Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008

Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε...

Μόνο αυτά δηλαδή δε θα βρούμε, γιατί όλα τα υπόλοιπα νησιά τα φάγαμε με το κουτάλι. Άμα ζούσε σήμερα ο Όμηρος, για τους εκπαιδευτικούς θα έγραφε έπος, όχι για τον Οδυσσέα. Που σιγά τι έκανε, πήγε εκεί σε δυο τρία μέρη, έφαγε κι ένα λωτό, και σιγά τα ωά.
Που λέτε, εγώ όπως ξέρετε μετακόμισα στην Κάλυμνο ως νεοδιόριστη. Όλα καλά, αν κι έπαθα μια φρίκη γιατί το νησί είναι όλο άγονο και φαίνεται δεξιά κι αριστερά της πόλης μία καφέ, άμορφη μάζα. Βρήκα σπίτι, το καθαρίσαμε με τη μαμά, βάλαμε πλυντήριο, γλάστρες στο μπαλκόνι, ψωνίσαμε λιχουδιές, με λίγα λόγια, το κάναμε μούκικο. Κανόνισα λοιπόν κι εγώ να έρθει ο μούκος μου στην άδειά του, να το εγκαινιάσουμε. Αλλά μάλλον το Υπουργείο Παιδείας δεν κρατιόταν να μας γνωρίσει. «Θα παρουσιαστείτε στη Ρόδο, κι εκεί θα κάνετε τα χαρτιά σας για τα κενά προτίμησης» με ενημέρωσαν από τη Δευτεροβάθμια της Καλύμνου. Γιατί ρε παιδιά, εμείς δεν έχουμε Διεύθυνση; Τέλος πάντων, το πήρα απόφαση ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συναντηθώ με το ελαφάκι της Ρόδου(ο ένας τρόπος είναι με το πανάκριβο καταμαράν=3 ώρες, κι ο άλλος είναι με το πιο φθηνό, αλλά ετοιμόρροπο πλοίο της γραμμής=6 ώρες). Τουλάχιστον έμαθα ότι μπορώ να πάρω το πιστοποιητικό πρωτοβάθμιας υγειονομικής επιτροπής από το νοσοκομείο της Καλύμνου.
Πάω κι εγώ με την ακτινογραφία μου, το χαρτί του παθολόγου, και το τρελόχαρτο που με τόσο κόπο απέκτησα, στο νοσοκομείο. Ο υπεύθυνος έλειπε με άδεια, οπότε με έστειλαν στο γιατρό να μου πει τι χρειάζεται ακόμα για να εκδώσω το πιστοποιητικό. Ο οποίος γιατρός αγρόν αγόραζε.
“Καρδιογράφημα κάνατε;»
“Όχι...»
“Θέλουν;»
“Ε που να ξέρω γιατρέ μου...»
“Χμ... Καλά, ξάπλα να σου κάνουμε ένα»
Ξαπλώνω η έρμη, κάνω το καρδιογράφημα.
“Αίματος έχετε;»
“Όχι...»
“Θέλουν;»
«Ε σας είπα γιατρέ μου, εγώ που να ξέρω;»
«Να σου γράψω και αίματος».
Και γράφει ένα κατεβατό τρεις σειρές, από AIDS και ηπατίτιδα, μέχρι τρασαμινάσες.
Τελικά δεν πρόλαβα να πάω πριν την ορκωμοσία να κάνω τις εξετάσεις, τις άφησα για τη Ρόδο.\
Στην οποία Ρόδο, καθότι είμεθα και της παράδοσης, εφαρμόστηκε πλήρως το «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».200 άτομα, κι ένας τύπος στην πόρτα της δευτεροβάθμιας, να μας λέει ότι δε μοιράζει χαρτάκια προτεραιότητας, γιατί κόβει φάτσες. Με τα πολλά, μπαίνουμε μέσα με τους συναδέλφους της αγγλικής,6 στο σύνολο για την Κάλυμνο, και πάμε να συμπληρώσουμε τα κενά. Κενά κατ’ ευφημισμό βέβαια, γιατί το κενό ήτο... ένα! Ένα και μοναδικό, και μάλιστα στη δήλωση έλεγε να τα βάλουμε και σε σειρά προτεραιότητας τρομάρα μας... Το συμπληρώνουμε, ορκιζόμαστε(δέκα δέκα σαν τα πρόβατα) και αισίως μετά από έξι ώρες και 16 υπεύθυνες δηλώσεις που μόνο τι εσώρουχο φορούσαμε δεν ανέφεραν, ξεκινάμε για το γυρισμό. Αλλά τώρα που γνωριστήκαμε, να χαθούμε βρε ατιμούλικα; Πάνω που πάμε να μπούμε στο ασανσέρ, να ‘σου ένας κύριος που κραυγάζει:
“Μην ξεχνάτε από Δευτέρα τα ΠΕΚ!»
Ποια ΠΕΚ ρε παιδιά; Τα ΠΕΚ καλοί μου άνθρωποι είναι τα σεμινάρια επιμόρφωσης που υποχρεούνται να κάνουν όλοι οι νεοδιόριστοι. Αλλά εδώ σας θέλω. Ο πρώτος κύκλος διαρκεί δέκα μέρες, και ο δεύτερος και τρίτος κύκλος, που γίνονται κολλητά μέχρι τέλη Νοεμβρίου, άλλες δέκα. Όοοοοοοολα αυτά βέβαια, δεν τα κάνεις στον τόπο διορισμού σου. Τα κάνεις στα «εξακτινωμένα κέντρα». Για μας δηλαδή, στη Ρόδο. Βγάλτε κομπιουτεράκι.40 ευρώ να πας Ρόδο, και 40 να γυρίσεις; Και μια επανάληψη για τον δεύτερο κύκλο; Ξενοδοχείο δέκα μέρες τη Ρόδο σε τουριστική σεζόν, το πιο φτηνό που βρήκα ήταν 50 ευρώ τη βραδιά. Κι άλλες δέκα μερούλες για τον Δεύτερο κύκλο; Και δε θα φας τόσες μέρες; Σανό θα μασάς; Όοοοοοοοολο αυτό το ποσό, συν τα ενοίκια που θα δώσεις για καπάρο, συν ΔΕΗ, νερό κι όλα τα συναφή, κάνουν ένα ποσό όπως θα καταλάβατε... εξαιρετικά αξιόλογο. Και τώρα, η βόμβα. Ο πρώτος μας μισθός θα μας έρθει τέλη Οκτώβρη. Κια υτά θα τα αποζημιωθούμε σε δύο χρόνια. Ωραία ε;
Τέλος πάντων, ας είναι καλά η μαμά κι ο μπαμπάς, τους έχουμε μαδήσει. Παίρνω τον έρμο το μούκο, ερχόμαστε Ρόδο. Η πρώτη μου μέρα ξεκίνησε στραβά. Κάνοντας έναν ζογκλερικό πήδο πάνω από τα καλώδια του λαπιτοπίου, ρίχνω κάτω το ανοιχτό νεσεσέρ. Μάζευε τώρα χίλιες δυο βλακειούλες κάτω από το κρεβάτι στις 7 το πρωί. Πάω στο μπάνιο, σπάει το ματζαφλέρι που κρατά το χαρτί υγείας στη θέση του, πέφτει όλο το ρολό μέσα στη λεκάνη. Μετά το επιτυχές ψάρεμα του χαρτιού, και με σφιγμένο το στομάχι, ανακαλύπτω ότι άρχισαν να βγαίνουν οι βάσεις των Πανελληνίων. Παίρνω τη μαμά να μου πει για τον αδερφό μου, η οποία μου αναγγέλλει ότι το περίφημο «Δημητρούλα»(προχτές είχε αγκυροβολήσει στην Κάλυμνο με κλίση 45 μοιρών, όλο χάρη)με το οποίο θα ταξίδευε την ίδια μέρα ο μούκος για να παρουσιαστεί, «έμεινε» στους Λειψούς. Όλο άγχος και με σφιγμένο το στομάχι, φτάνω στο σχολείου γίνεται η επιμόρφωση.
Πρώτη μέρα: Παίζουμε χαρτιά. Ένα παιχνίδι που δεν καταλαβαίνουμε γρι, εγώ παρακαλάω να μην μοιάζει με το γαϊδαρο, και γίνω ρεζίλι ΚΑΙ στη Ρόδο, και οι συμπαίκτες μου να μην έχουν ιδέα σχετικά με τους κανόνες. Τελικά το point ήταν ότι σε κάθε ομάδα είχαν δοθεί διαφορετικοί κανόνες, κι ο νικητής κάθε ομάδας πήγαινε στο διπλανό τραπέζι. Μόνο που μόλις καθόταν, κι άρχιζε το παιχνίδι, ανακάλυπτε ότι οι άλλοι κάνουν άλλα αντί άλλων. Δεν επιτρεπόταν να μιλήσουμε. Στόχος του παιχνιδιού, να κατανοήσουμε πόσο απαραίτητη μας είναι η γλώσσα και πως αισθάνονται οι μετανάστες ανάμεσά μας. Εμείς τα ζώα ούτε καν πήραμε πρέφα ότι είχαν άλλους κανόνες οι υπόλοιποι. Το μάθημα έκλεισε μετά από έξι ώρες με τη φράση «πολλές φορές θα νιώσετε ότι παίρνετε αυτά τα 1000 ευρώ τσάμπα.»
Δεύτερη μέρα: Ακούμε το σάουντρακ του Mamma mia,μαθαίνουμε για το πως μπορούμε να διδάξουμε τους μαθητές μας για τη Νότιο Αφρική και τις πρωτεύουσες της, για τους μπαμπουίνους και για τους Ζουλού. Έπειτα, τραγουδάμε ABBA και χορεύουμε έναν γαμήλιο χορό των Ζουλού, όπου ο καθηγητής μας μας τονίζει ότι πρέπει να κουνάμε ιδιαίτερα τον ποπό μας.
Σήμερα μετά το μάθημα, ήρθαν κάτι κύριοι από το υπουργείο να μας ανακοινώσουν σε ποια σχολεία τοποθετούμαστε. Θυμίζω, στην Κάλυμνο είμαστε 6 νέοι συνάδελφοι, και 3 από πέρσι που περιμένουν. Ο ζουμπουρλός κύριος λέει ένα όνομα, ένα σχολείο, και πάει στους μαθηματικούς. Πετάγεται μια κοπελίτσα, και ρωτάει «και οι υπόλοιποι;»
“Οι υπόλοιποι είστε σε διάθεση».
«Τι διάθεση;»
«Ιλαρή», λέω εγώ, αλλά κανείς δε γέλασε... Επτά και σήμερα...

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

Άχρηστες πληροφορίες

Πριν αρκετό καιρό, η φίλτατη Αννούλα με κάλεσε να γράψω 10+1 άχρηστες πληροφορίες για την αφεντιά μου. Πανεύκολο. Βγάλτε τεφτέρια και σημειώστε:

1)Τρελαίνομαι όταν που ανακατεύουν με αντίθετη από τη φυσική τους φορά τα φρύδια. Το νιώθω τρομερά εκνευριστικό, μπορεί να σκοτώσω άνθρωπο.

2)Δε μπορώ να κάνω τίποτα το πρωί αν δεν πλύνω τις δοντάρες μου και καθαρίσω τις αυτάρες μου. Άμα δεν πλύνω τα δόντια μου, μου φαίνεται ότι το πρωινό μου δεν έχει τη σωστή γεύση, κι άμα δεν καθαρίσω τα αυτιά μου, με ενοχλούν όλη μέρα.

3)Δεν πίνω καφέ. Κανέναν καφέ. Με ενοχλεί αφάνταστα στο στομάχι και δεν τον βρίσκω και νόστιμο. Αφήστε που έχω αϋπνίες από μωρό, φαντάζεστε να έπινα και καφέδες; Πίνω όμως μανιωδώς τσάι, το αγαπημένο μου είναι το twinings γιασεμί.

4)Δεν έχω φάει ποτέ κοκορέτσι, μαγειρίτσα, ταραμοσαλάτα, συκώτι, πατσά και πολλά άλλα.

5)Δε μπορώ να φάω με τίποτα τροφές που δεν μασιούνται. Οπότε εκτός λίστας είναι οι κρέμες παντός είδους, το ζελέ, η σαντιγί…

6)Έφαγα για πρώτη φορά σοκολάτα στα 8 μου, επειδή ζήλεψα που έτρωγε ο αδερφός μου. Μέχρι τότε ήμουν το παιδάκι-ατραξιόν, που όποτε πήγαινε επισκέψεις σε φιλικά σπίτια, απαντούσε στην ξαφνιασμένη οικοδέσποινα που του έδινε καραμελίτσα και σοκολατάκι «όχι ευχαριστώ».

7)Έχω φακίδες και μια μικρή ελιά ανάγλυφη κάτω από το λοβό του αυτιού,σαν μικρό σκουλαρίκι.

8)Δεν έχω κάνει ποτέ ράμματα ή επέμβαση στη ζωή μου. Επίσης, δεν έσπασα ποτέ τίποτα(βέβαια μια φορά στραπατσάρισα τη μύτη μου τρέχοντας στη σκάλα να φάω πατάτες τηγανητές, αλλά μη διαρρεύσει…)

9)Γνωρίζω γραφή και ανάγνωση από τα πέντε μου χρόνια.

10)Έχω το χειρότερο προσανατολισμό ever.Εγγυημένα, μπορεί να χαθώ από τη μια γωνία ως την επόμενη.

+1…Λατρεύω την κανέλλα. Με τρελαίνει η γλυκιά και ζεστή μυρωδιά της, μου θυμίζει κάτι οικείο. Και φυσικά, τη χρησιμοποιώ παντού. Τη βάζω ακόμα και στη σάλτσα για τα μακαρόνια.

Δεν ξέρω ποιος δεν έχει παίξει γιατί έχω χάσει τη μπάλα με τις ετοιμασίες της μετακόμισης, οπότε αφήνω την πρόσκληση ανοιχτή. Ευχαριστώ Αννούλα!

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

Λιουμπλιού

Όπως είδατε και σε προηγούμενο ποστ, πήγαμε και τις διακοπές μας φέτος. Επισκεφθήκαμε τα όμορφα Χανιά, όπου και ξεφύγαμε για λίγες μέρες από το άγχος του στρατού ο Μούκος, και της αναμονής της τοποθέτησης εγώ. Αλλά Μούκοι και διακοπές χωρίς ευτράπελα δεν πάνε μαζί…

Το γέλιο ξεκίνησε από τις προετοιμασίες ακόμη, όταν ανάμεσα στα καθιερωμένα ψώνια διακοπών(πετσέτα, αντηλιακό, σαγιονάρες) η μαμά πρότεινε να περάσω μια βόλτα από το Glou να διαλέξω πουκάμισο για τον αδερφό μου που θα γίνει νουνός. Πάω λοιπόν κι εγώ έξω από το κατάστημα, και με το που ανοίγω την πόρτα, φτάνει στα ωραία μου ροζ αυτιά το γνωστό λαϊκό άσμα: «Βάζεις φωτιά στο σπίτι μας και θα το κάνεις στάχτηηηη». Ποιος, εγώ, αναρωτιέμαι παραζαλισμένη από τη ζέστη και τα ψώνια. Διαλέγω το πουκάμισο μουρμουρίζοντας ότι πήγα σε μάγισσες και χαρτορίχτρες, και βγαίνοντας, ακούω και τη συνέχεια «μα θα τις βάλω μάτια μου τις τρέλες σου σε τάξηηηηη».Ο απόλυτος σουρεαλισμός σας λέω, να βλέπεις από τη μια την μοντέρνα επιγραφή του Glou και να ακούς το συγκεκριμένο τραγούδι, τύφλα να’ χει ο Dali. Μετά ανακάλυψα ότι είχε σταματήσει ένα τρίκυκλο με έναν κύριο που είχε βάλει το κασετόφωνο στη διαπασών ακριβώς απ’ έξω, και σταμάτησα να αναρωτιέμαι για την ψυχική μου υγεία.

Ταξιδέψαμε λοιπόν με το καλό, και επιλέξαμε να μείνουμε σε μια πανσιόν που μας συνέστησε μια φίλη από τα Χανιά (Αννιώ σ’ ευχαριστούμε πολύ πολύ για όλα).Μόνο που ο κύριος που νοίκιαζε τα δωμάτια, ήταν 80 Μαΐων και βάλε. Ανακαλύπτουμε λοιπόν ότι φτάνοντας στις 5 το πρωί στο λιμάνι της παλιάς πόλης, ο ταξιτζής δεν ξέρει την πανσιόν. Και διεύθυνση δεν έχουμε. Που σημαίνει ότι η μόνη εναλλακτική μας είναι να τηλεφωνήσουμε στην πανσιόν. Έλα μου όμως που εγώ είχα μόνο το κινητό του παππού…Μαζεύω λοιπόν όλο μου το κουράγιο, και τηλεφωνώ. Στο τρίτο χτύπημα, το σηκώνει.

«Καλημέρα, τηλεφωνώ για μια κράτηση στην πανσιόν» λέω με την πιο βροντερή φωνή μου.

«Φφφφφφφφφφσσσσσσσσσσσςςςςς»

Τι διάολο, με θαλάσσιο ελέφαντα μιλάω;

«Μπορείτε να μας πείτε τη διεύθυνση γιατί το ταξί δεν την ήξερε;»

«Φσρζζζφρστςςςςς»

Εν τω μεταξύ να βλέπω και το μούκο να έχει σκάσει στα γέλια κι εγώ να μην κάνει να γελάσω.

«Με ακούτε;»

«Ουυφ…»

Τα είπε και ξαλάφρωσε.

Στη δεύτερη συνομιλία μας, ο παππούς είχε προλάβει να βάλει τη μασέλα του, οπότε μπορέσαμε έχουμε έναν πολύ πιο ελπιδοφόρο διάλογο. Διαπίστωσα αρχικά ότι λειτουργούσε με χρονοκαθυστέρηση, όπως τα θησαυροφυλάκια, γιατί απαντούσε με διαφορά 10 δευτερολέπτων σε κάθε ερώτηση. Αφού μας ρώτησε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, πότε ήρθαμε, που βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή, και του απάντησα σε όλα και τα κατάλαβε (νομίζω) μας είπε να περπατήσουμε κατά μήκος της προκυμαίας και θα βρούμε την πανσιόν.

«Πάνω στην παραλία είναι;»

«Όχι, στον από πάνω δρόμο.»

«Πως τη λένε την οδό;»

«Λιουμπλιού»

Ε δεν είχα κουράγιο να ξαναρωτήσω, το πήραμε απόφαση ότι θα πάμε προς τα πάνω και θα στρίψουμε στον πρώτο δρόμο που το όνομά του έμοιαζε με Λιουμπλιού. Για καλή μας τύχη, ο επόμενος δρόμος ονομαζόταν Ζαμπελίου, οπότε τα βάσανά μας τελείωσαν εκεί.

Τα Χανιά είναι πολύ γραφική πόλη. Έχουν έναν πολύ όμορφο φάρο, και στενά σοκάκια με μικρά μαγαζάκια. Δοκιμάσαμε πολλές κρητικές λιχουδιές, ήπιαμε ρακή και τσικουδιά, και γνωρίσαμε πολύ γλυκούς και φιλόξενους ανθρώπους. Μπάνια δεν κάναμε πολλά, γιατί αρκετές παραλίες ήταν μακριά αν δεν είχες δικό σου μέσο. Πάντως χαλαρώσαμε πάρα πολύ.

Το ταξίδι της επιστροφής δεν ήταν και ότι καλύτερο, γιατί το καράβι ήταν επιεικώς άθλιο. Στο κατάστρωμα που βγήκα να φωτογραφίσω έπαιζε τη μουσική του Εξορκιστή και δεν είχε παρά μόνο ένα σαλόνι. Ξαπλώσαμε λοιπόν κάτω δίπλα δίπλα, ο Μούκος μου σαν ταλλιατέλλα κι εγώ σαν κοφτό μακαρονάκι, και μαλάκωσαν τα παΐδια μας μέχρι να φτάσουμε. Εγώ έκανα και καμιά βόλτα στο πλοίο, να πάρω κανένα σάντουιτς, και απέκρουσα τα ηλίθια αστεία του υπαλλήλου με ύφος «άσε με ήσυχη μη με δεις να ξινίζω χειρότερα κι από γάλα τον Ιούλιο».Αποφάσισα να κοιμηθώ λίγο όταν τα σχεδιαγράμματα στο πλοίο με την κόκκινη κουκκίδα «είστε εδώ» άρχισαν να με εξοργίζουν τόσο που τους απαντούσα «μη μου το θυμίζεις».

Πάντως τα Χανιά είναι ωραίος προορισμός, αρκεί να έχεις μέσο και να έχεις κλείσει καμπίνα στο πλοίο. Α, να μην το ξεχάσω. Κοιτάξτε ποια είδα από κοντά στην Κρήτη…Δεν είναι κούκλα; Από 25 Αυγούστου θα συγκατοικούμε στην Κάλυμνο…

Σάββατο 2 Αυγούστου 2008

Το μουκελάκι στην Κάλυμνο!

Σας χρωστάω ένα ποστ για διακοπές,και σας υποσχομαι ότι θα είναι άκρως απολαυστικό.Προς το παρόν όμως τρέχω,γιατί βγήκε ο διορισμός μου αγαπητοί!Γ' Δωδεκανήσου,που αν δεν κάνω λάθος συμπεριλαμβάνει μόνο την νήσο της Κάλυμνου.Δευτεροβαθμια με πήραν(όσοι με έχετε γνωρίσει απο κοντά μη γελάτε στην ιδέα ενός Μούκου σε Λύκειο...)Θα εκτιμούσα οποιαδήποτε πληροφορία,για μετακινησεις,πτήσεις,δρομολόγια πλοίων,τη ζωή στο νησί...Όλα είναι ευσπρόσδεκτα.Οι πληροφοριοδότες θα αμοιφθούν με σφουγγάρια φυσικά,που θα τα έχω άφθονα απο τον χειμώνα.