές Ιουλίου. Καθώς όμως είδαν ότι δεν τους έπαιρνε από άποψη χρόνου, το χρονοδιάγραμμα βγήκε για μέσα Ιουλίου. Υπήρξε μια μικρή καθυστέρηση όμως, και να υπολογίζετε το τελευταίο δεκαήμερο του Ιούλη. Αλλά και πέρυσι έτσι είχαν πει, και τελικά κάνατε τις αιτήσεις 2 Αυγούστου».

Όταν ρώτησα τουλάχιστον τι χαρτιά χρειάζονται, για να τα έχω έτοιμα, μου είπαν «Ωχ αδερφέ, τι αγχώνεσαι, δεν είσαι και άντρας να θες χαρτί από το στρατό».Είμαι απόφοιτος Αγγλικής όμως, όπου το αντίγραφο πτυχίου που θέλετε να σας φέρω ΚΑΙ φέτος(το περσινό το κάνανε γαργάρα μάλλον),κάνει μια βδομάδα να εκδοθεί. Ακολούθως, τηλεφώνησα στη γραμματεία της σχολής μου. Ρώτησα αν το πτυχίο μου σε μεμβράνη είναι έτοιμο, για να γλιτώσω την αναμονή της έκδοσης αντιγράφου. Η υπάλληλος δεν ήξερε. Της εξήγησα ότι είμαι εκτός Θεσσαλονίκης και θα ανέβω για αυτό το λόγο, οπότε αν δεν είναι έτοιμο να μην κάνω το ταξίδι. Αφού με ρώτησε πόσο καιρό έχω που ορκίστηκα, και της είπα τρία χρόνια, μου απάντησε απτόητη «Ε, έτοιμο θα είναι».Της εξήγησα υπομονετικά ότι το ίδιο πίστευα και πέρυσι που ξαναπήγα, αλλά μάλλον ακόμα παλαίωναν τον πάπυρο στις όχθες του Νείλου, και μου απάντησε ενοχλημένη να πάω στη γραμματεία τις ώρες που είναι ανοιχτή για το κοινό. Μετά από όοοοολα αυτά, είχα κουράγιο να πάρω και στο Υπουργείο, στο οποίο η απάντηση για κάθε μου ερώτηση ήταν «Πάρτε στη Δευτεροβάθμια της περιοχής σας».(πήρα, αλλά δεν ξέρουν την τύφλα τους)

Ανέβηκα Θεσσαλονίκη, θαύμασα της επιγραφή έξω από τη γραμματεία μας που έλεγε ότι είναι ανοιχτή 12:00-13:08(τι ακρίβεια, τύφλα να έχουν οι Άγγλοι),και περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου. Πήρα στα χέρια μου το πολυπόθητο πτυχίο, που είναι μια αηδία και μισή, και απορώ γιατί περίμενα τρία χρόνια και πλήρωσα 30 ευρώ για αυτή τη μπούρδα. Μάλλον δεν είχε την ίδια γνώμη και ο υπάλληλος, που θέλησε να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό του. Άνοιξε λοιπόν διάπλατα τα μάτια του, σαν τον Μπομπ Σφουγγαράκι όταν βλέπει Καβουροπάτι, και μου είπε όλο ευλάβεια: «Θα πάτε στο ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ να σας βάλουν μια ΑΝΑΓΛΥΦΗ σφραγίδα…» Ουάου…

Με τα νεύρα μου ταλιατέλες, πήγα στο σταθμό ΚΤΕΛ, γιατί ο ΟΣΕ είχε στάση εργασίας(που τους έφυγαν τρία βαγόνια στον Μπράλλο και δεν το πήραν χαμπάρι δεν το λαμβάνουν υπόψιν τους, η στάση εργασίας τους μάρανε).Έβγαλα το εισητήριό μου, και κάθισα ήσυχα ήσυχα να περιμένω το λεωφορείο μου. Αλλά σ’ αφήνει ο Βελζεβούλ να ησυχάσεις; Ξαφνικά βλέπω ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες να σταματούν μπροστά μου. Σηκώνω το βλέμμα, και συναντώ μια ξανθιά κοπελίτσα, με αμφίεση λες και θα πήγαινε σε gala του Ασλάνη. Βγάζω τα ακουστικά, και ακούω την ερώτησή της με τσαχπίνικη προφορά ανάκατη με μάσημα τσίχλας:

«Καλημέρα. Από που φεύγουν τα τραίνα;»

«Από το σταθμό»,της απαντάω γλυκερά.

«Α, κι εδώ τι είναι;»

«Τα ΚΤΕΛ».

«Α, δεν έχει τραίνα εδώ;»

«Ούτε για δείγμα…»

Της εξήγησα πώς να πάει στο σταθμό του ΟΣΕ, ευελπιστώντας ότι όταν δει τραίνο, θα το αναγνωρίσει.

Τρία μπουκαλάκια νερό και δύο Nestea αργότερα, χύνομαι στη θέση του λεωφορείου, και διαπιστώνω ότι είμαι τόσο πτώμα, που εδώ κι δύο ολόκληρα λεπτά ακούω Ρουβά και δεν αλλάζω σταθμό. Δίπλα μου κάθεται αρσενικό δίποδο με σαγιονάρα λεοπάρ. Μου κάνει νεύμα να βγάλω τα ακουστικά, και με ρωτάει:

«Δώρα σε λένε;»

«Ναι, που το ξέρεις;»

Το γράφει πάνω στην τσάντα σου.»

Α τι καλά, ξέρεις ΚΑΙ ανάγνωση!!!

«Ωραίο φόρεμα.»

«Α ναι, σ’ αρέσει;»

«Πολύ…»(με το ανάλογο ύφος, “τσίμπησε το κοριτσάκι”)

«Ε, να στο δανείσω καμιά μέρα, αφού έχεις και ταιριαστές σαγιονάρες…»

Μετά από όλο αυτό, σήμερα έπρεπε να περάσω ΚΑΙ γιατρούς. Συγκεκριμένα ακτινολόγο, παθολόγο, και ψυχίατρο. Για τους δύο πρώτους δε θα σχολιάσω, μετά το πρωινό στριπτίζ στο ακτινολογικό, έπρεπε να εξηγήσω και στον παθολόγο που με ρώτησε για πού θέλω το χαρτί και του είπα για διορισμό σε σχολείο, ότι είμαι συγκεκριμένα καθηγήτρια, γιατί ο ίδιος αναφώνησε «και που να ξέρω ότι είστε καθηγήτρια, μπορεί να σας ήθελαν και για πυροσβέστη».Καλέ στα σχολεία είναι οι πυροσβέστες, γι’ αυτό έχουμε τόσες ανεξέλεγκτες πυρκαγιές κάθε χρόνο!

Για τον ψυχίατρο επίσης δε θα σχολιάσω, θα αφήσω το τεστ να μιλήσει από μόνο του. Απαντήσαμε σε 568 ερωτήσεις, πριν πάμε για εξέταση από τον γιατρό, και δε μπορούσα να μην σας μεταφέρω ένα ανθολόγιο ερωτήσεων που κατέγραψα στο pure evil μπλοκάκι που έχω πάντα μαζί μου για τα ποστάκια μου. Έπρεπε να απαντήσουμε με ένα ναι ή ένα όχι στα εξής ερωτήματα μεταξύ άλλων:

-Μερικές φορές με κυριεύουν κακά πνεύματα.(και μου φυτρώνουν κέρατα και σουβλερή κόκκινη ουρά)

-Μερικές φορές η ψυχή μου εγκαταλείπει το σώμα μου.(και που πάει καλέ;)

-Βλέπω γύρω μου ζώα, πράγματα κι ανθρώπους που άλλοι δε βλέπουν.(Η γάτα μου πάντως βλέπει, να ανησυχήσω γιατρέ μου;)

-Μου άρεζε να παίζω το «μαντηλάκι».(Η τυφλόμυγα είναι, ρώτησα)

-Κάποιος μου την έχει στημένη.

-Νομίζω ότι κάποιος συνωμοτεί εις βάρος μου.

-Πιστεύω πως με παρακολουθούν.

-Κάποιος προσπαθεί να με δηλητηριάσει.(και το κοριτσάκι στην «Έκτη αίσθηση» το έλεγε αλλά ποιος να το πιστέψει…)

-Μερικές φορές αισθάνομαι ευαισθησία στην κορυφή του κεφαλιού μου.

-Κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό μου.

-Νιώθω πως άτομα του ίδιου φύλου με ελκύουν ΠΑΡΑ πολύ.(Άμα σας ελκύουν λίγο δεν πειράζει βρε αδερφέ…)

-Συνήθως ακούω φωνές χωρίς να ξέρω από πού έρχονται.(Η Αλέξια έκανε ολόκληρο χιτ με αυτή τη φράση και κανείς δεν την έβγαλε τρελή…)

-Κάποιος προσπαθεί να με ληστέψει.

-Όλα έχουν την ίδια γεύση.(αλλάξτε μάγειρα)

-Μου άρεζε «Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων».(Έβαλα ναι και το κρίμα στο λαιμό τους)

-Μερικές φορές η φωνή μου με εγκαταλείπει ή αλλάζει, παρόλο που δεν είμαι κρυωμένος.(Επίσης οι φίλοι με φωνάζουν Ντέιμιαν και στο κεφάλι μου έχω τατού 666)

-Μερικές φορές μου έρχονται παράξενες μυρωδιές.(ανάλογα ποιος κάθεται δίπλα μου, και γι’ αυτό εγώ φταίω δηλαδή;;;)

-Όταν είμαι μόνος ακούω παράξενα πράγματα.(Άμα τα ακούς με παρέα, κανένα πρόβλημα)

-Μου αρέσει να πηγαίνω σε χορούς.(μόνο άμα χορεύουν Γιάνκα)

-Δεν έχω δυσκολία στην κατάποση.

-Μου αρέσει να μιλώ για σεξ.(να μιλάς δεν πειράζει, να το κάνεις είναι κουσούρι)

-Συχνά κοκκινίζω στο λαιμό μου.(Όποιος βλάκας έγραψε αυτή την ερώτηση θέλω να μας εξηγήσει πως βλέπει το λαιμό του, και συχνά κιόλας)

-Μερικές φορές στις εκλογές ψηφίζω ανθρώπους για τους οποίους γνωρίζω πολύ λίγα πράγματα.(αυτό θα το εκλάβω ως ανέκδοτο)

-Μια φορά τη βδομάδα ή και συχνότερα είμαι πολύ ξεσηκωμένος.(no comments)

-Κάποιος ελέγχει το μυαλό μου.(ο Πλαγκτόν είναι από τον Μπομπ Σφουγγαράκη)

-Θα μου άρεζε να γίνω ραλίστας.(αεροπόρος θα γενώ…)

-Μου άρεζε να παίζω κουτσό.(δεν ξέρω αν έπρεπε να πω ναι στην τυφλόμυγα ή το κουτσό, ποιο θεωρείται πιο υγιές ψυχικά;)

-Τα σεξουαλικά πράγματα με αηδιάζουν.

-Δεν μου έρχεται να ουρήσω πιο συχνά απ’ ότι οι άλλοι.(μιας και όποτε βρισκόμαστε η πρώτη μας κουβέντα είναι πότε ούρησε ο καθένας για να μετρήσουμε τη συχνότητα)

-Είμαι ένας ιδιαίτερος απεσταλμένος του Θεού.(εγώ είμαι απεσταλμένος της άλλης πλευράς, οπότε είπα όχι)

-Φοβάμαι να βρεθώ σε ένα ντουλάπι.(άμα πεις ναι, είσαι κλειστοφοβικός, άμα πεις όχι, διαταραγμένος)

-Μου αρέσουν οι ανδρογυναίκες.(Άμα σ’ αρέσει καμιά μικρούλα χαριτωμένη όλα εντάξει)

-Δεν υποφέρω από πολύ ρέψιμο.

-Θα επιθυμούσα να κυνηγήσω λιοντάρια στην Αφρική.(και μαϊμούδες στο Ταμ Τουμ)

-Μου αρέσει να διορθώνω την κλειδωνιά μιας πόρτας.(αυτό είναι υπονοούμενο που δεν έπιασα;)

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι όπου να’ ναι θα μου στρίψει.(ναι, προς το τέλος αυτού του ερωτηματολογίου κι εγώ έτσι το κόβω)

Μετά από όλα αυτά αγαπητοί, πέρασα και ψυχίατρο, που με ρωτούσε κάθε λογής βλακεία, και στο τέλος μου ζήτησε να τον πείσω ότι δεν είμαι τρελή. Του απάντησα λοιπόν ότι η μόνη επιλογή που έχει είναι να μου δώσει το χαρτί καλή τη πίστη, και να ελπίζει ότι δε θα με δει στις ειδήσεις να στραγγαλίζω κανένα παιδάκι.

Και ναι, πέρασα!

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Bazaar για τη μικρή Bella


Αυτό το μήνα, τα μουκελόχερα έφτιαξαν αγαπημένα καλούδια για τη μικρή μας Μπέλλα. Πρόκειται για μια σκυλίτσα που η ιστορία της θα σας συγκινήσει βαθιά. Η ζωή και οι «άνθρωποι» δε στάθηκαν καθόλου να της χαμογελάσουν, οπότε είπα να τη βοηθήσω με λίγη αστερόσκονη και μπόλικα γελαστρόνια. Επιστράτευσα όλες μου τις δυνάμεις, και ο Σείριος τα γκρίζα του πατουσάκια, και φτιάξαμε κοσμηματάκια με πολλή αγάπη και θετική ενέργεια. Αν κάτι σας αρέσει (και θέλετε να έχετε κάτι από τα χεράκια μου αύριο-μεθαύριο που θα γίνω διάσημη και θα σας σνομπάρω) μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ. Είναι ένα μοναδικό κομμάτι από κάθε σχέδιο, οπότε αν σας άρεσε κάτι βουτήξτε το, δεν έχει άλλο! Τα σκουλαρίκια κοστίζουν 10 ευρώ,ενώ τα παντατίφ για το λαιμό 14 ευρώ.Έχουν όλα την ασορτί κορδελίτσα και το κουμπωματάκι τους.Και κάντε μου μια μικρή χάρη:Όταν το πάρετε στα χέρια σας, ή κάθε φορά που περνάτε στο λαιμό σας την κορδελίτσα του, κάντε μια ευχή, να μην χρειαστεί ποτέ να δούμε πλασματάκι σε αυτή την κατάσταση, και να μάθουμε επιτέλους οι άνθρωποι να αγαπάμε περισσότερο…Και είμαι σίγουρη ότι η μικρή μας Μπέλλα θα σας στείλει τις καλύτερες ευχές για ένα καλό καλοκαίρι!

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Ραπόρτο

Τις μέρες που μας πέρασαν είχα πολύ τρέξιμο. Ετοιμαζόμαστε για τη βάπτιση του Φουντουκιού (τα εύσημα για το παρατσούκλι στην αδερφή της, την Ελευθερία), και επί τη ευκαιρία είχα την ευτυχία να συναπαντηθώ με το εθιμοτυπικό της Εκκλησίας. Οι γονείς της μικρής επιθυμούν να γίνει η βάπτιση σε μια ιδιαίτερα γραφική εκκλησία, χτισμένη μέσα σε σπηλιά. Ο ιερέας όμως που θα τελέσει το μυστήριο, μας βγήκε κομμάτι δύστροπος. Εκτός του ότι δεν θέλει στολισμούς και τα τοιαύτα «καραγκιοζιλίκια» όπως μας εξήγησε, θέλει η λαμπάδα της μικρής να είναι αυστηρά λευκή, χωρίς παιχνίδι πάνω, χωρίς κορδέλες, και να είναι λεία. Όχι σαγρέ, όχι ανάγλυφη…ψάξαμε και βρήκαμε. Σειρά είχαν τα βαπτιστικά, στα οποία ρίξαμε μια ματιά, αλλά ο γλυκύτατος και πολύ βολικός ιερέας μας απαγόρεψε να φέρουμε το κουτάκι με το σαπουνάκι, το λαδάκι κτλ. που έχουν τα βαπτιστικά. Σαπούνι λέει δικό τους θα έχουν, και ελαιόλαδο πάλι δικό τους(λες κι εμείς θα φέρναμε καλαμποκέλαιο για να το τηγανίσουμε το παιδί).Το αποκορύφωμα ήταν στο φορεματάκι της μικρής, που επιμένει να είναι κατάλευκο, χωρίς κανένα σχέδιο. Αφού ξεποδαριαστήκαμε να ψάχνουμε τα βαπτιστικά, του τηλεφωνήσαμε και του προτείναμε να του δώσουμε τα χρήματα να βρει αυτός βαπτιστικό κατάλευκο, και έκανε την τεράστια υποχώρηση να επιτρέψει κανένα σχεδιάκι σε κουφετί ροζ,ή σομόν. Πάλι καλά που μας άφησε να διαλέξουμε μωρό δηλαδή.Σήμερα θα πάμε για τα προσκλητήρια. Γκρρρ…

Μια και έχουμε έκθεση βιβλίου στην ωραία μας παραλία, το είδα σαν ευκαιρία να εξηγήσω σε μερικούς βιβλιοπώλες περί bookcrossing,και να τους ενημερώσω αν θέλουν να συμμετάσχουν με τον τρόπο τους στο επόμενο συνέδριο, που θα γίνει στη Λάρισσα. Πρότεινα να μας δώσουν διαφημιστικό υλικό από εκδόσεις, σελιδοδείκτες και γενικά πράγματα που τα παίρνουν δωρεάν από εκδοτικούς οίκους, ακόμα και με το λογότυπό τους πάνω, δωρεάν διαφήμιση δηλαδή. Περιττό να σας πω ότι οι μισοί με κοίταζαν λες και επρόκειτο από στιγμή σε στιγμή να ξεπηδήσουν πράσινες κεραίες από την κορυφή του κεφαλιού μου, και οι άλλοι μισοί λες και μιλούσα κινέζικα με σκωτσέζικη προφορά. Αναμενόμενο, αφού αντί να εξυπηρετούν χαρωποί τον κόσμο, οι περισσότεροι έχουν ένα ύφος «πω ρε φίλε τι σου ήρθε να πάρεις βιβλίο μες στη ζέστη, άντε τελείωνε να πάμε σπίτια μας».

Μετά την έκθεση, κάναμε βόλτα με τη μητέρα στην παραλία με ένα χωνάκι παγωτό ανά χείρας έκαστη. Όντας και οι δύο στούμποι, ανακαλύψαμε ότι η νέα γενιά το θεωρεί υποτιμητικό να έχεις πόδι κάτω του 1,5 μέτρου(εγώ ενάμιση μέτρο είμαι όλο κι όλο) και να φοράς στρωτό παπούτσι. Εγώ μάλιστα το διαπίστωσα με όχι και τόσο ευχάριστο τρόπο, καθώς μια μοντέλα εξόκειλε καθώς προσπαθούσε να ισορροπήσει στα εξάπατα παπούτσια της, και παραλίγο να με παρασύρει το τσουνάμι των ποδιών της. Περπατώντας στην παραλία, σταματούσαμε κάθε δυο μέτρα, γιατί η μαμά συναντούσε κάποιον γνωστό ή γνωστή της, τους οποίους είχε απαίτηση να θυμάμαι κιόλας. Και δε σας μιλάω για ανθρώπους που έχω να δω δυο, άντε τρία χρόνια. Σας μιλάω για μια κυρία που «δε θυμάσαι που κάνατε μαζί κούνιες με την κόρη της»;Ή που «είναι αδερφή του μπατζανάκη του γιου του παιδιού που κάνατε ποδήλατο στην πλατεία».Η απάντηση σε όλα ήταν φυσικά ένα κατηγορηματικό όχι, αλλά η μαμά συνέχιζε ακάθεκτη, και λίγο έλειψε να συναντήσω και «την κυρία που σου έβαλε το μανταλάκι στο λώρο».

Γυρίζοντας σπίτι, γινόταν γλέντι στη γωνία, γιατί πάντρευαν το γιο τους στη Λιβαδειά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σε όλους τους γάμους κάτι με εκνευρίζει. Στον τελευταίο που πήγα, παραλίγο να απαντήσω στον επτακοσιοστό παππού που με ρώτησε πότε θα φάνε κουφέτα από μένα: «Από σας κόλλυβα;» Η μαμά μου βάζει τον αδερφό μου να με συγκρατεί, αλλά συνήθως του μουρμουρίζω διάφορα και καταλήγουμε να γελάμε πονηρά παρέα. Χτες άκουσα το πλέον αγαπημένο άσμα του γαμήλιου γλεντιού, με τον εκπληκτικό στίχο «στου πιδιού μ’ τη χαρα,σφάξαμ’ ίνα κόκουρα»(σας το παραθέτω με την ανάλογη προφορά).Έτσι όπως έχουν γίνει τα γλέντια, με τόσα κοκόρια που σφάζονται, σκέφτομαι στον δικό μου να βάλω μια προειδοποίηση ότι «κανένα ζώο δεν κακοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων»,όπως στις ταινίες.

Και για να μη λέτε ότι γκρινιάζω συνεχώς, σας δίνω και μια αποκλειστικότητα:Ο Σείριος μάλλον θα αποκτήσει αδερφούλα τον Αύγουστο! Πάρτε μεζέ…


Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Κακίες των ημερών

Τις τελευταίες εβδομάδες κάνω φοβάμαι ανεπανόρθωτη ζημιά στο κάρμα μου. Αν αληθεύουν τα όσα λένε περί μετενσάρκωσης, με κόβω να επιστρέφω στο μάταιο τούτο κόσμο στην καλύτερη περίπτωση σε μορφή σαρανταποδαρούσα. Άντε και κάμπιας. Σας παραθέτω λοιπόν τα αίτια της πτώσης, για να μην απορήσετε άμα δείτε κανένα ζούμπερο αύριο μεθαύριο να σας κοιτάζει σαν να σας ξέρει:
  • Κάνω μάθημα με γνωστό μου ξεφτέρι (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε) και τη συγκεκριμένη ώρα γράφει τεστ. Παρατηρώ λοιπόν ότι το αστροπελέκι δεν γράφει το τεστ -που με τόση μοχθηρία ετοίμασα- στο γραφειο, αλλά στο αέρα. Ρωτώ λοιπόν η διοπτροφόρα μέσα από τα τζάμια μου, γιατί δεν ακουμπά το χαρτί στο γραφείο και δυσκολεύεται να γράφει στον αέρα. Και τι απάντηση παίρνω;

«Έχω βάλει το σατέν το παντελόνι επειδή θα βγω μετά, και άμα σκύψω στο γραφείο θα ζαρώσει στην κοιλιά».

Το ειρωνικό βλέμμα το είδε και μέσα από τα γυαλιά…

  • Μπαίνω στο λεωφορείο με ένα φορεματάκι που πολύ με αρέσει. Αλλάζει χρώματα καθώς κατεβαίνει, και είναι πολύ λεπτό, με δαντελίτσα στο τελείωμα. Με το που μπαίνω στο όχημα, πιάνω με την άκρη του ματιού μου δύο κοπελούδες να με κοιτάνε και να χαζογελάνε μεταξύ τους. Η μία στρουμπουλούλα, με στυλ emo και η άλλη σε στρατιωτικό στυλάκι. Προς στιγμήν είπα να μην τις πω τίποτα. Αλλά άμα την έχεις την κακία μέσα σου…

«Τι γελάς κοπελιά;»

«Ε…δε γελάω με σας…» (καινούρια χάχανα)

Την κοίταξα και για λίγο τη λυπήθηκα. Είχε απλώσει μέικ απ σε όλο της το πρόσωπο, σε μια μάταιη προσπάθεια να κρύβει το ροδοκόκκινο από τα στρουμπουλά μάγουλά της. Αλλά κρύβεται αυτό όταν είσαι 15 και σφύζεις από ζωή; Κρύβεται η χαρά από τα μάτια με μπογιάτισμα με μαύρη σκιά;

«Τουλάχιστον εγώ δεν χρειάζομαι δέκα τόνους μέικ απ για να φαίνομαι λυπημένη. Είμαι χαρούμενη και χαίρομαι για αυτό, δεν προσπαθώ να το κρύψω πίσω από τη φράτζα μου».

  • Πάω στο μάθημα φωτογραφίας. Να μια κακία που την ευχαριστήθηκα. Στήνουν τον προτζέκτορα τρεις από τους άρρενες συναδέλφους. Για τα μάτια, ρωτάω μήπως θέλουν βοήθεια. Και πετάγεται ο ενοχλητικότατος Καρύδιας (για όσους δε γνωρίζουν, είναι ένας που σπάει και τρώει καρύδια κατά τη διάρκεια του μαθήματος) και μου λέει:

«Ναι, κάνε επιτέλους κάτι χρήσιμο με τον εαυτό σου.»

«Κάνω, τον κόσμο ομορφότερο.» μουρμούρισα δίπλα του και πέταξα και μια φαρμακερή ματιά, σαν κερασάκι στην τούρτα.

Κατά τα άλλα, η εβδομάδα κύλησε αρμονικά, με μια πτώση του Σείριου από το μπαλκόνι, ένα ράγισμα πίσω πατουσακίου, την Αμελί μας να πρωταγωνιστεί σε μια ταινία μικρού μήκους στην Αθήνα, το Μούκο να περιμένει να μετατεθεί την Παρασκευή, κι εμένα να περιμένω καρτερικά τις ημερομηνίες υποβολής αιτήσεων για τοποθέτηση, χωρίς να έχω κάνει ούτε ΕΝΑ μπάνιο. Πάντως μαύρισα μου είπαν…


Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Χρωματιστά

«Μαμά, νομίζω ότι η Νίνα μας κατουρήθηκε»

«Πως κατουρήθηκε βρε; Απαπα, μαρή, σπάσαν τα νερά και χαμπάρι δεν πήρες! Πάρε τον Κώστα να πάμε στην κλινική!»

«Μα είναι δυνατόν να καθυστερεί τόσο; Έχει κλείσει και τους εννιά μήνες και με το παραπάνω!»

«Ελάτε, ελάτε,βγήκε το κεφάλι!»

«Και το όνομα αυτής, Θεοδώρα…»

«Τι Θεοδώρα καλέ, Βιολέττα δεν ήταν να την βγάλουν;»

Ε τι να κάνουμε, ήρθε την τελευταία στιγμή και είπε η τρελή ότι άμα τη βγάλουν με το δικό της όνομα θα την καταραστεί.»

«Δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς από πού θα το άκουγε το όνομα και η Θοδώρα…»

«Μαμά, δε μπορώ ανέβω, πολύ ψηλό σκαλί…»

«Μπαμπά, μπορούμε αλλάξουμε χρώμα, ή πρέπει αφήσουμε μοβ πεθαμενατζίδικο;»

«Που είναι η μαμά θεία Μαρία;»

«Στο νοσοκομείο, δεν είπαμε ότι θα μας κάνει το αδερφάκι;»

«Πότε;»

«Ε να όπου να’ ναι.»

«Θα βάλω εγώ ό,τι θέλω. Το μπλε το πουκάμισο με τους γλάρους, και τη μελιτζανί φούστα του νουνού.»

«Καλέ θεία, πως το έφερες έτσι το παιδί, σαν χαζο, θα μας κοροϊδεύουν.»

«Τι να κάνω, δεν ήθελε τα ρούχα που της ετοίμασα, ήθελε να διαλέξει αυτή για να τη γνωρίσει το αδερφάκι.»

«Μαμά, με γνώρισε, μου σφίγγει το δάχτυλο!»

«Μα Χρήστο, αφού σου λέω, δεν είναι αληθινό το ψαράκι στη σταχτοθήκη που έφερε ο μπαμπάς σου από το ταξίδι.»

«Κι εσύ που το ξέρεις;»

«Αφού είναι μέσα στο γυαλί.»

«Λες να το σπάσουμε να δούμε;»

«Τι λες βρε χαζέ, κι άμα είναι ζωντανό και μας φάει;»

«Κοριτσάκι, θες να τα φτιάξουμε;»

«Όχι, εγώ είμαι παντρεμένη»

«Είσαι πολύ μικρή για να είσαι παντρεμένη.»

«Μωρέ τι μας λες, είμαι και παραείμαι, ο άντρας μου είναι στη Σκιάθο, έχω και δαχτυλίδι!»

«Γεια, είμαι η Σοφία. Θες να κάτσουμε μαζί;»

«Ναι, θα πω στο Χρήστο να κάτσει με τον Χάρη. Καινούρια είσαι ε;»

«Αυτός είναι σου λέω, άντε πήγαινε μίλα του.»

«Ρε συ τι να του μιλήσω, είσαι σίγουρη; Εγώ είμαι φύτουλας, ένα Σάββατο βγαίνω, πότε με είδε και του άρεσα;»

«Ε τώρα πάλι τα ίδια θα λέμε; Έμαθε ότι είσαι κολλητή μου και μου είπε να στο πω. Άντε, πήγαινε.»

«Ουφ, καλά. Αλλά να ξέρεις, εμένα δε μου αρέσει, για σένα το κάνω.»

«Θα περάσουμε να σε πάρουμε από το πάρτυ για να έρθεις μαζί μας σε μια ταβέρνα.»

«Με ποιους;»

«Με το λογιστή μας, έχει έναν γιο λίγο πιο μικρό από σένα, να του κάνεις παρέα.»

«Έλα ρε μπαμπά, πρέπει να φύγω από το πάρτυ τώρα για αυτό;»

«Ε, πρέπει να το πω, είναι λίγο δύσκολο, αλλά κι εσύ ξέρεις τι θέλω να πω και δε βοηθάς καθόλου, κάθεσαι εκεί μόνο και με κοιτάς και με αγχώνεις.»

«Ε δεν είναι δικιά μου δουλειά να το πω, και εξάλλου δεν είμαι και σίγουρη τι θες να πεις.»

«Εντάξει, δεν είναι τίποτα, θα το πω κι ό,τι γίνει. Θες…ξέρεις, να τα φτιάξουμε;»

«Σ’ αγαπώ…»

«Πέρασες, πέρασες!»

«Που;»

«Αγγλική Φιλολογία!»

«Δε θα πάω…»

«Γιατί καλέ, μη λες χαζά!»

«Είναι χαζή σχολή και την ήθελε ο μπαμπάς!»

«Συγχαρητήρια, και τι καλός βαθμός!»

«Ε ναι, θα μπορούσα και καλύτερα, αλλά ο βαθμός πτυχίου καθορίζεται από πολλά μαθήματα.»

«Άντε, καλή σταδιοδρομία.»

«Χαμογελάστε παρακαλώ να βγείτε μία να έχετε να θυμάστε την ορκωμοσία!»

«Ας πάω και σε αυτή τη συνάντηση να δούμε τι παίζει. Θα κοιτάξω από τη τζαμαρία κι αν είναι τίποτα φρικιά με γυαλούμπες, θα φύγω. Α, κανείς δεν ήρθε. Ας πιω ένα τσάι μια και ήρθα. Ωχ,είναι ένας τύπος με πολλά βιβλία. Λες να είναι αυτός; Τώρα με είδε κιόλας, δε γίνεται να φύγω. Ε, ας κάτσω, καλό παιδί φαίνεται»

«Καλέ αυτός έχει πλάκα! Καλά ο άνθρωπος θα ΄χει χάσει πάσα ιδέα, μονότερμα τον έχω πάρει δυο ώρες. Πάει, άλλος ένας που δε θα θέλει να με ξαναδεί μπροστά του μετά το σημερινό καφέ…»

«Πρέπει να τη γνωρίσεις σου λέω, θα δεις πόσα κοινά έχετε. Δεν υπάρχει περίπτωση, θα τη συμπαθήσεις αμέσως.»

«Ρε Δημήτρη, πως είσαι σίγουρος, τόσο πολύ πια μοιάζουμε;»

«Δεν μοιάζετε, ταιριάζετε.Θα δεις.»

«Οχού, από πού ξεφύτρωσαν αυτοί τώρα; Ιιιιιιιιιιιιιιι,να δεις που αυτοί είναι. Αμάν, γιατί με κοιτάει έτσι αυτή; Να δεις που δε με συμπάθησε καθόλου. Από πάνω μέχρι κάτω με σκάναρε. Και πρέπει να έχω γίνει και κόκκινη σαν αστακός, πάλι ρεζίλι έγινα. Και δε μπορώ και να την κοιτάξω και καθόλου, αλλά ξέρω ότι με κοιτάει όλη την ώρα. Τι είναι αυτό το πράγμα ρε παιδί μου ,ο άντρας της μια χαρά λέει αστεία, αυτή πάω στοίχημα ότι ξέρει και πότε πέρασα ανεμοβλογιά. Πως το κάνει;»

«Έλα, τι κάνεις την Τρίτη;»

«Τίποτα, έχω μάθημα μόνο, γιατί;»

«Θα έρθεις στην πρόβα;»

«Ποια πρόβα;»

«Του νυφικού…Η Πόπη πήγε στη Χίο και σε θέλω εκεί.»

«Κι εσείς παντρεύεστε;»

«Όχι καλό μου, εγώ περιμένω τη νύφη να ντυθεί.»

«Α, τι όμορφη που είναι…Δίδυμες είστε;»

«Μαμά…Πέρασα. Τον Αύγουστο φεύγω!»

«Πόπη, σφίξε εσύ το πάνω. Πιο σφιχτά. Τράβα παιδί μου, μη φοβάσαι. Καλά,καλά είναι εκεί. Έλα εσύ που δε με λυπάσαι να σφίξεις το κάτω.»

«Εδώ καλά είναι ή θα σε σκάσω και θα με βρίζει ο γαμπρός;»

«Άντε, μπες, δεν είναι τίποτα ο στρατός, θα συνηθίσεις, οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Να με πάρεις μόλις ευκαιρήσεις, ναι;»

Σήμερα γίνομαι 25.Μια ζωή πολύχρωμη, όπως και οι στιγμές της. Βάλατε κι εσείς τη δική σας πινελιά. Σας κερνάω δύο ευχές-προτροπές από τις αγαπημένες μου: «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.»(Παπακωνσταντίνου)

«Η ζωή είναι τόσο όμορφη, που ο θάνατος την ερωτεύτηκε, την ζηλεύει με έναν έρωτα κτητικό, και πασχίζει ν’ αρπάξει ότι προλάβει(Yann Martel,”Life of Pi”)