We’ve got the dreamers’ desease

Picture by May Ann Licudine

Πριν μερικές μέρες μιλούσα με μια κοπέλα που δε γνωρίζω προσωπικά. Τη «γνώρισα» μέσω ενός φόρουμ, της άρεσε η ιδέα του Blog ,και ζήτησε τη βοήθειά μου για να φτιάξει κι αυτή ένα. Κάπου λίγο πριν αρχίσουμε, μου εξομολογήθηκε ότι δεν ξέρει αν το blog της θα έχει επιτυχία, επειδή αυτά που γράφει δεν είναι ενδιαφέροντα. Στην ερώτησή μου γιατί το πιστεύει αυτό, μου απάντησε «ε, ξέρεις, είμαι λίγο ονειροπόλα».

Ου, αν η ονειροπόληση θεωρείται μπανάλ, ή αδιάφορη, τότε τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Η αλήθεια είναι ότι η απάντησή της με έβαλε σε σκέψεις. Ετοιμάζομαι να πατήσω τα 25, να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να ξενιτευτώ σε όποιο χωριουδάκι αποφασίσει το ευφάνταστο Υπουργείο Παιδείας, να βρω σπίτι και να μετακομίζω εμένα και τη γάτα σε τέσσερις μόνο μέρες( εκτός από πάντα έτοιμος ,πρέπει να έχεις και ικανότητες Ιντιάνα Τζόουνς άμα είσαι νεοδιοριζόμενος εκπαιδευτικός, α ρε μαμά, και σου έλεγα να με πας στα προσκοπάκια…),ετοιμάζομαι να παραχωρήσω το Μούκο μου στη μαμά πατρίδα το Μάϊο, η γάτα μου γεννάει, το γατάκι θα μου έρθει ένα μήνα πιο νωρίς από ότι υπολόγιζα γιατί η κοπέλα που το μεγαλώνει έπαθε αλλεργικό σοκ (γατοκατάσταση),οι γονείς γκρινιάζουν, το επίδομα ανεργίας τελείωσε, το άσθμα μου δε μ’ αφήνει να ανασάνω ανάλογα τις ορέξεις του, και γενικά ένας πανικός επικρατεί.

Τώρα θα μου πείτε, έχεις κάθε δίκιο να τρέχεις πανικόβλητη, όπως όλος ο κόσμος άλλωστε. Αλλά δεν το έχω. Είναι κόσμος που έχει πιο πολλά και σοβαρά προβλήματα.

Συν τοις άλλοις, μάλλον έχω την αισιοδοξία και την ονειροπόληση στα γονίδιά μου. Μόλις απαρίθμησα όλα τα παραπάνω, έβγαλα έναν μακρύ αναστεναγμό και έμεινα να κοιτάζω τα συννεφάκια στον γαλάζιο ουρανό. Μ’ αρέσει να ξαπλώνω στο γρασίδι όταν πηγαίνουμε στο χωριό, και να κοιτάζω τα σύννεφα. Μ’ αρέσει να αφήνω τον ήλιο που μισοκρύβεται στα φύλλα της ελιάς να με χαϊδεύει στο πρόσωπο (συνήθως μετά από τις δύο πρώτες φορές που γίνεται αυτό, βλέπω τον αδερφό μου να στέκεται από πάνω μου με ένα σαρδόνιο χαμόγελο και να μου λέει ότι φούντωσαν οι φακίδες μου). Δε μ’ αρέσει να οδηγώ, γιατί χάνω όλα αυτά που λαίμαργα παρατηρώ σαν πεντάχρονο από το παράθυρο, μόνο και μόνο για να προσέχω ανιαρά σήματα και παραχωρήσεις προτεραιότητας. Μ’ αρέσει τόσο πολύ να φωνάζω «κι άλλο, κι άλλο» στο τέλος από τις συναυλίες, που έχω ζωντανές ηχογραφήσεις όπου ακούγεται, και τις ακούω μέχρι να καλοκαιριάσει να ξαναπάω σε συναυλία (στο τσακίρ κέφι, ανάβω και κανέναν αναπτήρα). Περπατώντας στην πόλη, ενθουσιάζομαι με χίλιες δυο βλακείες που βλέπω, και κοιτάζω πάντα ψηλά στα μπαλκόνια, για να δω χαρούμενους ανθρώπους να πίνουν τον καφέ τους και να κουβεντιάζουν. Έχω τρακάρει και σε στύλο έτσι, παραλίγο να βγάλω το δεξί μου μάτι, αν αποφασίσετε να το κάνετε δείξτε λίγη προσοχή. Ακόμα τσούζουν τα μάτια μου όταν βλέπω πολέμους και φωτιές, και την ανθρώπινη αχαριστία και αδικία να υπερισχύει της αγάπης. Πιστεύω στους ανθρώπους και δίνω ευκαιρίες ξανά και ξανά, κι ας στενοχωρηθώ ξανά και ξανά. Θέλετε κι άλλα;

Μάλλον, όπως λέει και το τραγούδι,I’ve got the dreamers’ desease.Και γιατί να γιατρευτώ;

Σ'αγαπώ μ'αγαπάς

Δέχτηκα εδώ και καιρό πρόσκληση από την Τρελοφαντασμένη και την σοφή Κουκουβάγια να τραγουδήσω δύο "σ'αγαπώ".Επειδή είμαι ζαβολιάρικο Μουκέλι,θα βάλω ένα από άντρα ερμηνευτή-αν και είναι από τη Ζορμπαλά η πρώτη εκτέλεση-κι ένα από γυναίκα,δηλώνοντας πως πιο πολύ αγαπάω το δεύτερο,μια και,πως να το κάνουμε,το λέμε πιο γλυκά το σ'αγαπώ εμείς τα θηλυκά...
Είναι λίγο παλιό,αλλά μας ταιριάζει γάντι,και το τραγουδάω με πολύ κέφι:

I made this music player at MyFlashFetish.com.

Κι αυτό επίσης πολύ αγαπημένο,από την εξαίσια Έλλη Πασπαλά:

I made this music player at MyFlashFetish.com.

Σημειωτέον,ο Μούκος είχε διαλέξει ένα των Judas Priest όταν το συζητούσαμε,αλλά εγώ διάλεξα αυτά επειδή μ'αρέσουν πιο πολύ.Για να δούμε,ποιος δεν έχει παίξει...Έλα, ο πρώτος που θα πληρώσει τα σπασμένα είναι ο μεσιέ Στοχαστής.Λούζι έπαιξες;Δεν έπαιξες,οπότε είναι σειρά σου.Α,έλα κι εσύ Gia,να πάρει και το Ναταλάκι μας μια πρόσκληση,να στείλουμε μια και στη Nakupenda.Έλα οι αγαπησιάρηδες,να βλέπω τραγουδάκια! :@)

Δευτέρα κάτι έχω, την Τρίτη δεν αντέχω…

Τετάρτη πώς βαριέμαι, που λένε και τα φίλτατα Στρουμφάκια…Τετάρτη σήμερα, και είχα ένα κάρο δουλειές. Και πονούσε και η κοιλιά μου. Και η μέση μου. Σε ελεύθερη μετάφραση:μέρα για γκρίνια. Ατέλειωτη γκρίνια.

Ξυπνάω το πρωί στις 7:30. Τώρα θα μου πείτε, τι ξυπνάς κι εσύ άνθρωπέ μου, άμα είναι να φας στη γκρίνια όλους τους παρευρισκομένους; Είσαι μαθήτρια; Είσαι οικοδόμος; Όχι φίλτατοι, αλλά είναι μαθητής ο μικρός αδελφός( ο οποίος πρέπει να κλείσει μάλλον ένα ραντεβουδάκι στον ΩΡΛ μήπως έχει κι αυτός κανένα βύσμα στο αυτί),που δεν ακούει ποτέ το ξυπνητήρι. Το ακούω όμως εγώ, οι γονείς, και όλη η γειτονιά. Κι άμα δεν ξυπνήσεις από το ξυπνητήρι του μικρού, θα ξυπνήσεις από την αγριοφωνάρα του μπαμπά, που πριν πάει στην οικοδομή, λέει να κάνει ένα τηλεφωνάκι. Από αυτά που και να μη χρησιμοποιήσει το ακουστικό, θα τον ακούσει ο άνθρωπος στον οποίο τηλεφωνεί κι έτσι…

Κατεβαίνω λοιπόν ρίχνοντας δολοφονικές ματιές στο πάνελ του σαλονιού. Κάνω βούρτσισμα, μαζεύω και το μαλλί που είπε να το γλεντήσει πρωί πρωί, και πάω να φτιάξω ένα τσάι. Ερώτημα: Υπάρχει κάποιος λόγος να ψαρεύω το χαρτάκι του φακελλακίου του τσαγιού μέσα από την κούπα μου; Είναι κάποιο αρρωστημένο αστείο πρωϊνιάτικα; Ο κατασκευαστής της Lipton παίζει με τα νεύρα μου; Είναι σαδιστής; Κάνε άνθρωπέ μου το σχοινάκι έναν πόντο πιο μακρύ…Με αυτοσχέδιο μηχανισμό που θα ζήλευε κι ο Μαγκάϊβερ, ψαρεύω μέσα από το αχνιστό ρόφημα το καρτελάκι. Πίνω το τσάι μου ζητώντας από τη γιαγιά που θα πάει στο χασάπη, να μου πάρει δύο στήθη κοτόπουλου για να κάνω σουβλάκια. Το βράδυ θα κάνει ο Μούκος μπάρμπεκιου και του αρέσουν πολύ τα σουβλάκια μου. Τονίζω στη γραία ότι θέλω ΜΟΝΟ στήθη, επειδή δεν έχω χρόνο να φιλετάρω ολόκληρο κοτόπουλο. Δεν προλαβαίνω να πιω μισό φλιτζάνι, και η γιαγιά επιστρέφει. Με δύο πουλιά. Και πριν προλάβω να μιλήσω, μου δηλώνει ορθά κοφτά ότι ο Ζήσης (ο χασάπης της γειτονιάς) δεν έχει σκέτα στήθη. Το ξέρω. Ο αντιπαθητικός ο Ζήσης δεν έχει σκέτα στήθη. Έχει στήθη με τριχάρες, που μας τις επιδεικνύει το καλοκαίρι που έχει ζέστη και κουβαλάει τα κρέατα. Στο προκείμενο. Της εξηγώ ότι στον άλλο χασάπη έχει, και μου δηλώνει με στόμφο ότι στον άλλο χασάπη δεν πάει, επειδή δεν τον ξέρει. Έχω βάσιμες υποψίες ότι η γιαγιά παίρνει μίζα από τον Ζήση.

Μουρμουρίζοντας, φιλετάρω το κοτόπουλο, και πάω στο νεροχύτη, όπου φρενάρω σαν Punto που πάει με 200.Στο νεροχύτη κείτεται ένα πτώμα. Κουνελιού. Εγώ το κουνέλι δεν το τρώω. Είχα δύο φορές για κατοικίδιο και δε μου πάει καρδιά, είναι σαν να τρώω τη γάτα μου. Φωνάζω τη μαμά, που σπεύδει να το περιμαζέψει. Τι σπεύδει δηλαδή, που μόνο με κιμωλία δεν ζωγράφισε το περίγραμμά του στο νεροχύτη, όπως στις ταινίες. Τέλος πάντων, τελειώνω τα σουβλάκια, κάνω μια φουρνιά πατάτες, κάνω και μια πανακότα σοκολάτα.

Αισίως έχει πάει 3.30,οπότε αρχίζω να ετοιμάζομαι για το μάθημα. Βάζω το μπορντώ μου το φόρεμα, κάνω το αναιδές μαλλί συντριβάνι, και βγαίνω στο δρόμο σκέτη οπτασία:σαν τον Βλαντ τον παλουκωτή (είμαι και το εκρού του νεκρού πριν τα μπάνια),με κίτρινη τσάντα (δώρο Λούζι).Εκεί λοιπόν που «ανεβαίνω σκαλοπάτια, κατεβαίνω ανηφοριές» που λέει και το τραγούδι, μέσα στην ευωδιά των σκουπιδόλοφων, γίνεται το αναπάντεχο. Σταματάει δίπλα μου ένας κάγκουρας. Κάγκουρας είναι ο τύπος που έχει ένα αμάξι με έντονο χρωματισμό. Μερικές φορές και με χρωματισμό που αλλάζει. Το αμάξι του είναι συνήθως ένα Punto που το προσπερνώ κι εγώ με 30,αλλά αυτός θέλει να νομίζει ότι είναι ένας δεύτερος Χάκκινεν. Έχει κοτσάρει πάνω στο αμάξι του χίλια δυο λαμπάκια, σε στυλ «βαριόμουν να βολέψω τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και είπα να δώσω έναν εορταστικό τόνο στο αμάξι»,και οδηγεί με μισοκατεβασμένο το φιμέ τζάμι, και το χέρι κρεμασμένο απ’ έξω. Σταματάει δίπλα μου, και δεν ξέρει ότι μόλις του χαμογέλασε η τύχη. Και, κοιτάζοντάς με σαν τη μύγα μέσα από τα RayBan (δεν είναι Ιούλιος ακόμα καλέ μου, βγάλτα ),πετάει τη φονική ατάκα:

-«Μωρό, που πας να σε πάω;»

Τώρα να του εξηγήσω ποιος είναι μωρός από τους δυο μας, σιγά μην καταλάβει. Αλλά έννοια σου, και μου έχει ξανατύχει. Αυτό το έργο κάπου το’ χω ξαναδεί. Και μάντεψε, κάπου εδώ βγαίνει ο δολοφόνος.

Μπροστά από τα μάτια μου περνούν πληροφορίες και ατάκες, σαν τον Robocop που αναγνωρίζει το στόχο. Παίρνω ένα ύφος όλο νάζι, και του λέω:

-«Μπα, δεν είναι στο δρόμο σου.»

Εδώ είμαστε, θα είπε αυτός από μέσα του.

-«Και που το ξέρεις;»

-«Μόλις σε έστειλα στο διάολο, και δεν πάω κατά ‘κει.»

Με το χαμόγελο πάντα.

Έφταιγα; Όχι πείτε μου.

Γατομπλόγκ

Για σουλατσάρετε μια βόλτα κι από το γατομπλογκ,όλο και κάτι ενδιαφέρον μπορεί να βρείτε...:@)

Βαφτίσια

Έχω να ανακοινώσω ότι το γατόνι μας είναι κοριτσάκι!Μόλις άνοιξε τα ματάκια του,και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να του δώσουμε ένα ονοματάκι.Διάλεξα μερικά ονόματα που είναι εύηχα,ή βοηθάνε τα φωνήματά τους το γατάκι να τα μάθει πιο εύκολα.Σε κάποια έχω παραθέσει και τη σημασία τους στην παρένθεση.Λοιπόν,ποιος θα γίνει νουνός;?Ψηφίστεεεεεεεεεε!!!

Μια χουφτίτσα...

Δείτε και θαυμάστε...Δεν ξέρουμε ακόμα αν είναι αγοράκι ή κοριτσάκι,επειδή είναι πολύ πολύ μικρούλι.Γεννήθηκε την Καθαρά Δευτέρα,και σε δύο μήνες από τώρα θα γουργουρίζει δίπλα μου στο κρεβάτι...

Θέλω μαμά έναν γατούλη...

Βάλαμε την αγγελία μας,και περιμένουμε...Λέτε να μας διαλέξει κανένας γατούλης;Στείλτε θετική ενέργεια... ;@)

Έβγαλα δίσκο!

Τόσο καιρό,μου έχουν έρθει τόσες προσκλήσεις για παιχνιδάκια,οπότε ήρθε η ώρα να αρχίσω να εκπληρώνω παραγγελιές.Σας ευχαριστώ που με σκέφτεστε και με καλείτε. :@)
Πρώτη θα ικανοποιήσω την άρτι αφιχθείσα Ναταλία μας.Πλάκα είχε αυτό το παιχνιδάκι,αν και δεν του φαινόταν.Παραθέτω τους κανόνες :
1. Μπαίνεις στο wikipedia.
2. Αναζητάς την επιλογή “random article” (πάνω αριστερά). Πατάς μια φορά. Το λήμμα που θα βγει είναι το όνομα της μπάντας σου.
3. Πατάς άλλη μια φορά το “random article”. Το λήμμα που θα βγει είναι ο τίτλος του άλμπουμ της μπάντας σου.
4. Πατάς “random article” άλλες έντεκα φορές. Τα λήμματα που θα βγουν είναι το track list του άλμπουμ.
5. Καλείς άλλους πέντε να κάνουν το ίδιο.

Ιδού λοιπόν το συγκρότημά μου:
Λέγεται Ocean Springs,που είναι μια τοποθεσία στο Ontario νομίζω.Η φωτογραφία είναι από την παραλία της ίδια τοποθεσίας. Ο τίτλος του άλμπουμ είναι Snow White.Ορίστε και τα τραγούδια:

• The 5'11" Record

• Bonita Channel

• Fusarium oxysporum

• ISO 10303-21

• Michael Stuart

• Rocky Mountain Rocket

• Eldorado (Miranda song)

• Gustav Jäger

• Diocese of Edinburgh

• Prince Ōtsu

• Spirit rover timeline

Πολύ ατμοσφαιρική μουσική φαίνονται να παίζουν...Σας άρεσε;Κάντε τότε το ίδιο Mariel,Τρελοφαντασμένη,Κουκουβάγια,Άκη και Μαριλένα!

Χρόνια πολλά!

Σήμερα ο Μούκος μου έχει γενέθλια!

www.postpalace.com
Σου εύχομαι γλυκέ μου ό,τι επιθυμείς.Σ'αγαπώ πολύ πολύ!
Για το Μούκο μου,προφιτερόλ που του αρέσει,από σπέσιαλ μάγειρα...

Οι υπόλοιποι σερβιριστείτε γλυκά σοκολατένια,είναι η λατρεία του εορτάζοντα!


Να τα εκατοστήσεις Μούκε μου!

Νέα από το μέτωπο

Πηγαίνω στον ΩΡΛ για να δούμε την έκβαση του πονόλαιμου. Έχω ραντεβού στις 8:45,και με τη μαμά αγκαζέ (επιμένει να έρχεται μαζί στους γιατρούς λες και είμαι 5 ετών),καταφτάνουμε στο ΙΚΑ στις 8:35. Είναι μόνο ένα ζευγάρι ηλικιωμένες που φεύγουν, ρωτάμε αν ο γιατρός είναι μέσα, και μας απαντάνε ότι κάπου πετάχτηκε. Καθόμαστε λοιπόν στις πορτοκαλί καρέκλες, και εν τω μεταξύ καταφτάνουν άλλη μία κυρία και μία νεαρά. Μας ρωτάνε τι ώρα έχω ραντεβού. Η μία αποφαίνεται ότι έχει πιο αργά, η νεαρά ανακοινώνει ότι αυτή είχε στις 8:15, οπότε μας λέει χαμογελαστά ότι θα τελειώνει γρήγορα. Το ίδιο χαμογελαστά η μήτηρ τη ρωτάει πώς κι έτσι,( “how come,dear?”, αγγλιστί) και μας λέει ότι θα μπει πριν από εμένα επειδή είχε πιο νωρίς ραντεβού. Την κοιτάω λοξά. Η άλλη κυρία που περιμένει της εξηγεί ότι μπαίνουμε με τη σειρά που έχουμε έρθει, κι αυτή αρχίζει να ωρύεται με μια ψιλή, υστερική φωνή, κουνώντας την ομπρέλα της απειλητικά, ρωτώντας ποιο είναι το νόημα του ραντεβού άμα είναι να μπαίνουμε με τη σειρά. Γυρίζω απαθέστατη λοιπόν και της λέω:
«Το νόημα του ραντεβού δεσποινίς μου είναι να έρχεστε στην ώρα που το έχετε. Όχι να κάνετε κούρα ομορφιάς, να έρχεστε φράπα στις 9, και να κουνάτε την ομπρελάρα σας σε μας που ήρθαμε στην ώρα μας.»
Παγάκι η δεσποινίς-ακίνητη η ομπρελάρα.
Μπαίνω στο γραφείο του γιατρού, ο οποίος μετά από σύντομο έλεγχο αυτιών, μύτης και πονεμένου λαιμού, μου ανακοινώνει τη διάγνωση:
«Έχετε ένα βυσματάκι εδώ μέσα».
Γιατρέ μου μερικές φορές, να την πω την αμαρτία μου, μασουλάω τους χρωματιστούς μου συνδετήρες. Αλλά βυσματάκι ποτέ. Αν και δεν είναι κακή ιδέα τώρα που το σκέφτομαι… Αποδιώχνω τις χαζές ατάκες του τύπου «ακόμα θα περίμενα διορισμό άμα είχα βύσμα γιατρέ μου;» ενώ ο γιατρός μου εξηγεί ότι με απειλεί μία μόλυνση στρεπτόκοκκου, που έχει τη βάση της σε ένα πρησμένο κομματάκι του λαιμού που εξέχει, και αναρωτιέται πώς δεν είδε τη βάση του η γιατρός στα επείγοντα. Έλα μου ντε. Τέλος πάντων, με εφοδιάζει με αντιβιώσεις, αντιπυρετικά και τα συναφή, και φεύγω. Λέω και ένα καλημέρα στην ξινή με την ομπρέλα, είμαι και μια κιουρία, μην το ξεχνάμε.

Αποφασίζουμε να τιμήσουμε με την εξαιρετική μας παρουσία, οι Μούκοι και η φίλη Ιωάννα, νέο τσιπουράδικο στη Ν.Ιωνία. Αφού ψάχνουμε κανένα εικοσάλεπτο μες το μεσημέρι με την κοιλιά να διαμαρτύρεται εντόνως,νομίζουμε ότι το βρήκαμε. Χάλια περιβάλλον, με λευκά ραμποτέ στους τοίχους, λες και είμαστε στην ψησταριά «Η ωραία Ελλάς»,τηλεμεταφερόμενοι στην προηγούμενη δεκαετία. Λέμε να τους δώσουμε μια ευκαιρία. Παραγγέλνουμε τρία τσιπουράκια, και μας φέρνει τους μεζέδες αφού έχουμε ταράξει το ψωμί σαν λιμασμένα. Μία αξιοπρεπή προσπάθεια παρασκευής πατατοσαλάτας, ένα wannabe τουρσί με κάτι κομματάκια στο χρώμα του συκωτιού, που αργότερα ο τολμηρός μούκος που δοκίμασε απεφάνθη ότι ήταν ντομάτα λιαστή, και κάτι παστά της κακιάς ώρας, που αν τα δοκίμαζες έπρεπε να τσεκάρεις αν είχες κάνει αντιλυσσικό. Αλλά δυστυχώς το μυαλό διαφέντευε η πείνα,οπότε τα φάγαμε. Δεύτερος γύρος:ένα οστρακοειδές που έμοιαζε με γαρίδα;Καραβίδα;Δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς ήτο το ατυχές οστρακόδερμο. Επίσης είχαμε δείγμα καβουριού,καλαμαράκια μπεμπέ (δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν τόοοοσο μικρά, από το βρεφονηπιακό τα απήγαγαν;) και μύδια βεβαίως βεβαίως. Πληρώσαμε και κατευθυνθήκαμε σπίτι, όπου καταβροχθίσαμε ότι κουλουράκι και μπισκοτοειδές υπήρχε.

Τηλεφώνημα στον ΟΣΕ:
- «Καλημέρα, θα ήθελα να μάθω αν έχει και σήμερα στάση εργασίας ο ΟΣΕ»
- «Γιατί;»
- «Γιατί είχε και χτες και θέλω να ταξιδέψω.»
- «Μάλιστα. Διαβάσατε το εγχειρίδιο του Οργανισμού Εργατοϋπαλλήλων Σιδηροδρόμων; Στη σελίδα 152,παράγραφος 3,αναφέρει καθαρά ότι πριν τηλεφωνήσετε για ερωτήσεις θα έπρεπε να συμβουλευτείτε τη συνείδησή σας.»
- «…»
- «Λοιπόν;»
- «Τι λοιπόν;»
- «Τη συμβουλευτήκατε;»
- «Ποια;»
- «Τη συνείδησή σας»
- «Πλάκα μου κάνετε;»
- «Χα χα, σας την έφερα.»
Πετάγομαι ιδρωμένη από το κρεβάτι. Οι ποικίλες απεργίες έχουν μπει στο υποσυνείδητό μου μάλλον. Μα να τις βλέπω στον ύπνο μου; Αναζητώ τα φωτάκια που ανάβω το βράδυ, πουθενά. Κατεβαίνω αργά τη σκαλίτσα της κουκέτας μη γκρεμοτσακιστώ, και πατάω το διακόπτη. Α, θαύμα. Η ΔΕΗ δε μας χάλασε τη ρουτίνα. Τι, πάνω που μας εκπαίδευσε να κάνουμε όλες μας τις δουλειές 10-12 που έχουμε ρεύμα, να μας το χαλάσει; Δεν αγχώνεσαι ρε παιδί μου κι αν ξέχασες το φαϊ στο φούρνο. Στις 12 θα κοπεί το ρεύμα και θα συνεχίσεις να πίνεις το καφεδάκι σου αμέριμνη, χωρίς να ανησυχείς μη σου καεί. Θα έπρεπε να την ευχαριστούμε που μας έβαλε από τόσο νωρίς στην πασχαλιάτικη ατμόσφαιρα, προχθές στο εκδοτήριο εισιτηρίων για το αστικό, όπως και σε όλα τα εμπορικά καταστήματα, είχαν όλοι ένα κερί ανά χείρας. Τι ρομαντικά, πολύ αναστάσιμη ατμόσφαιρα. Ας πάρω στον ΟΣΕ κανονικά τώρα να δω αν έχει δρομολόγια. Α, δεν έχουμε ούτε τηλέφωνο. Καλά, θα δω αν έχουν καμιά ανακοίνωση στην ιστοσελίδα τους. Α, δεν έχουμε ούτε ίντερνετ. Μια ομορφιά. Μας προπονούν για να λάβουμε μέρος στο επόμενο Survivor,θα γελάει ακόμα κι ο Μαρκουλάκης με αυτά τα πράγματα. Δεν πειράζει, θα πάρω από το κινητό:
- «Καλημέρα.»
- «Καλημέρα.»
- «Θα ήθελα να μάθω αν έχει σήμερα στάση εργασίας ο ΟΣΕ.»
- «Όχι.»
- «Το δρομολόγιο για Λάρισα γίνεται κανονικά;»
- «Ναι.»
- «Επειδή έγινε ένας εκτροχιασμός πάνω στη γραμμή για Βόλο, πήραν το συρμό;»
- «Ναι.»
- «Εντάξει, ευχαριστώ.»
Κλικ. Ε κοπελιά δε σε ξέρουμε κι από χτες να σου πούμε και παρακαλώ, να παίρνεις θάρρος...Γκρρρ…Πάω στο ίντερνετ καφέ της γειτονιάς να βάλω το ποστ. :@(

Υ.Γ.:Ευχαριστώ για τις προσκλήσεις,σύντομα θα εκτελέσω τις αποστολές που μου αναθέσατε!

Μουκοίωση

Χτες ξεκίνησα συνάμενη κουνάμενη να πάω για μάθημα. Έχω ένα ιδιαίτερο που είναι αρκετά τετράγωνα πιο πάνω από το σπίτι μου, και από τότε που άνοιξε ο καιρός, προτιμώ να κάνω τη διαδρομή με τα πόδια, για να ασκούμαι και λίγο. Φτάνοντας στην πολυκατοικία και χτυπώντας το θυροτηλέφωνο, μετά το χαρακτηριστικό zzzzz άκουσα τη μαθήτριά μου να απαντάει με βραχνιασμένη φωνή. «Βρε λες;» αναρωτήθηκα. Ανέβηκα τα σκαλιά, σκεπτόμενη ότι αν φαίνεται άρρωστη, θα κάνω μεταβολή και θα φύγω. Όλο το χειμώνα δεν αρρώστησα, τώρα θα την πατήσω; Άνοιξε λοιπόν, και μετά από προσεκτική εξέταση, απεφάνθην ότι έδειχνε σχετικά καλά. Ούτε ρούφηγμα μύτης, ούτε γυαλιστερά μάτια από τον πυρετό, ούτε όψη φαντάσματος. Μπήκα λοιπόν, και αρχίσαμε το μάθημα. Στο τέλος του Reading,η μικρή άρχισε κομψά να βήχει. Τη ρώτησα αν είναι καλά, και μου είπε ότι έχει μερικές μέρες που την ταλαιπωρεί ένας βήχας, αλλά δεν είναι τίποτα. Που να πονηρευτώ…Γκουχ αυτή, να εξηγώ παθητική φωνή εγώ, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω. Είδατε άμα έχεις καλή παρέα; :@Ρ

Ξεκινάω λοιπόν χοροπηδηχτή για το δρόμο της επιστροφής, χαζεύοντας τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Ξαφνικά, πάω να καταπιώ…και τι είναι αυτό; Λες και είχα ένα φουντούκι σφηνωμένο στην αριστερή πλευρά του λαιμού μου. Το οποίο φουντούκι μέχρι να φτάσω σπίτι, είχε επεκταθεί μέχρι τη βάση του λαιμού. Με το ωραίο ροζ αυτί μου να βουίζει σαν μελίσσι, μπήκα στην πατρογονική μου εστία, για να ακούσω τη μαμά να αναφωνεί «καλέ, πώς είναι έτσι ο αδένας σου;» Ώστε αδένας είναι αυτό το μακρύ πράγμα που πονάει. Μάλιστα. Και ποιος τον πείραξε και νευρίασε τόσο; Τέλος πάντων, είπα να τσιμπήσω κάτι, να βάλω και καμιά ζεστή κομπρέσα και να πάμε την επομένη στ γιατρό. Θα ‘θελες…Διότι μπουκιά δεν πήγαινε κάτω. Είχε στεγνώσει ο καταπιώνας μου, που λέει κι ο παππούς μου. Αφήστε που κάθε φορά που κατάπινα έστω και το σάλιο μου, έκανα μια κίνηση τεντώματος για να τα καταφέρω που με έκανε να μοιάζω με τροφαντή καμηλομπίρδηλη. Δεν έφαγα το έρμο, παρά πήγα μουρμουρίζοντας να ξαπλώσω. Που να ηρεμήσεις με αυτό το πράγμα να σε πεθαίνει; Στείλαμε τον αδερφό μου μία η ώρα το βράδυ να βρει καραμέλες για το λαιμό, κόντεψα να πνιγώ εις διπλούν προσπαθώντας να κάνω γαργάρες με ένα κόκκινο υγρό που έκαιγε σαν καυστική ποτάσα, και εντέλει μετά από δύο ώρες ύπνου, πήγαμε σήμερα στο γιατρό. Ο οποίος μάλλον κάνει καλό νούμερο, επειδή είχε μεγάλο σουξέ. Δηλαδή και άρρωστος να μην είσαι, έχει ποικιλία μικροβίων και ιώσεων εκεί,να διαλέξεις ποια σου ταιριάζει βρε αδερφέ. Φύγαμε και πήγαμε στα επείγοντα στο νοσοκομείο. Ένα μάτσο υπερήλικες,να σε κοιτάζουν με συμπόνια που είσαι ανάμεσά τους, τόσο νέα. Καλά βρε παππού, δεν έχω και καμιά ανίατη αρρώστια…

Σε λίγο με φώναξαν και περίμενα καρτερικά να δω τον σωτήρα μου, ο οποίος μου μίλησε με παιδική φωνή λες και απευθυνόταν σε τρίχρονο για μερικά λεπτά, και μετά εξαφανίστηκε με το κινητό στο χέρι επειδή είχε μια «επείγουσα κλήση».Έμεινα κι εγώ στην καρέκλα να κοιτάζω ζωγραφιές από εσωτερικά αυτιού και εργαλεία με φακουδάκια για τη μύτη (λες και έχει κανένα ενδιαφέρον να κοιτάς εκεί μέσα, μπλιαχ).Καθώς κοιτάω το ντουλάπι, βλέπω μέσα από το τζάμι φάτσα φόρα ένα μπουκαλάκι που έγραφε πάνω με κόκκινα γράμματα «ΒΕΝΖΙΝΗ».Τι καλά, τα πιάσαμε τα λεφτά μας λέω, ας μην του δώσω θάρρος, βλέπω να με πυρπολεί.

Έρχεται λοιπόν χαμογελαστός, με ρωτάει τι έχω, μου πατάει το ξινό ξυλάκι στη γλώσσα, και με πληροφορεί ότι το λαιμί μου είναι χάλια. Πολύ κόκκινο λέει. Είπα να τον ρωτήσω, « ήταν άλλο χρωματάκι θα σου ταίριαζε με την τσάντα;»,αλλά τα κόκκινα γραμματάκια στο μπουκαλάκι της βιτρίνας μου φώναζαν να μην το κάνω. Ηρέμησα στη σκέψη ότι τα βάσανά μου τελειώνουν, αλλά με ξύπνησε από τη νιρβάνα ο ήχος της φωνής του.

«Δεν μπορώ να σας δώσω τίποτα.»

Γιατί ρε φίλε; Είμαι πρεζάκι; Είμαι έγκυος; Τι έχω και δε μπορείς να μου δώσεις τίποτα;

«Πρέπει να κάνετε πυρετό πρώτα.»

Να σου ανοίξω το κεφάλι γαρούφαλλο που το έχω κι εύκολο; Τι να του πω…γαργάρες λέει, και καραμέλες. Σιγά, συγκινήθηκα. Αυτά τα ξέρω κι εγώ να δώσω ιατρική; Τον ρώτησα αν μπορώ κάτι να κάνω έστω για να το ανακουφίσω προσωρινά, και η απάντηση ήταν «υπομονή». Είναι ίωση λέει, θα μου δώσει αντιβίωση ο οικογενειακός μας γιατρός (στον οποίο δεν πάω με τίποτα, είναι μέγας βλάκας),μόλις ανεβάσω πυρετό.

Βέβαια τώρα που γύρισα σπίτι, ρχισα να ανεβάζω πυρετό. Αλλά τι να κάνω, να ξαναπάω να μου δώσει γλειφιτζούρι;

Οπότε ακύρωσα το μάθημα, αι τώρα πάω να φάω κοτόσουπα Και να χουχουλιάσω. Και να ονειρευτώ ότι η παλιοίωση έχει φύγει, και κάνω βόλτα στις αμυγδαλιές, που τόσο μου αρέσουν όταν φυσάει… :@(

Η ιστορία της Λίσι

"Η Λίσι Ντίμπουσερ Λάντον έχασε τον άντρα της τον Σκοτ, πριν από δυο χρόνια. Ήταν παντρεμένοι είκοσι πέντε χρόνια και πολύ βαθιά, σχεδόν τρομακτικά, δεμένοι.
Ο Σκοτ ήταν ένας βραβευμένος, επιτυχημένος συγγραφέας και πολύ περίπλοκος άνθρωπος. Στην αρχή της σχέσης τους, η Λίσι έπρεπε να διδαχτεί από κείνον για τα βιβλία, το αίμα και τα μπουλ. Αργότερα κατάλαβε ότι υπήρχε ένα μέρος που επισκεπτόταν ο Σκοτ. Ένα μέρος που τον τρομοκρατούσε αλλά και τον γιάτρευε, που μπορούσε να τον καταπιεί ζωντανό ή να του δώσει την έμπνευση που χρειαζόταν για να ζήσει.
Τώρα είναι η σειρά της Λίσι να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του Σκοτ. Η σειρά της να επισκεφτεί το Μπού για Μουν. Κι αυτό που αρχίζει ως προσπάθεια μιας χήρας να ταξινομήσει τα χειρόγραφα του διάσημου συζύγου της μετατρέπεται σ' ένα σχεδόν θανάσιμο ταξίδι στα σκοτάδια που περιπλανιόταν εκείνος...
Ίσως το πιο προσωπικό και δυνατό βιβλίο του King. Ένα μυθιστόρημα για τις πηγές της δημιουργικότητας, τους πειρασμούς της τρέλας και τη μυστική γλώσσα της αγάπης." (από το οπισθόφυλλο).
[συγγραφέας:Στήβεν Κίνγκ,εκδόσεις Bell,σελίδες:597]

Μετά από τόσα βιβλία του Κινγκ, μπορώ να αναγνωρίσω σχεδόν αμέσως σε ποια κατηγορία ανήκει κάθε καινούριο του βιβλίο. Τα βιβλία του Στήβεν (είμαστε και παλιόφιλοι),χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:τα αριστουργήματα, και τις σάχλες. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τη «Λάμψη»,το πολυαγαπημένο μου «Αυτό»,και το επίσης πολυαγαπημένο μου «Σάλεμ’ς Λοτ».Είναι όλα τους βιβλία που σε καθηλώνουν, αν και κάποια από αυτά είναι αδικημένα στο τέλος. Αλλά γενικά, είναι αριστουργήματα, καθένα τους ένα διαμάντι της λογοτεχνίας τρόμου. Η δεύτερη κατηγορία, περιλαμβάνει βιβλία που γράφτηκαν μάλλον επειδή ο Στήβεν είχε καιρό να γράψει βιβλίο και έπρεπε να γράψει ένα, επειδή οι εκδοτικοί οίκοι χρειαζόταν ακόμα ένα μπεστ σέλερ, επειδή χάλασε η τηλεόρασή του και το σινεμά δεν έπαιζε τίποτα καλό, ή για κάποιον άλλο ακατανόητο λόγο, όπως ας πούμε ότι σήμερα είναι Δευτέρα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει κατά τη γνώμη μου «Η ιστορία της Λίσι». Αφού άνθρωπέ μου δεν έχεις τίποτα να πεις, τι το κουράζεις; Και μας βάζεις κι εμάς να διαβάζουμε εξακόσιες σελίδες, και να παρακαλάμε να τελειώσει;
Στην αρχή πιστεύεις ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που περιλαμβάνει μια ρομαντική ιστορία και ένα μυστικό. Μετά το αλλάζει και σε κάνει να πιστεύεις ότι η ιστορία κρύβει μια μεταφυσική πτυχή που δε μπορείς να προσδιορίσεις. Κάπου εκεί, μεταφέρεσαι και σε φανταστικούς κόσμους, για να βάλουμε και λίγο λογοτεχνία του φανταστικού να πιάσουμε κι αυτούς τους αναγνώστες. Και τι γίνεται με τους αναγνώστες που περιμένουν να διαβάσουν λίγο παλιό, καλό Κινγκ; Ε,ας βάλουμε και κανα δυο σκηνές με ψιθυριστά μυστηριώδη τηλέφωνα και τρελαμένους δολοφόνους,ας βάλουμε και λίγο σφάξιμο,και τους πιάσαμε κι αυτούς. Έτοιμο το βιβλίο για τα ράφια των μεγάλων βιβλιοπωλείων.
Γενικά, δε μου έδωσε καθόλου την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα. Δε μου έδωσε καν την εντύπωση ενός βιβλίου-εγχειρήματος προς ένα νέο είδος. Ας πούμε ότι τελικά ήθελε να γράψει ένα μεταφυσικό θρίλερ,ή να κάνει μια προσπάθεια στο χώρο του φανταστικού. Μου έδωσε μάλλον ένα βιβλίο κόψε-ράψε,με κομμάτια για όλα τα είδη των αναγνωστών,για να πιάσει καλές πωλήσεις. Το καλό είναι ότι συνήθως μετά από ένα τέτοιο βιβλίο, γράφει κάτι καλό. Εν αναμονή λοιπόν…