Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Up

Άμα σπάσει το γυαλί λένε,δεν ξανακολλάει.Το λένε για σχέσεις,για ανθρώπους,για καρδιές...Τι καλά που οι άνθρωποι και οι καρδιές δεν είναι όμως από γυαλί,αλλά από σάρκα. Μαλακή,εύκαμπτη,ζεστή σάρκα,που δε σπάει.Το γυαλί χαράσσεται,δύσκολα,αλλά οι χαρακιές μένουν πάνω του για πάντα.Η σάρκα ματώνει,μελανιάζει,κάνει σημάδια,αλλά το ζεστό αίμα που την τροφοδοτεί την κάνει πάλι καλά.Η καρδιά πονάει (όχι μόνο όταν ψηλώνει),βουλιάζει,φουσκώνει από άγχος,αλλά όσο ζούμε,χτυπάει.Άλλοτε ρυθμικά και καθημερινά,άλλοτε τόσο αργά που την ακούς με το ζόρι και νομίζεις ότι θα σταματήσει,κι άλλοτε σαν τύμπανο σε παρέλαση,και κάνει τα μάγουλά σου να κοκκινίζουν και τις άκρες των δαχτύλων σου να μυρμηγκιάζουν.Κανείς δε μπορεί να την κάνει να σταματήσει να χτυπάει,πριν έρθει η ώρα της,κι αυτό είναι και καλό και κακό.Κακό γιατί σε κάποιες στιγμές απελπισίας εύχεσαι-βλακωδώς- να σταματήσει,και να εξαφανιστούν όλα,όμορφα και άσχημα,έγνοιες και χαρές,λάθη και σωστά.Καλό γιατί αυτή πάντα κάνει του κεφαλιού της και δε χρειάζεται σπρώξιμο στην ανηφόρα:ξέρει ότι είναι ζόρι να σκαρφαλώσει από εκεί που έπεσε αλλά όταν ανέβει θα έχει την πιο όμορφη θέα.Παίρνουμε λοιπόν μια βαθιά ανάσα,τόσο βαθιά που να ζαλιστουμε,και αρχιζουμε το σκαρφάλωμα κοιτωντας προς τα πανω. ;-)