Το φάντασμα του Πρίγκηπα Γελαστρόνι

"Οι πέντε φίλοι κοιτάχτηκαν.Να πιστέψουν στα αυτιά τους;Να μην πιστέψουν;
Ο Λουμπενίκος,που πίστευε πάντα στα αυτιά του,φώναξε:
-Θα το κάνουμε κούκλα το σπίτι, κύριε φάντασμα του πρίγκηπα Γελαστρόνι!
-Τι "κούκλα";
-Όμορφο,αυτό εννοώ.
-Μάλιστα.Να το κάνετε κούκλα,και γρήγορα.Σε τρεις ώρες να είναι έτοιμο.
-Σε...σε τι;
-Σε τρεις ώρες!
-Αγαπητέ κύριε φάντασμα του πρίγκηπα Γελαστρόνι, είπε ο Ρεμπελιέ,αυτό είναι αδύνατον!
-Τι θα πει "αδύνατον";
-Θα πει πως είμαστε γάτοι, και οι γάτοι χρειάζονται πολύ χρόνο και πολύ κόπο για να επισκευάσουν ένα σπίτι.
-Λυπηρό!Πολύ λυπηρό!Θα στείλω αμέσως τα γελαστρόνια μου!
Στη στιγμή,χιλιάδες μικροσκοπικά γελαστρόνια,πλάσματα παράξενα και θαυμαστά,πετούσαν τριγύρω με τα διάφανα γαλάζια φτερά τους. Γελούσαν ασταμάτητα, σαν να τα γαργαλούσαν. Το γέλιο τους ήταν μεταδοτικό. Ο Λουμπενίκος γλίστρησε ξεκαρδισμένος στο πάτωμα. Η κόκκινη τούφα του μπερδεύτηκε στα μουστάκια του Φαμπιό,τα μουστάκια του Φαμπιό μπερδεύτηκαν στα κόκκινα γυαλιά του Ρεμπελιέ, τα κόκκινα γυαλιά του Ρεμπελιέ σκάλωσαν στην ουρά του Αρταφεύγη.Ο Αρταφεύγης πάτησε την ουρά του,παραπάτησε και έπεσε πάνω στο Ρεμπελιέ. Ο Ρεμπελιέ έπεσε ανάσκελα,με τη φουσκωτή του κοιλιά στον αέρα,και ο Δον Αγάλιας,σκασμένος στα γέλια,λιποθύμισε πάνω στη φουσκωτή κοιλιά του Ρεμπελιέ.
Αυτά ήταν γέλια!Μοναδικά γέλια!Απίστευτα!"