Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007

Λυπηρό,πολύ λυπηρό...

Το απόγευμα βγήκα για φωτογράφηση στην παραλία του Βόλου. Ο δάσκαλος της φωτογραφίας μας ζήτησε να τραβήξουμε τα φιλμ μας μέχρι την Πέμπτη, γιατί θα αρχίσουμε την εμφάνιση στο σκοτεινό θάλαμο. Επειδή μ’ αρέσουν πολύ τα παιδάκια, είπα να κάνω μια βόλτα στο πάρκο της παραλίας, αφού συνήθως την Κυριακή αν έχει καλό καιρό βγαίνουν βόλτα πολλά πιτσιρίκια με τις μαμάδες και τους μπαμπάδες τους. Αφού τελείωσα με τις φωτογραφίες, είπαμε να πιούμε μια ζεστή σοκολάτα με το μούκο, και μετά από μια μικρή βόλτα, με άφησε στη στάση του λεωφορείου μου.
Δίπλα μου στεκόταν μια κυρία, που μικρή την έβλεπα συχνά στην εκκλησία που είναι κοντά στο σπίτι μου. Συνήθως καθάριζε και άναβε τα καντήλια. Τα τελευταία χρόνια δεν είναι καλά. Τα έχει χαμένα, φεύγει συχνά από το σπίτι της, όπου δεν υπάρχει πια κανείς να τη φροντίζει, και περιφέρεται άσκοπα στους δρόμους της πόλης. Είναι τελείως άκακη, απλά μιλάει πολύ (πράγμα που κάνω κι εγώ κατά κόρων κι ας μην τα έχω χαμένα).
Μερικά λεπτά αργότερα, παρατήρησα ότι είχε σταματήσει το επίμονο μουρμουρητό της και με κοιτούσε επίμονα. Της χαμογέλασα. Μου το ανταπόδωσε. Άραγε πόσο καιρό έχει να της χαμογελάσει κάποιος; Δε χρειάζεται να έχεις σώας τας φρένας για να δικαιούσαι ένα χαμόγελο. Μετά από λίγο πήγε δίπλα σε μια κοπέλα, που είχε στον ώμο της μια σχολική τσάντα. Άρχισε να της μιλάει, κι εκείνη την αγριοκοίταξε και την αποπήρε. Το ίδιο και μια καλοντυμένη κυρία, που δεν είχε ελεύθερα χέρια να κοιτάξει το ρολόι της όταν τη ρώτησε τι ώρα ήταν. Κρατούσε σφιχτά στις χούφτες τις μερικές σακούλες κάποιου μεγάλου πολυκαταστήματος. Ξαναγύρισε σε μένα. «Είναι οκτώ»,της απάντησα.
«Δε μου μιλάνε…Ποτέ. Γιατί
Η φωνή της ήταν όλο παράπονο. Δεν μπορούσα να της απαντήσω. Έβγαλα μόνο τις καραμέλες μου από την τσάντα μου και της έδωσα μία.
«Δεν κρυώνεις με τη ζακέτα;»,με ρώτησε.
«Όχι, δεν έχει και τόσο κρύο.»
«Εγώ έχω το παλτό μου.» μου απάντησε όλο περηφάνια. Την κοίταξα. Στα πόδια της φορούσε ένα ζευγάρι τριμμένες παντόφλες, χωρίς κάλτσες, και ένα παλιό φόρεμα, που δε φαινόταν καθόλου ζεστό. Αλλά τι την ένοιαζε; Αυτή είχε το παλτό της. Και ξαφνικά κατάλαβα ότι δε θα έπρεπε να λυπάμαι αυτή, αλλά τους υπόλοιπους, που δεν έβρισκαν χρόνο, διάθεση ,ή ανθρωπιά να ακούσουν ότι δε χρειάζεται τίποτα άλλο, παρά μόνο το παλτό της και κάποιον να της μιλήσει.
Μπήκαμε στο λεωφορείο και όλοι έβαζαν τις τσάντες τους στο διπλανό κάθισμα για να μην καθίσει μαζί τους. «Λυπηρό, πολύ λυπηρό», μου ψιθύρισε στο αυτί το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι. Ελπίζω να στείλει γρήγορα τα γελαστρόνια του.

12 σχόλια:

ΓΙΩΤΑ είπε...

apla poli lipiro kai parallila siginitiko...ligi anthropia na eixan oloi o kosmos mas tha tan poli kaliteros!!!

moukelis είπε...

Καλώς μας ήρθατε,το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι σας χαιρετά!
Σίγουρα θα ηταν πολύ καλύτερος,και για μας και γι'αυτούς...

melomenos είπε...

δυστυχώς έτσι είναι τα "τέρατα" οι άνθρωποι!
με πιάνει θλίψη κάθε φορά που βρίσκομαι σε τέτοιες ενέργειες των λεγόμενων ανθρώπων... με πολιτισμό μηδέν!
ευτυχώς που υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις και κάποιοι ανοίγουν μικρές γωνιές στις καρδιές τους να τους δέχονται κοντά τους, ευτυχώς!
καλή σου βδομάδα

moukelis είπε...

Δεν πειράζει,ας συνεχίσουμε εμεις να προσπαθούμε και όλους τους χωράει η καρδιά άμα την ανοίξουμε λιγάκι.
Καλή σου εβδομάδα κι εσένα melomene!

A Girl Called Clementine είπε...

εφτασα στη μέση και ήθελα να πω πως δεν θα πρέπει να λυπόμαστε για αυτή μα για όλους εμάς και τελικά με πρόλαβες... Τη βρίσκω πολύ πιο λογική από πολλούς "λογικούς" που το δήθεν , το άγχος για τα πάντα και η απομόμωση από όλους και όλα τους κάνει κάθε μέρα λίγο πιο κενούς....

μα μερικές φορές πάλι πιάνω τον εαυτό μου να φερετε ανάλογα με την κυρία με τις σακούλες στα χέρια και μετά το μετανιώνω τόσο πολύ... γιατί δεν ήμουν έτσι... και απορώ με μένα...
το σκεφτόμουν τις προάλλες που ήμουν στο μαγαζί που δουλεύω που τυχαίνει να είναι δικό μου και μπήκε μια κοπελίτσα μέσα , μία από τους πολλους που ζηταν να δώσουμε κάτι...(στη συγκεκριμένη περίπτωση έδινε κάτι στυλό αλλά την έκοψα αμέσως και δεν πρόλαβα να ακούσω παρακάτω) συνήθως τους διώχνω και δεν το πολυσκέφτομαι μετά αλλά με αυτή μετάνιωσα πραγματικά που της είπα να φύγει γιατι το μαγαζί "δεν είναι δικό μου και δεν μπορώ να της δώδω τίποτα"
ήταν τόσο ευγενική χωρίς να είναι ψεύτικη και τόσο γλυκιά και ήταν απλώς ένα κοριτσάκι ίσωσ όχι μικρότερη από εμένα...

το σκεφτόμουν όλη μέρα... μήπως τελικά με κάθε τέτοια μας κίνηση απομακρυνόμαστε λίγο λίγο από τον δικό μας παράδεισο; και δεν αναφέρομαι στον παράδεισο που υπόσχεται η θρησκεία αλλά στην ψυχική μας υγεία , στη συνείδηση στο να αισθανόμαστε εμείς όμορφα με τον εαυτό μας...

πλατειάζω ίσως αλλά τόσο απροσδόκητα μου δόθηκε η ευκαιρία να πω αυτά που σκέφτομαι.. χεχ

moukelis είπε...

Να πλατειάζεις όσο θέλεις,αυτός είναι ο σκοπος του κάθε ποστ άλλωστε,να μοιραστούμε τις σκέψεις μας.Σημασία δεν έχει πάντα αν θα δώσεις κάτι ή όχι,αλλά ο τρόπος που θα το κάνεις.Για μένα έχει περισσότερη αξία κάποιος που ευγενικά εξηγεί ότι δεν έχει διάθεση να δώσει χρήματα,παρά κάποιος που πετάει ένα κέρμα σε ένα ζητιάνο κοιτώντας τον υποτιμητικά.Και μην ανησυχείς τοσο πολύ,αφού δεν ήσουν έτσι,μπορείς να αλλάξεις ξανά.Ο παράδεισός μας για μένα σημαίνει να αγαπάς τον εαυτό σου,και μετά γίνεσαι ικανός να αγαπήσεις όλο τον κόσμο.Οι άνθρωποι που απομακρύνονται αποτροπιασμένοι από τους συνανθρώπους τους,στην πραγματικότητα απομακρύνονται από τον ίδιο τους τον εαυτό.Από αυτόν θέλουν να ξεφύγουν.Είναι τόσο τέλειος και καθωσπρέπει που μόνιμο άγχος τους είναι να μην τον τσαλακώσουν,ή να μην αφήσουν καμιά βρώμικη στάμπα τα απλωμένα χέρια των συνανθρώπων τους.
Είδες,πλατείασα κι εγω για να μην αισθάνεσαι μόνη. ;@Ρ
Καλωσήρθες!Τα σέβη του Πρίγκηπα Γελαστρόνι!

Σοφία είπε...

Δεν είναι τέρατα οι άνθρωποι. Απλά φοβούνται το διαφορετικό. Κρίμα, αλλά έτσι είναι...

xaos είπε...

Είδες πως καταντήσαμε να μιλάμε με τόσο άγνωστο κόσμο και να μην μιλάμε στον διπλανό μας.Είναι η σκληρή όψη των ανθρώπων.Ευτυχώς όχι όλων.Να σαι πάντα έτσι απλή και πάντα άνθρωπος γιατί η ζωή σε σκληραίνει μεγαλώνοντας.
Χελωνόφιλα

ZouZouna είπε...

Ουφ, σε βρήκα. κάτι είχα γράψει λάθος στο blogroll μου. Σε προσκαλώ στο πάρτι μου λοιπόν. Πάρε τους φίλους σου και είστε όλοι ευπρόσδεκτοι. Φιλιά

moukelis είπε...

@Σοφία:Δεν είναι παράξενο να φοβούνται το διαφορετικό,αν σκεφτείς ότι καθε ενας απο μας είναι διαφορετικός και ξεχωριστός;
@Χελώνα:Ευτυχώς μέχρι τώρα δεν έχω αλλάξει,και ελπίζω να συνεχίσω να είμαι ετσι.
Χελωνόφιλα....ευχαριστώ,δε μου έχουν ξαναδώσει.

Σοφία είπε...

Δεν είμαστε "τόσο" διαφορετικοί. Ή μάλλον, διαφέρουμε μόνο στις λεπτομέρειες. Όποιον διαφέρει σε βασικά σημεία, τον αποφεύγουμε είτε γιατί φοβόμαστε είτε λόγω καχυποψίας.

Ανώνυμος είπε...

oooo..
exw pathei plaka me to blog sou koritsaki
tha sou steilw mail
k*