Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Handsfree

Εδώ και μερικές μέρες μου έχει σφηνωθεί στο μυαλό ένα τραγουδάκι που άκουγα μια μέρα γυρίζοντας από το απογευματινό μου ιδιαίτερο. Δε θυμάμαι ερμηνευτή, ούτε τίτλο, αλλά μου έμεινε ένας στίχος του που έλεγε ότι το γαρύφαλλο στ’ αυτί το έχει αντικαταστήσει ένα handsfree. Έμεινα να γελάω περπατώντας ανάμεσα σε έναν από τους δρόμους με την περισσότερη πολυκοσμία στη συνοικία μας. Μέχρι που το γέλιο μου άρχισε να ξεθωριάζει, γιατί παρατηρώντας όλο αυτό τον κόσμο να έρχεται και να φεύγει βιαστικός, συνειδητοποίησα ότι σε μεγάλο βαθμό αυτός ο στίχος περιγράφει την καθημερινότητά μας. Δεν είναι πολύ θλιβερό να βλέπεις κόσμο να μιλάει στον αέρα, αντί να μιλάει με τον άνθρωπο δίπλα του; Τόσο πιο προσιτό, τόσο πιο ανθρώπινο, και τόσο λιγότερο…καρκινογόνο από το handsfree(εκτός αν ο συνομιλητής σου σε πεθαίνει στο άγχος, οπότε προτίμησε το handsfree). Χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να σκέφτομαι κάτι που μου είχε πει η θεία μου η Μαρία όταν ήμουν μικρή: «Η καρδιά είναι το πιο αλάνθαστο μέτρο». Έτσι είναι. Όταν βλέπει αγάπη, χτυπάει δυνατά. Όταν βλέπει κίνδυνο, επίσης. Όταν δεν υπάρχει τίποτα που να την ενδιαφέρει, αφήνει τις ευγένειες κατά μέρος και συνεχίζει το ρυθμικό της χτύπο αμέριμνη, όσο κι αν προσπαθείς να την πείσεις να κάνει μια προσπάθεια.

Η σοφή θεία Μαρία, αδερφή του παππού μου, είχε αντικαταστήσει τους παππούδες μου, καθώς λόγω ενός μεγάλου καυγά στα τρία μου χρόνια, οι σχέσεις μας είχαν χαλάσει εντελώς. Να φανταστείτε μετά από τόσα χρόνια, τους γνώρισα ξανά στα 13 μου. Η θεία Μαρία λοιπόν, έπαιζε το ρόλο της γιαγιάς για μένα. Λουσάτη, περιποιημένη, με τα κατακόκκινα βαμμένα νύχια της, και…ανύπαντρη όλα της τα χρόνια, αποτελούσε σκάνδαλο για τη γειτονιά και την εποχή της. Θυμάμαι της άρεσε πολύ το κίτρινο και το ροζ φούξια, και πάντα μου έπλεκε κατακίτρινα συνολάκια που ξεπατίκωνε από περιοδικά μόδας. Έκανε τα πάντα για χάρη μου, καθότι εγώ πρωτότοκη και η θεία άκληρη, κάναμε ανεπανάληπτο δίδυμο. Μου έμαθε να μην νοιάζομαι τι λέει ο κόσμος, και να ντύνομαι όπως μου αρέσει. Επίσης μου έμαθε να μην το βάζω κάτω, παρόλο που η μαμά μου παραπονιόταν ότι με κάνει «γλωσσού».

Η θεία Μαρία λοιπόν, πάντα έκρυβε μια έκπληξη μόνο για τις δυο μας. Η πιο αγαπημένη μας στιγμή ήταν κάθε Κυριακή. Σηκωνόμουν από το πρωί με ανυπομονησία να πιω το ΝΟΥΝΟΥ μου, με τη μαμά πάνω από το κεφάλι μου να φωνάζει «τι το λιβανίζεις μια ώρα, πιες το» κι εγώ να περιμένω να γυρίσει από την άλλη για να το χύσω στο νεροχύτη. Μετά διαλέγαμε τα καλά μου ρούχα και ντυνόμουν με μεγάλη επιμέλεια. Κόκκινο λουστρινάκι, σοσονάκια ίσια μεταξύ τους, και τα μαλλιά κάτω όπως άρεσαν στη θεία, που είχε καημό το ίσιο της μαλλί που το τύλιγε για να γίνει σγουρό, και αδυναμία στις μπούκλες μου. Κατά τις 12 άκουγα το κλειδί να γυρίζει στην πόρτα της τζαμαρίας, και έμπαινε η θεία. Με ένα κόκκινο κραγιόν ασορτί με τα νύχια, στην τρίχα πάντα. Με έπαιρνε από το χέρι και πηγαίναμε στη στάση του λεωφορείου. Παρόλο που δε μπορούσε να στέκεται πολύ ώρα όρθια, δεν παίρναμε ποτέ ταξί επειδή μου άρεσε να χτυπάω εγώ τα εισητήρια. Κατεβαίναμε στην παραλία και πηγαίναμε στο Μεταφτσή, που ήταν ένα ξακουστό εστιατόριο της εποχής. Η θεία έτρωγε φιλέτο κοτόπουλο αλα κρεμ, παρόλο που ο γιατρός της είχε απαγορέψει τα γαλακτοκομικά και τα λίπη. Εγώ έτρωγα πατάτες τηγανητές, τη μεγάλη λατρεία μου. Ακόμα θυμάμαι πως κορδωνόμουν όταν τις έφερνε ο σερβιτόρος σε μια λευκή, πορσελάνινη πιατελίτσα, και κρατούσα ευλαβικά το πιρούνι με το αριστερό και το μαχαίρι με το δεξί, όπως μου είχε δείξει, για να δείξω τους καλούς τρόπους μου. Μετά κάναμε βόλτα στην παραλία, και μου έπαιρνε πάντα ένα γυαλιστερό μπαλόνι με ήλιον, που τις περισσότερες φορές βλέπαμε να φεύγει στον ουρανό επειδή γλίστρισε το κορδελάκι από το ιδρωμένο χέρι μου.

Η θεία Μαρία έφυγε πριν αρκετά χρόνια. Μέρες σαν τη σημερινή, σκέφτομαι ότι μπορεί στ’ αλήθεια ο κάθε άνθρωπος να είναι νησί, όπως λένε. Ίσως για αυτό η θεία δε βρήκε κάποιον να της κρατάει το χέρι με τα κατακόκκινα νύχια μέσα σε όλον αυτό τον ωκεανό. Άμα όμως ισχύει, κι εσύ είσαι χαμένος στο νερό και τον βρεις, δεν είναι η στεριά που θα σε σώσει; Για σηκώστε το βλέμμα σας και αγναντέψτε τον ορίζοντα. Τόσα νησιά περιμένουν να τα ανακαλύψετε, αρχίστε κουπί.

Και επειδή σας μέλωσα πολύ με τα φιλοσοφικά μου, πάρτε λίγο μεζέ από Σείριο να έρθετε στα ίσια σας.

25 σχόλια:

Σοφία είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο! Η θεία σου πρέπει να ήταν πολύ σπέσιαλ :-)

Γκρινιάρης είπε...

Πάρα πολύ όμορφο κείμενο! Καλημέρα!

moukelis είπε...

@Σοφία:Σ'ευχαριστώ,ήταν πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο και πολύ γλυκιά γυναίκα...Καλημέρα!

@Γκρινιάρη:Σ'ευχαριστώ πολύ!Ε Γκρίνιαξε κι εσύ λίγο άνθρωπέ μου να δικαιώσεις το όνομά σου,όλο πολύ όμορφο και πολύ ωραίο! :@Ρ
Καλή σου μέρα!

Λουκρητία είπε...

Αυτές οι θείες είναι που βάζουν την πινελιά στην ζωή μας...

Καλέ, τι κούκλι είναι ο Σείριος?
Ερωτεύτηκα!

moukelis είπε...

Λουκρητία,μακάρι να υπήρχαν πιο πολλές τέτοιες θείες...
Ο Σείριος μεγαλώνει και ομορφαίνει κάθε μέρα ο γλυκός μου...Άντε κάνε μας κι εσύ ένα φωτορεπορτάζ γατονιού!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Αν σου πω οτι μία τέτοια θεία είχα κι εγώ μόνο που η δική μου ( αδελφή της γιαγιάς μου) ήταν χήρα προ αμνημονεύτων χρόνων, ήταν η ..νταντά μου στα παιδικά μου χρόνια και εκείνη που με πήγαινε βόλτες στην Αριστοτέλους και μετά με κερνούσε λουκουμάδες σε ζαχαροπλ. της πλατείας.Η Θεία μου η Όλγα δεν την ξεχνώ ΠΟΤΕ, με συγκίνησες.Το μουτράκι του Σείριου με αποζημιώνει.

Σοφία είπε...

Μουκελάκι μου, από τα καλύτερα σου κείμενα!

Γλύκας ήταν, αλλά όσο πάει ξεπερνάει τον εαυτό του!!! Ζούλα τον λίγο και για μένα!
Μάκια!

Αννα είπε...

Σου εστειλα μειλ με ονομα ξαδερφου..Περαστικουλια του!!!

Natassa είπε...

και γιαγιά και θεία και φίλη .... το κείμενο σου πάντα γλυκύτατο, την καλησπέρα μου :)

Sophia Kollia είπε...

Μουκέλις, σου έχω πεί ότι γράφεις πολύ ωραία, ε?Δυστυχώς πιό εύκολα μιλάω μαζί σου που είσαι μακρυά παρά από αυτούς που έτυχε να μένουν δίπλα.
Οι προσωπικές σχέσεις είναι δύσκολες και ήταν πάντα έτσι και χειρότερα. Στα χωριά 10 σπίτια, δεν μιλάνε μεταξύ τους.
ΚΑΛΗΜΈΡΑ

moukelis είπε...

@Αχτίδα:Μακάρι να είχαμε όλοι μια τέτοια θεία,εμένα μου έμαθε πολλά πράγματα που δεν τα μαθαίνεις από τα βιβλία. :@)

@Κουκουβάου:Σ'ευχαριστω,με τιμούν πολύ τα λόγια σου.Ναι το κάθαρμα,τέτοιες γλύκες κάνει και μας ρίχνει μετά τις σκανταλιές!

@Αννιώ δεν πήρα το μέιλ σου!Αν το έστειλες με Outlook δοκίμασε να το στείλεις μέσω yahoo.Πάντως άμα δεν αρχίζει από Μπ δεν θα είναι μαζί μου είπε...Πολλούς Κρητικούς έχουν πάντως!

@Νατάσσα μου σ΄ευχαριστώ πολυ,έρχομαι από 'κει να με ταξιδέψεις! :@)

@Σοφία μου μου το έχεις πει,αλλά είναι πάντα ωραία όταν το καούς ξανα. :@)
Ξέρω τι εννοείς,ο κόσμος αποξενώνεται και είναι κρίμα.Μέσα στο φόβο τους μη τυχόν χρειαστεί να μοιραστούν τις λύπες του διπλανού τους,δε μοιράζονται ούτε τις λιγοστές χαρές τους...
Καλή σου μέρα!

Αννα είπε...

Απο το yahoo το εστειλα...
Απο Πα ξεκιναει..Θα προσπαθησω ξανά αλλιώς στειλε μου ενα μέιλ εσυ απλα για να τσεκαρω οτι το εχω σημειωσει σωστα.

manolito είπε...

Νομίζω πως οι περισσότεροι έχουμε κάποιο πρόσωπο που μας έχει στιγματίσει στην παιδική μας ηλικία... Μας γυρνάς χρόνια πίσω... Ααααχ!
Την καλημέρα μου!

Σοφία είπε...

Έχεις προσκλησούλα!
Καλημέρα Μουκελάκι μου!

Μαριλένα είπε...

μουκελακι έχω κι εγώ πρόσκληση.
για περνα :)

xaos είπε...

Ωραίος τύπος η Θεία και βλέπεις πόσο χρόνο πολύτιμο χάνουμε με βλακείες και καυγάδες? Καλά το καμάρι σου είναι σκέτη τρέλα.Μαζί με τον Μούκο, ορκίζεται και η μισή πόλη στην Τρίπολη, Θα δεις συμπολίτες,ου...

marionettie είπε...

Τι γλυκιά που είσαι καλή μου! Τον πρώτο άνθρωπο που συνάντησα να μιλάει handsfree τον πέρασα για τρελό (έλεγε κάτι και για κοτόπουλα!) έχω να πω πολλά περί αυτού γενικότερα. Όταν όμως έχεις ανθρώπους που μένουν μακρυά και δε γίνεται αυτό το διαζώσης, τότε είναι μονόδρομος. Κούκλος ο γάτος! φιλάκια πολλά

ZouZouna είπε...

Να χαρώ γατί εγώ. Πάρε το γατί και ελάτε απο εκέι. Εχω επέτειο και κερνώ

moukelis είπε...

@Αννιώ δεν μου ήρθε...:@(Το mail μου είναι moukelis@yahoo.com,σίγουρα έχεις το σωστό;

@Μανολίτο:Το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρονι σε χαιρετά και σε καλωσορίζει!Ελπίζω να ήταν ευχαριστη η αναδρομή!

@Σοφάκι ευχαριστω για την πρόσκληση,θα είναι το επόμενό μου ποστ!:@)

@Μαριλενάκι το έχω παίξει αυτό το παιχνίδι,δες εδώ:http://moukelis.blogspot.com/2007/11/blog-post_18.html.Παρόλα αυτά,σε ευχαριστώ για τη γλυκύτατη πρόσκληση! :@)

@Χελωνάκι:Είδες μωρέ,ζούμε περίπου 70 χρόνια και περνάμε τα μισά από αυτά με καυγάδες που τα μειώνουν,αντί με αγκαλιές και γέλια που τα αυξάνουν...Στην ορκωμωσία δεν πήγα,αλλά μου είπε ο Μούκος ότι είχε πολλούς Βολιώτες.

@Μαριονέτα μου:Δεν μιλάω για περιπτωσεις όπου είναι αδύνατη η προσωπική επαφή,οπότε βολεύεσαι με το τηλέφωνο.Μιλώ για την καλημέρα που λες στο γείτονα,στον διπλανό σου στο λεωφορείο...Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ για τα γλυκά σου σχόλια,κι ο Σείριος σε ευχαριστεί για το κοπλιμάν.Ακόμα να πάρεις γατόνι εσύ;Άντε άντε τι περιμένεις!; :@Ρ

@Κερασάκι ήρθα με τον Σείριο παραμάσχαλα,και ευχήθηκα κιόλας!Να'σαι πάντα καλά,κόκκινο και γλυκό! :@)

Αννα είπε...

Ηρθε ο αγαπητος ξαδερφος και εχω ξεραθει στα γελια απο την ωραια κατασταση στο στρατοπεδο...
Σαλάτα = 3 φετες αγγουρι , 1 φετα ντοματα..
Ηταν που ηταν ερεψε ο ξαδερφος...
Ασε που θα παθει ανοσια στα μικροβια...Κατα τα αλλα εχω σταμπαρει καποια παιδια σε φωτο και του λεω να μου κανει προξενιο...Φιλάκια!!!

ZouZouna είπε...

Ηρθα να πω ευχαριστώ που ήρθες να γιορτάσουμε μαζί την επέτειό μου Μααααααααααατς

manolito είπε...

Μια καλησπέρα από μένα... και μια προσκλησούλα!

moukelis είπε...

@Κερασοζουζού,εγώ σε ευχαριστώ,που με θυμήθηκες και με τιμησες με την αναφορά σου.Είσαι γλύκα!

@Μανολίτο σ'ευχαριστώ πάαααααρα πολύ,θα ανταποκριθώ άμεσα!:@)

anamella είπε...

Καλημέρα
το κειμενό σου πολύ καλο
αλλά πολύ καλύτερος ο Σείριος!!!!!

moukelis είπε...

Αναμέλλα καλά δε ντρέπεσαι;Κι εσύ με το θεριό;Έχουμε και αδερφάκια είπαμε,αν ενδιαφέρεστε...Α,και υπάρχει και περίπτωση σε μερικούς μήνες να αποκτήσει μια αξιαγάπητη σιαμέζα αδερφούλα,τη Μόιρα(τελικα το όνομα δεν πήγε χαμένο).