Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Αμάν μ'αυτό το κόκκινο!

Περνώντας στο γυρισμό από το σημερινό μου μάθημα από κόκκινες βιτρίνες με κόκκινες καρδούλες και κόκκινα αρκουδάκια (δε χωνεύω καθόλου το κόκκινο),αναλογίστηκα το φόρο τιμής που έχω αποτίσει στον Άγιο. Η αλήθεια είναι ότι δε μας αρέσουν τα αρκουδάκια και οι χαζομαρούλες, οπότε σαμποτάρουμε τους ανθοπώλες και τους χαζαροπλάστες. Και τους λουτρινοπαραγωγούς (υπάρχει τέτοιο επάγγελμα;)Τέλος πάντων, γύρισα σπίτι και όσο έκανα την πάστα φλώρα, άρχισα να σκέφτομαι τα χρόνια της νιότης (τώρα γέρασα).

Αγόρι είχα πρώτη φορά στα νήπια. Και τι έρωτας, βρισκόμασταν στο καλαθάκι την ίδια στιγμή κατόπιν συνεννόησης, δήθεν για να ξύσουμε τις ξυλομπογιές, και ανταλλάσσαμε ζωγραφιές. Μετά κατέληξε κολλητός μου, αφού αποφασίσαμε ότι παράγινε το κακό με τις ζωγραφιές και μας τελείωναν και οι ξυλομπογιές με τόσο ξύσιμο. Στόμωνε και η ξύστρα.

Την ίδια χρονιά πήγαμε στη Σκιάθο για Πάσχα και εκεί παντρεύτηκα ένα από τα δεκαπεντάχρονα αδερφάκια της οικογένειας που μας φιλοξενούσε. Η μόνη απορία μου ήταν πότε θα μου έστελναν τα πεθερικά τη βέρα.

Στο Δημοτικό παιζόταν συχνά το έργο «κοριτσάκι, εκείνο το αγοράκι μου είπε να σου πω ότι σ’ αγαπάει»,αλλά εγώ, όπως και όλα τα υπόλοιπα κοριτσάκια, ήμουν ερωτευμένη με το γόη του σχολείου, που δεν τα «έφτιαχνε» με καμία. Καμιά δεκαριά χρόνια μετά, έμαθα ότι του άρεσα, αλλά δεν τολμούσε να μου το πει. Ένας συγχρονισμός δεν θα έβλαπτε αγαπητέ Γιωργάκη...

Στο Γυμνάσιο μάλλον αδιάφορη θα με έλεγα, ήμουν και φύτουλας και σε καμία περίπτωση δεν με θεωρούσες το κορίτσι που θα «τα ζητούσες». Αντιθέτως, η κολλητή μου εκείνο τον καιρό ήταν στο άλλο άκρο. Μετά από πολλά παρακάλια συμφώνησα να δώσω μια ευκαιρία στον καλύτερό της φίλο (ήμουν και ντίβα βλέπετε),υπό το άγρυπνο βλέμμα της κολλητής, που είχε καταχαρεί που θα έβλεπε τους δυο κολλητούς της μαζί. Τελικά ο Χρήστος μας έμεινε αμανάτι δύο χρονάκια περίπου. Γλυκύτατο παιδί, μαζί του γιόρτασα τον πρώτο μου Βαλεντίνο. Θυμάμαι δεν είχε προλάβει να μου πάρει δώρο, και είχε επιστρατεύσει όλη την παρέα να με καθυστερήσει μετά το σχόλασμα, για να προλάβει να το πάρει και να μας αφήσουν μόνους μετά. Θα σκεφτόταν μάλλον ο έρμος «ποιος ακούει τη γκρίνια της άμα της πω ότι δεν πρόλαβα...»Μ’ άρεσε που το ειδύλλιο απλά μας τελείωσε, χωρίς καυγάδες και μελοδράματα. Και είναι ακόμα γλυκύτατος, πετυχαίνει τη μαμά μου ή τη γιαγιά μου στο δρόμο και ακόμα ρωτάει για όλους στην οικογένεια. Τον μπαμπά όχι, τον είχε ένα φόβο από τότε.

Μετά, στο Λύκειο, μας έτυχε ο Μούκος. Εκεί να δείτε έλλειψη συγχρονισμού. Στην αρχή ήθελε αυτός και δεν ήθελα εγώ, μετά ήθελα εγώ (αλλά δεν το είχα καταλάβει μέχρι να το πάρουν πρέφα όλοι γύρω μου) και με παίδευε αυτός, μέχρι που τα βρήκαμε και ησυχάσαμε. Δεύτερη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Μας είχαν πάει με το σχολείο εκδρομή στην Αγριά, μια παραθαλάσσια τοποθεσία κοντά στην πόλη μου. Μετά από ατέλειωτες βόλτες-όταν έχει άγχος περπατάει πολύ ο μούκος μου, που να δείτε στα πρώτα μας ραντεβού που φορούσα και τακούνι λόγω διαφοράς ύψους-καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Εκεί πήρα το δωράκι μου, μια ασημένια καρδούλα που δεν την έχω βγάλει από τότε. Αλλά ο νεαρός πίστευε ότι μαζί με το δωράκι πρέπει να έχει και φιλάκι. Τι να κάνει το καημένο που δεν το είχε ξαναδοκιμάσει, και δε γίνεται να το προβάρεις κιόλας...Μας βγήκε λίγο αδέξιο, αλλά εγώ σαν ώριμη και μεγάλη (ναι από τότε τόσο μετριόφρων ήμουν),του έστειλα ένα μηνυματάκι μόλις γύρισα σπίτι, με μια εξυπνάδα που είχα διαβάσει κι εγώ δε θυμάμαι που: «Τα επιδέξια φιλιά μπορούν όλοι να τα δώσουν. Τα αδέξια είναι που τα θυμάσαι μια ζωή».

Από τότε δε θυμάμαι να έχω γιορτάσει πιο γλυκιά ημέρα Αγίου Βαλεντίνου. Μάλλον μετά τις πρώτες φορές καταλαβαίνεις ότι αφού έχεις δίπλα σου κάποιον που αγαπάς, δεν έχει σημασία που μια φορά το χρόνο οι βιτρίνες γίνονται κόκκινες. Ειδικά αν είναι γκρινιάρης σαν εσένα και δεν του αρέσει η γιορτή...

Χρόνια μας πολλά!



Υ.Γ.Γίνεται για μια φορά,για χάρη μου,να γιορτάσουμε γαλάζιο Άγιο Βαλεντίνο;Pleeeeeeeease...

18 σχόλια:

Nathalie είπε...

To pio simantiko einai to telefteo.. Ama eisai erwtevmenos giortazeis olo to xrono. Exei plaka pantws ti skarfizomastan sto sxoleio th mera auth gia na vgoume to vrady ama epefte mesovdomada.. Eixa grapsei ena post sto allo blog: http://justelene.wordpress.com/2007/02/14/my-funny-valentine/

Black Diamond είπε...

Nα είσαι πάντα ερωτευμένη και ευτυχισμένη όπως τώρα,σου ευχομαι καλό μου..

Happy Valentine's Day :)

ράγες είπε...

Αχ τι ωραία που τα λες! Εύχομαι να είσαι πάντα έτσι ερωτευμένη και ευτυχισμένη! Η ατάκα για το αδέξιο φιλί, απλώς θεϊκή! Την καλημέρα μου! Φιλιά!!

Σοφία είπε...

Τι να σου ευχηθώ τώρα εγώ; Όταν έχεις νιώσει τον μεγάλο έρωτα, δεν χρειάζεσαι να έχει πολλά πράγματα για να είσαι ευτυχισμένος, παρά μόνο το "έτερον" δίπλα σου για πάντα! Μην τον αφήσεις ποτέ...
Καλημέρα μουκελάκι!

moukelis είπε...

@Nathalie:Όντως έχει πολύ πλάκα,έχω ακούσει τις πιο κουφές δικαιολογίες.Αλλά τις περισσότερες φορές οι γονείς έκαναν τα στραβά μάτια μωρέ...Έρχομαι από εκεί.

@Black diamond:Να ευχηθώ και σε σας;Ας ευχηθώ,η ευχή δεν πάει ποτέ χαμένη.Χρόνια πολλά κι ερωτευμένα λοιπόν!

@Ράγες:Καλή σου μέρα.Ναι ήθελα να το παίξω μεγάλη και τη βρήκα την ατάκα,νομίζω είναι κάποιας ηθοποιού. :@)

@Κουκουβάου:Βρε εγώ δεν τον αφήνω,αυτός μη με αφήσει,άμα δεις πόσα στραβά βρήκε για το επόμενο ποστ με τα 7 κακά της μοίρας μου...Πάντως μετά από 8 χρονάκια δεν το βλέπω να ξεφορτωνόμαστε εύκολα ο ένας τον άλλο,μην ανησυχείς.Άσε που έχω ξεπατικώσει όλες τις ατάκες του Κούγια.Παιδιά δεν έχουμε,αλλά θα πω ότι άφηνε τη γάτα μόνη της και γύριζε μέχρι τις έξι το πρωί,lol.
Χρόνια πολλά και σε σένα και τις καλημέρες μου!

Σοφία είπε...

Γαλάζιο Άγιο Βαλεντίνο; Ποτέ!!!

ZouZouna είπε...

Τι γλυκό ποστ!!!
Με γύρισες πίσω. με συγκίνησες πάρα πολύ. να είσαι καλά και να εορτάζεις όλο το χρόνο την αγάπη σου !!
γλυκά φιλια !!!

moukelis είπε...

@Σοφία:Καλά,για σένα που είναι το κόκκινο το χρώμα σου θα κάνουμε μια εξαίρεση...:@Ρ

@Κερασοζουζούνα:Ευχαριστώ και ανταποδίδω,αν και δε γνωρίζω και πολλά από ζουζουνοέρωτες.Καλημέρα!

Μαριλένα είπε...

Oχι δε γινεται. γιατί θα θυμιζει Ν. Δημοκρατία κι ο Μητσοτάκης σε καμμία περίπτωση δεν θα 'θελαμε να ειναι η προσωποποίηση του αγ. Βαλεντίνου :ΡΡ

Ανώνυμος είπε...

ποσα χρονια πανε απο το μουκο και μετα μου λες; διοτι εσυ πρεπει να σαι μικρουλα ακομη! νομιζω οτι κανονικα θα επρεπε να αλλαζονται συχνα τα χρωματα, ειδαμε τωρα το κοκκινο και κολλησαμε, να πουμε!

moukelis είπε...

@Μαριλένα:Σέβομαι απόλυτα την επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψή σου,και έτσι δέχομαι να συμβιβαστώ με οποιοδήποτε άλλο χρώμα εκτός του γαλάζιου. :@Ρ

@Ψιθυράκι:Πάνε περίπου οκτώ χρόνια,κι εγώ είμαι 25,ο μούκος λίγο μικρότερος.Είδες κόλλημα με το χρώμα ρε παιδί μου;Εμένα το κόκκινο μου φέρνει απίστευτη νευρικότητα,να το αλλάξουμε.

AVRA είπε...

με τα αγαπησιαρικα ποστ τρελαινομαι! πολυ τρυφερη η ιστορια σου και ευχομαι να ειναι ετσι παντα η ζωη σου ολες τις μερες του χρονου!

υγ. διαφωνω καθετα με το γαλαζιο
;-PPPP

moukelis είπε...

Κι άλλος κατά του γαλάζιου;;;Ρωτήστε και κανάναν άλλο στο σπίτι,μπρεί κανένας που σύντομα θα μετράει η ψήφος του να έχει άλλη γνώμη! :@Ρ
Εύχομαι και οι δικές σου μέρες να είναι γεμάτες γέλια και χαρές και χαμόγελα και...πολλά παιδικά χεράκια σε σχήμα αγκαλιάς.Καλό σου απόγευμα.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Τι όμορφη ιστορία! Η πρώτη φορά που γνώρισα αυτή τη γιορτή ήταν η πρώτη μου χρονιά στο Βέλγιο ,ήμουν ήδη 10 μήνες εκεί και ο άνδρας μου προσπαθούσε να κάνει τα πάντα για να είμαι ευτυχισμένη και να μη νοιώθω μοναξιά στη ξένη χώρα.Μόλις λοιπόν ξημέρωσε η μέρα με ξύπνησε στις 7 το πρωί και είδα οτι είχε ετοιμάσει μία βαλίτσα, με πίεσε να ντυθώ σε μισή ώρα και στις 8 με πήγε στο αεροδρόμιο, στις 9 και κάτι πετούσαμε για Αθήνα και από εκει συνεχόμενη πτήση για Θεσσαλονίκη, εκεί μας περίμεναν οι γονείς μου που τους είχε ειδοποιήσει.Στις 11 το βράδυ πετούσαμε πάλι επιστροφή.Απρόβλεπτος και ατέλειωτα ρομαντικός, αυτά αγάπησα και αγαπώ σ'αυτον δεν βαρέθηκα ποτέ μαζί του . Όλοι μου λέγανε γιατί δεν έκανα ένα αγοράκι κι εγώ τους 'ελεγα γελόντας:- Μα έχω, και με καμμιά ελπίδα να μεγαλώσει , θα είναι πάντα παιδί! Φιλάκια!

moukelis είπε...

Πολύ ωραία ιστορία Αχτίδα,να είστε πάντα τόσο αγαπημένοι και ερωτευμενοι!

maria λεμονατη! είπε...

...και τα γαλαζια τριανταφυλλα μου αρεσουν πολυ. με στεναχωρει λιγο που ειναι βαμμενα κι οχι αληθινα μπλε αλλα μηπως και τα μαλλια μου που τα βαψα μαυρα και τα χαιρομαι ψευτικα μαυρα δεν ειναι; ασε που καθε που λουζομαι ξεβαφω σαν την σουπια ενω τα τριανταφυλλα δεν χρειαζεται να τα λουσεις!

AVRA είπε...

:-)))))))))

moukelis είπε...

@Μαρία λεμονάτη:Κι εμένα μ'αρεσουν τα γαλάζια τριαντάφυλλα,αν και μου φαίνονται λίγο αφύσικα.Δεν έχει καμιά ειδική βαφή η κυρία Χταποδι να σου δανείσει να μην ξεβάφεις σαν τη σουπιά;Πάντως ένα κατιτίς με τα θαλασσινά το'χεις...

@Αύρα: :@*