Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Κακίες των ημερών

Τις τελευταίες εβδομάδες κάνω φοβάμαι ανεπανόρθωτη ζημιά στο κάρμα μου. Αν αληθεύουν τα όσα λένε περί μετενσάρκωσης, με κόβω να επιστρέφω στο μάταιο τούτο κόσμο στην καλύτερη περίπτωση σε μορφή σαρανταποδαρούσα. Άντε και κάμπιας. Σας παραθέτω λοιπόν τα αίτια της πτώσης, για να μην απορήσετε άμα δείτε κανένα ζούμπερο αύριο μεθαύριο να σας κοιτάζει σαν να σας ξέρει:
  • Κάνω μάθημα με γνωστό μου ξεφτέρι (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε) και τη συγκεκριμένη ώρα γράφει τεστ. Παρατηρώ λοιπόν ότι το αστροπελέκι δεν γράφει το τεστ -που με τόση μοχθηρία ετοίμασα- στο γραφειο, αλλά στο αέρα. Ρωτώ λοιπόν η διοπτροφόρα μέσα από τα τζάμια μου, γιατί δεν ακουμπά το χαρτί στο γραφείο και δυσκολεύεται να γράφει στον αέρα. Και τι απάντηση παίρνω;

«Έχω βάλει το σατέν το παντελόνι επειδή θα βγω μετά, και άμα σκύψω στο γραφείο θα ζαρώσει στην κοιλιά».

Το ειρωνικό βλέμμα το είδε και μέσα από τα γυαλιά…

  • Μπαίνω στο λεωφορείο με ένα φορεματάκι που πολύ με αρέσει. Αλλάζει χρώματα καθώς κατεβαίνει, και είναι πολύ λεπτό, με δαντελίτσα στο τελείωμα. Με το που μπαίνω στο όχημα, πιάνω με την άκρη του ματιού μου δύο κοπελούδες να με κοιτάνε και να χαζογελάνε μεταξύ τους. Η μία στρουμπουλούλα, με στυλ emo και η άλλη σε στρατιωτικό στυλάκι. Προς στιγμήν είπα να μην τις πω τίποτα. Αλλά άμα την έχεις την κακία μέσα σου…

«Τι γελάς κοπελιά;»

«Ε…δε γελάω με σας…» (καινούρια χάχανα)

Την κοίταξα και για λίγο τη λυπήθηκα. Είχε απλώσει μέικ απ σε όλο της το πρόσωπο, σε μια μάταιη προσπάθεια να κρύβει το ροδοκόκκινο από τα στρουμπουλά μάγουλά της. Αλλά κρύβεται αυτό όταν είσαι 15 και σφύζεις από ζωή; Κρύβεται η χαρά από τα μάτια με μπογιάτισμα με μαύρη σκιά;

«Τουλάχιστον εγώ δεν χρειάζομαι δέκα τόνους μέικ απ για να φαίνομαι λυπημένη. Είμαι χαρούμενη και χαίρομαι για αυτό, δεν προσπαθώ να το κρύψω πίσω από τη φράτζα μου».

  • Πάω στο μάθημα φωτογραφίας. Να μια κακία που την ευχαριστήθηκα. Στήνουν τον προτζέκτορα τρεις από τους άρρενες συναδέλφους. Για τα μάτια, ρωτάω μήπως θέλουν βοήθεια. Και πετάγεται ο ενοχλητικότατος Καρύδιας (για όσους δε γνωρίζουν, είναι ένας που σπάει και τρώει καρύδια κατά τη διάρκεια του μαθήματος) και μου λέει:

«Ναι, κάνε επιτέλους κάτι χρήσιμο με τον εαυτό σου.»

«Κάνω, τον κόσμο ομορφότερο.» μουρμούρισα δίπλα του και πέταξα και μια φαρμακερή ματιά, σαν κερασάκι στην τούρτα.

Κατά τα άλλα, η εβδομάδα κύλησε αρμονικά, με μια πτώση του Σείριου από το μπαλκόνι, ένα ράγισμα πίσω πατουσακίου, την Αμελί μας να πρωταγωνιστεί σε μια ταινία μικρού μήκους στην Αθήνα, το Μούκο να περιμένει να μετατεθεί την Παρασκευή, κι εμένα να περιμένω καρτερικά τις ημερομηνίες υποβολής αιτήσεων για τοποθέτηση, χωρίς να έχω κάνει ούτε ΕΝΑ μπάνιο. Πάντως μαύρισα μου είπαν…


Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Χρωματιστά

«Μαμά, νομίζω ότι η Νίνα μας κατουρήθηκε»

«Πως κατουρήθηκε βρε; Απαπα, μαρή, σπάσαν τα νερά και χαμπάρι δεν πήρες! Πάρε τον Κώστα να πάμε στην κλινική!»

«Μα είναι δυνατόν να καθυστερεί τόσο; Έχει κλείσει και τους εννιά μήνες και με το παραπάνω!»

«Ελάτε, ελάτε,βγήκε το κεφάλι!»

«Και το όνομα αυτής, Θεοδώρα…»

«Τι Θεοδώρα καλέ, Βιολέττα δεν ήταν να την βγάλουν;»

Ε τι να κάνουμε, ήρθε την τελευταία στιγμή και είπε η τρελή ότι άμα τη βγάλουν με το δικό της όνομα θα την καταραστεί.»

«Δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς από πού θα το άκουγε το όνομα και η Θοδώρα…»

«Μαμά, δε μπορώ ανέβω, πολύ ψηλό σκαλί…»

«Μπαμπά, μπορούμε αλλάξουμε χρώμα, ή πρέπει αφήσουμε μοβ πεθαμενατζίδικο;»

«Που είναι η μαμά θεία Μαρία;»

«Στο νοσοκομείο, δεν είπαμε ότι θα μας κάνει το αδερφάκι;»

«Πότε;»

«Ε να όπου να’ ναι.»

«Θα βάλω εγώ ό,τι θέλω. Το μπλε το πουκάμισο με τους γλάρους, και τη μελιτζανί φούστα του νουνού.»

«Καλέ θεία, πως το έφερες έτσι το παιδί, σαν χαζο, θα μας κοροϊδεύουν.»

«Τι να κάνω, δεν ήθελε τα ρούχα που της ετοίμασα, ήθελε να διαλέξει αυτή για να τη γνωρίσει το αδερφάκι.»

«Μαμά, με γνώρισε, μου σφίγγει το δάχτυλο!»

«Μα Χρήστο, αφού σου λέω, δεν είναι αληθινό το ψαράκι στη σταχτοθήκη που έφερε ο μπαμπάς σου από το ταξίδι.»

«Κι εσύ που το ξέρεις;»

«Αφού είναι μέσα στο γυαλί.»

«Λες να το σπάσουμε να δούμε;»

«Τι λες βρε χαζέ, κι άμα είναι ζωντανό και μας φάει;»

«Κοριτσάκι, θες να τα φτιάξουμε;»

«Όχι, εγώ είμαι παντρεμένη»

«Είσαι πολύ μικρή για να είσαι παντρεμένη.»

«Μωρέ τι μας λες, είμαι και παραείμαι, ο άντρας μου είναι στη Σκιάθο, έχω και δαχτυλίδι!»

«Γεια, είμαι η Σοφία. Θες να κάτσουμε μαζί;»

«Ναι, θα πω στο Χρήστο να κάτσει με τον Χάρη. Καινούρια είσαι ε;»

«Αυτός είναι σου λέω, άντε πήγαινε μίλα του.»

«Ρε συ τι να του μιλήσω, είσαι σίγουρη; Εγώ είμαι φύτουλας, ένα Σάββατο βγαίνω, πότε με είδε και του άρεσα;»

«Ε τώρα πάλι τα ίδια θα λέμε; Έμαθε ότι είσαι κολλητή μου και μου είπε να στο πω. Άντε, πήγαινε.»

«Ουφ, καλά. Αλλά να ξέρεις, εμένα δε μου αρέσει, για σένα το κάνω.»

«Θα περάσουμε να σε πάρουμε από το πάρτυ για να έρθεις μαζί μας σε μια ταβέρνα.»

«Με ποιους;»

«Με το λογιστή μας, έχει έναν γιο λίγο πιο μικρό από σένα, να του κάνεις παρέα.»

«Έλα ρε μπαμπά, πρέπει να φύγω από το πάρτυ τώρα για αυτό;»

«Ε, πρέπει να το πω, είναι λίγο δύσκολο, αλλά κι εσύ ξέρεις τι θέλω να πω και δε βοηθάς καθόλου, κάθεσαι εκεί μόνο και με κοιτάς και με αγχώνεις.»

«Ε δεν είναι δικιά μου δουλειά να το πω, και εξάλλου δεν είμαι και σίγουρη τι θες να πεις.»

«Εντάξει, δεν είναι τίποτα, θα το πω κι ό,τι γίνει. Θες…ξέρεις, να τα φτιάξουμε;»

«Σ’ αγαπώ…»

«Πέρασες, πέρασες!»

«Που;»

«Αγγλική Φιλολογία!»

«Δε θα πάω…»

«Γιατί καλέ, μη λες χαζά!»

«Είναι χαζή σχολή και την ήθελε ο μπαμπάς!»

«Συγχαρητήρια, και τι καλός βαθμός!»

«Ε ναι, θα μπορούσα και καλύτερα, αλλά ο βαθμός πτυχίου καθορίζεται από πολλά μαθήματα.»

«Άντε, καλή σταδιοδρομία.»

«Χαμογελάστε παρακαλώ να βγείτε μία να έχετε να θυμάστε την ορκωμοσία!»

«Ας πάω και σε αυτή τη συνάντηση να δούμε τι παίζει. Θα κοιτάξω από τη τζαμαρία κι αν είναι τίποτα φρικιά με γυαλούμπες, θα φύγω. Α, κανείς δεν ήρθε. Ας πιω ένα τσάι μια και ήρθα. Ωχ,είναι ένας τύπος με πολλά βιβλία. Λες να είναι αυτός; Τώρα με είδε κιόλας, δε γίνεται να φύγω. Ε, ας κάτσω, καλό παιδί φαίνεται»

«Καλέ αυτός έχει πλάκα! Καλά ο άνθρωπος θα ΄χει χάσει πάσα ιδέα, μονότερμα τον έχω πάρει δυο ώρες. Πάει, άλλος ένας που δε θα θέλει να με ξαναδεί μπροστά του μετά το σημερινό καφέ…»

«Πρέπει να τη γνωρίσεις σου λέω, θα δεις πόσα κοινά έχετε. Δεν υπάρχει περίπτωση, θα τη συμπαθήσεις αμέσως.»

«Ρε Δημήτρη, πως είσαι σίγουρος, τόσο πολύ πια μοιάζουμε;»

«Δεν μοιάζετε, ταιριάζετε.Θα δεις.»

«Οχού, από πού ξεφύτρωσαν αυτοί τώρα; Ιιιιιιιιιιιιιιι,να δεις που αυτοί είναι. Αμάν, γιατί με κοιτάει έτσι αυτή; Να δεις που δε με συμπάθησε καθόλου. Από πάνω μέχρι κάτω με σκάναρε. Και πρέπει να έχω γίνει και κόκκινη σαν αστακός, πάλι ρεζίλι έγινα. Και δε μπορώ και να την κοιτάξω και καθόλου, αλλά ξέρω ότι με κοιτάει όλη την ώρα. Τι είναι αυτό το πράγμα ρε παιδί μου ,ο άντρας της μια χαρά λέει αστεία, αυτή πάω στοίχημα ότι ξέρει και πότε πέρασα ανεμοβλογιά. Πως το κάνει;»

«Έλα, τι κάνεις την Τρίτη;»

«Τίποτα, έχω μάθημα μόνο, γιατί;»

«Θα έρθεις στην πρόβα;»

«Ποια πρόβα;»

«Του νυφικού…Η Πόπη πήγε στη Χίο και σε θέλω εκεί.»

«Κι εσείς παντρεύεστε;»

«Όχι καλό μου, εγώ περιμένω τη νύφη να ντυθεί.»

«Α, τι όμορφη που είναι…Δίδυμες είστε;»

«Μαμά…Πέρασα. Τον Αύγουστο φεύγω!»

«Πόπη, σφίξε εσύ το πάνω. Πιο σφιχτά. Τράβα παιδί μου, μη φοβάσαι. Καλά,καλά είναι εκεί. Έλα εσύ που δε με λυπάσαι να σφίξεις το κάτω.»

«Εδώ καλά είναι ή θα σε σκάσω και θα με βρίζει ο γαμπρός;»

«Άντε, μπες, δεν είναι τίποτα ο στρατός, θα συνηθίσεις, οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Να με πάρεις μόλις ευκαιρήσεις, ναι;»

Σήμερα γίνομαι 25.Μια ζωή πολύχρωμη, όπως και οι στιγμές της. Βάλατε κι εσείς τη δική σας πινελιά. Σας κερνάω δύο ευχές-προτροπές από τις αγαπημένες μου: «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.»(Παπακωνσταντίνου)

«Η ζωή είναι τόσο όμορφη, που ο θάνατος την ερωτεύτηκε, την ζηλεύει με έναν έρωτα κτητικό, και πασχίζει ν’ αρπάξει ότι προλάβει(Yann Martel,”Life of Pi”)

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Η ώρα της αλήθειας

Ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί η αλήθεια, να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση του ψεύδους του μούκου…Για να δούμε πόσοι πέσατε μέσα.
  • Λοιπόν, το ροζ είναι το πιο μισητό χρώμα στον κόσμο(μετά το κόκκινο).Συγνώμη προκαταβολικά ζητώ από όσους είναι το αγαπημένο σας, αλλά είναι χαζό, κοριτσίστικο και σαχλομπιρδιλιάρικο. Άλλο χρώμα για φόντο δε βόλευε, γι’ αυτό αναγκάστηκα να το χρησιμοποιήσω. Οι επιστήμονες εικάζονται ότι η απέχθεια αυτή απορρέει από την επιθυμία της μαμάς μου να αποκτήσει αγοράκι, με αποτέλεσμα όταν γεννήθηκα να μην έχει ούτε ένα ροζ φορμάκι να μου βάλει. Ήμουν και γλόμπος, και τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν… «Τι χαριτωμένο το αγοράκι σας!».
  • Η επιστημονική φαντασία καλή είναι, αλλά όχι για μένα. Μ’ αρέσουν τα θρίλερ, η λογοτεχνία τρόμου, κτλ. Δεν έχω δει κανένα Star Trek ή Star Wars ούτε ξέρω τη διαφορά μεταξύ τους. Φουτουριστικά ταξίδια στο διάστημα και εξωγήινοι με πράσινες κεραίες με στέλνουν μια ώρα αρχύτερα στην αγκαλιά του Μορφέα(κι έχω και αϋπνίες να φανταστείτε).
  • Και ω ναι, ο ορίζοντάς μου είναι χάλια. Πάει πακέτο με τον άθλιο προσανατολισμό μου. Δε μπορώ να κρεμάσω τίποτα σωστά, όλες μου οι βιβλιοθήκες είναι στραβές, και δε μπορώ να καταλάβω πως τα καταφέρνετε εσείς οι υπόλοιποι και τα κρεμάτε όλα ίσια. Να δείτε που μια μέρα θα αποφασιστεί ότι μόνο τα δικά μου είναι ίσια και θα θριαμβεύσω.
  • Τα γλυκά τα τιμάω που και που μόνο. Έφαγα την πρώτη σοκολάτα μου γύρω στα οκτώ μου, από ζήλια που έτρωγε ο αδερφός μου. Ήμουν το μόνο παιδάκι που κοιτούσαν σαν φρικιό στις επισκέψεις, επειδή μου προσέφεραν καραμέλες και εγώ έλεγα «όχι, ευχαριστώ».Τρώω μπακλαβά, σιροπιαστά γενικά, ενώ απεχθάνομαι γλυκά που δε μπορώ να μασήσω(κρέμες, ζελέ, σαντιγύ κτλ.)

Λοιπόν, πόσοι το βρήκατε; Σας είπα, είμαι πολύ καλή ψεύτρα.

Θα κλείσω με δύο απολαυστικούς διαλόγους που άκουσα σήμερα στη λαϊκή αγορά:

Ένας παππούς και μια γιαγιά συναντούν μια γειτόνισσά τους, αρκετά πιο νέα:

-«Τι κάνετε; Όλα καλά;»

-«Ναι κοπέλα μου, όλα καλά.»

-«Έμαθα και τα ευχάριστα…»

-«Α ναι, έμαθες για το εγγονάκι μας;»

-«Ναι, αν και στη βάφτιση δε με καλέσατε…»

-«Ε δεν καλέσαμε κανέναν από τη γειτονιά βλέπεις…(μαγκώνεται ο παππούς)…δεν είναι γάμος, στη βάφτιση τα παιδιά αποφασίζουν…(ενώ στο γάμο καλούν όποιον θέλουν οι γονείς;;;)»

-«Δεν πειράζει, δεν πιάνομαι εγώ από αυτά(αλλά την κατινιά σου την είπες).Άντε θα ακούσετε και το όνομα(θυμήθηκα έναν φίλο του αδερφού μου, που τον κακομοίρη επειδή η γιαγιά του ήθελε να ακούσει το όνομα τον έβγαλαν Μαργαρίτη)»

-«Ε, ναι, ώρα ήταν.»

-«Κοριτσάκι όμως ε; Δεν πειράζει μωρέ, θα έχετε περισσότερη τύχη την επόμενη φορά, τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά…Γερό παιδί να είναι…»

Γούρλωσα, και της έριξα ένα φονικό βλέμμα…

Πιο κάτω συναντάω σε έναν πάγκο με μαγιώ μια έγκυο σε προχωρημένη κατάσταση. Ήθελε να πάρει μπικίνι, αλλά γύρισε όλο στενοχώρια και μου είπε:

-«Ε, μόνο ολόσωμο γίνεται να πάρω, που να σκάσω μύτη με μπικίνι έτσι…»

-«Μα γιατί το λέτε αυτό, εγώ σας βρίσκω γλυκύτατη με την κοιλίτσα σας, ό,τι σας αρέσει να πάρετε.»

-«Έλα μωρέ, θα βγω στην παραλία και θα με βλέπουν όλοι και θα γελάνε…»

-«Μα τι λέτε, εδώ βλέπουν τον Καραμανλή να βγαίνει και να λέει ότι η οικονομία πάει καλά και δε γελάνε.»

-«Ναι, αλλά αυτός τουλάχιστον έχει αυτοπεποίθηση, ενώ εγώ…»

Πες το ψέματα…

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Αλήθεια ή ψέμματα;

Μετά από την πολύ ευγενική πρόσκληση δύο φίλων, του Μανολίτο και του ζεύγους Τρελοτουριστών, παίζω κι εγώ το παιχνιδάκι της αλήθειας. Προειδοποιώ ότι είμαι ψεύτρα με μεγάλη δεινότητα (Νομική ήταν η πρώτη επιλογή μου),οπότε προσέξτε πολύ!

Κανόνες παιχνιδιού:
Γράφεις 4 προτάσεις που αφορούν εσένα.
Ζητάς από τους αναγνώστες να ψηφίσουν ποια απ’ όλες είναι αληθινή.
Μόνο μία από αυτές ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Έχουμε και λέμε:

1)Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το ροζ. Το διάλεξα χωρίς δεύτερη σκέψη για το φόντο του μπλογκ μου, και τα μισά μου ρούχα είναι σε αυτό το χρώμα. Μ’ αρέσει επειδή είναι το χρώμα του παραμυθιού, της παιδικής αθωότητας και των...ζαχαρωτών!

2)Λατρεύω την επιστημονική φαντασία, και τις ταινίες του είδους. Η μισή μου βιβλιοθήκη είναι γεμάτη με τέτοια βιβλία, όσο για τις ταινίες...Δώστε μου star wars και πάρτε μου τη ψυχή!

3)Έχω τεράστιο πρόβλημα με τον ορίζοντα. Δε μπορώ να κρεμάσω ίσια ένα κάδρο, να βιδώσω σωστά μια βιβλιοθήκη στον τοίχο, ή να κρίνω αν κάτι γενικά είναι κεκλιμένο.

4)Τρελαίνομαι για γλυκά. Είναι η αχίλλειος πτέρνα μου, και ο λόγος που κάθε καλοκαίρι πρέπει να κάνω δίαιτα για να βάλω μαγιώ. Τα καταναλώνω μανιωδώς, είτε πρόκειται για μια απλή καραμέλα, είτε για μια ζουμερή σοκολατίνα(κολάστηκα πάλι).

Λοιπόν; Ποιο είναι αλήθεια; Για ρίξτε το προσωπείο της σατανικής ψεύτρας…χι χι χι…

Δε γνωρίζω ποιοι δεν έχουν παίξει,καθώς το παιχνιδάκι έχει εμφανιστεί στα περισσότερα μπλογκς,οπότε η πρόσκληση είναι ανοιχτή.