Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Κι έτσι οι μέρες περνούν...

Ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά μέχρι να βγουν οι μεταθέσεις και να δω αν θα πιάσω στεριά του χρόνου, και μου θυμίζει ένα πάρτυ στο γυμνάσιο που μου έλαχε ο κλήρος να χορέψω ένα μπλουζ με τον χλιμίτζουρα του σχολείου, γνωστό για τα μακριά του χέρια και την πεποίθησή του ότι ήταν ο Αλέν Ντελόν της δεκαετίας του 90.Τον απέφευγα όλο το βράδυ, και τελικά του είπα μην αντέχοντας άλλο ότι θα χορεύαμε το επόμενο κομμάτι. Και πέτυχα το Nights in White Satin.Δεν είχα προσέξει ποτέ πριν πόσο διαρκεί αυτό το τραγούδι.

Ωστόσο, δεν είναι εντελώς ανιαρή η καθημερινότητά μας. Αποκτήσαμε γείτονες, ένα ζευγάρι μετακόμισε στο δίπλα σπίτι. Ο Σείριος τεντώνεται τόσο πολύ για να δει τι γίνεται από το παράθυρο, που φοβάμαι ότι θα του μείνει κουσούρι και θα μεταλλαχθεί ή σε καμηλοπάρδαλη, ή σε φλαμίνγκο.

Tρία από τα μικρά μου αιλουροειδή λείπουν-η Μόιρα και ο Υοgi είναι στο πατρικό μου στο Βόλο, όπου εκπαιδεύουν τη μαμά μου να τους κάνει όσα χατήρια δεν έκανε ούτε σε μένα ούτε στον αδερφό μου όσο ήμασταν μικρά, και η Breena στην Ιταλία, όπου κάνει dolce vita με τον Ρωμαίο της-οπότε δεν μπορώ πλέον να γυρίζω από τη δουλειά και να πέφτω ξερή στο κρεβάτι περιτριγυρισμένη από πεινασμένες γάτες,παριστανοντας την Κάτιγούμαν.

Δύο είναι όλες κι όλες, κι όσο να πεις τα έχω τα κιλάκια μου, πώς να με περικυκλώσουν οι έρμες;

H Ηλένια μας είναι έγκυος, ο γατογιατρός μας έδωσε και μια εικόνα του υπερήχου, όπου ένα από τα γατάκια μας χαιρετάει-λέει εκείνος-μας μουτζώνει-λέω εγώ.

Τόση συγκίνηση ούτε στον δικό μου υπέρηχο δε θα έχω. Εντάξει, δεν παίρνω κι όρκο, μπορεί και να συγκινηθώ, άμα μέχρι τότε η Αννούλα μας έχει κόψει κι άλλο το μισθό και σκέφτομαι ότι θα πρέπει να βγάλω το μωρό μου μαζί με τα γατιά μου στην πλατεία να χορεύουν με χαλκά στη μύτη για να τα βγάλουμε πέρα. Όχι,δε γίνεται να πάρουμε αρκούδες, είναι προστατευόμενο είδος. Εγώ θα χτυπάω το ντέφι, δε γίνεται να χορεύω κιόλας.

Τα μικρά στο σχολείο δίνουν ένα άλλο χρώμα στη μέρα μου, συνήθως και στη φάτσα μου. Είτε θα είναι μία ανησυχητική απόχρωση του δαμασκηνί, που συνήθως κάνει την εμφάνισή της όταν κάποιος είναι στα πρόθυρα εμβολής, λόγω γέλιου από τις ατάκες τους, είτε ένα διόλου ευοίωνο μπλαβί, από τα νεύρα. Και στις δύο περιπτώσεις, ανοίγουν διάπλατα τα μάτια τους μέχρι να γίνουν σαν πιατάκια του καφέ, μην πιστεύοντας ότι η «κυρία» μπορεί να φτάσει σε τέτοιο σημείο. Και απόχρωση.

Κι ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά…αλλά κυλά. ;-)

6 σχόλια:

Unknown είπε...

Τα ωραιότερα νέα είναι αυτά της Ηλένιας!! Χαζεύω το site του εκτροφείου και σκέφτομαι ότι στο (μακρινό) μέλλον πολύ θα ήθελα ένα τέτοιο μουσούδι να κάνει παρέα στο γκρι τερατάκι μου..Μέχρι τότε λιώνω κοιτώντας τις φωτογραφίες σας! Με το καλό τα γεννητούρια και κουράγιο..Όσο κ αν φαντάζει άχαρη και ανιαρή η καθημερινότητα, υπάρχουν αγαπημένα πλάσματα (άνθρωποι κ γάτοι) που ευτυχώς μας την ομορφαίνουν!
Πολλά φιλιά και χαίρομαι που ξανάρχισες να γράφεις :-)

moukelis είπε...

@Kallia κατ'αρχήν σ'ευχαριστω για τα γλυκα σου λογια.Το μικρο μας περιμενουμε να γεννησει μεχρι το τελος της εβδομαδας.Κι εγω για το μακρινο μελλον το εβλεπα πριν δυο χρονια και δες πως κατεληξα! :-Ρ
Φιλια,καλο σου βραδυ!

Crazy Tourists είπε...

Δεν έχω ξαναδεί γατάκι σε υπέρηχο!! Τζουτζούκι μου!!! Καλά γεννητούρια να έχετε!
Φιλιά πολλά

Τρελοτουρίστρια

ΥΓ. Ελπίζω να πάνε όλα καλά με τη μετάθεση!!

moukelis είπε...

Ευχαριστουμε πολυ Τρελοτουριστακι!Κι εγω το ελπιζω γιατι δε μπορω αλλο... :-(

Redo είπε...

Τι ωραίο μούτζωμ- .. πατουσάκι! >D
Άντε, καλό κουράγιο... :) <3

moukelis είπε...

Α,συμφωνει κι αλλος κοσμος μαζι μου οτι το μωρο μας φασκελωνει απροκαλυπτα... :-Ρ
Ευχαριστω πολυ!