Πάρτε χαρτί και μολύβι

Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά πλησιάζουν. Κι εσείς ακόμα δεν έχετε γράψει το γράμμα σας;
Κάθε χρόνο, μερικές μέρες πριν την Πρωτοχρονιά, όλα τα παιδάκια του κόσμου, μικρά και μεγάλα, γράφουν και στέλνουν τα γράμματά τους στον Άη-Βασίλη. Μέσα στο μαγικό φάκελο βάζουν τις ζωγραφιές τους, τις ευχές τους, τις ελπίδες τους για έναν πιο χαρούμενο κόσμο και φυσικά…τη λίστα! Ελάτε τώρα, τι πάει να πει ποια λίστα; Τη λίστα με τα δώρα ντε! Επειδή ξέρω ότι πολλοί από σας δεν έχετε τέτοια λίστα, πρέπει να ανασκουμπωθείτε και να φτιάξετε μία. Μη βάζουμε και τα καημένα τα ξωτικά να φτιάχνουν δώρα μέχρι την παραμονή ε;
Λοιπόν, αφού ετοιμάσετε τη λίστα σας, πάρτε χαρτί και μολύβι και αρχίστε. Καλό θα ήταν να κάνετε και καμιά ζωγραφιά, του αρέσει εκεί στο κρύο να βλέπει χαρούμενες χρωματιστές ζωγραφιές. Γράψτε του πόσο χρονών είστε, αν έχετε αδέρφια ή αγαπημένους ,και μην ξεχάσετε να αναφέρετε κατατοπιστικές οδηγίες σχετικά με το που θα αφήσετε φέτος τα κουλουράκια με το γάλα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς (αν δεν αφήνατε κουλουράκια και γάλα μέχρι τώρα, μην απορείτε που δεν ακούγατε Xo Xo Xo!,θέλει κι ο Άγιος το κατιτί του, τόσο ταξίδι κάνει). Όταν τελειώσετε, βάλτε τη λίστα σας μέσα στο φάκελο, σφραγίστε τον καλά και γράψτε με ωραία καλλιγραφικά γράμματα «Προς Άη-Βασίλη». Υπάρχουν και κανονικές διευθύνσεις όπου μπορείτε να στείλετε το γράμμα σας, αλλά και σκέτο το όνομά του να γράψετε, όλοι στο ταχυδρομείο ξέρουν που μένει. Μην ξεχάσετε να γράψετε και τη δικά σας διεύθυνση, για να ξέρει που να στείλει την απάντηση. Μετά, βάλτε τα πιο καλά σας ρούχα και βρείτε ένα κίτρινο ταχυδρομικό κουτί να το ρίξετε. Πέρυσι τα ΕΛΤΑ ανέλαβαν να συγκεντρώσουν όλα τα γράμματα που είχαν σταλθεί στον Αη-Βασίλη, και έστειλαν από μια χριστουγεννιάτικη καρτούλα ως απάντηση. Ελπίζω να το κάνουν και φέτος.
Βέβαια, το ότι στείλατε το γράμμα σας δε σημαίνει ότι θα παραλάβετε και το δώρο που ζητήσατε. Αν δεν το ξέρετε, ο Αη-Βασίλης έχει μια λίστα. Τη λίστα με τα καλά και τα κακά παιδιά. Οπότε πρέπει να υπολογίσεις πόσες αταξίες έκανες τη χρονιά που πέρασε, για να δεις αν είσαι Naughty ή Nice. Παλιότερα ,ειδικά στη Γαλλία και στη Γερμανία, πίστευαν ότι τα άτακτα παιδιά έπαιρναν δώρο ένα κομμάτι κάρβουνο. Άφηναν από τη βραδιά της παραμονής στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού τους τα παπούτσια τους, και το πρωί της Πρωτοχρονιάς έβγαιναν όλο λαχτάρα να δουν τι τους άφησε μέσα ο καλός παππούλης. Φανταστείτε να βρίσκατε ένα κομμάτι κάρβουνο…Δε θα βάζατε τα κλάματα; Και έτσι όπως είχατε πιάσει το κάρβουνο, θα τρίβατε και το πρόσωπό σας και έτσι μουτζουρωμένοι που θα ήσασταν όλοι θα ήξεραν ότι ήσασταν άτακτοι τη χρονιά που πέρασε. Οπότε κανονίστε την πορεία σας…
Εγώ βέβαια φέτος πάλεψα με νύχια και με δόντια να είμαι στη λίστα με τα καλά παιδιά. Βοηθούσα τη μαμά μου, δε μάλωνα συχνά με το μούκο μου και περιόρισα τα πειράγματά μου. Αλλά τελευταία στιγμή… Ήθελα να κάνω μερικές ετικέτες για ένα χριστουγεννιάτικο event με ανάγνωση παραμυθιού που θα κάνουμε, για να μάθουν σχετικά με το Bookcrossing στην πόλη μου. Ε καθώς έψαχνα λοιπόν για καμιά ωραία εικόνα να χρησιμοποιήσω, ανακάλυψα μια ιστοσελίδα που είχε κάτι πολύ όμορφα επιστολόχαρτα για να γράψεις γράμμα στον Άη-Βασίλη. Ε και δεν ξέρω, θόλωσε το μυαλό μου, και σε μια στιγμή αδυναμίας, έσβησα με προσοχή τα γράμματα που είχε ως παράδειγμα, και το χρησιμοποίησα για τις ετικέτες μου. Ξέρω, ο Αη-Βασίλης θα έχει γίνει έξαλλος…Μη σας πω ότι είμαι πρώτη πρώτη στη λίστα με τα Naughty...Τέλος πάντων, εγώ σήμερα θα γράψω το γράμμα μου, θα αφήσω και κουλουράκια την παραμονή ως ένδειξη μεταμέλειας, και βλέπουμε. Ορίστε, από εκείνη τη μέρα πίνω και το τσάι μου στην κατάλληλη κούπα. Λέτε να δείξει κατανόηση;

Αν θέλετε να δείτε σε ποια λίστα είστε, τι κουλουράκια προτιμάει, και να πάρετε δίπλωμα ξωτικού, πάτε μια βόλτα εκεί.

Καληνύχτα

Από παιδάκι είχα ένα θέμα με τους αποχαιρετισμούς. Ενώ δεν είμαι από τους ανθρώπους που δένονται εύκολα, όσο κοινωνική κι αν είμαι, όποτε πρέπει να αποχωριστώ κάποιον μου είναι πολύ δύσκολο. Είτε φεύγει κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά.
Με θυμάμαι μικρούλι να παίζω στο πάρκο και να έχω γύρω μου παιδάκια να με κοιτάνε με μάτια ορθάνοιχτα λες και έλεγα κάτι πολύ σπουδαίο. Η μαμά μου καμάρωνε για το λέγειν μου και για την κοινωνικότητά μου, που έκανε τα περισσότερα παιδάκια να θέλουν να παίζουν μαζί μου. Παρόλα αυτά, δε μπορούσε να μη βλέπει στα μάτια μου ένα συννεφάκι έτοιμο για βροχή κάθε μεσημέρι που αφήναμε τους φίλους μου και γυρίζαμε σπίτι. Ακόμα κι αν ήξερα ότι θα τους δω το επόμενο πρωί, το χέρι μου ήταν σαν μικρό βαρίδι όταν έπρεπε να τους χαιρετίσω.
Στα χρόνια που πέρασαν, χρειάστηκε μερικές φορές να αποχαιρετίσω πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους. Μερικές φορές το διάλεξα εγώ, κάποιες αυτοί, και μερικές άλλες κάποιοι άλλοι για μας. Θυμάμαι κάθε φορά μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Κινήσεις, εκφράσεις, λόγια… Και κάθε φορά γινόταν όλο και πιο δύσκολο. Και είχα υποσχεθεί να μην το ξανακάνω. Να μη μπω ξανά καν στη διαδικασία να βάλω κάποιον στην καρδιά μου, για να μην ξαναπεράσω το μαρτύριο του να τον βγάλω. Μερικές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως υπολογίζεις. Και πρέπει να πεις καληνύχτα πιο σύντομα από όσο νόμιζες. Τι να κάνουμε.
Κάτι τέτοιες στιγμές γίνομαι πολύ σκληρή, σχεδόν αναίσθητη. Με βοηθάει να μη σκέφτομαι. Να μη θυμάμαι. Και συνήθως περνάει. Αυτή τη φορά ίσως το γκρίζο συννεφάκι στρογγυλοκαθίσει λίγο παραπάνω πάνω από το κεφάλι μου. Αλλά κρατάω ομπρέλα για κάθε ενδεχόμενο. Και άμα βρέξει, μπορεί να ξαναβγεί το ουράνιο τόξο μου. Λες;

Υ.Γ. Επιστρέφω σε μερικές μέρες με Χριστουγεννιάτικη διάθεση, μη μου πτοείστε εσείς!

Οι Μούκοι

Για να ικανοποιήσω ακόμη μια φορά την περιέργεια της Σοφίας, αλλά κι επειδή όλο και περισσότεροι τυχαίνει να αναρωτιούνται, θα σας αποκαλύψω επίσης από πού προέρχεται το nickname μου (αμάν πια, ντε και καλά να μου διαλύσετε τη φήμη της μυστηριώδους γυναίκας…).
Στα σχολικά μου χρόνια γνώρισα μία πολύ καλή μου φίλη, την Ιωάννα. Μερικά χρόνια αργότερα, γνώρισα και το Δημήτρη μου, χωρίς να ξέρω ότι είναι φίλοι με την Ιωάννα από μικρούλια. Ε, μου άρεσε, του άρεσα, ξέρετε, δε θέλουν και πολύ αυτά τα πράγματα. Τον ίδιο καιρό που τα φτιάξαμε, μάθαμε και για ένα άλλο ειδύλλιο, αυτό της Ιωάννας μας με τον, επίσης παιδικό φίλο του Δημήτρη μου, Δημήτρη. Πολύ μπέρδεμα με τους Δημήτρηδες ε;
Τον πρώτο καιρό λοιπόν βγαίναμε ζευγαράκια. Και ξέρετε, στην αρχή μιας σχέσης βγαίνουν διάφορα μελιστάλακτα υποκοριστικά. Η Ιωάννα λοιπόν, γνωστή για την εφευρετικότητά της, φώναζε το Δημήτρη της Μουκί. Εμάς μας άρεσε πολύ, αλλά τα φιλαράκια μας παραπονιόταν ότι «τους κλέβαμε τις λέξεις». Οπότε κι εμείς έπρεπε να βρούμε κάτι που να μοιάζει με τη συγκεκριμένη λέξη, αλλά να μην είναι το «Μουκί» των παιδιών. Η απάντηση μας ήρθε από…την τηλεόραση. Εκείνο τον καιρό ήταν στις δόξες της η τηλεοπτική σειρά του Αντ1 «Μεν και Δεν».Αν θυμάστε, αφορούσε δύο ζευγάρια, οι Μεν ήταν καθωσπρέπει και πλούσιοι, ενώ οι Δεν τρακαδόροι και απένταροι. Η Τζόυς Ευείδη λοιπόν, που έπαιζε την κυρία του δευτέρου ζεύγους, φώναζε τον σύζυγο «Μούκο». Μπίνγκο!
Έτσι λοιπόν, έχουμε μείνει στην ιστορία ως «οι Μούκοι».Βέβαια, υπάρχει ένα τεχνικό ζήτημα. Ο Μούκος μου είναι ψηλός, ενώ εγώ είμαι αυτό που λένε…μικροκαμωμένη (όποιος γέλασε, υπενθυμίζω, και τα πράσα είναι ψηλά, αλλά τα ραπανάκια ανοίγουν την όρεξη).

Θηλυκό για το Μούκος δεν υπάρχει, υπάρχει υποκοριστικό όμως, το Μουκέλης. Ε και έτσι μου έμεινε. Βέβαια, υπάρχει ολόκληρη σειρά μουκολέξεων, όπως η «μουκιά»,ή το ρήμα «μουκίζω». Πολλοί παραξενεύονται από το nick μου, και ακόμα περισσότεροι με περνάνε για αγοράκι. Μέχρι και…εξωτικό μου έχουν πει ότι τους φαίνεται.
Άλλες απορίες Σοφάκι;

Λυπηρό,πολύ λυπηρό...

Το απόγευμα βγήκα για φωτογράφηση στην παραλία του Βόλου. Ο δάσκαλος της φωτογραφίας μας ζήτησε να τραβήξουμε τα φιλμ μας μέχρι την Πέμπτη, γιατί θα αρχίσουμε την εμφάνιση στο σκοτεινό θάλαμο. Επειδή μ’ αρέσουν πολύ τα παιδάκια, είπα να κάνω μια βόλτα στο πάρκο της παραλίας, αφού συνήθως την Κυριακή αν έχει καλό καιρό βγαίνουν βόλτα πολλά πιτσιρίκια με τις μαμάδες και τους μπαμπάδες τους. Αφού τελείωσα με τις φωτογραφίες, είπαμε να πιούμε μια ζεστή σοκολάτα με το μούκο, και μετά από μια μικρή βόλτα, με άφησε στη στάση του λεωφορείου μου.
Δίπλα μου στεκόταν μια κυρία, που μικρή την έβλεπα συχνά στην εκκλησία που είναι κοντά στο σπίτι μου. Συνήθως καθάριζε και άναβε τα καντήλια. Τα τελευταία χρόνια δεν είναι καλά. Τα έχει χαμένα, φεύγει συχνά από το σπίτι της, όπου δεν υπάρχει πια κανείς να τη φροντίζει, και περιφέρεται άσκοπα στους δρόμους της πόλης. Είναι τελείως άκακη, απλά μιλάει πολύ (πράγμα που κάνω κι εγώ κατά κόρων κι ας μην τα έχω χαμένα).
Μερικά λεπτά αργότερα, παρατήρησα ότι είχε σταματήσει το επίμονο μουρμουρητό της και με κοιτούσε επίμονα. Της χαμογέλασα. Μου το ανταπόδωσε. Άραγε πόσο καιρό έχει να της χαμογελάσει κάποιος; Δε χρειάζεται να έχεις σώας τας φρένας για να δικαιούσαι ένα χαμόγελο. Μετά από λίγο πήγε δίπλα σε μια κοπέλα, που είχε στον ώμο της μια σχολική τσάντα. Άρχισε να της μιλάει, κι εκείνη την αγριοκοίταξε και την αποπήρε. Το ίδιο και μια καλοντυμένη κυρία, που δεν είχε ελεύθερα χέρια να κοιτάξει το ρολόι της όταν τη ρώτησε τι ώρα ήταν. Κρατούσε σφιχτά στις χούφτες τις μερικές σακούλες κάποιου μεγάλου πολυκαταστήματος. Ξαναγύρισε σε μένα. «Είναι οκτώ»,της απάντησα.
«Δε μου μιλάνε…Ποτέ. Γιατί;»
Η φωνή της ήταν όλο παράπονο. Δεν μπορούσα να της απαντήσω. Έβγαλα μόνο τις καραμέλες μου από την τσάντα μου και της έδωσα μία.
«Δεν κρυώνεις με τη ζακέτα;»,με ρώτησε.
«Όχι, δεν έχει και τόσο κρύο.»
«Εγώ έχω το παλτό μου.» μου απάντησε όλο περηφάνια. Την κοίταξα. Στα πόδια της φορούσε ένα ζευγάρι τριμμένες παντόφλες, χωρίς κάλτσες, και ένα παλιό φόρεμα, που δε φαινόταν καθόλου ζεστό. Αλλά τι την ένοιαζε; Αυτή είχε το παλτό της. Και ξαφνικά κατάλαβα ότι δε θα έπρεπε να λυπάμαι αυτή, αλλά τους υπόλοιπους, που δεν έβρισκαν χρόνο, διάθεση ,ή ανθρωπιά να ακούσουν ότι δε χρειάζεται τίποτα άλλο, παρά μόνο το παλτό της και κάποιον να της μιλήσει.
Μπήκαμε στο λεωφορείο και όλοι έβαζαν τις τσάντες τους στο διπλανό κάθισμα για να μην καθίσει μαζί τους. «Λυπηρό, πολύ λυπηρό», μου ψιθύρισε στο αυτί το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι. Ελπίζω να στείλει γρήγορα τα γελαστρόνια του.

Πως είναι τ'ονοματάκι σας είπαμε;

Μετά από πρόσκληση της Σοφίας, θα σας αποκαλύψω από πού πήρε το ευφάνταστο όνομά του το παρόν ιστολόγιο. Πριν αρχίσω, να ευχαριστήσω την Σοφία, γιατί μου έδωσε για πρώτη φορά την ευκαιρία να συμμετέχω κι εγώ σε ένα παιχνιδάκι!
Λοιπόν, το ιστολόγιό μου φτιάχτηκε σε μια μέρα, μάλλον για να ακριβολογώ, σε μια νύχτα. Πήρα την απόφαση, τη βοήθεια ενός πολύ αγαπημένου φίλου, και το έστησα. Ο τίτλος, παρόλο που περίμενα να με παιδέψει αρκετά, μου ήρθε σχεδόν αμέσως. Προέρχεται από το ομόνυμο παραμύθι της Αλεξάνδρας Μπίζη. Μου άρεσε πάρα πολύ για τους εξής απλούστατους λόγους:
1)Έχει πολλές γάτες. Κι όταν λέμε πολλές εννοούμε πάρα πολλές. 138 για την ακρίβεια. Και ως φανατική γατόφιλη, δε μπορούσα φυσικά να μην το αγαπήσω.
2)Το παραμύθι αυτό μιλάει για την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Και για το πώς κάποιοι ξενόφερτοι γάτοι, κατάφεραν με τη βοήθεια του φαντάσματος του Πρίγκηπα Γελαστρόνι, να νικήσουν την προκατάληψη και να ζήσουν αρμονικά με τους υπόλοιπους γάτους στη γατόπολη.
Αλλά ποιος είναι αυτός ο Πρίγκηπας;
Το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι είναι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού όπου καταφεύγουν οι κακόμοιροι γατούληδες για να γλιτώσουν από το μένος των υπόλοιπων γατοκατοίκων, που δεν θέλουν με τίποτα να τους αφήσουν να μείνουν στην πλούσια γατόπολή τους. Η συνέχεια εδώ.
Αγαπώ πολύ αυτό το παραμύθι γιατί δείχνει σε μικρούς και μεγάλους πώς η συμφορά που έκανε τον συνάνθρωπό σου, ή τον συνγάτο σου στην προκειμένη περίπτωση, να σου χτυπήσει την πόρτα, μπορεί κάποια μέρα να έρθει και σε σένα. Επίσης, το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι, φροντίζει να στέλνει τα γελαστρόνια του όπου και όποτε υπάρχει κάτι λυπηρό, κάτι που με παρηγορεί ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές, και μου θυμίζει να στέλνω κι εγώ μερικά σε όσους τα έχουν ανάγκη που και που.
Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία του ονόματος. Με τη σειρά μου, πετάω το μπαλάκι που μου πέταξε κατακούτελα η Σοφία, στη Ραλλού, αν και δεν έχω ψάξει αν το έχει αναφέρει σε παλιότερο ποστ. Πώς πήρε το όνομά της η σχεδόν μαύρη γάτα; Η πρόσκληση βέβαια είναι ανοιχτή και για τους υπόλοιπους φίλους. Για να μαθαίνουμε που βρήκατε τα ονοματάκια σας…

Αλλαγή

Η αλήθεια είναι πως τελευταία βλέπω τριγύρω μου ανθρώπους που δεν τους αρέσει η πραγματικότητά τους. Δε λέω η ζωή τους, γιατί δεν είναι η ζωή που μας φταίει, αλλά ο τρόπος που τη βλέπουμε. Και πραγματικά, είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που ξέρω, οι οποίοι έχουν κάποιο πραγματικό πρόβλημα, που αξίζει τη θλίψη και την κακοκεφιά τους. Οι περισσότεροι πνίγονται σε υποχρεώσεις και προβλήματα. Θεωρούν σπουδαίο μόνο όποιον έχει «σοβαρά» θέματα να ασχοληθεί, και ξεφυσάει όλη μέρα σαν λαχανιασμένο τραίνο. Κι όμως, πολλές φορές τους έχω ακούσει να απορούν, και μερικές φορές να ζηλεύουν, για την αισιοδοξία και τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.
Όταν κάποιος έχει λάθος εικόνα για τον εαυτό του, και θέλω να βοηθήσω, του λέω για την τούρτα. Ο καθένας μας, έχει μία τούρτα. Βασικά, δεν την έχει από την αρχή, κι ακόμα κι αν έχει, η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να είναι κυρίως φτιαγμένη από υλικά που δεν έχει διαλέξει ο ίδιος. Η τούρτα σας όμως είναι αυτό που βλέπουν οι άλλοι και έρχονται κοντά σας. Μερικές φορές φαίνεται τόσο ωραία, που θέλουν και να δοκιμάσουν. Σε μερικούς αρέσει τόσο πολύ, που θέλουν και δεύτερο, ή τρίτο κομμάτι. Άλλοι, επιστρέφουν κάθε λίγο και λιγάκι για ένα ακόμα κομματάκι. Και ένας, συνήθως, ξετρελαίνεται τόσο πολύ που αποφασίζει να μην ξαναφάει από άλλο ζαχαροπλαστείο όλη του τη ζωή. Το θέμα είναι:η τούρτα σας, είναι στ’ αλήθεια δική σας; Εννοώ, βάλατε μέσα ό,τι αρέσει σε σας; Ακόμη κι αν τα υλικά φαίνονται αταίριαστα, ή δεν αρέσουν σε κάποιους; Γιατί μου φαίνεται καλύτερο εσείς να είστε ο πρώτος που θα ξετρελαθεί με την τούρτα σας, για να πείσει και τους άλλους ότι αξίζει να τη δοκιμάσουν…
Προχτές, περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου, άκουσα ένα παλιό τραγουδάκι που μου αρέσει. Και συνειδητοποίησα πως όλους μας ακολουθεί μια μικρή θάλασσα, η οποία δεν μας κοιτάει στα μάτια, και δεν είναι καθόλου φορτική, δε μας μιλάει, αλλά συγχρόνως μας τα ζητάει όλα, σαν κακομαθημένο παιδί. Είναι λίγο τρομακτικό να ενδίδεις σε μια τέτοια δίνη, το ξέρω. Αλλά σε αποζημιώνει και με το παραπάνω αν της κάνεις τα χατίρια τελικά. Αν δεν αγαπάτε αυτό που ζείτε, αλλάξτε το. Δεν είναι ανάγκη να το δέχονται όλοι, μην σας πειράζει αν σας κοιτάνε σαν να είστε τρελοί, απλά κάντε το. Η αλλαγή από το ένα στρατόπεδο στο άλλο δεν είναι και τόσο δύσκολη όσο φαίνεται. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήμουν πάντα έτσι. Χρειάστηκε μία διόλου ευχάριστη διαδικασία, η οποία βέβαια με έπεισε πως εμείς κάνουμε τα πράγματα πιο δύσκολα από ότι είναι, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Αλλά τώρα έφτιαξα μια τούρτα που χαίρομαι να βλέπω, με όλα τα γυαλιστερά της κερασάκια, και τα σκληρά της κομματάκια αμυγδάλου, αλλά και τις σοκολατένιες τρούφες της που λιώνουν στο στόμα…
Ένα σας εγγυώμαι πάντως:Αν δοκιμάσετε να το κάνετε μία και μόνο φορά, δε θα το χορταίνετε.


Υ.Γ. Μια μαντινάδα από την Κρήτη για τους αγχωμένους:

«Πείτε μου έναν άνθρωπο,

να τα ’χει λύσει όλα,

γιατί εγώ δεν τα ’λυσα,

μα δε με νοιάζει κιόλα.»

Η Ελευθερία ξαναχτυπά!

Σήμερα το απόγευμα, με ένα κεφάλι καζάνι από το μάθημα, μου έκαναν μια προσφορά που δε μπόρεσα να αρνηθώ, που θα έλεγε και ο Δον Κορλεόνε. Με πήρε η Ελευθερία, και απαιτούσε να πάω να μου δείξει το καινούριο τους σπίτι. Μέχρι τώρα δεν έμεναν μέσα στο Βόλο και ήταν δύσκολο να τους επισκεφθούμε. Αλλά τώρα που μετακόμισαν…δε μας σώζει τίποτα. Αφήστε που ο μπαμπάς μου έχει χτυπήσει το πόδι του και έπρεπε να μας πάω εγώ με το αυτοκίνητο. Όποιος-και κυρίως όποια- έχει οδηγήσει με μπαμπά συνοδηγό, θα καταλάβει. Και φανταστείτε έναν χτυπημένο, γκρινιάρη μπαμπά. Τέλος πάντων, φτάσαμε μια χαρά, ωραίο το σπίτι, ωραία και η φρέσκια μπέμπα των κουμπάρων, αλλά η Ελευθερία ήταν για μια ακόμη φορά το κάτι άλλο. Παραθέτω μερικά μόνο στιγμιότυπα για τους μελλοντικούς ή υποψηφίους γονείς. Σκεφτείτε να σας βγει έτσι:

• Μόλις μπήκαμε, με πήγε στην κουζίνα να της βάλω γάλα. Αλλά αποφάσισε αμέσως ότι θέλει και πιάτο. Δηλαδή, ότι θέλει φλιτζάνι με πιατάκι, όπως εμείς που θα πίναμε τσάι. Της εξηγήσαμε λοιπόν ότι θα της δώσουμε, αλλά δε μπορεί να κάνει βόλτες με το πιατάκι και το φλιτζάνι. Συμφωνήσαμε να καθίσει δίπλα από το τζάκι. Κάθισα κι εγώ δίπλα της με το τσάι μου. Με κοιτάζει σε κάποια στιγμή και μου λέει: «Ξερεις, δεν είναι γάλα.» Και τη ρωτάω απορημένη τι πίνει αφού δεν είναι γάλα. «Είναι καφές»,μου εξηγεί. «Α, δε μ’ αρέσει ο καφές»,της λέω. «Ναι ε; Δεν είναι ωραίος…»Μετά από λίγο με κοιτάζει συνωμοτικά. «Δεν είναι καφές, ξέρεις. Είναι χυμός.» «Μπα, εγώ νομίζω ότι είναι γάλα.»Το ξανασκέφτεται, και απαντάει: «Κοίτα, δεν είναι γάλα. Είναι καφές, χυμός, και γάλα.»Ε, με αποστόμωσε.
  
• Της άρεσαν τα σκουλαρίκια μου. Δεν της έχουν κάνει ακόμη τρύπες, και με ρωτούσε διάφορα. Αφού της είπα ότι πονάει λίγο μόνο όταν τις ανοίγεις, και την καθησύχασα ότι δεν σου ανοίγουν «μια τρύπα τόσο μεγάλη όσο το αυτί σου»,όπως νόμιζε, ήθελε να δει πως είναι τρυπημένα τα αυτιά χωρίς τα σκουλαρίκια. Τα έβγαλα λοιπόν, και ενθουσιασμένη που είναι τόσο εύκολο να τα βάλεις και να τα βγάλεις, κι αφού μου τα έβαλε και η ίδια καναδυό φορές, αναφώνησε: «Α, ωραία είναι τα σκουλαρίκια, θα βάλω κι εγώ!» «Αλήθεια;» ρώτησε η μαμά της που φοβόταν ότι δε θα ήθελε. «Ναι, ναι! Κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ…»,είπε, δείχνοντας διάφορα σημεία στα αυτιά και στη μύτη της. Τρέμετε γονείς…
  
• Μου ζήτησε το σημειωματάριό μου για να μου ζωγραφίσει. Μου έκανε λοιπόν κάτι που μου είπε ότι είναι μια πεταλούδα. Καθότι φανατικός γατόφιλος, της ζήτησα να μου κάνει και μια γάτα. «Σε άλλη σελίδα όμως»,μου εξήγησε. «Για να μην τη φάει η πεταλούδα.» Τώρα τι έχει δει αυτό το τρίχρονο και πιστεύει ότι οι πεταλούδες τρώνε τις γάτες, μη με ρωτάτε. Αλλά μου έβαλε έναν όρο: «Η γάτα θα είναι μουσταρδί.» Εντάξει, άμα τολμούσατε ας λέγατε άλλο χρώμα. «Και τι χρώμα θα είναι τα μάτια της γάτας μου;»,ρώτησα. «Καφέ.» «Α, δεν τα θέλω καφέ. Να τα κάνεις ότι χρώμα είναι τα μάτια μου.» Με κοιτάει λοιπόν μέσα στα μάτια και λέει: «Μαύρα;» «Όχι καλέ, δεν είναι μαύρα.» «Α, ναι. Είναι κόκκινα.» «Μπλε είναι τα μάτια μου.» «Καλά, καλά»,μου απάντησε με ένα ύφος λες και μιλούσε σε καμιά τρελή που δεν ήξερε τι της γίνεται. «Θα τα κάνω λίγο μπλε και πιο πολύ κόκκινο.»

Επίσης, όσο κυλούσε η φανταστική αυτή βραδιά, δοκίμασε όλα τα δαχτυλίδια μου ,ένα εκ των οποίων το κράτησε για να παντρευτεί το μπαμπά της. Αφού πήγε στην κρεβατοκάμαρα των γονιών της για να βρει στέφανα, γύρισε και το δαχτυλίδι έλειπε. Αφού τη ρωτήσαμε που είναι και μας κοίταξε πολύ πονηρά, μας κατατόπισε λέγοντάς μας ότι «έγινε τσίχλα.» Ναι, το μασούσε, με την αιτιολογία ότι δεν έβρισκε τις τσίχλες που της πήρε η μαμά της το απόγευμα.
Υποψήφιοι μπαμπάδες και υποψήφιες μαμάδες, το νου σας…

Αφήσατε ποτέ ένα βιβλίο σας να ταξιδέψει;

Σήμερα θα σας μάθω ένα κόλπο που θα σας φτιάξει εγγυημένα τη μέρα. Και θα φτιάξει κι άλλων τη μέρα. Είναι πολύ εύκολο, σαν να στέλνεις γελαστρόνια.
Πρώτα πρώτα, διαλέγεις ένα βιβλίο. Μπορείς να διαλέξεις ένα τυχαίο βιβλίο, ή ένα βιβλίο που αγαπάς πολύ. Μπορεί να είναι ένα παλιό σου βιβλίο, ή ένα βιβλίο που μόλις αγόρασες. Μπορεί να είναι ένα βιβλίο που έχεις για πέταμα, ή ένα που βαρέθηκες να διαβάσεις, ή το βρήκες απαίσιο. Αλλά προσοχή: με τα μαγικά μας πρόκειται να το κάνουμε ένα μοναδικό βιβλίο. Ένα ανεπανάληπτο, ξεχωριστό, ταξιδιάρικο βιβλίο. Έτοιμοι;
Το επόμενο βήμα της μεταμόρφωσης είναι να το γράψουμε στο ληξιαρχείο. Κάθε καινούριο γελαστρόνι, όταν γεννιέται, δεν εγγράφεται στο ληξιαρχείο; Έτσι και το βιβλιαράκι μας που θα ξεκινήσει την καινούρια του ζωή, πρέπει να έχει τη δική του ταυτότητα. Πάμε λοιπόν στο www.bookcrossing.com και του βάζουμε τον προσωπικό του αριθμό.
Αφού το θαυμάσουμε λίγο στην κούνια του, το ντύνουμε με τα πιο ωραία αυτοκολλητάκια και ετικέτες, για να είναι όμορφο όταν ξεκινήσει το ταξίδι του. Μετά, κάνουμε μια ειδοποίηση απελευθέρωσης, ώστε κάποιος που θα θέλει να το κυνηγήσει να ξέρει που να ψάξει.
Και τώρα, το πιο σημαντικό μέρος του μαγικού. Προσέξτε πολύ. Γυρνάμε στην πόλη , στο αγαπημένο μας καφέ, στο δρομολόγιο του λεωφορείου που μας πάει σπίτι κάθε μέρα, σε μια ζεστή γωνιά που καθόμαστε με τον αγαπημένο ή την αγαπημένη μας…Και ψάχνουμε μια φωλίτσα για το βιβλίο μας. Θα το αφήσουμε εκεί, και κάποιος άλλος που μοιράζεται αυτό το αγαπημένο μέρος με μας, θα το βρει, και θα γίνει ο επόμενος φίλος του. Αλλά ακόμη κι αν φοβόμαστε να το αφήσουμε στο κρύο και το αγιάζι, μπορούμε να το απελευθερώσουμε σε μια φιλόξενη Ζώνη, που υπάρχει σε κάθε πόλη σχεδόν. Η Ζώνη είναι ένα καφέ συνήθως, όπου υπάρχει μια βιβλιοθήκη με πολλά απελευθερωμένα βιβλιαράκια, και από όπου οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει ένα και να το ταξιδέψει. Και κάθε φορά που το ξεχωριστό μας βιβλιαράκι θα ταξιδεύει κάποιον καινούριο φίλο στους μαγικούς κόσμους που είχε ταξιδέψει κι εμάς, θα μας έρχεται ένα mail που θα μας φτιάχνει τη μέρα, λέγοντάς μας την ιστορία ενός ακόμη αναγνώστη.
Είμαι bookcrosser από τον περασμένο Μάρτιο. Στην αρχή μου άρεσε σαν ιδέα, αλλά φοβόμουν λίγο για τα βιβλία μου. Να μη μου τα πετάξουν, να μην δεν πουν ότι τα έπιασαν…Στενοχωριόμουν που αρκετοί τα κρατούσαν στη βιβλιοθήκη τους και δεν τα άφηναν να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Μια μέρα όμως, μου ήρθε ένα mail!Κάποιος είχε πιάσει το βιβλίο μου! Από τότε, όλα άλλαξαν για μένα. Έκανα νέους φίλους, κέρδισα σε διαγωνισμούς, ταξίδεψα για να γνωρίσω bookcrossers από άλλες πόλεις, και γνώρισα ανθρώπους που είναι πλέον κομμάτια της καρδιάς μου. Έχω βιβλιαράκια μου στην Σουηδία, στην Τσεχία, και ανθρώπους που έγραψαν ότι τους έφτιαξα τη μέρα, ή ότι ήταν μια από τις πιο ελπιδοφόρες εμπειρίες τους. Κι όλα αυτά άρχισαν την ημέρα που αποφάσισα ότι είναι καλύτερο να μαζεύουν τα βιβλία μου φίλους, παρά σκόνη στο ράφι μου. Μπορείτε κι εσείς να κάνετε τη διαφορά, γίνετε μέλη και αρχίστε να απελευθερώνετε, ή να κυνηγάτε! Δεν είστε υποχρεωμένοι να πληρώσετε τίποτα, ούτε έχετε καμία άλλη υποχρέωση.
Γι’ αυτό, κοιτάξτε πιο προσεκτικά την επόμενη φορά που θα μπείτε στο λεωφορείο. Ή που θα πάτε για καφέ. Στο δίπλα τραπέζι ίσως να κάθεται ένα βιβλιαράκι-ταξιδιώτης που μπορεί να σας αλλάξει τη ζωή. Αρκεί να είστε έτοιμοι να της προσθέσετε λίγη μαγεία…
Υ.Γ.Αν τελικά το αποφασίσετε και θέλετε να βρείτε πληροφορίες ή να ρίξετε μια ματιά στη διαδικασία,ξαναδείτε το μαγικό βήμα-βήμα εδώ.