Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

Κατεβάζουμε ρολά


Το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι θα αφήσει για λίγο καιρό το κάστρο του, λόγω τεχνικών και κάποιων άλλων θεμάτων. Θα είμαι ξανά μαζί σας σύντομα. Μπορείτε να αφήνετε τα σχόλιά σας, να τα απαντήσω μαζεμένα όταν θα γυρίσω. Δυο- τρία πράγματα που θέλω να αναφέρω πριν κατεβάσω τα ρολά:Την επόμενη Κυριακή, στις 24 Φλεβάρη, στις 5:30 ακριβώς, το Bookcrossing θα ταξιδέψει όλους τους μικρούς μας φίλους στον κόσμο του παραμυθιού. Η εκδήλωση θα γίνει στο Starbucks,στην οδό Ιάσονος με Κουμουνδούρου. Αν έχει επιτυχία, λέμε να καθιερώσουμε ανάγνωση παραμυθιού κάθε δεύτερη Κυριακή. Την αυλαία μάλλον θα ανοίξει «Το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι».Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι.

Κάντε μου μια χάρη και βοηθήστε με να αποφασίσω τι θα ντυθώ, ψηφίζοντας στην ψηφοφορία πάνω δεξιά. Θα αποτρελαθώ και στολή δε με βλέπω να βρίσκω. Δε νομίζω να λείψω για πολύ, οπότε συγχωρείστε με που θα απαντήσω καθυστερημένα, ή θα χάσω μερικά ποστάκια σας…

Να ντύνεστε καλά, επειδή αυτές οι μέρες θα είναι πολύ πολύ κρύες.

Ελπίζω να σας άρεσαν οι περιγραφές των βιβλίων, τις έβαλα μαζεμένες για να έχετε να διαβάζετε όσο λείπω. Επίσης σας έβαλα δυο- τρία τραγουδάκια που μ’ αρέσουν, για να ακούτε όποτε μπαίνετε στο άδειο κάστρο και να μην κάνει ηχώ. Θα μου λείψετε, έστω και για λίγο.Μην ξεχνάτε να χαμογελάτε και να αγαπάτε πολύ.

Το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι σας χαιρετά! :@)

Υ.Γ.Αν θέλετε να δείτε κι άλλες υπέροχες εικόνες σαν την παραπάνω,μπορείτε να το κάνετε εδώ.Στη γελαστή φατσούλα καλέ! :@D

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Τα εφτά κακά της μοίρας μου

Μετά από τριπλή πρόσκληση της Παλιόγατας-Λουκρητίας, της Χελώνας και της Κουκουβάγιας (φανταστείτε πόσο κουτσομπόλες είναι, δεν κρατιούνται να βγάλουν τα άπλυτα ενός γλυκύτατου πλάσματος στη φόρα)…:@Ρ

Το λεπόν, πριν ξεκινήσω, έχω να πω ότι διενήργησα ενδελεχή έρευνα και έθεσα το ερώτημα σε οικογένεια, φίλους και μούκο. Ιδού τα αποτελέσματα:

1)Πολυλογού:Ναι, μιλάω ακατάπαυστα. Ναι, μιλάω πολύ. Ναι, και για άσχετα πράγματα. Ναι, και σε άσχετες στιγμές. Και μόνη μου. Και στον ύπνο μου. Μικρή μια γειτόνισσα είχε πιάσει τη μαμά μου και της είχε πει να με πάνε σε κανέναν ψυχίατρο επειδή «το παιδί μιλάει μόνο του στο δρόμο».Έλεγα τις λέξεις για ορθογραφία όπως πήγαινα στα αγγλικά, εντάξει;

Επίσης με ενημερώνουν από το κοντρόλ ότι όσο μιλάω ακατάπαυστα, αλλάζω συνεχώς θέματα. Δε φταίω εγώ που δε μπορείτε να ακολουθήσετε τον ειρμό του δαιδαλώδους μυαλού μιας ιδιοφυΐας ανίδεοι κοινοί θνητοί. :@Ρ

2)Ξεροκέφαλη. Άμα μου μπει κάτι στο μυαλό, δε μου το βγάζεις με τίποτα. Ευτυχώς δεν ισχύει σε σχέση με ιδεολογία, πολιτική, κοινωνικά θέματα, κτλ. Και ευτυχώς δεν φωνάζω απλά σαν υστερική για να περάσουν οι δικές μου απόψεις. Συνήθως έχω επιχειρήματα. Άμα δεν στέκουν ή μου βγάζουν το λάδι, καταφεύγω στην προαναφερθείσα μέθοδο. Αλλά άμα δε θέλω να κάνω κάτι, μπορείς να χτυπιέσαι ανάποδα; Μπορείς; Ε κάνε το, το πολύ πολύ να με βλέπεις να πεισμώνω ανάποδα. Πείσμα…

3)Εκδικητική:Εκεί έγκειται και η συμπάθειά μου στις γάτες. Δε λέω ότι άμα μου κάνεις κάτι θα στο χτυπάω μια ζωή βρε αδερφέ. Ούτε ότι θα σε κάνω να μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που μου το έκανες. Αυτό θα στο κάνω άμα δε σε χωνεύω και μου την έχεις δώσει πολύ. Μπορεί να κάνω μάλιστα και ολόκληρο σατανικό σχέδιο, αλλά μα το Λούσιφερ, στο τέλος θα καταλάβεις στο πετσί σου ότι δεν έπρεπε να το κάνεις. Αν σ’αγαπώ, απλά θα το έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου για να μη μου την ξαναφέρεις.

4)Έλλειψη προσανατολισμού:Κλασσικά παραδείγματα:Είμαι στην Ιάσονος και ψάχνω τη Δημητριάδος (δύο κεντρικοί, ο ένας πάνω από τον άλλο).Τελικά τη βρήκα, παριστάνοντας ότι είμαι από άλλη πόλη και ρωτώντας μια κυρία. Μπερδεύω την Αγριά με την Αγχίαλο. Την Αναπαύσεως με την Αναλήψεως (έχουν και οι δυο σχέση με το θάνατο, δε φταίω).Για μένα η φράση «ο δρόμος που ανεβαίνουν τα αυτοκίνητα» δε λέει τίποτα απολύτως. Δε βρίσκω που έχω παρκάρει το αμάξι μου, δεν έχω ιδέα πώς να πάω εκεί που θέλω να πάω, ένα χάλι μαύρο. Αν καταλήξω με Αλτσχάιμερ να περιφέρομαι στους δρόμους, σώστε με.

5)Σιχασιάρα:Ε ναι είμαι απίστευτα, πρέπει να το παραδεχτώ. Από μικρό δεν τρώω από κανενός το πιρούνι (ούτε μαμάς, μπαμπά, κτλ),δεν πίνω από άλλου το καλαμάκι, δε μπορώ ρε παιδί μου. Δεν αφήνω το μούκο να γλείψει το παγωτό μου-κι όποιος αντέχει να βλέπει μια γλωσσάρα να παίρνει μια γλυψιά από το χωνάκι του και συνεχίζει να τρώει είναι κουσουρεμένος, όχι εγώ.

6)Είμαι υποχόνδρια με την καθαριότητα. Όχι μόνο με την προσωπική μου υγιεινή και των άλλων, αλλά και με την καθαριότητα στο σπίτι. Δε μπορώ βρώμικα μπάνια, ακόμα κι αν έχουν απλά χνούδι, δε μπορώ κουζίνες στο μαύρο τους το χάλι. Δεν με εκνευρίζει η έλλειψη τάξης, με τρελαίνουν οι σάλτσες στον τοίχο και τα λάδια στην κουζίνα.

7)Κοκκινίζω. Κοκκινίζω πολύ. Ακόμα κι αν δεν το θέλω. Ακόμα κι όταν δεν πρέπει. Ακόμα κι όταν θέλω να κρυφτώ. Κι άμα προσπαθήσω να μην κοκκινίσω, κοκκινίζω διπλά! Δεν είναι θέμα ντροπής, δεν ξέρω γιατί το παθαίνω…Πάντως οι γύρω μου το καταχαίρονται!

Λοιπόν, όποιος θέλει μπορεί να προσθέσει στη λίστα, μέσω των σχολίων(βγάλτε τη χολή σας, άκαρδα πλάσματα).Για να βγάλουν τα άπλυτά τους στη φόρα οι Στοχαστής, Μαριλένα , Κερασοζουζούνα και Νατάσα!

Η κόρη του διευθυντή του τσίρκου


«Ο Πέτερ η Μικρή Αράχνη πάσχει από κάτι που θα τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή; Υφαίνει ακατάπαυστα ιστορίες, τις οποίες αφηγείται στις γυναίκες της ζωής του: στα παιδικά του χρόνια στη μαμά, στο τέλος της εφηβείας στη Μαρία -μια μεγαλύτερή του γυναίκα που, παρότι δε θέλει να δεσμευτεί, κάνει μαζί του ένα παιδί- και σε ώριμη ηλικία στην πολύ νεότερή του Μπεάτε. Ο Πέτερ δε θα εκδώσει ποτέ βιβλίο με το όνομά του, ωστόσο εκμεταλλεύεται επαγγελματικά την «αρρώστια» του: τριγυρίζει στα φιλολογικά στέκια, πλησιάζει συγγραφείς που δυσκολεύονται να γράψουν και τους πουλά ιδέες και θέματα. Η επιχείρηση ανθεί, σύντομα επεκτείνεται στο εξωτερικό, παντού εκδίδονται βιβλία βασισμένα στις ιστορίες του. Ο Πέτερ είναι μεθοδικός: κρατά αρχεία των ιδεών που πούλησε, μαγνητοφωνεί κρυφά τις συμφωνίες με τους συγγραφείς και κρατά φωτοαντίγραφα των επιταγών τους. Παρ' όλα αυτά κάποια στιγμή...»(από το οπισθόφυλλο)

[συγγραφέας:Γιοστέιν Γκάαρντερ,εκδόσεις Νέα Σύνορα Α. Α. Λιβάνη,σελίδες:324]


Μετά το «Θεραπευτή»,που έπρεπε να διαβαστεί σύντομα επειδή περίμεναν κι άλλοι στη σειρά, έκανα ένα μικρό διάλειμμα από τον Κινγκ, διαβάζοντας «Η κόρη του διευθυντή του τσίρκου».Η αλήθεια είναι ότι βρήκα το βιβλίο σε προσφορά στο Public,και μου φάνηκε ωραίος τίτλος. Το προόριζα για απελευθέρωση. Πηγαίνοντας στο σπίτι όμως, το ξεφύλλισα στο λεωφορείο και με μαγνήτισε. Πράγματι, προσπαθώ να μη διαβάζω πάνω από ένα βιβλία ταυτόχρονα, επειδή νιώθω ότι χάνω κάτι από τη μαγεία όλων .Έλα μου όμως που στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μπορούσα να επιβληθώ στον εαυτό μου…Αποφάσισα λοιπόν να βάλω το διευθυντή, την κόρη του, κι όλο το τσίρκο, στο ραφάκι μου δίπλα στην κουκέτα, για να διαβάζω μόνο λίγο το βράδυ. Ανακάλυψα μετά από μερικές μέρες πως ξενυχτούσα για να το διαβάσω, κι έτσι παραδόθηκα και άφησα τον Κινγκ στην άκρη.

Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η κεντρική ιδέα του βιβλίου. Νομίζω ότι ταυτίστηκα σε κάποιο σημείο με τον ήρωα του βιβλίου, καθώς κι εγώ μικρή έφτιαχνα πολλές ιστορίες με το μυαλό μου, τόσες που σε κάποια στιγμή είχα μπερδευτεί σχετικά με το τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό. Και μάλιστα ευτύχισα μαζί με τον Πέτερ, όταν ανακάλυψε ότι μπορεί να βγάζει και τα προς το ζην από αυτή του την ενασχόληση. Γκάαρντερ είχα να διαβάσω από τα μαθητικά μου χρόνια, με τον «Κόσμο της Σοφίας».Είχα ξεχάσει πόσο με ταξιδεύει η γραφή και η έκφρασή του. Μ’ αρέσει πολύ ο τρόπος που κάνει το μυαλό σου να πηδάει από βραχάκι σε βραχάκι, για να σηκώσεις ξαφνικά το βλέμμα, κι αντί για το νερό που κοιτούσες τόσο προσεκτικά μέχρι τώρα για να μη βραχείς, να αντικρίσεις κάτι εντελώς καινούριο:την άλλη όχθη του ποταμού που τόση ώρα δεν ήξερες καν ότι διασχίζεις.

Αν και στο τέλος είχα καταλάβει τι επρόκειτο να συμβεί, αυτό δε μου στέρησε τη χαρά και την ανυπομονησία να το διαβάσω μέσα σε ένα πούλμαν που σειόταν ολόκληρο από τον αέρα. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Θα σας αρέσει αν σας βάζει σε σκέψεις η ιδιοκτησία των ιδεών, τα βιβλία και ο τρόπος γραφής τους, και οι φανταστικές ιστορίες. Σκέφτομαι σύντομα να το κάνω bookring,οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε.

Ο Θεραπευτής


“Oι ήρωες είναι καθημερινοί άνθρωποι που περιπλανώνται ανάμεσα στους ονειρόκοσμους και την πραγματικότητα. Με βασικό τους όπλο το χιούμορ, συνειδητοποιούν τις ικανότητες που έχουν να ταξιδεύουν ανάμεσα στους κόσμους, θέλοντας να ξεφύγουν από την καθημερινότητα και την αφάνεια ψάχνωντας την Ουτοπία του Ονείρου. Ονειροβάτες που χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για να γιατρέψουν, καλώντας τον Θεραπευτή και ανώνυμοι πρωταγωνιστές της καθημερινότητας, σαν τον Ακυμάτιστο Τζο, που έχουν εγκλωβιστεί σαν φαντάσματα στην επαναληψιμότητα των λαθών τους, κάνοντας Ονειρόκυκλους. Κοιμηθείτε και όταν ξυπνήσετε θα δείτε ότι όλα άλλαξαν στην Λεωφόρο, γιατί ακόμα και Το Φεγγάρι δεν είναι πάντοτε το ίδιο.”(Από το οπισθόφυλλο)

[συγγραφέας:Ηλίας Φλωράκης,Εκδόσεις Άγκυρα,σελίδες:276]


Ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα,είναι «Ο θεραπευτής»,του Ηλία Φλωράκη. Έφτασε στα χέρια μου μέσω ενός bookring,και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι θα μπορούσα να συζητήσω απευθείας με τον συγγραφέα τις απόψεις μου τελικά με το βιβλίο. Τελικά δεν πρόλαβα να το κάνω όταν τον συνάντησα στο αθηναϊκό meetup,αλλά επιφυλάσσομαι.

Η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα κάπως στην αρχή του βιβλίου. Νόμιζα ότι πρόκειται για αυτοτελείς ιστορίες, αλλά παρακάτω ανακάλυψα ότι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους, σαν τους κρίκους μια αλυσίδας. Δε μπορώ να πω ότι η λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας είναι από τα αγαπημένα μου είδη, προτιμώ τη λογοτεχνία τρόμου. Αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο, συνόδευε τις μεταφυσικές του περιγραφές με μια υποβόσκουσα αίσθηση τρόμου, σαν να σε παραμονεύει ένα μυστήριο σε κάθε σελίδα που γυρίζεις. Σε κάποια σημεία τολμώ να πω ότι μου έφερε στο νου εικόνες του Λάβκραφτ.

Το βιβλίο είναι γραμμένο μετά «Το Μπαράκι του Τσάρλι» (το περιμένω κι αυτό),γι’ αυτό υπάρχουν και κάποιες αναφορές σε γεγονότα και πρόσωπα από το προηγούμενο βιβλίο φαντάζομαι. Σε καμία περίπτωση όμως δεν αποτελούν εμπόδιο οι αναφορές αυτές στο να κατανοήσει ο αναγνώστης καταστάσεις που περιγράφονται στο «Θεραπευτή».Λειτουργούν μάλλον ως καταλύτες, που σε οδηγούν στην επιθυμία να διαβάσεις και το μπαράκι. Θα ήθελα να με είχε γοητεύσει από την αρχή όσο με γοήτευσε μετά τη μέση. Ίσως αν είχα το χρόνο, να το διάβαζα ξανά, για να αποσαφηνίσω τα μπερδεμένα συναισθήματα που μου είχε αφήσει στις πρώτες του σελίδες. Μπορεί να το αναζητήσω στα ράφια κάποιου βιβλιοπωλείου για να του χαρίσω ακόμα μια ανάγνωση.

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Αμάν μ'αυτό το κόκκινο!

Περνώντας στο γυρισμό από το σημερινό μου μάθημα από κόκκινες βιτρίνες με κόκκινες καρδούλες και κόκκινα αρκουδάκια (δε χωνεύω καθόλου το κόκκινο),αναλογίστηκα το φόρο τιμής που έχω αποτίσει στον Άγιο. Η αλήθεια είναι ότι δε μας αρέσουν τα αρκουδάκια και οι χαζομαρούλες, οπότε σαμποτάρουμε τους ανθοπώλες και τους χαζαροπλάστες. Και τους λουτρινοπαραγωγούς (υπάρχει τέτοιο επάγγελμα;)Τέλος πάντων, γύρισα σπίτι και όσο έκανα την πάστα φλώρα, άρχισα να σκέφτομαι τα χρόνια της νιότης (τώρα γέρασα).

Αγόρι είχα πρώτη φορά στα νήπια. Και τι έρωτας, βρισκόμασταν στο καλαθάκι την ίδια στιγμή κατόπιν συνεννόησης, δήθεν για να ξύσουμε τις ξυλομπογιές, και ανταλλάσσαμε ζωγραφιές. Μετά κατέληξε κολλητός μου, αφού αποφασίσαμε ότι παράγινε το κακό με τις ζωγραφιές και μας τελείωναν και οι ξυλομπογιές με τόσο ξύσιμο. Στόμωνε και η ξύστρα.

Την ίδια χρονιά πήγαμε στη Σκιάθο για Πάσχα και εκεί παντρεύτηκα ένα από τα δεκαπεντάχρονα αδερφάκια της οικογένειας που μας φιλοξενούσε. Η μόνη απορία μου ήταν πότε θα μου έστελναν τα πεθερικά τη βέρα.

Στο Δημοτικό παιζόταν συχνά το έργο «κοριτσάκι, εκείνο το αγοράκι μου είπε να σου πω ότι σ’ αγαπάει»,αλλά εγώ, όπως και όλα τα υπόλοιπα κοριτσάκια, ήμουν ερωτευμένη με το γόη του σχολείου, που δεν τα «έφτιαχνε» με καμία. Καμιά δεκαριά χρόνια μετά, έμαθα ότι του άρεσα, αλλά δεν τολμούσε να μου το πει. Ένας συγχρονισμός δεν θα έβλαπτε αγαπητέ Γιωργάκη...

Στο Γυμνάσιο μάλλον αδιάφορη θα με έλεγα, ήμουν και φύτουλας και σε καμία περίπτωση δεν με θεωρούσες το κορίτσι που θα «τα ζητούσες». Αντιθέτως, η κολλητή μου εκείνο τον καιρό ήταν στο άλλο άκρο. Μετά από πολλά παρακάλια συμφώνησα να δώσω μια ευκαιρία στον καλύτερό της φίλο (ήμουν και ντίβα βλέπετε),υπό το άγρυπνο βλέμμα της κολλητής, που είχε καταχαρεί που θα έβλεπε τους δυο κολλητούς της μαζί. Τελικά ο Χρήστος μας έμεινε αμανάτι δύο χρονάκια περίπου. Γλυκύτατο παιδί, μαζί του γιόρτασα τον πρώτο μου Βαλεντίνο. Θυμάμαι δεν είχε προλάβει να μου πάρει δώρο, και είχε επιστρατεύσει όλη την παρέα να με καθυστερήσει μετά το σχόλασμα, για να προλάβει να το πάρει και να μας αφήσουν μόνους μετά. Θα σκεφτόταν μάλλον ο έρμος «ποιος ακούει τη γκρίνια της άμα της πω ότι δεν πρόλαβα...»Μ’ άρεσε που το ειδύλλιο απλά μας τελείωσε, χωρίς καυγάδες και μελοδράματα. Και είναι ακόμα γλυκύτατος, πετυχαίνει τη μαμά μου ή τη γιαγιά μου στο δρόμο και ακόμα ρωτάει για όλους στην οικογένεια. Τον μπαμπά όχι, τον είχε ένα φόβο από τότε.

Μετά, στο Λύκειο, μας έτυχε ο Μούκος. Εκεί να δείτε έλλειψη συγχρονισμού. Στην αρχή ήθελε αυτός και δεν ήθελα εγώ, μετά ήθελα εγώ (αλλά δεν το είχα καταλάβει μέχρι να το πάρουν πρέφα όλοι γύρω μου) και με παίδευε αυτός, μέχρι που τα βρήκαμε και ησυχάσαμε. Δεύτερη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Μας είχαν πάει με το σχολείο εκδρομή στην Αγριά, μια παραθαλάσσια τοποθεσία κοντά στην πόλη μου. Μετά από ατέλειωτες βόλτες-όταν έχει άγχος περπατάει πολύ ο μούκος μου, που να δείτε στα πρώτα μας ραντεβού που φορούσα και τακούνι λόγω διαφοράς ύψους-καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Εκεί πήρα το δωράκι μου, μια ασημένια καρδούλα που δεν την έχω βγάλει από τότε. Αλλά ο νεαρός πίστευε ότι μαζί με το δωράκι πρέπει να έχει και φιλάκι. Τι να κάνει το καημένο που δεν το είχε ξαναδοκιμάσει, και δε γίνεται να το προβάρεις κιόλας...Μας βγήκε λίγο αδέξιο, αλλά εγώ σαν ώριμη και μεγάλη (ναι από τότε τόσο μετριόφρων ήμουν),του έστειλα ένα μηνυματάκι μόλις γύρισα σπίτι, με μια εξυπνάδα που είχα διαβάσει κι εγώ δε θυμάμαι που: «Τα επιδέξια φιλιά μπορούν όλοι να τα δώσουν. Τα αδέξια είναι που τα θυμάσαι μια ζωή».

Από τότε δε θυμάμαι να έχω γιορτάσει πιο γλυκιά ημέρα Αγίου Βαλεντίνου. Μάλλον μετά τις πρώτες φορές καταλαβαίνεις ότι αφού έχεις δίπλα σου κάποιον που αγαπάς, δεν έχει σημασία που μια φορά το χρόνο οι βιτρίνες γίνονται κόκκινες. Ειδικά αν είναι γκρινιάρης σαν εσένα και δεν του αρέσει η γιορτή...

Χρόνια μας πολλά!



Υ.Γ.Γίνεται για μια φορά,για χάρη μου,να γιορτάσουμε γαλάζιο Άγιο Βαλεντίνο;Pleeeeeeeease...

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Γραφείο θέλω,τώρα το θέλω

Να και το δικό μου γραφείο. Έχει μεγάλη ιστορία (όσοι την έχετε ακούσει πάνω από δυο φορές μα συνεχίσετε την ανάγνωση!)

Το συγκεκριμένο γραφειάκι το λιγουρευόμουν κάθε φορά που πηγαίναμε μουκοεκδρομή στο ΙΚΕΑ. Καθόμουν στην καρέκλα και το χάζευα μέχρι να αρχίσει ο Μούκος να με τραβάει μαλακά προς την έξοδο, σαν κάτι ψυχωτικούς που τους απομακρύνουν από το αντικείμενο της εμμονής τους. Το κοιτούσα με ύφος λυπημένου σκύλου, παρόλα αυτά ήταν πολύ ακριβό για το βαλάντιό μου. Οι γονείς μου μου είχαν υποσχεθεί ότι θα ήταν το δώρο μου αν γινόμουν δεκτή στο μεταπτυχιακό. Έγινα δεκτή, αλλά δεν έγινε μεταπτυχιακό (γι ’αυτό θα γκρινιάξω σε άλλο ποστ, έχω μάθει απ’ έξω πια τα λόγια του θρήνου). Οπότε το γραφειάκι μου παρέμενε παρέα με τα σουηδικά κεφτεδάκια, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το λιλά δωμάτιό μου.

Ένα Σάββατο πρωί λοιπόν, μας βγήκε αναπλήρωση στο φροντιστήριο όπου εργαζόμουν. Λίγο πιο έξω από τη Θεσσαλονίκη, από την πλευρά των Σερρών. Τα κορίτσια που το έχουν, πολύ γλυκά και πρότυπα εκπαιδευτικού. Παρόλα αυτά, η μέρα μου μαύρη, καθώς έπρεπε να πάω Σάββατο για μάθημα, και μου είχε μπει η ιδέα ότι είχε γίνει μια παρεξήγηση με μια από τις καθηγήτριες. Και σαν να μην έφτανε ότι η συγκάτοικός μου θα έλειπε όλο το Σαββατοκύριακο, να σου κι ένα μήνυμα από το Μούκο ότι θα ερχόταν η μαμά του και δε θα βρισκόμασταν. Ωραία…μαύρα χάλια, και μόνη μου στο σπίτι.

Τελειώνοντας το μάθημα, είπα να κάνω ένα μικρό ταξιδάκι στο ΙΚΕΑ, να φτιάξει το κέφι μου. Είπα μάλιστα γελώντας στις συναδέλφισσες, ότι θα πάω για κυνήγι πασχαλινού αυγού, καθώς πλησίαζε το Πάσχα, μια και αυτές δεν οργάνωσαν για να παίξουμε. Γελώντας πήρα το αστικό, και άνοιξα το βιβλιαράκι μου μέχρι να φτάσω. Με το που μπήκα, ανακάλυψα ότι δεν ήταν καλή ιδέα να πάω, επειδή θα έβλεπα άλλη μια φορά το αγαπημένο μου γραφειάκι και θα μελαγχολούσα. Και ξαφνικά, μια ιδέα άστραψε στο μυαλό μου (έτσι δεν παθαίνουν όλοι οι τρελοί;).Και γιατί να μη μπορώ να το πάρω; Είχα κάτι οικονομίες στην άκρη, υπήρχε ΑΤΜ, θα έβαζα και το μισό μου μισθό…Ε και τι πάει να πει πως θα τα βγάλω πέρα τον υπόλοιπο μήνα; Κάτι θα βρω, είμαι και οικονόμα. Εξάλλου, όλοι δικαιούνται μια τρελιά που και που. Προχωράω λοιπόν αγέρωχη προς το διάδρομο όπου βρίσκεται το πακέτο του γραφείου μου και τι να δω; Έχει μόνο δύο. Και είναι και τεράστια .Ρωτάω για μεταφορική, μου λένε ότι δεν υπάρχει επειδή είναι Σάββατο απόγευμα. Ψάχνω μιάμιση ώρα για φορτοταξί. Και τελικά βρίσκω ένα! Πάω με χαρά με τον υπεύθυνο της αποθήκης να φορτώσουμε το πακέτο μου…κι άλλη ατυχία. Έχει μείνει ένα τελευταίο, από το οποίο έχει σχιστεί το χαρτόνι, και έχει μια μικρή γρατσουνιά στην επιφάνεια…Φαντάζεστε το ύφος μου…Αλλά δεν λένε ότι όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις; Ξαφνικά ακούω μέσα στη βαβούρα τη φωνή του υπεύθυνου από το υπερπέραν να μου λέει να τον ακολουθήσω. Πάμε στον υπεύθυνο για το τμήμα ευκαιριών, του εξηγεί την κατάσταση(έχουμε αυτή την τρελή νεαρά που περιφέρεται εδώ από τις 4,επιτέλους βρήκαμε τι ψάχνει μπαίνοντας και βγαίνοντας σαν τη ζουρλή από το κατάστημα, αλλά κρίμα είναι να το πληρώσει και για γάλλο πρόξενο),ο υπεύθυνος ευκαιριών μου ρίχνει ένα συμπονετικό βλέμμα (έχω πάρει πόζα Βασιλάκη Καΐλα),και δίνει το ΟΚ. Δηλαδή συμφωνεί να περαστεί το έπιπλο στο τμήμα ευκαιριών, από όπου θα το πάρω με έκπτωση. Και ξέρετε και κάτι άλλο; ΜΟΝΟ για εκείνη τη μέρα, τα ΕΠΙΠΛΑ στο τμήμα ευκαιριών είχαν έκπτωση 70%.Κατέληξα με όλες τις εκπτώσεις να βρεθώ με το γραφείο των ονείρων μου, αγοράζοντάς το μόνο 80 ευρώ. Θαύμα;

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το ανέβασα κομμάτι κομμάτι στον τέταρτο μόνη μου (35 κιλά σύνολο),το συναρμολόγησα επίσης μόνη μου( οι βίδες βιδώθηκαν πάνω στο ξύλο με απλό κατσαβίδι),και έπεσα να κοιμηθώ κοιτάζοντάς το.

Το επόμενο πρωί ήταν το καλύτερο πάντως. Ανοίγω τα μάτια μου ευτυχισμένη, το κοιτάζω με λατρεία, σκέφτομαι ότι καλά έκανα και το πήρα κι ας ήταν λίγο τρελό, και πάω να σηκωθώ για να το δω από κοντά. Πολύ θα το ’θελες ε; Διότι δεν ήμουν πιασμένη. Ήμουν παράλυτη .Δεν κουνιόταν τίποτα απολύτως. Σιγά σιγά πάτησα στο πλάι του κρεβατιού, και την υπόλοιπη μέρα κινούμουν μέσα στο σπίτι σαν Playmobil,μονοκόμματη, με τον γάτο να με κοιτάει απορημένος…Δεν άξιζε όμως;

Υ.Γ.1 Δε θέλω να ακούσω κουβέντα για τα μπιχλιμπίδια, που να δείτε το υπόλοιπο δωμάτιο. :@Ρ

Υ.Γ.2 Ούτε για την ταπετσαρία.

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

Το γατί μου,ένας άγνωστος

Καιρό είχατε να ακούσετε για τη νεαρά. Αλλά βλέπω το γατομπλόγκ του κυρίου Στοχαστή και ζηλεύω,οπότε είπα να σας γράψω για την τελευταία περιπέτεια της δεσποινίδος Αμελί. Όπως βλέπετε,μεγαλώσαμε,αποκτήσαμε και λουράκι και κουδουνάκι,επειδή συνέχεια γατασκοπεύαμε τον κόσμο που πηγαινοέρχονταν στην αυλή και έπρεπε να αποφύγουμε τα ενδεχόμενα καρδιακά επεισόδια από ξαφνική γατοεπίθεση στους παππούδες. Αλλά όπως όλες οι μαμάδες θα γνωρίζετε,όσο περνάνε τα χρόνια,αρχίζουν τα προβλήματα…

Το Αμελίνι μας λοιπόν παρότι πέντε μηνών γατί,ακόμα δε βγήκε από τ’αυγό,έπεσε σε εποχή ζευγαρώματος.Κανονικά αυτό γίνεται μετά τους έξι μήνες,μάλιστα αν το ζώο δεν βρίσκεται σε χώρο με άλλα ζώα ώστε να οσμίζεται τις ορμόνες που εκκρίνονται,μπορεί ο οίστρος να αργήσει ακόμα περισσότερο.Αλλά καθότι οι γονείς μου είναι κατά της στείρωσης,και η Αμελί εν τέλει θα μείνει στο κτήμα στο χωριό,δεν μπορούσα να κάνω και πολλά.Και μια μέρα που ξυπνήσαμε,δεν ακούσαμε το γνώριμο κουδουνάκι έξω από την πόρτα,ούτε το κλαψιάρικο νιαούρισμα για κονσέρβα.

Το περίμενα ότι θα έφευγε για να ζευγαρώσει. Οι υπόλοιποι όμως όχι. Και τους έφαγε η αγωνία,καθότι έχουμε και αρκετούς καλοσυνάτους γείτονες που μοιράζουν τις φόλες σαν συσσίτιο. Και να περνάνε οι μέρες…και το Αμελίνι πουθενά.Μετά από μια εβδομάδα,η μαμά που σηκώθηκε στις 7 μαζί με τον αδερφό μου,άκουσε το γνωστό κόκκινο κουδουνάκι να χτυπάει. Κατέβηκα κι εγώ,έλεγξα για τυχόν γρατσουνιές από την περιπέτεια,έλεγξα για τυχόν συμπτώματα εγκυμοσύνης,τίποτα.Της βάλαμε λοιπόν μια μεγάλη κονσέρβα κι έπεσε με τα μούτρα.

Αυτό που δεν ξέραμε,ήταν ότι μαζί με την διακεκορευμένη κόρη,μας σπιτώθηκε κι ο γαμπρός.Βέβαια.Και ανακάλυψα ότι είναι και κακόγουστη.Άντε και είναι έγκυος.Άντε και την προσέχουμε και την παχαίνουμε,επειδή δεν έχει ακόμα αρκετό βάρος για να γίνει μαμά.Άντε και έχουμε το νου μας να τη βοηθήσουμε στη γέννα επειδή ο κτηνίατρος μας είπε ότι μάλλον θα δυσκολευτεί.Άντε και να ταΐσουμε τα μικρά με το μπιμπερό επειδή υπάρχει μεγάλη πιθανότητα λόγω ηλικίας να μην θέλει να τα θηλάσει ή να τα φροντίσει.Τόσοι γάτοι στη γειτονιά,φουντωτοί,με ωραία χρώματα,να έβγαιναν κι ομορφούλικα και παρδαλά τα γατάκια.Ξέρετε τι πήγε και βρήκε;Έναν…ασπρόμαυρο…!Τι να κάνω η δόλια γατομαμά…Από εκεί που είχαμε μισή γάτα,βρεθήκαμε με μιάμιση και γατόνια.Δεν πειράζει,ας πάνε όλα καλά,και όλα θα είναι ευτυχισμένα και καλοταϊσμένα.Ακούτε η άσωτη γατοκορασίδα;

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

Τι θα λέγατε για ένα...ξύρισμα;

Όταν είδα την φωτογραφία του Ντεπ με μαλλί Αϊνστάιν και φούντα αλά Παναγιωταρέα, δε θα σας κρύψω ότι απογοητεύτηκα. Διότι ως φαν του κυρίου, ήλπιζα επιτέλους να βγάλει μια ταινία όπου δε θα είναι προβληματικός, τρελός, ανάπηρος, ή έστω εκκεντρικός. Αλλά θα μου πείτε, Τζόνι είναι αυτός, του πάει και τίποτα άλλο εκτός από την τρέλα;

Περίμενα λοιπόν πως και πώς να βγει η ταινία, που θα συνδύαζε τρεις μεγάλες μου αγάπες:Τον Ντεπ, τον Μπάρτον, και τον τρόμο. Και βγήκε.
Θέλω να τονίσω ότι έβγαλα τα συμπεράσματά μου μετά από ενδελεχή έρευνα, αφού πήγα να το δω μία φορά την Πέμπτη (πρεμιέρα γαρ), μισή φορά χτες το μεσημέρι (ήθελε παρέα η μαμά) και άλλη μια φορά το βράδυ (ο Μούκος ήθελε να το δούμε και μαζί, να του χαλούσα χατήρι;)
Και έχουμε και λέμε. Η ταινία έχει ήδη λάβει τη Χρυσή σφαίρα καλύτερης ταινίας, το μωρό έχει λάβει επίσης Χρυσή σφαίρα πρώτου ανδρικού ρόλου, και τσίμπησε και μια υποψηφιότητα για όσκαρ ίδιας κατηγορίας, παρεούλα με δύο ακόμα υποψηφιότητες για το χρυσό αγαλματίδιο, καλλιτεχνικής επιμέλειας και ενδυματολογίας.

Ομολογώ ότι την ερωτεύτηκα από τους τίτλους. Μετά από τόσα χρόνια, περίμενα από τον Μπάρτον να μας δώσει επιτέλους μια ταινία που να δείχνει όσα πραγματικά ήθελε να δείξει σε όλες τις προηγούμενες ταινίες του. Και αυτή ακριβώς την αίσθηση μου άφησε σαν ταινία. Ότι επιτέλους ο δημιουργός της αφέθηκε.

Το γεγονός ότι είναι βασισμένη σε μιούζικαλ με ξένισε λίγο, μάλλον επειδή στη χώρα μας δεν έχουμε και μεγάλη επαφή με το είδος. Για τον ίδιο λόγο πιστεύω ότι αδικήθηκε στη μετάφραση. Όχι απαραίτητα επειδή ο υποτιτλισμός δεν έγινε σωστά, αλλά διαπίστωσα ότι υπήρχαν αρκετά λογοπαίγνια που ήταν τεχνικώς αδύνατο να μεταφραστούν στα ελληνικά.
Μου άρεσε απίστευτα πολύ η σκηνοθεσία. Δε μου φάνηκε απλά πρωτοποριακή, αλλά και πολύ έξυπνη. Περιείχε αρκετά τρικ ώστε να καταφέρει να μας μεταφέρει την ατμόσφαιρα του τότε Λονδίνου, και να τη συνδυάσει με την ψυχεδέλεια του μυαλού του Μπάρτον.

Επίσης, σε κάποιες σκηνές τα χρώματα ήταν εντελώς πλασματικά, και οι αντιθέσεις μεταξύ τους προφανώς υπερτονισμένες, αλλά κατάφερνε να σε περάσει μια βόλτα από το μυαλό και τη φαντασία του σκηνοθέτη μ’ αυτό τον τρόπο.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πλήθος των σκηνών που περιείχαν στοιχεία βίας. Εννοώ με τον κουρέα σε τρυφερές στιγμές με τα λεπίδια του. Δεδομένου του ότι η ταινία είχε περάσει ήδη δύο φορές από λογοκρισία και ο σκηνοθέτης είχε αναγκαστεί να περιορίσει τέτοιου είδους σκηνές στο ελάχιστο, αναρωτήθηκα «μα καλά, πριν τις περιορίσει πως ήταν δηλαδή;»Πάντως αν έχετε δει αρκετές ταινίες τρόμου, δε θα σας κάνει και να πεταχτείτε από τις καρέκλες σας.
Αποκάλυψη για μένα ήταν και η Κάρτερ(Mrs Lovett).Μου άρεσε αρκετά και σε άλλες ταινίες,όπως στο Fight Club,αλλά σε αυτή έπαιξε εξαιρετικά,και νομίζω πως ο ρόλος της τρελής παρασκευάστριας πιτών ήταν φτιαγμένος γι'αυτή. Άντε με το καλό να μας κάνει και το μπεμπόνι,έχω πολύ περιέργεια να δω τι παιδί θα βγει από αυτή και τον Μπάρτον...

Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς ξεχώρισα φυσικά τον Ρίκμαν,που στο ντουέτο του με τον Ντεπ έδωσε ρέστα,και τον Κοέν(δε λέω όλο του το όνομα,γιατί τον λένε Σάσα και θα γελάτε),ο οποίος παρόλο που δεν έπαιξε πολύ,έδωσε μια μπριόζικη νότα στο χαρακτήρα του.Δεν το περίμενα,επειδή δε μου έκανε για κάτι καλύτερο από το Borat.

Δεν έλειπε και το κωμικό στοιχείο, κυρίως κάποιες σκηνές σε έκαναν να χαμογελάσεις ειρωνικά. Γενικά μου ταιριάζει ο χαρακτηρισμός του όλου θεάματος ως γκροτέσκου, παρά ως χιουμοριστικού.
Επίσης μου άρεσε πολύ το τέλος. Δεν ήταν ακριβώς ανατρεπτικό, αλλά έκρυβε μια τραγική ειρωνία. Βέβαια κατάλαβα σχετικά νωρίς πως θα τελείωνε, και το χάλασα και στον κολλητό. Αλλά δε βαριέσαι, γι’ αυτά είναι οι φίλοι…ε;
Γενικά άκουσα ποικίλα σχόλια φεύγοντας και προχτές, και χτες. Σε κάποιους θεατές δεν άρεσαν τα στοιχεία μιούζικαλ, σε κάποιους η αιματοχυσία. Ένας τύπος (που δε θυμάμαι το όνομά του, ούτε από πού τον ξέρω, παρόλα αυτά μου μιλάει με μεγάλη οικειότητα όποτε συναντιόμαστε),δεν είχε καταλάβει ότι είναι μιούζικαλ, και τελειώνοντας η ταινία, απάντησε στην ερώτηση «πως σου φάνηκε», λέγοντας ότι είχε πολύ μουσική, αλλά δεν τον πείραξε, επειδή είχε μαζί του τα ακουστικά από το κινητό, και έβαλε τραγούδια εκεί, ενώ έβλεπε «μόνο τις εικόνες».Θου Κύριε…
Εν ολίγοις, αν σας αρέσει ο Μπάρτον, αν δε σας ενοχλούν τα αίματα και τα ξυράφια, και αν ξέρετε ότι στα μιούζικαλ οι ηθοποιοί τραγουδούν, πάτε να το δείτε, αξίζει τον κόπο.
(Τώρα θα σταματήσω να μιλάω σαν τον Χατζηνικολάου για να ετοιμάσω το επόμενο ποστ για την γυρίστρω τη γάτα μας, που μας επέστρεψε μετά από μια εβδομάδα απουσίας διακορευμένη. Αναμένετε.)

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008

Οδηγίες παραξενιάς 2

Αν έχετε προμηθευτεί όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ (κρεματζούλια,σκουλαρίκια και παράξενα παπούτσια και ρούχα),μπορείτε να περάσετε στην επόμενη φάση εκπαίδευσης παραξενιάς.

Ντύνεστε, ετοιμάζεστε, και βγαίνετε στο δρόμο. Να θυμάστε ότι μπορείτε να κάνετε όλα τα πράγματα που οι άλλοι «κανονικοί» άνθρωποι δε μπορούν. Δηλαδή, μπορείτε να πείτε καλημέρα σε όποιον καλοσυνάτο άνθρωπο σας χαμογελάσει, ακόμη κι αν δεν τον γνωρίζετε. Μια ευχή για καλή μέρα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Επίσης, μπορείτε να μιλάτε με παιδάκια. Άκρως διασκεδαστικό, αναζωογονητικό και σου φτιάχνει τη μέρα. Αφήστε που τα παιδάκια δεν είναι τόσο πολυάσχολα ώστε να σας αγνοήσουν, όπως συμβαίνει συνήθως με τους «μεγάλους».

Απαραίτητο προσόν ενός γνήσιου παράξενου ανθρώπου, είναι να παίρνει το χρόνο του. Δεν εννοώ να χαζολογάτε δεξιά κι αριστερά. Απλά δεν έγινε και τίποτα αν σταματήσετε δυο λεπτά να δείτε μια βιτρίνα που σας αρέσει. Εμένα ας πούμε, μ’ αρέσει να περνάω από ένα μαγαζί με ζωάκια σε έναν πεζόδρομο και να χαζεύω τα γατάκια. Συχνά πυκνά, μ’ αρέσει να κοιτάζω τα γυαλιστερά μπαλόνια που έχουν οι πλανόδιοι στην παραλία. ΄Η ακόμη και τα παιδάκια που κάνουν κούνια ή παίζουν κρυφτό. Μάλιστα ουκ ολίγες φορές κάποιος μικρούλης χρειάζεται τη βοήθειά μου για να κάνει ξελευτερία, κι εγώ την προσφέρω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μη φοβάστε να χαμογελάτε στο δρόμο, ακόμα κι αν ο λόγος δεν είναι προφανής στους γύρω σας. Αν επιμείνετε, το πιο πιθανό είναι να αρχίσουν να χαζογελούν μόνο και μόνο επειδή βλέπουν εσάς να το κάνετε.

Αν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος που σας αρέσει να κάνετε κάτι, μην τον αλλάζετε όταν είστε σε δημόσιο χώρο. Για παράδειγμα, εγώ γεμίζω μερέντα κάθε φορά που τρώω κουρασάν (έτσι το λένε κανονικά, μην πιστεύετε όσους σας πουλάνε φούμαρα ότι το λένε κρουασάν) ή κρέπα. Τι να κάνω, έχω προσπαθήσει άπειρες φορές να το αποφύγω, αλλά είναι γραφτό μου. Οπότε κι εγώ δε σκοτίζομαι πια, και τρώω το κουρασάν μου σαν πραγματική κυρία, γεμίζω μερέντες, και μετά ξοδεύω ένα πακέτο χαρτομάντιλα για να περισώσω την αξιοπρέπειά μου. Να φανταστείτε, έχω ταξιδέψει με τραίνο, με δυο ανταποκρίσεις, πασαλειμμένη με μερέντα. Στην τελευταία αλλαγή κατάλαβα τι τρέχει, μόνο όταν είδα τον κολλητό να λέει πονεμένα : «Μα καλά, σ’ άφησαν να ταξιδέψεις έτσι;»Πρέπει να έκανα πολύ χαρούμενους πολλούς επιβάτες εκείνη τη μέρα.

Αν σας έρθει να τραγουδήσετε ή να χοροπηδήξετε καταμεσής του δρόμου, μη διστάσετε. Εντάξει, μη σας περάσουν και για καγκουρώ. Πάρτε λουλούδια ή ένα μικρό δωράκι για σας ή για τους αγαπημένους σας, ακόμα κι αν δεν είναι κάποια ιδιαίτερη μέρα. Και την επόμενη φορά που θα αγοράσετε κάτι για σας, και η πωλήτρια σας ρωτήσει «είναι για δώρο;»,πείτε ναι. Ξέρω, συγνώμη πωλήτριες για τον άδικο κόπο, και συγνώμη ανακύκλωση που χαραμίζω χαρτί, αλλά μ’ αρέσει πολύ να ξετυλίγω δώρα και Χριστούγεννα είναι μόνο μια φορά το χρόνο. Τι να σου κάνει και μια γιορτή ή τα γενέθλια…

Και μη ντρέπεστε να ζητήσετε οδηγίες αν έχετε χαθεί, ακόμα κι αν είστε στην πόλη σας.

Αν σας αρέσει κάτι σε κάποιον, γιατί να το κρατήσετε για τον εαυτό σας; Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να προσπάθησε ώρες για να φτιάξει αυτό το μπιχλιμπίδι, ή να έβαλε σήμερα το αγαπημένο του πολύχρωμο κασκόλ. Θα χαρεί που αρέσει και σε κάποιον άλλο, ακόμα κι αν δε σας ξέρει.

Φτιάξτε μια ιστορία για την κυρία με τα σουφρωμένα χείλη που κάθεται απέναντί σας στο λεωφορείο. Μπορεί να είναι αστεία, θλιβερή, ή παράλογη. Θα τη γνωρίζετε λίγο καλύτερα πάντως όταν πατήσει το κουμπί για να κατέβει, κι ας μην το ξέρει.

Αγνοήστε όσους σας κοιτάζουν περίεργα. Θέλει αρετή και τόλμη η παραξενιά. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να είναι πιο αυθόρμητοι, και να μην καταπιέζουν τη χαρά τους. Απλά ντρέπονται. Δεν είναι κακό. Εσείς δώστε τους την Σ.Η.Π.(Συνιστώμενη Ημερήσια Ποσότητα) χαμόγελου, και αφήστε τους να πάρουν το δρόμο τους. Ποιος ξέρει, μπορεί μετά από ένα εξάμηνο να τους δείτε δίπλα σας στη στάση να σιγομουρμουρίζουν ένα τραγουδάκι φορώντας γαλάζια κορδόνια και ένα μεγάλο χαμόγελο.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Οδηγίες παραξενιάς 1

Λοιπόν,όσοι από εσάς θέλετε να γίνετε παράξενοι και να δώσετε χαρά στον ΟΑΕΔ που προανέφερα στο προηγούμενο ποστ,να η συνταγή.Ακολουθήστε την προσεκτικά και σύντομα θα έχετε κόσμο και ντουνιά να σας κοιτάζει από την κορφή ως τα νύχια λες και μόλις κατεβήκατε από διαστημόπλοιο.Αρχικά,χρειάζεστε ένα ζευγάρι τέτοια:
Εντάξει,μην πάρετε κατευθείαν πολύχρωμα μέσα έξω,ΚΑΙ κορδόνια με χαμόγελα,ένα ένα.Χρειάστηκε μήνες μεθόδευσης και προσεκτικής εκπαίδευσης της μαμάς για να μην πάθει ανακοπή όταν εμφανίστηκα με αυτά τα παπούτσια.Εναλλακτικά,μπορείτε να πάρετε αυτά:
Είναι ζωγραφισμένα στο χέρι,κι έχουν πάνω τον αγαπημένο μου Totoro.Μην κοροϊδεύετε,είναι πνεύμα του δάσους,όχι υπερμεγέθης τριχόμπαλα.Δείτε την ταινία του αν σας αρέσουν τα κινούμενα,ειδικά αν έχετε μικρά παιδιά,είναι απλά τέλεια.Το παπούτσια είναι παραγγελιά από το μούκο μου ως δώρο γενεθλίων. :@)
Και για τους γατόφιλους,ή τους λιγότερο τολμηρούς,ορίστε μια μέση λύση:
Υ.Γ.Τα γαλαζωπά κορδόνια είναι υποχρεωτικά.
Και περνάμε στα αξεσουάρ,ή κρεματζούλια όπως τα λέει η μανούλα μου.Γι'αυτά γίνεται το μεγαλύτερο κακό.Επειδή συνήθως είναι πολύχρωμα,μεγάλα,αταίριαστα,κάνουν ήχο,και διάφορα άλλα τέτοια.Μπορείτε να βάλετε κάτι από αυτά:
Να ένα που έβαλα την Κυριακή και η μαμά έπαθε αποπληξία.Κρίμα,εμένα μου άρεσε πολύ(Λούζι,ο γάτος σου έπιασε τόπο):
Επίσης έχω μια λόξα με τις καρφίτσες.Τις φτιάχνω μόνη μου και τις φοράω χειμώνα καλοκαίρι:
Σκεφτείτε τα τώρα αυτά,συνδυασμένα με κανένα έντονο πουλόβερ ή καμια φουστα με περίεργο σχέδιο.Πολύ θέλει να σου βγει το όνομα(του παράξενου);
Δύο σχετικές ιστορίες που μου ήρθαν στο μυαλό όσο ανέβαζα τις φωτογραφίες:
1)Έχω πάει στο Public για να δω βιβλία και να ξοδέψω όλα τα λεφτάκια μου.Ως συνήθως,στέκομαι στα ράφια με τα παιδικά βιβλία,και δίπλα μου ένας πιτσιρίκος ,όχι πάνω από 9 ετών,τον οποίο καρτά στοργικά η μαμά από το χεράκι. Είναι καλοκαίρι,και έχω βάλει και τα βραχιολάκια του ποδιού,τα οποία τα βγάζω μόνο άμα χειμωνιάσει για τα καλά.Και τα οποία έχουν μικρά κουδουνάκια.Κοιτάζω λοιπόν ένα ράφι,κάνω πιο δίπλα.Τσουπ και το μικρό.Μετά από λίγο κάνω άλλο ένα βήμα πιο δίπλα.Ξανά δίπλα μου το πιτσιρίκι,να με κοιτάει σαν ΑΤΙΑ.Στο τρίτο βήμα,τραβάει τη μαμά του από το μανίκι και ακούω να της ψιθυρίζει:"Μαμά,αυτό το κοριτσάκι κάνει ήχους"...
2)Γυρίζουμε από Σαντορίνη και φτάνουμε Βόλο με το Μούκο ξημερώματα.Ανεβαίνω όσο πιο σιγά μπορώ στο δωμάτιό μου ως ευσυνείδητος μούκος για να μην ξυπνήσω την οικογένεια.Αλλά η έγνοια της μάνας κάνει τη μαμά να σηκωθεί για να δει αν έφτασα καλά.Στέκεται λοιπόν με τις πιτζάμες μπροστά μου,και τη βλέπω να σαρώνει δαχτυλιδάκι ποδιού,δεύτερο βραχιολάκι αστραγάλου,ένα μικρό τατουάζ χέννα στο αριστερό πόδι,καινούρια βραχιολάκια στο χέρι,ένα δαχτυλιδάκι στον αντίχειρα,
και πάνω που πάει να ανοίξει το στόμα της,βγάζω τη μπλούζα και βλέπει ένα ωραιότατο τατουάζ χέννα γύρω από τον αφαλό.Θαυμάσιο,ένα μισοφέγγαρο με έναν γατούλη να κάθεται πάνω του.Δεν καταλαβαίνω γιατί διάλεξε απλά να ψελλίσει "Αύριο,αύριο..." και να πάει για ύπνο.
Σας αφήνω να βρείτε όλα τα υλικά που χρειάζεστε,και προσεχώς θα σας πω τι κάνει- στη συμπεριφορά μου- να με κοιτάζουν οι άλλοι σαν βάτραχοι που στραβοκατάπιαν τη μύγα.

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

Παραξενιές

Σήμερα είχαμε το μηνιαίο meetup του Bookcrossing. Ντύθηκα κι εγώ λοιπόν, κι ετοιμάστηκα να κατέβω στο κέντρο. Πριν κατέβω στο κέντρο όμως, κατέβηκα στο σαλόνι, όπου έκανα έναν διάλογο που ακούγεται πολύ γνώριμος στα ωραία ροζ αυτιά μου, χρόνια τώρα. Αρχίζει πάντα κάπως έτσι: «Έτσι θα βγεις έξω;» Για να καταλάβετε, συνήθως η φράση έρχεται από το στόμα της μαμάς, με παρατεταμένο το ε, και ασορτί με γουρλωμένα μάτια, ωσάν βάτραχος που είδε υπερμεγέθη μύγα. Κάνοντας ένα πανοραμικό γύρισμα του βλέμματος στο χώρο, θα δείτε πάντα τον μικρό μου αδερφό να χαμογελάει συνωμοτικά, και τον μπαμπά να ξεπροβάλλει πίσω από το laptop για να κρίνει ιδίοις όμμασι περί τίνος πρόκειται. Και η κάμερα καταλήγει βεβαίως στην ακριβοθώρητη κορμοστασιά μου, που συνήθως φοράει κάτι που στη μαμά και στον υπόλοιπο κόσμο μοιάζει να έρχεται από κάποιον μακρινό γαλαξία.

Και να ήταν μόνο τα ρούχα; Μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι φαίνομαι μάλλον παράξενη, αν όχι παράταιρη, σε τούτο τον κόσμο. Όλα τους φαίνονται περίεργα πάνω μου. Ας πούμε, την άλλη φορά, είχα πάει στον ΟΑΕΔ για να σφραγίσω την κάρτα ανεργίας μου. Πήρα χαρτάκι σαν καλός μούκος, κάθισα αφού πρώτα βεβαιώθηκα ότι δεν υπάρχει κάποιος που να έχει ανάγκη τη θέση (είμαι και παιδί από σπίτι),και έβαλα τα ακουστικά μου για να ακούσω λίγη μουσική. Ε, ξέρετε τώρα πως είναι αυτά. Το ένα πράγμα έφερε το άλλο, και μετά από λίγο άρχισα να μουρμουρίζω ένα τραγουδάκι που άκουγα. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε. Αφού με κοίταξαν σαν τρελή, άδειασαν όοοολες οι καρέκλες δεξιά κι αριστερά μου. Και τι να τους πεις; Ότι η χαρά δεν είναι κολλητική;

Άλλες φορές πάλι, φαίνεται περίεργο στον κόσμο που αφαιρούμαι. Δε γίνεται συχνά, ούτε κυκλοφορώ σαν το αλαφροΐσκιωτο όλη την ώρα, αλλά μερικές φορές χαζεύω τον ουρανό, ή τα μπαλόνια με το ήλιον που πετάνε στην παραλία. Εκεί να δείτε βλέμματα.

Πάντα έχω τις πιο περίεργες ερωτήσεις, κάνω τα πιο άκυρα σχόλια σε άσχετες στιγμές, και γενικά, το έχω πάρει απόφαση:είμαι παράξενη. Και στα επόμενα ποστ θα σας εξηγήσω λεπτομερώς τι συμπεριλαμβάνει το να είσαι παράξενος. Όχι τίποτε άλλο, μπορεί να θέλετε να γίνετε κι εσείς. Η αλήθεια είναι ότι ο ΟΑΕΔ θα ήταν πολύ πιο χαρούμενος αν το αποφασίζατε…

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Μέρα και νύχτα μας δίνουν χαρά,οι Μούυυυμιννν...

Πηγαίνοντας από ιστολόγιο σε ιστολόγιο πριν μερικές μέρες, βρέθηκα με αυτό το ποστ στην οθόνη μου. Ξαφνικά, κατέκλυσαν το μυαλό μου αμέτρητες αναμνήσεις από ώρες αναμονής καθισμένη οκλαδόν στο χαλί, να περιμένω να αρχίσει ένα από τα πιο αγαπημένα μου παιδικά προγράμματα όλων των εποχών.

Θυμάμαι ακόμη το τραγουδάκι των τίτλων, και μάλιστα το τραγουδάμε συχνά-πυκνά με το Μούκο. Αγαπημένος μου χαρακτήρας, ο Μούμιν, του μούκου, ο παράξενος ταξιδιώτης. Είπα να σας τους γνωρίσω, να μου πείτε αν τους βλέπατε κι εσείς, και να σας μπει με λιακάδα και χαρά ο καινούριος μήνας.

Μεταφράζω μέσες άκρες από την ιστοσελίδα τους, που βρίσκεται στην κοιλάδα των Μούμιν (για τους πιο ρεαλιστές, στη Φινλανδία).

Η μαμά Μούμιν είναι πολύ ηθική και ανοιχτόμυαλη, ένας σπάνιος συνδυασμός. Στην πραγματικότητα, τα μέλη της οικογενείας δε γνωρίζουν ότι αυτή τους ανατρέφει, εν μέρει επειδή ξέρει ότι τα λάθη μας είναι συχνά τα καλύτερα μαθήματα.

Ο μπαμπάς Μούμιν είναι αθώος και ανώριμος, αλλά επιμένει να είναι αρκετά υπερήφανος για τον ανδρισμό του. Ενώ είναι υπερβολικά πιστός στην οικογένειά του, παραμένει ονειροπόλος, εν μέρει εξαιτίας των περίεργων συναναστροφών και του ουίσκι (ξέρω, δεν είναι πρότυπο μπαμπά).

Ο Μούμιν ( μάλλον είναι το alter ego μου τελικά) ζει τη ζωή του γεμάτα, και βλέπει τον κόσμο με ένα αίσθημα θαυμασμού για κάθε απλή ευχαρίστηση, όπως το να μαζεύει κανείς κοχύλια και πέτρες. Όσο εύπιστος είναι και ενθουσιώδης, αλλά και αγαθός και υπερβολικά καλοσυνάτος.

Η Snorkmaiden είναι η φιλενάδα του Μούμιν. Είναι λίγο κοκέτα, καθώς κάνει τα ξανθά της μαλλιά αφέλειες και φοράει πάντα ένα χρυσό βραχιολάκι στον αστράγαλο. Είναι πολύ ρομαντική, και η ωραιοπάθειά της συχνά την οδηγεί σε λάθος μονοπάτια, αλλά η φιλία και η καθοδήγηση των Μούμιν τη βοηθούν να δει την αλήθεια.

Ο Snufkin είναι ένας φιλοσοφημένος ταξιδιώτης, πάντα φορώντας το εικονιζόμενο περίεργο καπέλο, και το ίδιο παλιό και τριμμένο παλτό. Το φθινόπωρο συνήθως φεύγει από την κοιλάδα των Μούμιν για να επισκεφθεί άλλα μέρη του κόσμου. Ο Snufkin είναι ευγενικός, ξέγνοιαστος και ανεξάρτητος, και δεν τον ενδιαφέρουν τα υλικά αγαθά. Βρίσκει πολλούς θαυμαστές (ακούς Μούκε; ), ειδικά ανάμεσα σε εκείνους που είναι μικροί και ντροπαλοί, και το Moomintroll είναι ο καλύτερός του φίλος.

Η Little My μένει με την οικογένεια Μούμιν. Είναι τόσο μικρή, που μπορεί να καθίσει στο κατσαρολάκι της οικογενείας. Η My εκφράζει μια διαστροφή του μυαλού. Είναι εντελώς ασεβής, και μπορεί να γίνει εριστική, αλλά παρόλα αυτά, έχει υπερβολικά θετική άποψη για τη ζωή (εμένα μου έσπαγε τα νεύρα πάντως).Μερικές φορές δείχνει κατά λάθος ακόμα και φιλική συμπεριφορά όταν τη βολεύει. Είναι το νεότερο από τα πολλά παιδιά της οικογένειας Mybles.

Υπάρχουν πολλοί ακόμα χαρακτήρες στη σειρά, μάλιστα έμαθα ότι προϋπήρξε ως σειρά κόμικ και μετέπειτα βιβλίων. Μπορείτε να δείτε την ιστοσελίδα του εδώ. Είναι πολύ καλοστημένη,και μου άρεσε που μπορούσα να γυρίζω τις σελίδες της βιογραφίας της δημιουργού όπως και στην πραγματικότητα.

Αλήθεια, γιατί να μην κάνουμε ένα παιχνίδι; Για πείτε μου ποια παιδικά βλέπατε και σας έχουν «μείνει»;Πετάω το μπαλάκι στο Στοχαστή, στη Χελώνα,
στην Κερασοζουζούνα, την Πριγκηπέσσα, την Τρελοφαντασμένη και σε όποιον άλλο θέλει να μας φτιάξει τον μήνα με τα δικά του αγαπημένα καρτούν.