Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Η σύνδεση δεν είναι εφικτή

Τις τελευταίες μέρες τηλεφωνώ σε εκπαιδευτικούς που είναι αποσπασμένοι σε περιοχές εκτός της δικής μας. Μεταφέρουμε τη μισθοδοσία σε άλλη τράπεζα, και οφείλω να τους ενημερώσω ότι τους έχουμε ήδη εκδώσει βιβλιάριο (γκρινιάζουν που γκρινιάζουν, δε θέλω να σκεφτώ τι θα ακούγαμε αν τους στέλναμε να ανοίξουν και λογαριασμούς) και ζητώ απλά να μου πουν ποιο είναι το πιο κοντινό σε αυτούς υποκατάστημα για να τους το ταχυδρομήσει η τράπεζα και να το παραλάβουν.

Σήμερα το πρωί, τηλεφωνώ σε μια κοπελούδα που από ότι φαινόταν ήταν στην Καλαμάτα. Σχηματίζω τον αριθμό, και ένα ρίγος απλώνεται στη ραχοκοκαλιά μου. Ποιος σαδιστής βάζει για calling tune το soundtrack του Εξορκιστή; Αφού ξεπερνώ το αρχικό σοκ των συνειρμών με πράσινους εμετούς και κεφάλια που γυρίζουν 360 μοίρες μόλις στις 8 το πρωί, η νεαρά μας κάνει την τιμή να το σηκώσει.

«Ναι;»

«Καλημέρα σας, τηλεφωνώ από…»

«Στις 8 το πρωι;»

«Ξέρετε, τηλεφωνώ από το γραφείο…»

«Δε με νοιάζει από πού τηλεφωνείτε, είναι 8 το πρωί, να πάρετε αργότερα!»

Η ευγένεια προσόν μας.

Αφού έχω αλλάξει όλους τους τόνους του κόκκινου και ετοιμάζομαι να της κάνω τη μέρα πραγματικά υπέροχη, λέω γλυκανάλατα:

«Κυρία μου, τηλεφωνώ από το γραφείο όπου ανήκετε, και αφορά τη μισθοδοσία σας. Αλλά αφού είστε τόσο απασχολημένη και μου ζητάτε τόσο ευγενικά να τηλεφωνήσω αργότερα, καλή σας μέρα.»

Και της το κλείνω κατάμουτρα.

Μετά από ένα τέταρτο (είναι και τετραπέρατη μάλλον, τόσο της πήρε να συνειδητοποιήσει τι έγινε) χτυπάει το τηλέφωνο.

«Καλημέρα σας.»

«Καλημέρα.»

«Θα μπορούσατε να με ενημερώσετε σχετικά με το θέμα που προέκυψε με τη μισθοδοσία μου;»

Πως μαθαίνονται οι τρόποι σε χρόνο ρεκόρ βρε παιδί μου…

«Βεβαίως»,της λέω, και της εξηγώ. Συμφωνούμε να της το στείλω στο υποκατάστημα της πόλης της που μου υπέδειξε, και την ενημερώνω ότι θα σταλεί σήμερα κιόλας, για να μην καθυστερήσει η πληρωμή της.

Το μεσημέρι, κι αφού έχω συμφωνήσει ήδη με την τράπεζα και έχει περάσει ο υπάλληλος της εταιρίας courier,με ξαναπαίρνει.

«Γεια σας, είμαι η Τάδε, που με πήρατε το πρωί για το βιβλιάριο…»

«Μάλιστα, πείτε μου.»

«Ξέρετε, δε με βολεύει τελικά το υποκατάστημα που σας είπα, γιατί δεν είμαι πια στην Καλαμάτα.»

Το πρωί δε μπορούσε να αρθρώσει δυο λέξεις, και μέσα σε πέντε ώρες μετακόμισε;;;;;;;;;;;;;;

«Τι να σας πω κυρία μου, έχει ταχυδρομηθεί ήδη όπως σας είπα, για δική σας εξυπηρέτηση.»

«Αααααααα…Δε γίνεται να τους πείτε να το φέρουν εκεί που είμαι τώρα;»

«Μα το έχουμε ήδη στείλει. Που είστε, να δω αν προλάβω το courier

«Είμαι σε ένα χωριό και θα μείνω εδώ σήμερα, γίνεται να το στείλετε εδώ;»

Σιγή. Αναρωτιέμαι πόσο χαζός πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει ότι το courier θα τηλεμεταφερθεί σε μερικές ώρες από την Κάλυμνο στην Καλαμάτα, και δη στο χωριό που είναι αυτή. Είμαι δε έτοιμη να αρχίσω να ουρλιάζω σαν άλλη Σοφία Βόσσου στο ακουστικό «όταν σε έπλασε ο Θεός πρέπει να είχε έμπνευσηηηηη!»

«Αφού θα μείνετε μόνο σήμερα, όταν θα φτάσει το courier θα έχετε επιστρέψει. Εξάλλου πρέπει να το παραλάβετε από υποκατάστημα της τράπεζας για να υπογράψετε κιόλας.»

Και τότε ακούω το θεϊκό:

«Α,κι εγώ έφερα τη θεία μου που είναι ντόπια για να του δώσει οδηγίες πώς να έρθει στη στάνη…»

Και μετά σου λέει οι Έλληνες απομακρυνόμαστε από την παράδοση…Κουραφέξαλα…

7 σχόλια:

karry είπε...

xaxaxa καλό!

Σοφία είπε...

Εδώ είναι που λέμε το μεγάλο ΩΠΑ ή έχει και συνέχεια; Χαχαχα!

moukelis είπε...

Σοφάκι και ΩΠΑ και εβίβα είπα εγω εκείνο το πρωι! :@Ρ

Crazy Tourists είπε...

«Α,κι εγώ έφερα τη θεία μου που είναι ντόπια για να του δώσει οδηγίες πώς να έρθει στη στάνη…»
Τέλειο!!! Χαχαχα!!!!

Τρελοτουρίστρια

Ανώνυμος είπε...

ξερω οτι καταληγει αστεια η ιστορια , αλλα εμενα με εκνευρισε πολυ η συμπεριφορα της!! ελεος δηλαδη!

moukelis είπε...

@Τρελοτουριστρια τελειο ακουγεται τωρα,στις 8 το πρωι και με μισθοδοσια να διαφαινεται στον οριζοντα δεν ηταν...

@Ψιθυρακι που χαθηκες;Ασε εμενα να δεις πως με εκνευρισε,αλλα κρατηθηκα ευτυχως.Σε λιγο θα μας λενε οτι μας κανουν και χαρη...

Donnaliza είπε...

Xαχαχα πες μου οτι κανεις πλακα!

Να εισαι καλα Μουκελακι καιρο ειχα να γελασω ετσι.