Οι συναυλίες έχουν πάντα κάτι το μαγικό. Θες το ανοιχτό αμφιθέατρο με τον νυχτερινό ουρανό γεμάτο πολύχρωμα λαμπιόνια, θες ο παλμός του κόσμου όταν ο καλλιτέχνης εμφανίζεται και εισπράττει το πρώτο του χειροκρότημα, θες τα χέρια που ενώνουν ψηλά σε σχήμα φλόγας, θες οι αγκαλιές που ανοίγουν, τα δάκρυα που κυλούν στον αγαπημένο σου στίχο, οι αναμνήσεις που σε κυριεύουν από τις πρώτες νότες, η φωνή σου που μένει βραχνιασμένη για τις επόμενες μέρες, οι παλάμες σου που πονάνε από τα παλαμάκια...
Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
και μένα μ' αρέσουν πολύ οι συναυλίες μουκελάκι.
αν και καιρό έχω να παω, μάλλον χρόνια.
ακόμα τις νοσταλγώ..
Να ξαναρχισεις να πηγαινεις Μαριλενακι,ειδικα σε σας που γινονται πολλες εχεις κι επιλογες! :@)
Δημοσίευση σχολίου