Η κόρη του διευθυντή του τσίρκου

«Ο Πέτερ η Μικρή Αράχνη πάσχει από κάτι που θα τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή; Υφαίνει ακατάπαυστα ιστορίες, τις οποίες αφηγείται στις γυναίκες της ζωής του: στα παιδικά του χρόνια στη μαμά, στο τέλος της εφηβείας στη Μαρία -μια μεγαλύτερή του γυναίκα που, παρότι δε θέλει να δεσμευτεί, κάνει μαζί του ένα παιδί- και σε ώριμη ηλικία στην πολύ νεότερή του Μπεάτε. Ο Πέτερ δε θα εκδώσει ποτέ βιβλίο με το όνομά του, ωστόσο εκμεταλλεύεται επαγγελματικά την «αρρώστια» του: τριγυρίζει στα φιλολογικά στέκια, πλησιάζει συγγραφείς που δυσκολεύονται να γράψουν και τους πουλά ιδέες και θέματα. Η επιχείρηση ανθεί, σύντομα επεκτείνεται στο εξωτερικό, παντού εκδίδονται βιβλία βασισμένα στις ιστορίες του. Ο Πέτερ είναι μεθοδικός: κρατά αρχεία των ιδεών που πούλησε, μαγνητοφωνεί κρυφά τις συμφωνίες με τους συγγραφείς και κρατά φωτοαντίγραφα των επιταγών τους. Παρ' όλα αυτά κάποια στιγμή...»(από το οπισθόφυλλο)

[συγγραφέας:Γιοστέιν Γκάαρντερ,εκδόσεις Νέα Σύνορα Α. Α. Λιβάνη,σελίδες:324]

Μετά το «Θεραπευτή»,που έπρεπε να διαβαστεί σύντομα επειδή περίμεναν κι άλλοι στη σειρά, έκανα ένα μικρό διάλειμμα από τον Κινγκ, διαβάζοντας «Η κόρη του διευθυντή του τσίρκου».Η αλήθεια είναι ότι βρήκα το βιβλίο σε προσφορά στο Public,και μου φάνηκε ωραίος τίτλος. Το προόριζα για απελευθέρωση. Πηγαίνοντας στο σπίτι όμως, το ξεφύλλισα στο λεωφορείο και με μαγνήτισε. Πράγματι, προσπαθώ να μη διαβάζω πάνω από ένα βιβλία ταυτόχρονα, επειδή νιώθω ότι χάνω κάτι από τη μαγεία όλων .Έλα μου όμως που στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μπορούσα να επιβληθώ στον εαυτό μου…Αποφάσισα λοιπόν να βάλω το διευθυντή, την κόρη του, κι όλο το τσίρκο, στο ραφάκι μου δίπλα στην κουκέτα, για να διαβάζω μόνο λίγο το βράδυ. Ανακάλυψα μετά από μερικές μέρες πως ξενυχτούσα για να το διαβάσω, κι έτσι παραδόθηκα και άφησα τον Κινγκ στην άκρη.

Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η κεντρική ιδέα του βιβλίου. Νομίζω ότι ταυτίστηκα σε κάποιο σημείο με τον ήρωα του βιβλίου, καθώς κι εγώ μικρή έφτιαχνα πολλές ιστορίες με το μυαλό μου, τόσες που σε κάποια στιγμή είχα μπερδευτεί σχετικά με το τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό. Και μάλιστα ευτύχισα μαζί με τον Πέτερ, όταν ανακάλυψε ότι μπορεί να βγάζει και τα προς το ζην από αυτή του την ενασχόληση. Γκάαρντερ είχα να διαβάσω από τα μαθητικά μου χρόνια, με τον «Κόσμο της Σοφίας».Είχα ξεχάσει πόσο με ταξιδεύει η γραφή και η έκφρασή του. Μ’ αρέσει πολύ ο τρόπος που κάνει το μυαλό σου να πηδάει από βραχάκι σε βραχάκι, για να σηκώσεις ξαφνικά το βλέμμα, κι αντί για το νερό που κοιτούσες τόσο προσεκτικά μέχρι τώρα για να μη βραχείς, να αντικρίσεις κάτι εντελώς καινούριο:την άλλη όχθη του ποταμού που τόση ώρα δεν ήξερες καν ότι διασχίζεις.

Αν και στο τέλος είχα καταλάβει τι επρόκειτο να συμβεί, αυτό δε μου στέρησε τη χαρά και την ανυπομονησία να το διαβάσω μέσα σε ένα πούλμαν που σειόταν ολόκληρο από τον αέρα. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Θα σας αρέσει αν σας βάζει σε σκέψεις η ιδιοκτησία των ιδεών, τα βιβλία και ο τρόπος γραφής τους, και οι φανταστικές ιστορίες. Σκέφτομαι σύντομα να το κάνω bookring,οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε.