Αντίσταση ομορφιάς

Πριν μερικές μέρες έλαβα μια πρόσκληση από τη Νατάσα,για να αντισταθώ στην ασχήμια της εποχής με κάποια από τα αγαπημένα μου ποιήματα.Δεν ξέρω αν θα σας φανούν όμορφα,ή αν θα διώξουν την ασχήμια από την καθημερινότητά σας,αλλά εμένα μου την στολίζουν όποτε τα διαβάζω.
Το πρώτο είναι του πολύ αγαπημένου μου Κ.Καβάφη,που με έκανε να διαβάσω πρώτη φορά ποίηση στα 9 μου,και να μη σταματήσω ποτέ.

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)
Και,αν και είναι δύσκολο να διαλέξω μόνο ακόμα ένα,θα προτιμήσω να σας χαρίσω ένα κομμάτι από το Πρωινό Άστρο του Ρίτσου,που κάθε φορά με κάνει να νιώθω σαν να ξεκινάει μόλις μια καινούρια μέρα,κι εγώ κάθομαι σε ένα γαλάζιο παράθυρο και με φυσάει ο αέρας.

Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω

ένα περιβολάκι

ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη

πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας

για να σεργιανάει το γαλανό όνειρο σου.

Θέλω να σου φέρω,

ένα σταυρουλάκι αυγινό φως

δυο αχτίνες σταυρωτές απ' τους στίχους μου

να σου ξορκίζουν το κακό

να σου φωτάνε

μη μου σκοντάψεις κοριτσάκι,

έτσι γυμνόποδο και τρυφερό

στ' αγκάθι κι ενός ίσκιου.

Κοιμήσου.

Να μεγαλώσεις γρήγορα.

Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο κοριτσάκι,

κι έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.

Κοιμήσου.

Το πρόσωπο της μητερούλας φέγγει

πάνω απ' τους ρόδινους λοφίσκους του ύπνου σου

εαρινό φεγγάρι

ανάμεσα απ' τα στάχυα της έγνοιας της

και τα τριαντάφυλλα των τραγουδιών μου.

Κοιμήσου κοριτσάκι. Είναι μακρύς ο δρόμος.

Πρέπει να μεγαλώσεις.

Είναι μακρύς μακρύς μακρύς ο δρόμος.

Και για τους ερωτευμένους για το κλείσιμο,πάλι ένας Ρίτσος,από τα Ερωτικά:

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ'άστρα
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.

Δεν ειναι πανέμορφα...;