Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007

Stranger than fiction

Σήμερα αποφασίσαμε με το Μούκο να δούμε ταινία. Συνήθως κάνω χίλιες δυο μαλαγανιές και γλυκουλιές στο βιντεοκλάμπ για να πάρουμε αυτό που θέλω εγώ, καθότι πιστεύω ότι έχω καλύτερο γούστο στις ταινίες (ναι, τελικά είχε δίκιο μια κυρία που με είπε ψωνάρα). Αλλά αυτή τη φορά ο Μούκος είχε κάτι δουλειές πιο πριν, κι έτσι πέρασε μόνος του να διαλέξει ταινία. Μόλις ήρθε λοιπόν σπίτι, ρώτησα ποια πήρε. Και φυσικά, στραβομουτσούνιασα, γιατί μου φάνηκε μεγάλη σαχλαμάρα. Και άρχισα τα γνωστά «Τι διάλεξες μωρέ τώρα, τι βλακεία θα είναι αυτή πάλι, κτλ.».Ναι, είμαι πολύ γκρινιάρα. Και το χειρότερο είναι ότι αυτή τη φορά είχα άδικο…
Είδαμε το “Stranger than fiction”. Είμαι λάτρης της λογοτεχνίας, και δεν είχα την παραμικρή υπόνοια ότι η συγκεκριμένη ταινία έχει να κάνει με τη μεγάλη μου αγάπη. Είναι λίγο υπερρεαλιστική η ιδέα που πραγματεύεται βέβαια, αλλά έχει δοθεί τόσο γλυκά και αρμονικά δεμένη με την πλοκή, που δε φαίνεται καθόλου άτοπη. Δε θα σας πω λεπτομέρειες, γιατί μετά λένε ότι βάζω spoilers, αλλά θα μοιραστώ μαζί σας ένα κομμάτι από το τέλος που μου άρεσε πάρα πολύ και αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τη φιλοσοφία μου για τη ζωή.
«Καθώς ο Χάρολντ πήρε μια δαγκωνιά από ένα ζαχαρωμένο μπισκότο, επιτέλους αισθάνθηκε ότι όλα θα πάνε καλά. Μερικές φορές, όταν χάνουμε τον εαυτό μας στο φόβο και την απόγνωση ,στη ρουτίνα και τη στασιμότητα, στην απελπισία και την τραγωδία, μπορούμε να ευχαριστούμε το Θεό για τα ζαχαρωμένα μπισκότα. Και, ευτυχώς, όταν δεν υπάρχουν καθόλου ζαχαρωμένα μπισκότα, μπορούμε ακόμα να βρούμε την επιβεβαίωση σε ένα γνώριμο χέρι στο δέρμα μας, ,ή σε μια γλυκιά και αγαπημένη χειρονομία, ή σε μία ανεπαίσθητη ενθάρρυνση, ή σε μια αγαπημένη αγκαλιά, ή σε μια προσφορά συμπαράστασης, για να μην αναφέρω τα νοσοκομειακά φορεία ,τα μανταλάκια μύτης, ένα αφάγωτο γλυκάκι, ψιθυριστά μυστικά, και μια Fender Stratocasters(τύπος ηλεκτρικής κιθάρας), και ίσως ένα τυχαίο λογοτεχνικό κομμάτι που και που. Και πρέπει να θυμόμαστε ότι όλα αυτά τα πράγματα, οι ενοχλήσεις, οι ανωμαλίες, τα κρυφά εμπόδια, τα οποία θεωρούμε ότι απλά συνοδεύουν τις μέρες μας, αποτελούν μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου και ευγενικού σκοπού. Είναι εδώ για να σώζουν τις ζωές μας. Ξέρω ότι η ιδέα φαίνεται παράξενη, αλλά επίσης ξέρω ότι τυχαίνει να είναι αλήθεια.»
Δείτε το.

5 σχόλια:

Σοφία είπε...

Ξέρω ποια ταινία λες και την έχω ήδη στα υπόψην :-)

xaos είπε...

Γειά σου moukeli.Σε γνώρισα μέσω των bookcrossers γιατί πήρα κι εγώ ένα βιβλίο και μπήκα στο παιχνίδι αν και είμαι αρχάρια πολύ.Λοιπόν είμαι κι εγώ από Βόλο.Χάρηκα για τη γνωριμία

moukelis είπε...

Ωωω...Μεγάλη μας τιμή!Δε φαντάζεσαι πόσο χαρούμενη με κάνεις που μου άφησες αυτό το σχόλιο!Λοιπόν,επιβάλλεται να σε δούμε κι από κοντά την Κυριακή,να σου λύσω και τις απορίες σχετικά με το bookcrossing.Μου έφτιαξες τη μέρα!

xaos είπε...

Εχω κι εγώ blogg ως "Χελώνα" όπως κατάλαβες,αλλά ξέρεις τι έπαθα? Δεν μπορώ με τίποτα να αλλάξω την ανάρτηση που έκανα τον Αγουστο.Κι έτσι έχουμε μπει στο χειμώνα κι εγώ γράφω ότι επιτέλους δρόσισε.Ρεζίλι...
Μήπως ξέρεις κάτι?

moukelis είπε...

Πηγαίνεις από το "επεξεργασία ανάρτησης",αφού κάνεις Log in στο blog σου.Αν θες στείλε μου στο mail μου το mail σου να σου στείλω πιο αναλυτικές οδηγίες.Και δεν είναι ρεζίλι,εγώ να δεις πόσες βλακείες έκανα και ακόμα κάνω...
Υ.Γ.Έχουμε συνάντηση βολιωτών bookcrossers την Κυριακή στα Starbucks,στις 5,ελπιζω να σε δουμε!