Σήμερα είδαμε το Ils,επιλογή του αξιοσέβαστου Μούκου (εγώ ήθελα να δούμε Lion King αλλά δεν ήθελε). Τι να πει κανείς για αυτή την ταινία…Θα περιοριστώ μοναχά σε κάποια διδάγματα που αποκόμισα από αυτό το απαύγασμα της έβδομης τέχνης:
1)Οι κακοί σου πετάνε λάσπες στα τζάμια του αυτοκινήτου, πριν σε στραγγαλίσουν, και αφού η αστυνομία, στην οποία τηλεφωνείς από το περασμένης δεκαετίας κινητό σου, σε έχει στην αναμονή με το ανάλογο τραγουδάκι. Μη με ρωτάς γιατί, μάλλον για να συφιλιαστείς που σήμερα καθάρισες το παμπρίζ.
2)Οι κακοί κάνουν έναν ήχο τρίκι τρίκι τρίκι και μετά κάνουν σαν να μικροφωνίζουν. Εσένα πάει το μυαλό σου σε εξωγήινους, σε όντα παράξενα, σε φαντάσματα, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά κακοί που γουστάρουν να κάνουν ηλίθιους ήχους.
3)Οι κακοί μπαίνουν στο σπίτι σου, καίνε τις ασφάλειές σου, ανοίγουν τις βρύσες σου, και ανάβουν την τηλεόραση σε κανάλι που παίζει άθλιες ρουμανικές σειρές. Μιλάμε δηλαδή για οικολογικό και αισθητικό έγκλημα.
4)Οι κακοί φοράνε σταράκια και μπλούζες με κουκούλα.
5)Οι κακοί σε παρασύρουν σε ένα δάσος από το οποίο μόνο η τυφλή από το Σκοτεινό Χωριό θα μπορούσε να βγει (μην αρχίσω τώρα…),και στη συνέχεια μέσα σε ένα βόθρο. Μην ανησυχείς όμως, είναι μια χαρά φωτιζόμενος, ευάερος, ευήλιος. Τόσο κελεπούρι που έχει γίνει παιδική χαρά, τρόπος του λέγειν.
6)Οι κακοί είναι παιδάκια. Όχι φαντάσματα παιδάκια, κανονικά παιδάκια. Που μόλις σε σκοτώσουν, παίρνουν συνάμενα κουνάμενα το σχολικό και πάνε στο σχολείο (όχι, κανείς δεν παίρνει χαμπάρι ότι κυνηγούσαν στους βόθρους ανθρώπους όλο το βράδυ).
Αυτά τα ολίγα. Όπως καταλαβαίνετε, έχω μείνει άναυδη.