Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Βόλτα στη βροχή


Σήμερα έβρεξε. Σπάνια βρέχει εδώ στο Άφρικα, γι’ αυτό κάθε φορά εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία και βολτάρω ανάμεσα στις ψιχάλες. Το απογευματάκι έβαλα τα δερμάτινα σταράκια μου με τις καρδούλες, άφησα τα μαλλιά μου κάτω γιατί κανείς δε θα τα έβλεπε φριζαρισμένα, έβαλα το μικρό λοφίο στην κουκούλα μου (από τη μέρα που άφησα την κίτρινη ομπρέλα μου με την πάπια αρνούμαι πεισματικά να χρησιμοποιήσω τη σοβαρή μαύρη που μου πήρε η μαμά μου),μερικά αγαπημένα κομμάτια στο ipod και βγήκα. Όλα είναι πιο ωραία όταν βρέχει. Ειδικά όταν έχει αυτό το ψιλόβροχο, που τυλίγει τα πάντα σε μια λεπτή, ασημένια ομίχλη. Τα χρώματα φαίνονται πιο έντονα, σαν να χρωματίστηκαν με παιδικές κηρομπογιές, και τα φώτα χτυπούν θαμπωμένα στη θάλασσα. Κι αυτή η μυρωδιά… Το βρεγμένο χώμα αναδίδει ένα υπέροχο άρωμα, που σε κάνει να μη θες να γυρίσεις σπίτι. Κανείς δεν στέκεται να σε κοιτάξει, οι περισσότεροι σφίγγουν το παλτό με το ένα χέρι και τη λαβή της ομπρέλας με το άλλο. Εκτός από μερικά ζευγάρια, που προτιμούν να σφίγγουν ένα χέρι μέσα στο δικό τους. Μπορεί να γίνεσαι μούσκεμα, αλλά δε συγκρίνεται με μια μεταλλική χειρολαβή. Επίσης μπορείς να σιγομουρμουρίζεις όποιο σκοπό θέλεις, χωρίς να νοιάζεσαι αν σε ακούν. Κάθισα στο τραπεζάκι ενός κλειστού ζαχαροπλαστείου και χάζευα για ώρα τα απέναντι φώτα παρέα με έναν ξεστρατισμένο γάτο που καθόταν στη δίπλα καρέκλα για να γλιτώσει τη βροχή. Όταν σταμάτησε, πήραμε ο καθένας το δρόμο του, πατώντας προσεκτικά στις λιμνούλες που είχαν σχηματιστεί, για να μη σκορπίσουμε τα αστέρια που καθρεφτίζονταν μέσα τους.
Υ.Γ. Αυτή η καταραμένη ρομαντική διάθεση έχει αρχίσει και μου κάνει ζημιά. :@Ρ

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Απολογισμός


Η χρονιά που μας πέρασε ήταν μία από τις καλύτερες και τις χειρότερες της ζωής μου. Μπορώ να πω ότι δε στενοχωρήθηκα καθόλου που πήγε στον αγύριστο. Στενοχωρήθηκα που δεν άφησε πίσω της ούτε ένα τόσο δα κομματάκι από τη μαγεία της. Πριν αλλάξει η χρονιά, σκούπισα και την τελευταία τζούρα αστερόσκονης και τη σκόρπισα ελπίζοντας να βρει κάποιον πιο τυχερό για να στολίσει τη ζωή του. Η δική μου δεν τη χρειάζεται πλέον, την έκανε τη δουλειά της.

Εύχομαι η χρονιά που έρχεται, να κάνει περισσότερους ανθρώπους να πουν «σ’ αγαπώ» και να το εννοούν. Αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να το λες. Εύχομαι οι άνθρωποι να σταματήσουν να φοβούνται μήπως η καρδιά τους χτυπήσει πιο δυνατά και τους ακούσουν. Γι’ αυτό είναι η καρδιά, για να χτυπάει. Όσο πιο δυνατά, τόσο πιο καλά την ακούν οι αγαπημένοι και χαίρονται. Κι αξίζει να ακούει κανείς τον κάθε της χτύπο, να αντηχεί μέσα στο μυαλό του, που μερικές φορές θέλει να αποφασίζει τα δικά του. Παρόλο που οι άνθρωποι μερικές φορές με απογοητεύουν, νομίζω ότι είμαι εθισμένη σε αυτό τον ρυθμικό χτύπο, και δε θα μπορέσω ποτέ να σταματήσω να τον αναζητώ και να τον ακούω. Όποιος δεν έχει χορέψει στο ρυθμό του, δεν μπορεί να καταλάβει ότι μόνο χαρά μπορεί να σου δώσει. Κι εγώ έμαθα να χορεύω μερικούς νέους ρυθμούς, που αντηχούν ακόμα κι αν δεν ακούγονται πια. Τους θυμάμαι απ’ έξω, και τους χορεύω έστω και μόνη μου. Βέβαια έχει περισσότερη πλάκα να χορεύεις με παρέα, άσε που αν χορεύεις μόνος σου μπορεί να σε περάσουν για τρελό. Αλλά δεν πειράζει. Που ξέρεις που μπορεί να σε οδηγήσουν αυτά τα ρυθμικά βηματάκια, και ποιος ξέρει στ’ αλήθεια πόσοι χοροί μας μένουν σ’ αυτή τη μαγική πίστα; :@)