Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Συναυλία

Οι συναυλίες έχουν πάντα κάτι το μαγικό. Θες το ανοιχτό αμφιθέατρο με τον νυχτερινό ουρανό γεμάτο πολύχρωμα λαμπιόνια, θες ο παλμός του κόσμου όταν ο καλλιτέχνης εμφανίζεται και εισπράττει το πρώτο του χειροκρότημα, θες τα χέρια που ενώνουν ψηλά σε σχήμα φλόγας, θες οι αγκαλιές που ανοίγουν, τα δάκρυα που κυλούν στον αγαπημένο σου στίχο, οι αναμνήσεις που σε κυριεύουν από τις πρώτες νότες, η φωνή σου που μένει βραχνιασμένη για τις επόμενες μέρες, οι παλάμες σου που πονάνε από τα παλαμάκια...

2 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

και μένα μ' αρέσουν πολύ οι συναυλίες μουκελάκι.
αν και καιρό έχω να παω, μάλλον χρόνια.

ακόμα τις νοσταλγώ..

moukelis είπε...

Να ξαναρχισεις να πηγαινεις Μαριλενακι,ειδικα σε σας που γινονται πολλες εχεις κι επιλογες! :@)